มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1348
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1348
ยิ่งไปกว่านั้น การที่คนธรรมดาทั่วไปจะหยิบยื่นเช็คเงินสดให้กับใครสักคน อีกทั้งยังบอกเขาอีกให้เขากรอกตัวเลขลงไปมากเท่าไรก็ได้ตามที่ต้องการ… เขาต้องร่ำรวยแค่ไหนกันถึงได้พูดแบบนั้นออกมาได้
เมื่อรู้ว่าก่อนหน้านี้เขาเกินทำให้ชายผู้แข็งแกร่งผู้นี้ต้องขุ่นเคือง ในตอนนี้ไททัสจึงรู้สึกเหมือนกำลังจะตายจริง ๆ
ถึงอย่างนั้นก็ตาม แม้ว่าเจอรัลด์จะแค่เมินเฉยต่อไททัส ขณะที่มือของเขาจับลูกบิดประตู ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงใครอีกคนร้องเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง “พี่ชาย!”
นั่นคือฮิโระ และชายที่ได้รับบาดเจ็บที่พยายามลุกขึ้นยืนให้ได้ ในที่สุดก็ล้มลงกับโซฟา ก่อนจะพูดเสริมขึ้น “ผม… ผมใช้พละกำลังทั้งหมดที่ผมมีต่อสู้กับคุณก่อนหน้านี้ เพราะคิดว่าคุณคงไม่อาจต้านทานการโจมตีของผมได้… แต่เมื่อสักครู่นี้คุณทรงพลังมากเหลือเกิน…! บอกผมทีเถอะพี่ชาย ก่อนหน้านี้คุณใช้พละกำลังกับผมไปเท่าไรกัน…?”
เมื่อหันกลับไปมองฮิโระอย่างไม่สนใจนัก เจอรัลด์เพียงตอบกลับไป “พละกำลังเหรอ…? ผมแทบไม่ได้ใช้เลย! บอกตามตรงว่าผมแค่โบกมือเท่านั้นเอง!”
“…อะไรนะ?!” ฮิโระอุทานออกมาด้วยความตกใจ ขณะที่เจอรัลด์เดินออกจากประตูไปโดยไม่ได้หันหลังกลับมา
ในตอนนั้นเอง ในที่สุดโรซี่ก็เต็มใจจะเชื่อว่าชายที่ดูจริงใจคนนี้เป็นคนน่าเชื่อถือ เก่งกาจ และเป็นปรมาจารย์ผู้ลึกลับ พูดตามตรงว่าเขาทรงพลังมาก จนโรซี่รู้สึกว่าเธออดไม่ได้ที่จะต้องเชื่อถือเขา
ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงต้องการยืมตัวเธอไปสามวัน… เขา…คิดจะทำอะไรเธอหรือเปล่า…?
อีกทั้งเขายังจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อตอบแทนเธอ และเขายังยินดีจะรักษาแม่ของเธอ… ทำไมเขาถึงทำทุกสิ่งทุกอย่างเพียงแค่ให้เธอสละเวลาให้…? บางที…
เมื่อความคิดฟุ้งซ่านแล่นผ่านเข้ามาในหัวของโรซี่ เธอจึงรีบตื่นจากภวังค์นั้นทันที นี่เธอคิดเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี่ย!
ในตอนนี้ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำ โรซี่จึงวิ่งตามเจอรัลด์ไป
ในขณะเดียวกันนั้นเอง ย้อนกลับไปยังคฤหาสน์กันเทอร์ อีเร็ตกำลังเผชิญหน้าอยู่กับลูกน้อง ขณะที่เธอเอ่ยพูดขึ้น “ห๊ะ? แกติดต่อเฟลตันได้หรือยัง? เขาออกไปตามจับเจอรัลด์ไม่ใช่หรือไง? ทำไมเขายังไม่กลับมาอีก?”
“ถึงจะจริงที่เขาออกไปตามจับเจอรัลด์ คุณเฟลตัลได้ส่งข้อความมาให้เราก่อนหน้านี้ โดยระบุว่าเจอรัลด์หลบหนีเข้าไปในถูเขาครับ ท่านหญิงกันเทอร์! เมื่อเรารีบติดต่อเขาไปหลังจากนั้น เราจึงได้รู้ว่าเราติดต่อเขาไม่ได้! จากสิ่งที่เราคาดการณ์เอาไว้ เขาไล่ล่าเจอรัลด์ไปไกลถึงภูเขาจนไปถึงพื้นที่ที่ไม่มีสัญญาณครับ!” ลูกน้องคนหนึ่งอธิบายด้วยความเคารพ
“เท่าที่ฉันรู้ ในตอนนี้เจอรัลด์เป็นแค่ปรมาจารย์แห่งโลกวิญญาณที่เก่งที่สุด เมื่อลองคิดดูแล้ว เฟลตันไม่น่าจะมีปัญหาในการเอาชนะเขาเลย! ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้นำเด้ด แอนนี่ มาเธอร์ ซึ่งเป็นสมบัติอันล้ำค่าที่สุดของตระกูลเราติดตัวเผื่อไว้ด้วย! ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าเขาจะต้องปะทะกับยอดกับปรมาจารย์ที่เหมือนกับที่เขาเคยบังเอิญเจอเข้า ปรมาจารย์ท่านนั้นยังไม่อาจต่อกรกับกับของวิเศษของเราได้เลย! จึงได้เกิดคำถามขึ้นมานี่อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นเขาถึงใช้เวลานาน…? …ฉันต้องการให้พวกแกทุกคนรีบขึ้นไปบนภูเขาเพื่อช่วยเฟลตัน!” อีเร็ตพูดขึ้นพลางขมวดคิ้ว
“รับทราบครับ ท่านหญิงกันเทอร์!” ลูกน้องตอบก่อนจะวิ่งออกไป
อีเร็ตหันไปมองที่ฉากอยู่ตรงหน้าเธอ
“…เลิกซ่อนตัวได้แล้ว ฉันรู้นะว่าแกได้ฟังบทสนทนาตั้งแต่ต้น!” อีเร็ตพูดขึ้นอย่างเย็นชา
หลังจากนั้น หญิงสาวคนหนึ่งจึงเดินออกมาจากฉากหลังช้า ๆ… เธอคือยูเมะ
เธอไม่รู้ว่าทำไมและเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่ยูเมะแค่ลืมเจอรัลด์ไม่ลง และเธอยังคิดถึงเขาอยู่เสมอ เธอหวังว่าจะได้พบเขาอีกครั้ง ถึงเธอจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงอย่างนั้น สุดท้ายแล้วสิ่งที่เธอหวังที่แท้จริงคือขอให้เจอรัลด์ไม่ต้องถูกคุณย่าจับตัวได้
“แกคงดีใจมากใช่ไหมที่ฉันยังจับเจ้าหนุ่มคนนั้นไม่ได้?” อีเร็ตเอ่ยถามขณะที่เธอมองไปที่ยูเมะ น้ำเสียงของเธอเย็นชา
“ทำไมเราต้องจับตัวเขามาด้วยล่ะคะคุณย่า…? เขาไม่ได้มีความแค้นหรือความคับข้องใจกับเราเลย อีกทั้งก่อนหน้านี้เขายังคิดจะมาหาคุณย่าด้วยซ้ำ! เพราะเหตุนี้ทำไมคุณย่าต้องสมรู้ร่วมคิดกับประตูมิติแห่งการพิพากษาเพื่อทำร้ายเขา…? สิ่งที่ทำลงไปทุกอย่างแก้ไขด้วยการคุยกับเขาดี ๆ ไม่ได้เหรอคะ…? เมื่อตกลงกันได้แล้ว คุณย่าก็แค่ปล่อยเขาไปได้ไหม…?” ยูเมะขอร้อง ดวงตาของเธอแดงก่ำ
“เฮอะ! แกตกหลุมรักมันเข้าแล้วจริง ๆ! ฉันนึกไม่ออกเลยว่าเจ้าเด็กนั่นมีเวทมนต์ประเภทไหน… ตั้งแต่แกยังเด็ก แกมักจะรังเกียจและปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เข้ามาหาแก ทั้ง ๆ ที่คิดว่าแกจะตกหลุมรักเขาหลังจากที่ได้รู้จักเขาเพียงแค่ไม่กี่วัน!” อีเร็ตตะคอกใส่ เห็นได้ชัดว่าโมโหเพราะเธอรู้สึกว่ายูเมะไม่ได้ทำตามที่เธอคาดหวังเอาไว้
“…ระ รักเหรอคะ…? หนูไม่ได้…!” ยูเมะตอบกลับ ใบหน้าแดงเห่อ ขณะที่เธอดึงเสื้อผ้าด้วยความประหม่าเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง
“แกคิดว่าแกกำลังล้อเล่นอยู่กับใคร? ไม่ว่ายังไง ฉันก็อยากให้แกรู้เอาไว้ว่า นอกเหนือจากการทำตามเป้าหมายของตระกูลกันเทอร์ให้สำเร็จแล้ว ย่ายังกังวลเรื่องตามหาเขาให้แกอีกด้วย! ฉันจะบอกให้แกรู้เดี๋ยวนี้แหละว่า การตกหลุมรักมันก็มีแต่จะจบลงด้วยโศกนาฏกรรม! มันถูกลิขิตเอาไว้แล้วว่าแกจะอยู่กับมันไม่ได้! มันไม่ใช่คนที่แกจะได้ครอบครอง! แกยังไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามพูดอยู่อีกเหรอ…?” อีเร็ตพูดขึ้น รู้สึกอารมณ์เสียมาก อย่างไรก็ตาม เธอก็อายุมากและมีประสบการณ์ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอจึงเปลี่ยนจากสีหน้าดุเป็นยอมจำนนเมื่อมองไปที่หลานสาว
“…ทำไม… ทำไมทุกคนถึงเอาแต่พูดว่าหนูจะไม่มีวันลงเอยกับเขาด้วยความสุข…? พวกคุณย่ามั่นใจถึงขนาดนั้นได้ยังไงคะ?!” ยูเมะถามกลับด้วยความวิตกกังวล ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ และความไม่พอใจ ขณะที่เธอนึกถึงคำพูดของเจ้าแห่งวิญญาณในตอนนั้น
“…จำไว้เถอะ ฉันไม่ควรบอกแกเรื่องนี้ แต่ถ้าฉันไม่บอก ฉันเกรงว่าแกจะโง่เขลาจนทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปในอนาคต! ช่างมันเถอะ! วันนี้ฉันจะบอกทุกอย่างกับแกเอง!” อีเร็ตบอก ขณะที่เธอสูดลมหายใจเขาลึก
ในตอนนี้สีหน้าของเธอดูเคร่งขรึม อีเร็ตหันกลับมามองยูเมะก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “บอกย่ามา… แกรู้เหรอว่าเจอรัลด์เป็นใคร…?”