ผลลัพธ์จากการฝึกโหดในดันเจี้ยนสุดเลวร้าย100000ปี จนกลายเป็น~ ผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก~ - ตอนที่ 37 บท2ตอนที่8 การประลองรอบแรก
- Home
- ผลลัพธ์จากการฝึกโหดในดันเจี้ยนสุดเลวร้าย100000ปี จนกลายเป็น~ ผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก~
- ตอนที่ 37 บท2ตอนที่8 การประลองรอบแรก
สองวันหลังจากลงทะเบียนการประลอง การประลองรอบคัดเลือกรอบแรกก็ได้เปิดม่าน
สำหรับรอบแรก จะแบ่งออกเป็น10กลุ่มตั้งแต่A-G แต่ละกลุ่มประกอบด้วยผู้เข้าแข่งขันประมาณ100คน แล้วก็ผู้ที่สามารถแย่งปลอกแขนสีแดงที่พันอยู่แขนขวาของคนอื่นได้3คน ก็เท่ากับผ่านรอบแรก เป็นสิ่งที่แสนจะเรียบง่าย
เสียงระฆังดังก้อง ฉันไม่ขยับไปไหน หยุดการเคลื่อนไหวชั่วคราวพร้อมกับมองไปรอบๆ ที่ทำแบบนี้มันมีความหมายอยู่ เพราะแค่นี้มันก็ทำให้ฉันตกใจได้มากพอแล้วยังไงล่ะ
บางคนเอาแต่ตะโกนแหกปากเฉยๆไม่ยอมขยับตัว บางคนส่งเสียงประหลาดออกมาพร้อมกับเหวี่ยงดาบไม้ไปรอบๆ มีทั้งพวกที่เริ่มยิงเวทย์มนต์มั่วซั่วไปทั่ว กลายเป็นสนามเด็กเล่นไปแล้วเรียบร้อย
“ที่นี่มันงานเปิดตัวครั้งแรกของเด็กประถมรึไงเนี่ย”
ก็อยากอธิบายภาพที่เห็นตรงหน้าอยู่หรอก แต่ว่า คิดไม่ออกเลยว่าจะอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดยังไง เอาตามตรงนะ แม้แต่เด็กประถมยังทำได้ดีกว่านี้อีกรึเปล่า
“เจอตัวแล้ว!”
เด็กชายหญิงสามคนเข้าล้อมฉัน คงลงความเห็นว่า ถ้าเป็นฉันที่อยู่คนเดียวล่ะก็คงจัดการง่ายกว่าสินะ ฉันที่ยังไม่ได้ขยับไปไหนแต่ก็มีปลอกแขนแค่อันเดียว ใช้สามคนเข้าล้อมมันมีความหมายด้วยเหรอ? น่าจะเพราะ จากมุมมองของเจ้าพวกนี้คงเห็นฉันเป็นแค่เจ้าปวกเปียกไร้ความสามารถล่ะมั้ง จะขี้ขลาดไปถึงไหน เจ้าพวกนี้
“ไม่มีที่ให้แกหนีอีกแล้ว?”
เด็กหนุ่มผมปะบ่าชี้ปลายดาบไม้มาทางฉัน
ตั้งท่าอย่างกับเด็กน้อย แถมวางจุดศูนย์ถ่วงไม่ถูกอีก ราวกับมือสมัครเล่น เจ้าพวกนี้อ่อนปวกเปียกขนาดนี้เลยเหรอ?
จริงอยู่ว่า เรื่องที่ร่างกายไม่ได้สัมผัสมากว่าแสนปีเป็นข้อเท็จจริง แต่ อาจจะมีตรงไหนผิดพลาดก็ได้ เอาเป็นว่า ไม่จำเป็นต้องหันดาบใส่เด็กอมมือพวกนี้หรอก การละเล่นปาหี่นี่ รีบทำให้มันจบๆไปเลยแล้วกัน
“เริ่มจากฉันก่อนแล้วกัน!”
“ตลกน่า ฉันก่อนต่างหาก!”
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหาทั้งสามคนที่กำลังเถียงเรื่องไร้สาระ อย่างใครจะได้เป็นคนลงมือก่อน
“อุก!?”
และใช้ฝ่ามือฟาดไปที่จมูกกับตาของพวกมันพร้อมกับฉกเอาปลอกแขนสีแดงจากแขนของทั้งสามคน ก่อนที่เจ้าพวกนั้นจะกระเด็นออกนอกสนามประลองไป
“ไอ้เจ้าไร้ความสามารถ บังอาจเล่นทีเผลอ!”
“ไอ้ขี้ขลาด!”
“ใช่ๆ กล้าหนีสัตรูที่อยู่ตรงหน้าแบบนี้ได้ยังไง ไอ้เจ้าไร้ยางอาย!”
ฉันเมินเสียงเห่าหอนของเหล่าลูกหมาขี้แพ้ แล้วเดินไปที่เต้นตรงมุมหนึ่งของที่จัดงาน ที่มีเจ้าหน้าที่ประจำการอยู่และยื่นปลอกแขนสามเส้นให้
“หมายเลข6032 ไค ไฮเนมัน เท่านี้ก็เคลียร์แล้วใช่ไหม?”
พร้อมกับกล่าวถามเพื่อยืนยันชัยชนะของตัวเอง
“……”
เจ้าหน้าที่มองฉันกับสนามประลองพร้อมกันด้วยสายตาว่างเปล่า และ
“สอบผ่าน”
จากนั้นก็เริ่ม บันทึกข้อมมูลทันที
เอาล่ะ จบสักที รีบกลับไปหาพวกโรสเลยแล้วกัน