ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 397 ต่อยจนส่งเข้าห้องไอซียูแล้ว
เฉียวเหวยอีเวลาที่ตื่นนอนก็ไปกองถ่าย ถังหยวนเป่ายังไม่มา
พนักงานในกองถ่ายบริเวณรอบๆ ล้วนกำลังพูดคุยเรื่องเมื่อคืน
เฉียวเหวยอีฟังเงียบๆ นึกถึงถังหยวนเป่าดื่มจนกลายเป็นแบบนั้น ไม่ได้คาดหวังให้เธอมาเวลาตอนเที่ยง และไม่อยากรบกวนเธอ
พูดคุยปัญหาเกี่ยวกับละครกับซ่งหยวนสองสามประโยค ฉับพลันนั้นก็มองเห็นลู่ชวินเดินเข้ามาจากทางเข้า
ช่างแต่งหน้าก็แต่งหน้าเบาๆให้เขา ดูไม่ออกว่าเมื่อคืนพักผ่อนดีไหม ลู่ชวินเดินมาทางนี้ เห็นเฉียวเหวยอีจ้องมองเขา ก็พยักหน้าให้เฉียวเหวยอีเล็กน้อย
ลู่ชวินเข้ามา เสียงพูดคุยของคนบริเวณรอบๆก็เบาลง
เมื่อคืนลู่ชวินอยู่ในคาราโอเกะเพื่อเรื่องของถังหยวนเป่าก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คนมากมายเห็น เป็นธรรมชาติที่จะปิดบังไม่อยู่ ลู่ชวินก็ไม่คิดที่จะปิดบังต่อไป สำหรับท่าทางการตอบสนองของทุกคน ก็เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจ
ซ่งหยวนกลับยากที่จะจัดการ หันหน้ามองไปทางลู่ชวิน และพูด“ชวิน คุณมาที่ห้องแต่งตัวกับผมหน่อย”
“อืม”ลู่ชวินตอบเสียงเรียบเฉย
ซ่งหยวนเพิ่งจะเดินเข้ามาและปิดประตูห้องแต่งตัว ด้านหลังก็พูดคุยกัน
“ท่าทางผู้กำกับของพวกเรา ดูเหมือนว่าเรื่องของลู่ชวินกับถังหยวนเป่าจะเป็นความจริง”
“นี่เธอพูดไร้สาระเหรอ?คืนนั้นลู่ชวินต่อยจนส่งคนนั้นเข้าห้องไอซียูแล้ว ยังจะปลอมอีกเหรอ?”
“ทำไมเขาถึงต่อยคนล่ะ?”
“เล่ากันว่าผู้ชายคนนั้นคิดว่าถังหยวนเป่าเมาแล้ว ตามถังหยวนเป่าเข้าไปในห้องน้ำหญิง ลวนลามไม่สำเร็จ ถังหยวนเป่ารับสายโทรศัพท์ของลู่ชวินพอดี ลู่ชวินได้ยิน”
เฉียวเหวยอีเงยหน้าขึ้น กวาดสายตามองสองสามคนนั้น
มิน่าล่ะ เมื่อคืนถังหยวนเป่าเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับออกมา สีหน้าท่าทางแปลกๆ แต่ว่าเธอไม่ได้พูดกับเฉียวเหวยอี เฉียวเหวยอีก็ไม่รู้เรื่องราว
มิน่าล่ะ ลู่ชวินถึงได้โกรธขนาดนั้น
เธอเงียบไม่พูดจาสักพัก นำบทละครวางไว้ด้านข้าง เดินไปด้านข้างสองสามคนนั้นที่พูดคุยกัน สีหน้าไร้อารมณ์และพูดถาม“ส่งคนเข้าไปโรงพยาบาลไหนเหรอ?”
“เหมือนจะเป็นโรงพยาบาลเหรินไอ้”พนักงานในกองถ่ายเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเหวยอี ตอบด้วยความมึนงง
“รบกวนช่วยฉันบอกซ่งหยวนหน่อย ฉันลากิจประมาณสองชั่วโมง จะรีบกลับมา”เฉียวเหวยอียิ้มให้เพื่อนร่วมงานอย่างมีมารยาท และพูด
พูดจบ ก็หยิบเสื้อนอกของตัวเองขึ้นมา หมุนตัวเดินออกจากกองถ่ายไป
……
หลังจากหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เฉียวเหวยอีก็กลับมาแล้ว
“เธอไปไหนมา?”ถังหยวนเป่ากลับมาไม่เห็นเฉียวเหวยอี โทรศัพท์ไปหาเธอก็ไม่รับ เห็นเฉียวเหวยอีเข้ามา รีบไปถามเธอทันที
“เมื่อกี้อารมณ์ไม่ดี ออกไปเดินเล่น”เฉียวเหวยอีมองถังหยวนเป่า ยิ้มตาหยีและพูดตอบ
อากาศเย็นแบบนี้ ออกไปเดินเล่น?ถังหยวนเป่าถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ “ตอนนี้ดีแล้ว?”
“ดีแล้ว”เฉียวเหวยอีพูดตอบ
เวลาที่เฉียวเหวยอี ส่งน้ำขิงที่อยู่ในมือให้ถังหยวนเป่า ก็พูด“นี่ ครั้งที่แล้วยังติดค้างเธอ”
ถังหยวนเป่าชะงักไปเล็กน้อย รับมา น้ำขิงยังอุ่นอยู่ อุ่นอยู่ในมือที่จับไว้
เธอมุ่ยปาก จู่ๆก็แสบตาขึ้นมา ยื่นมือไปกอดเฉียวเหวยอี“หลังจากนี้ฉันจะเป็นวัวเป็นม้าให้ใช้ จะไม่ทำให้เธอเดือดร้อนแล้ว!”
เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ฉันยังไม่ได้เป็นคุณนายลี่ เธอดูเธอทำพฤติกรรมสิ”
“ไม่ว่ายังไง เธอคิดว่าเป็นวัวเป็นม้าให้ตระกูลลี่ใช้ จะเอาเปรียบคนอื่นได้เหรอ?”
“เธอเกลียดฉัน!”ถังหยวนเป่ามุ่ยปากท่าทางจะร้องไห้
ทั้งสองคนเพิ่งจะทะเลาะกัน โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมของเฉียวเหวยอีก็ดังขึ้น ถังหยวนเป่าควักออกมาดู เป็นหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย ก็ช่วยเธอรับสาย “ฮัลโหล ใครคะ?”