“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ ”

เธอเดินยิ้มร่าออกมาจากห้องครัว ท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนเช่อเฟยจึงรีบเดินไปให้ถึงห้องนอนโดยเร็ว ในระหว่างที่กำลังจะหมุนลูกบิดประตู แขนอีกข้างก็โดนพระเอกหนุ่มผู้เย็นชาดึงเอาไว้ เธอหันไปมองอย่างตกใจ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เธอกินอาหารของชั้นจนอิ่ม แล้วไม่คิดจะตอบแทนชั้นบ้างเหรอ”

“ตอบแทน อ๋อ พี่หมายถึงค่าอาหารใช่ไหม เงินชั้นอยู่ในห้อง เดี๋ยวชั้นไปหยิบมาให้”

“ชั้นไม่ได้อยากได้เงิน”

“แล้วพี่อยากได้อะไร” เช่อเฟยถามอย่างไร้เดียงสา แต่เมื่อเธอมองสายตาที่จ้องมาของเขา เธอรีบสะบัดมือเขาออกและถอยหลังไปให้ห่างด้วยความตื่นกลัว

“อย่าบอกนะว่า พี่ ต้อง การ ……” เขาเดินเข้ามาหาทีละก้าว สายตาจ้องเธอจนแทบจะทะลุ เช่อเฟยมองคนตัวสูงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้คล้ายกับกระต่ายมองเสือที่กำลังจะเข้ามาขย้ำเธอมองซ้ายมองขวากำลังจะร้องให้คนช่วย แต่เขาเข้ามาประชิดเธอก่อนมือหนาปิดปากเธอไว้จนเธอไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้เขาค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ปลายจมูกโด่งและปากหยักของเขาสัมผัสใบหน้าของเธอตั้งแต่หน้าผากยันปลายคาง ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นพร้อมดวงตาเจ้าเสน่ห์ชวนหลงไหลที่สะกดตรึงเธอไว้กับที่เช่อเฟยมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังก้มต่ำลงไปเรื่อยๆ ใจเธอก็สั่นตัวเกร็งจนเกือบจะช็อคตาย เธอรับรู้ได้ถึงมือร้อนผ่าวที่เข้ามาในเสื้อเธอ ความร้อนอยู่ตรงเอวบาง ไล่ขึ้นมา และ กำลังจะขึ้นมาถึง ..”เฟยเฟย ๆ ” หญิงสาวสะดุ้งตื่น “พี่เซียว”

เธอมอง เฉิงเซียวเจ้าของเสียงปลุกที่ทำให้เธอตื่นจากฝันร้ายเมื่อครู่ “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ”

เช่อเฟยมองไปรอบๆ นี่มันห้องครัวนิ่