มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1479
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1479
“มะ ไม่…! หยุดนะ…!” เจนนี่ร้องออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่เธอกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด
ในที่สุด เมื่อตระหนักได้ว่าเจนนี่กำลังเจ็บปวดเพียงใด เบนสันก็ปล่อยมือของเจอรัลด์ทันที ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาเจนนี่
“เป็นอะไรไป?!” เบนสันถาม ในขณะที่เขาจ้องมองเจนนี่ที่กำลังหน้าซีด เธอไม่สามารถแม้แต่จะซ่อนความเจ็บปวดอันแสนทรมานของเธอได้เลย
“มัน มันเจ็บ…! ฉันรู้สึกเจ็บปวดทรมานเหมือนกำลังจะตาย…!” เจนนี่ร้องออกมา
เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นไม่ได้พยายามที่จะหยุดเขาอีกต่อไปแล้ว เจอรัลด์เพียงแค่ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะจากไปพร้อมกับเพอร์ลาและยูล
ในขณะเดียวกัน ป๊อปปี้ก็เข้ามาถามว่า “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? ทำไมจู่ ๆ เธอถึงเจ็บปวดโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้”
“ฉันก็ไม่รู้! ความจริงแล้วพวกเธอไม่สังเกตบ้างหรือว่า หน้าอกของเจนนี่เริ่มเจ็บตอนที่เบนสันเริ่มออกแรงมากขึ้นก่อนหน้านี้?”
“มันฟังดูประหลาดจัง! ว่าแต่ว่า เดี๋ยวก่อนนะ พวกมันไปไหนแล้วล่ะ?” เบนสันซึ่งตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อถาม ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ
“ฉันคิดว่าพวกมันคงจะหนีไปแล้ว เพราะพวกมันคงจะกลัวว่าเราจะสร้างปัญหาให้พวกมันอีก!” ป๊อปปี้กล่าว
“ว่าไงนะ? คราวนี้พวกมันรนหาที่ตายอย่างแท้จริง…! ฉันเดาว่าฉันคงต้องหาคนมาทุบรถพวกมันตอนนี้เสียแล้ว เพื่อที่พวกมันจะได้รู้ว่าฉันยิ่งใหญ่แค่ไหน!” เบนสันคำราม ขณะที่เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าและพร้อมที่จะโทรออกทันที
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีที่เขากำลังจะกดปุ่มโทรออก เขาก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด!
ทุกคนทำได้เพียงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ขณะที่โทรศัพท์มือถือของเขาหลุดออกจากมือที่แข็งทื่ออย่างน่าประหลาด ก่อนที่จะตกลงสู่พื้น…
เบนสันเองไม่สามารถขยับมือของเขาได้แม้แต่นิ้วเดียว และหลังจากนั้นประมาณหนึ่งหรือสองวินาที มือที่ยังคงยกอยู่ก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดอย่างเฉียบพลัน! มันรู้สึกเหมือนถูกฉีกออกจากกัน และตอนนี้เบนสันก็เจ็บปวดมากจนเขาเริ่มกลิ้งไปกับพื้นทันที เขากำมือของเขาเอาไว้แน่นพร้อมกับตะโกนว่า “ฉันเจ็บ…! แขนของฉันเจ็บมาก…!”
ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์ เพอร์ลา และยูล ได้เข้าไปในคฤหาสน์แล้ว ในขณะที่ลานจอดรถใต้ดินตกอยู่ในความโกลาหล
“เจนนี่จะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ อาจารย์…? เธอเจ็บปวดเพราะคุณหรือเปล่าคะ…?” เพอร์ลาถาม
“เธอจะไม่เป็นไรหรอก และใช่ ฉันเองที่เป็นคนทำ ฉันใช้ทักษะที่เรียกว่าวิชาตัวตายตัวแทน!” เจอรัลด์อธิบาย
“มันเอาไว้ทำอะไรได้บ้างคะอาจารย์?”
“โดยพื้นฐานแล้ว มันเปลี่ยนเส้นทางการเบี่ยงเบนความเสียหาย! ตัวอย่างเช่น ฉันถ่ายโอนความแข็งแกร่งทั้งหมดที่ชายร่างกำยำใช้ทำร้ายฉันก่อนหน้านี้ไปที่เจนนี่!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เพอร์ลาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
“ไม่ว่าอย่างไร ที่ฉันทำแบบนั้นก็เพื่อลงโทษพวกเขาเท่านั้น ฉันหวังว่านั่นจะช่วยหยุดพวกเขาจากการพยายามก่ออาชญากรรมที่รุนแรงกว่านี้ในอนาคตได้! มันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่พวกเขาชอบพูดจาดูถูกเหยียดหยามคนอื่นแบบนั้น!” เจอรัลด์อธิบาย จากนั้นเขาก็ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
ขณะที่เขาหันไปมองฝูงชนที่อยู่ข้างใน เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า “…ห๊ะ? นายคือเจอรัลด์ใช่ไหม…? ซีเรียลดูสิ! นั่นผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็คิดกับตัวเองทันทีว่า ‘ไม่คิดเลยว่าฉันจะได้เจอผู้หญิงพวกนี้… ช่างน่าเศร้าใจจริง ๆ…!’
ทันใดนั้นเอง ซีเรียลก็รู้สึกใจสั่นอีกครั้งในวินาทีที่เธอได้เห็นเจอรัลด์… คงจะไม่ใช่เขาหรอกมั้ง…? แต่ถ้าครั้งแรกเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ แล้วทำไมครั้งนี้หัวใจของเธอถึงยังเต้นเร็วขนาดนี้…?
ทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นเร็วเพียงเพราะคนหน้าตาธรรมดาคนนี้…? ยิ่งซีเรียลคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกสับสนและอับอายมากขึ้นเท่านั้น
ไม่ว่าอย่างไร ขณะที่เธอกำลังสงสัยว่าเธอควรจะเข้าไปทักทายเขาหรือไม่ จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงตะโกนดังมาจากภายในกลุ่มคนที่อยู่ข้างใน เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น รวมถึงเจอรัลด์ด้วย ก็พร้อมใจกันมองไปยังทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้นมา…