ในห้องพักผู้ป่วย เซี่ยปินขว้างรีโมททีวีทิ้งลงพื้นอย่างโมโห หลังจากดูข่าวแถลงการเปลี่ยนตัวนางเอกของละครเรื่องล่าสุด ที่บทนางเอกควรจะเป็นของเธอ ไม่ใช่นักแสดงหน้าใหม่โนเนมนั่น “แกจะโมโหไปทำไม กะอีแค่นักแสดงหน้าใหม่ เล่นไปจะเกิดหรือเปล่าก็ไม่รู้” ไป๋หลันที่ยืนปอกผลไม้อยู่ข้างเตียงบอกอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“แต่ทุกบทที่ได้เล่นคู่กับพี่อวี้ควรเป็นของชั้น”

“แล้วแกจะโทษใครได้ล่ะ ชั้นบอกแกตั้งแต่แรกแล้วว่า จมูกทรงนี้ไม่เหมาะกับแก แกก็ยังจะทำจนมันทะลุออกมา ต้องรีบบินมาแก้ถึงที่นี่ เสียทั้งเงิน เสียทั้งงาน แล้วชั้นยังต้องแบกหน้าไปโกหกประธานเฉินให้แก จนโดนด่าหูชามาเนี่ย ชั้นล่ะปวดหัว”

“ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะเป็นแบบเนี้ย แต่ทางช่องก็น่าจะรอชั้นกลับไปถ่าย ไม่คิดว่าจะรีบร้อนยัดใครเข้าไปถ่ายแทนแบบนี้”

“ก็กะจะปั้นดาราหน้าใหม่ล่ะสิ่ นี่ขนาดชั้นบอกไปว่าเกิดอุบัติเหตุ ประธานเฉินยังไม่ถามสักคำว่าแกเป็นยังไงบ้าง คอยดูนะ ถ้ายัยโนเนมนี่เล่นเรื่องนี้เกิดปังขึ้นมา แกก็เตรียมตกกระป๋องได้เลย” ไป๋หลันแหนบแนม

“พี่หลัน พี่เป็นผู้จัดการของชั้นหรือเปล่าเนี่ย ทำไมพูดงี้อ่ะ” เซี่ยปินพูดแกมประชด

“ชั้นพูดเรื่องจริงนี่”

“ชั้นไม่มีวันยอมให้ยัยนี่ขึ้นมาเทียบเสมอชั้นได้หรอก” ดาราสาวมองเช่อเฟยบนหน้าจอด้วยสายตาริษยา

—-

ปักกิ่ง – เวลา 3 ทุ่มตรง ผู้จัดการสาว เปิดเพ้นเฮ้าท์หรูให้เป็นสถานที่พักระหว่างถ่ายทำให้แก่นักแสดง “ทุกคนแยกย้ายเอาของเข้าไปเก็บไว้ในห้องก่อน แล้วอีกสิบนาทีเจอกัน

เช่อเฟยมองสถานที่พักที่ดูหรูหรานี่ก็รู้สึกว่านักแสดงที่นี่โชคดีจัง ถ้าไม่นับว่าต้องเจอกับพระเอกหน้าตายที่เดินผ่านหน้าทุกคนไปยังห้องที่ตัวเองเลือกเองอย่างไม่สนใจใครนี่

เร่ออวี้ยิ้มมุมปากที่เห็นท่าทีของเช่อเฟย

“แหม ไม่คิดเลยนะว่าพระเอกที่แสนเย็นชาและโด่งดัง เบื้องหลังจะโรคจิตชอบแอบดูชุดชั้นในผู้หญิง นี่เผลอเอาไปซ่อนไว้บ้างหรือเปล่าเนี่ยห๊ะ” เช่อเฟยแกล้งแหนบชายหนุ่มตรงหน้า จนโดนกระชากลงไปนอนบนเตียงใต้ร่างของเขา “เธออยากรู้ไหมล่ะ ว่าชั้นโรคจิตขนาดไหน” เช่อเฟยมองดวงตาที่เหมือนเสือร้ายแสนยั่วยวนของเขา สาวเจ้าก็ถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว

“พี่จะทำอะไรน่ะ” ปากบางค่อยๆพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

“เธอบอกว่าชั้นโรคจิต ชั้นก็จะพิสูจน์ให้เธอดู ว่าชั้นโรคจิตหรือเปล่า”

“ชั้นแค่พูดเล่นน่ะ”

“เธอพูดว่าอะไร ชั้นไม่ค่อยได้ยิน” เร่ออวี้เอาหูไปใกล้ปาก จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเธอ เช่อเฟยได้กลิ่นหอมของตัวเขาแล้วความทรงจำในวันนั้นก็เริ่มกลับมา

“พี่อวี้ เราสองคนเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า” เร่ออวี้เงยหน้าขึ้นมามองเช่อเฟย หญิงสาวขี้เมาที่ขโมยจูบเขาไปในวันนั้น

ระหว่างที่กำลังสบตากันอยู่นั้น ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา “พี่อวี้ อุ๊บ ! ” เฉิงเซียวเห็นทั้งคู่กำลังอยู่บนเตียงโดยที่เช่อเฟยอยู่ด้านล่าง และเร่ออวี้ทับอยู่ด้านบน ผู้จัดการสาวก็รีบเอามือปิดปากแน่นเพราะกลัวจะกรี๊ดออกมา

เร่ออวี้รีบลุกออกจากเช่อเฟยและจัดเสื้อผ้าที่ยับเล็กน้อย เฉิงเซียวมองทั้งคู่สสับกันไปมาอย่างคิดไม่ถึงว่านอกจอ เร่ออวี้จะมีมุมแบบนี้ “เอ่อ นี่ทั้งคู่ซ้อมบทกันอยู่เหรอคะ” เฉิงเซียวแกล้งพูดแซว

“พี่เซียว ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ” เช่อเฟยรีบอธิบาย

“ช่างเถอะ ๆ เห็นพวกเธอสนิทกันก็ดีแล้ว ชั้นมาตามพวกเธอลงไปต่อบทให้ผู้กำกับดูน่ะ เฟยเฟย เริ่มจำบทได้มั่งหรือยัง”

“พอได้บ้างแล้วค่ะ”

“ส่วนเรื่องอารมณ์ตามบทก็ค่อยๆเรียนรู้ตามที่ผู้กำกับบอกแล้วกันนะ จะได้ไม่เสียเวลา”