วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 265 การกระทำโง่ๆ 2
ตอนที่ 265 การกระทำโง่ๆ 2
“เธออายุน้อย แล้วพี่ไม่อายุน้อยเหรอ? พี่ยังไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ! ทำไมจะต้องเป็นคนมาเจออะไรลำบากแบบนี้? ทำไมกัน? เป็นช่วงอายุที่กำลังจะดีแท้ๆ พี่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับอุปกรณ์รักษาและยาต่างๆ”
ธัชชัยเหมือนเป็นกระสุนที่ออกมาจากกระบอกปืน พูดสิ่งที่เก็บไว้ออกมาทั้งหมด “พี่เอาแต่คิดถึงเธอแบบนี้ แล้วเธอล่ะ? เธอได้คิดถึงพี่บ้างสักนิดไหม? พี่ตายใจเสียเถอะ ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ เธอมีวิธีไถ่โทษเพียงอย่างเดียวคือ อยู่ข้างกายพี่ตลอดไป!”
“นี่เป็นจุดจบของเธอ นี่เป็นทางที่เธอเลือก ก็คือชีวิตของเธอ!”
สิ่งที่ธัชชัยพูดดุดันมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับเป็นปีศาจในนรก ถูกเขาตะคอกเช่นนี้ ทำให้วรพลสงบขึ้นมา
ผ่านไปไม่นาน วรพลจึงเริ่มพูดขึ้นใหม่ ราวกับขอร้องต่อธัชชัย “ธัชชัย นายดีต่อกนิษฐากว่านี้ไม่ได้เหรอ? เธอไม่ตั้งใจจะทำร้ายฉัน ต้องมีอะไรที่ลำบากใจแน่ๆ อย่าไปถือสาเธอเลย…”
“ผมถือสาอะไรกับเธอ? มีเรื่องลำบากใจอะไรถึงต้องมาทำร้ายพี่!? วรพลนายนี่มันหมดทางช่วยเหลือจริงๆ!”
ธัชชัยเกือบจะโมโหพี่ของเขาแล้ว ถูกนังเจ้าเล่ห์ทำร้ายจนเป็นสภาพนี้ แล้วยังจะแก้ต่างให้อีก หมดทางช่วยเหลือจริงๆ!
ธัชชัยพูดประโยคนั้นทิ้งไว้ แล้วเดินออกจากห้องบำบัดด้วยความโกรธไป คนอย่างวรพลไม่รู้สึกรู้สากับอะไรทั้งนั้น
และตอนนี้ที่ทะเลาะกันอย่างดุเดือด วัจสาไม่รู้เรื่องแม้แต่นิด เธอเอาแต่อยู่ในห้องหอเธอหาหลายที่ในห้องแล้ว แทบจะทุกกล่อง ก็หาจนหมดแล้ว แต่ก็หาทะเบียนสมรสไม่เจอแต่ว่าวันนั้น ทั้งๆที่นายอำเภอมาทำเรื่องเองที่บ้าน ก็ต้องมีผลทางกฎหมายสิจะโทษก็แต่ตัวเองคงโง่ไปในตอนแรก ไม่เคยคิดจะอยากดูทะเบียนสมรส ไม่เคยได้เห็นเลยด้วยซ้ำ โง่เขลาจริงๆแต่เธอตอนนั้นก็ยังงงๆ คิดว่าแค่มาดู ใครจะรู้ว่าต้องจดทะเบียนคืนนั้นเป็นเธอถ่ายรูปเพียงคนเดียว อาจจะตัดต่อรูปวรพลลงไป คงจะเป็นรูปก่อนที่เขาเกิดอุบัติเหตุดังนั้นวัจสาจึงไม่ได้ขัดขืนตอนนี้มาคิด เป็นเธอฝ่ายเดียวที่เซ็นและถ่ายรูป ส่วนฝ่ายชายนั้น เธอไม่เคยได้เห็นด้วยซ้ำ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแปลกหรือทะเบียนสมรสนั้นไม่อยู่ในห้องนี้ ถูกวรพลหรือภูษิตเก็บเอาไว้?วัจสานั่งคิดที่หัวเตียง แล้วมีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว หรือจะอยู่ใต้เตียง? ตรงนั้นส่วนมาเอาไว้เก็บของที่เป็นความลับยิ่งคิดยิ่งเป็นไปได้ วัจสาก้มลงค้นดังนั้นตอนที่ธัชชัยเข้ามา เป็นจังหวะที่เห็นก้นของเธอก้มหาอะไรใต้เตียงพอดีปกติเป็นผู้ชายทั่วไปคงจะมีอารมณ์ จนทนไม่ไหว แต่สายตาของธัชชัยกลับมองดูรอบๆ เห็นห้องถูกลื้อจนเละเทะ แล้วแววตาก็ดุดันขึ้น ราวกับมีน้ำแข็งเกาะอยู่พันชั้น“หาอะไรอยู่? ให้ช่วยหาไหม?”วัจสาได้ยินเสียงที่บอกว่าจะช่วย เธอจึงตอบรับไป “ไม่ต้องแล้ว ขอบคุณมาก ฉันทำเองได้…” ไม่สิ นี่เป็นเสียงผู้ชาย! เป็นเสียงผู้ชายที่เธอคุ้นเคย!เธอล็อคประตูแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงเข้ามาได้? คิดอยู่สักพัก ก็เข้าใจ ว่าบ้านหลังนี้เป็นของเขา เขาจะเข้าออกห้องไหนก็ได้ตามใจ และเหมือนห้องหอนี้จะทำมาจากห้องของเขาเองวัจสาลุกขึ้นมา หมุนตัวกลับไปถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ธัชชัย นายกลับมาแล้วเหรอ?” วัจสาขบฟันที่กระทบกันแน่น ถูกเขาจับได้เสียแล้ว จะถูกใครจับได้ก็ได้ แต่ถ้าเป็นเขา จะต้องรุนแรงแน่ๆ!“หาอะไร?” ธัชชัยถาม ในแววตาเผยความสับสนออกมา แต่วัจสาเห็นแววตาเย็นชานั้น กลับรู้สึกกลัว“อ๋อ ฉันกำลัง…หาปากกาน่ะ ใช่แล้ว ปากกา!” วัจสารีบตอบสิ่งที่คิดได้ในหัวธัชชัยมองไปยังของในตู้เสื้อผ้าที่ถูกลื้อจนยุ่ง “ทำไมไปหาปากกายันในตู้เสื้อผ้าเลยล่ะ?”น้ำเสียงเยือกเย็น วัจสาสัมผัสได้ว่าเขาต้องมองเธอแบบจ้องจะฆ่า“เพราะหาไม่เจอไง เลยคิดว่าในตู้นี้จะมีแท่งใหม่ไหม จะเอามาใช้ก่อน”วัจสาโกหกไม่เก่ง และตอนนี้เธอก็หน้าแดงมาก เหมือนเด็กที่เล่นซน“ปากกาของเธอสีดำรึเปล่า?” ธัชชัยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำเหมือนกับเจอปากกาของเธอแล้วอย่างนั้นแต่มีปากกานั้นที่ไหน! เป็นสิ่งที่วัจสากุขึ้นมาทั้งนั้น!เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มมาไม้ไหน จึงได้แต่พยักหน้า “ใช่แล้ว มันเป็นสีดำ”