วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 264 การกระทำโง่ๆ
ตอนที่ 264 การกระทำโง่ๆ
“ใช่แล้วค่ะ คุณชายใหญ่ทานเสร็จขึ้นไปแล้วค่ะ ฉันทำลูกชิ้นปลาให้เขาสดๆ แต่เขาคงรอคุณกนิษฐาไม่ไหว ก็เลยไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่”
ป้าอ้อยเล่าเรื่องของวรพลให้ธัชชัยฟังทั้งหมด
ธัชชัยเลิกคิ้ว แล้วคิดอยากจะอาบน้ำล้างตัวเสียหน่อย แล้วขึ้นไปดูพี่ชายที่ไม่ค่อยพอใจคนนั้น
นังเจ้าเล่ห์กนิษฐาสมควรตาย! ยิ่งอยู่ยิ่งมีผลต่อสภาพจิตใจพี่ชายเขา
เมื่อขณะที่ธัชชัยอยากไปห้องน้ำ ป้าอ้อยก็พูดขึ้นมา “คุณชายรองคะ คืนนี้คุณนายกลับมา แต่ทานอาหารเสร็จก็ขึ้นไปรอคุณที่ห้องหอแล้วค่ะ”
ไม่รอที่ห้องหอ นี่เป็นการเตือนว่าธัชชัยจะต้องสร้างทายาทสินะ
“อืม รู้แล้ว” ธัชชัยตอบตกลง แต่ไม่รู้ร่างกายทำไมขยับไปอย่างโง่ๆ เหมือนกำลังแสดงว่าชื่นชอบวัจสาอยู่
ธัชชัยอาบน้ำเสร็จ ขณะที่ขึ้นไปห้องบำบัดที่ชั้นสอง วรพลยังไม่หลับ แววตาเขาจ้องมองภาพที่อยู่ข้างหมอน บนนั้นเป็นรูปของกนิษฐาที่ยิ้มสวยเหมือนกับนางฟ้า นี่เป็นเพียงรูปเดียวที่เก็บไว้ได้จากเมื่อครึ่งปีก่อน
ตอนนั้นเหลือเพียงรูปใบเดียว แต่ตอนนี้มีคนเป็นๆอยู่ทั้งคน วรพลไม่เคยคลุ้มคลั่งแบบนั้นมาก่อนลืมตาขึ้นมา จังหวะที่เห็นกนิษฐา เขาเหมือนกับได้เกิดใหม่ ดีมากจริงๆ เจ้าหญิงของเขา ยังไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่วันนี้ภูษิตเฝ้าวรพล หมอภาคินมีธุระ ต้องออกไปสักพัก ที่จริงได้เชิญหมอมาใหม่ แต่ไม่ถูกใจวรพลนัก หมอคนนั้นเลยไม่ได้ถูกเรียกมาอีกเพียงแต่ตอนที่หมอภาคินไม่อยู่ ก็จะลำบากภูษิตหน่อยหรืออาจเพราะนอนมานาน วรพลจึงค่อนข้างไวต่อเสียงต่างๆ และคุ้นเคยกับเสียงฝีเท้า เขารีบซุกรูปนั้นไว้ใต้หมอน หลับตาลง ทำเป็นนอนหลับแล้ว“หลับแล้วเหรอ?” ธัชชัยพูดลอยๆ“ไม่คิดว่าคืนนี้คุณชายใหญ่บ้านศรีทองจะยอมนอนก่อนนังเจ้าเล่ห์นั้นกลับมาได้ นี่ไม่ใช่เขาเลยนะ”ธัชชัยตั้งใจจะพูด เขาเฝ้าวรพลมานาน ทำไมจะไม่รู้เวลานอนของเขา?วรพลไม่หลงกล ยังคงนอนนิ่ง หลับตาสนิท แสดงท่าทางของคนกำลังหลับ“นอนแล้วจริงๆเหรอ?” ธัชชัยเดินไป ดูท่าวันนี้พี่ชายของเขาน่าจะอาการหนักจริงๆ มองออกจากการแกล้งนอนหลับของเขา เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้ธัชชัยเลิกคิ้ว แล้วเอื้อมไปห่มผ้าให้วรพล ค่อยๆคลุมจากเท้าของเขา ลงไป สังเกตอุณหภูมิและแผลบนตัวเขาวรพลที่อยู่ใต้ผ้าห่มนอนนิ่ง หนึ่งเพราะการรับรู้การสัมผัสไม่เหมือนคนทั่วไป ไม่รู้สึกถึงการสัมผัสของธัชชัย อีกอย่างคือ ไม่อยากให้ธัชชัยรู้ความลับของเขาเมื่อมือของธัชชัยขึ้นมาด้านบน ตรงบริเวณแขน พบว่ามือของวรพลกำลังสั่น และธัชชัยก็สัมผัสได้ว่าในมือเขามีบางอย่างอยู่“เก่าขนาดนี้แล้ว ยังจับอยู่ได้ทุกวัน ไม่อยากทิ้งเหรอ?”ธัชชัยพูด พลางคีบรูปในมือของเขาออกมา คิดว่าวรพลจะขัดขืนไม่ยอมให้เขา มีอยู่ช่วยหนึ่งที่มือของเขาไม่มีแรง แต่หลังจากการรักษา ก็กลับมาเป็นปกติแต่ครั้งนี้กลับปล่อยมือง่ายๆ“คิดถึงผู้หญิงของนายก็พูดมาตรงๆ น่าอายตรงไหน จะแอบอยู่ทำไม!” ธัชชัยเปิดไฟที่หัวเตียง แสงไฟอ่อนๆนั้นไม่แทงตา แต่วรพลก็หันหน้าหนีผ่านไปสักพัก วรพลจึงยอมพูดขึ้น พูดเรื่องที่เขาคิดมาทั้งวัน “ธัชชัย นายปล่อยกนิษฐาไปเถอะ เธอและพี่ไม่อาจมีจุดจบร่วมกันได้ นายอย่าขังเธอไว้ที่บ้านอีกเลย”วรพลพูด แล้วก็พูดเสริมขึ้นอีก “นายวางใจเถอะ ฉันจะไปรักษาตัวทีอเมริกา และจะไม่ทำอะไรโง่ๆด้วย นายวางใจเถอะนะ”วรพลเบนหน้าหนี ไม่หันไปมองธัชชัย เขาเห็นท่าทางของพี่ชาย แล้วก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ“นายยอมปล่อยกนิษฐาไปจริงเหรอ? พี่ อย่ามาหลอกผมนะ”“อืม จริงสิ ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว เหลือแต่ความรู้สึกเก่าๆเท่านั้น เชื่อฉันเถอะ ธัชชัย”ธัชชัยเห็นท่าทางของวรพล ได้ยินความมั่นใจในน้ำเสียงของเขา“ได้ ฉันจะเชื่อพี่ ฉันเห็นแก่ที่เธอเป็นคนที่พี่รักมากๆหรอกนะ จึงไม่กำจัดเธอทิ้ง ฉันจะส่งเธอไปสถานีตำรวจ แล้วให้เธอได้รับโทษที่ควรจะได้รับ ไม่น่าจะถึงโทษประหาร น่าจะติดคุกสักยี่สิบปี ถือว่าดีต่อเธอมากแล้ว!”น้ำเสียงของธัชชัยไม่มีความล้อเล่นแม้แต่น้อย เสียงอันเย็นชาของเขาไร้ซึ่งความอ่อนโยน“ไม่ได้! ธัชชัยนายจะส่งเธอไปที่สถานีตำรวจได้ยังไง? เธอยังอายุน้อยเท่านั้น…” วรพลพลันลุกลี้ลุกลนขึ้นมา