ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5814 มั่นอกมั่นใจ (1
ด้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5814
เย่เฉินเห็นใบหน้าไร้เดียงสาและแลดูน่ารักของหลินหว่านเอ๋อร์ที่เขียนเต็มไปด้วยความปฏิเสธ ก็เลยเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมว่า: “ไหนๆ ก็เด็ดออกมาแล้ว ไม่ชิมก็จะเสียเปล่า ยิ่งไปกว่านั้น คุณคือคนเดียวที่รู้จักมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ดีที่สุด จะใช้เพียงความรู้สึกมาตัดสินเธอไม่ได้หรอกนะ คุณจะต้องชิมถึงจะได้ยืนยันครั้งสุดท้าย!”
พูดๆ อยู่ เขาก็นำใบชาใบหนึ่งยื่นมาข้างปากของหลินหว่านเอ๋อร์ ส่วนอีกใบก็เคี้ยวอยู่ในปากของตัวเอง และเอ่ยปากพูดว่า: “มา เรามาชิมด้วยกัน”
เมื่อเห็นว่าเขายังคงยืนหยัด หลินหว่านเอ๋อร์รู้ว่าเอาชนะเขาไม่ได้ จึงได้เพียงแค่แอบกลอกตามองบนใส่เขาไปหนึ่งที และเอ่ยปากพูดว่า: “ก็ได้….ข้าน้อยชิมดูก็ได้ค่ะ”
พูดจบ ริมฝีปากสีแดงของเธออ้าออกเล็กน้อย นำใบชาอ่อนสีเขียวใบนั้นวางใส่ในปากอย่างเบาๆ
เย่เฉินเห็นเธอกินแล้ว ก็โล่งใจแล้วนำใบชาใบนั้นของตัวเองวางในปากแล้วเคี้ยวเธอ
เดิมทีเขาคิดว่า สิ่งของสิ่งนี้แค่มีกลิ่นหอมสดชื่นของชา คิดว่าถ้าสัมผัสด้วยลิ้นรสชาติคงจะดีมาก แต่ยังไงเขาก็คาดคิดไม่ถึงว่า พอใบสีเขียวนั้นเข้าในปาก และหลังจากที่ถูกตัวเองเคี้ยวไปกลับมีกระแสพลังปราณทิพย์อันบริสุทธิ์จำนวนมากปล่อยออกมา!
กินไปหนึ่งคำ ปราณทิพย์นั้นทำให้สติสัมปชัญญะของเขาพุ่งสูงขึ้นในพริบตา
ถึงแม้ว่าปริมาณของปราณทิพย์จะไม่เยอะมาก แต่มีความบริสุทธิ์ที่เหนือชั้นกว่า อีกทั้งนี่ยังเป็นใบชาสดๆ ที่ยังไม่ผ่านกรรมวิธีขั้นตอนใดๆ เลย พืชชนิดนี้เธอมีปราณทิพย์อยู่ในตัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เย่เฉินยังไม่เคยเจอมาก่อน
ในเวลานี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็ชิมรู้ถึงจุดความแปลกของใบชานี้แล้ว ใบชานี้เมื่อเคี้ยวอยู่ในปากจะไม่มีรสชาติขมฝาดใดๆ มีรสชาติหอมหวานบ้างนิดหน่อย และที่แปลกไปกว่านั้นก็คือ ใบชานี้กลับทำให้คนมีความรู้สึกที่ผ่อนคลายและสดชื่นมาก
ชีวิตนี้เธอชิมชามานับไม่ถ้วนแล้ว มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับผลผลิตของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์เป็นอย่างดี แต่เธอไม่เคยชิมชาที่ให้รสชาติมหัศจรรย์แบบนี้มาก่อนเลย
เธอถามเย่เฉินด้วยใบหน้าตื่นเต้นและประหลาดใจว่า: “คุณชาย ทำไมใบชานี้ถึงมีสรรพคุณที่ชัดเจนแบบนี้? เหมือนว่าหลังจากที่ชิมไปแค่ใบเดียว ความเหน็ดเหนื่อยในร่างกายก็หาบวับไปในพริบตา! ฉันจำได้ว่าใบชาของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ไม่ได้มีสรรพคุณแบบนี้…..”
เย่เฉินตอบกลับอย่างจริงจังว่า: “นั่นก็เพราะว่าในใบชานี้มีปราณทิพย์อยู่ด้วย”
“มีปราณทิพย์?!” หลินหว่านเอ๋อร์พูดอย่างตกใจว่า: “นี่จะเป็นไปได้ยังไงกัน เมื่อก่อนข้าน้อยเคยได้ยินพ่อพูดว่า ใบโลกนี้มีวัตถุดิบยาหลายชนิดที่สามารถนำมาใช้ปรุงแต่งเพื่อให้เป็นโอสถปราณทิพย์ได้ อีกอย่างวัตถุดิบยาเหล่านี้ล้วนแต่จำเป็นต้องมีส่วนผสมของวัตถุดิบยาอย่างอื่นผสมอยู่ด้วยกัน พร้อมทั้งต้องผ่านการปรุงแต่งจากผู้ที่เชี่ยวชาญถึงจะมีปราณทิพย์ได้ ใบไม้นี้เพิ่งจะแตกออกมา ทำไมถึงได้มีปราณทิพย์ล่ะ?”
เย่เฉินพูดว่า: “บางทีนี่อาจเป็นเพราะมารดาแห่งชาผูเอ่อร์พ้นบาปไม่สำเร็จ ก็เลยทำให้ต้องถูกฟ้าผ่าตายและเกิดใหม่ก็เป็นได้ ก็เหมือนกับเซียนอิสระที่พวกเราคุยถึงเมื่อสักครู่ ไม่แน่ว่าตอนนี้มารดาแห่งชาผูเอ่อร์จะกลายเป็นเซียนอิสระของพื้นที่ต้นไม้พืชพรรณไปแล้วจริงๆ ก็ได้”
พูดๆ อยู่ เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “นอกจากมารดาแห่งชาผูเอ่อร์แล้ว ผมยังไม่เคยเจอพืชพรรณชนิดไหนที่มีปราณทิพย์ในตัวมาก่อนเลย”
หลินหว่านเอ๋อร์พูดอย่างตื่นเต้นว่า: “งั้นข้าน้อยคิดว่า ทางที่เธอเดินต้องไม่ใช่เส้นทางของเซียนอิสระอย่างแน่นอน เพราะว่าเดิมทีเธอไม่มีปราณทิพย์ ตอนนี้เพิ่งจะแตกหน่อออกใบก็มีปราณทิพย์แล้ว แต่คำพูดที่พูดถึงเซียนอิสระคือมีโอกาสบำเพ็ญใหม่ได้ ก็เท่ากับว่าถูกจำกัดพื้นที่การพัฒนาให้สูงขึ้นเอาไว้ และความแข็งแกร่งไม่สามารถนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ”
เย่เฉินถามเธอว่า: “แล้วตอนนี้เธอถือว่าเป็นแบบไหน?”
หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้า: “ข้าน้อยก็ไม่รู้ แต่ข้าน้อยรู้สึกว่า เธอเหมือนนิพพานแล้วเกิดใหม่มากกว่า ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ! ย้อนคิดไปถึงตอนที่เธอพ้นบาปเมื่อสามร้อยปีก่อน ก็ได้เว้นช่องทางที่จะทำให้ตัวเองได้มีชีวิตรอดเอาไว้ จากนั้นทนลำบากถึงสามร้อยปี ในที่สุดก็ได้เจอกับคุณชาย จากเหตุการณ์ฝนตกฟ้าผ่านั้นเมื่อสักครู่ ก็ถือว่าเธอมีความโชคดีจากการที่ได้ประสบพบเจอ!”
พูดๆ อยู่ หลินหว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้วพูดว่า: “แต่ข้าน้อยคิดไม่ตกจริงๆ ว่า เธอเลี่ยงทางแห่งสวรรค์ได้อย่างไรที่สามารถทิ้งช่องทางรอดตายให้กับตัวเองเอาไว้ได้เส้นหนึ่งภายใต้ฟ้าร้องฟ้าผ่าของทางแห่งสวรรค์”
เย่เฉินกลับไม่สนใจว่าสมัยนั้นมารดาแห่งชาผูเอ่อร์เว้นช่องทางรอดตายนี้ไว้ได้อย่างไร เพียงแค่มองดูต้นกล้าอ่อนต้นนี้แล้วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจพูดว่า: “นี่ถ้านำกลับไปเพาะเลี้ยงให้ดีๆ รอให้เธอเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่สูงสองสามเมตร แค่เก็บกินใบทุกวันก็สามารถกินจนบรรลุเป็นผู้ยอดฝีมือได้แล้วสินะ?”
หลินหว่านเอ๋อร์ถามอย่างประหลาดใจว่า: “คุณชายจะพาเธอกลับไป?”