ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5613 พูดกับเขาประโยคหนึ่ง(2)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5613 พูดกับเขาประโยคหนึ่ง(2)
ในขณะเดียวกัน หลี่ญ่าหลินก็กำลังทานข้าวกับคนตระกูลอานโฮมสเตย์ว่านหลิ่วที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโลเมตร
สองสามวันนี้คนตระกูลอานสืบค้นไม่น้อยที่เมืองจินหลิง แต่สุดท้ายก็หาเงื่อนงำใด ๆ ที่เกี่ยวข้องเย่เฉินไม่เจอ
บนโต๊ะอาหาร อานโฉงชิวน้าชายใหญ่เย่เฉิน กำลังจะให้หลี่ญ่าหลินคิดหาวิธี แต่โทรศัพท์ของหลี่ญ่าหลินก็ดังขึ้น
เขารีบยืนขึ้น พูดกับคนตระกูลอานว่า:“พวกคุณคุยกันไปก่อน เดี๋ยวผมรับสายแป๊บหนึ่ง”
พูดจบ เขาก็เดินมาที่ลานบ้าน เมื่อเห็นไม่มีใครอยู่รอบ ๆ จึงรับโทรศัพท์
เมื่อรับสาย เขาก็พูดด้วยความเคารพว่า:“คุณเย่”
เย่เฉินเข้าสู่ประเด็น:“พล.ต.ท.หลี่ ตอนนี้ครอบครัวตาของผมอยู่โฮมสเตย์ว่านหลิ่วหมดเลยไหม?”
“อยู่หมดครับ”หลี่ญ่าหลินถามอย่างแปลกใจ:“เป็นไงคุณเย่ มีอะไรเหรอ?”
เย่เฉินตอบอือ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง:“คืนนี้อาจมีคนพยายามทำร้ายครอบครัวตาและยายของผม”
หลี่ญ่าหลินตกใจจนหน้าซีดขาว ถามโดยไม่รู้ตัวว่า:“จริงจังเปล่าเนี่ย?!”
“จริงสิ”เย่เฉินพูดว่า:“คนที่มา เป็นไปได้สูงว่าจะเป็นปรมาจารย์ชั้นสูงขององค์กรพั่วชิง ความแข็งแกร่งอยู่คนละระดับกับสมาชิกองค์กรพั่วชิงที่คุณเคยเจอมาก่อน”
หลี่ญ่าหลินตกใจมาก รีบถามไปว่า:“คุณเย่ ตอนนี้ผมต้องทำยังไง?จะให้ผมพาพวกเขาหนีตอนนี้ดีไหม?”
“ไม่ทันแล้ว”เย่เฉินพูดว่า:“ทุกการเคลื่อนไหวของพวกคุณ ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การจับตามองขององค์กรพั่วชิง แม้ว่าจะหนีไป ก็ยังถูกเปิดเผยเบาะแส ดังนั้น อยู่ที่โฮมสเตย์ว่านหลิ่วดีกว่า สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา”
หลี่ญ่าหลินพูดโดยไม่ลังเลว่า:“งั้นผมจะจัดสรรบอดี้การ์ดและนักบู๊ฝีมือดีเหล่านั้นทันที ให้พวกเขาเตรียมสู้!”
“ไม่มีประโยชน์”เย่เฉินพูด:“พวกคุณไม่มีใครหยุดเขาได้ และถ้าคุณบอกลูกน้อง พวกเขาจะแสดงออกผิดปกติ ถึงตอนนั้นอาจทำให้อีกฝ่ายสงสัย ดังนั้นคุณรู้เรื่องนี้ก็พอ อย่าบอกใคร”
หลี่ญ่าหลินถามว่า:“อาจารย์เย่ ถ้าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งมากจริง ๆ ผมเกรงว่าจะไม่สามารถปกป้องครอบครัวตายายของคุณให้ปลอดภัยได้ ……”
พูดจบ หลี่ญ่าหลินก็พูดอีกว่า:“แต่คุณไม่ต้องห่วง ถ้าเจอศัตรูที่แข็งแกร่งจริง ๆ ผมจะตายต่อหน้าพวกเขาทั้งหมด!”
เย่เฉินพูดว่า:“คุณไม่ต้องสู้กับเขาสุดชีวิต ถ้าเขาโจมตีคุณ ผมจะไม่นั่งอยู่เฉยแน่”
หลี่ญ่าหลินถามว่า:“คุณเย่ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
เย่เฉินพูดนิ่ง ๆ ว่า:“ผมอยู่ใกล้พวกคุณมาก ไม่กี่นาทีก็ถึง”
ในที่สุดหลี่ญ่าหลินก็โล่งอก:“มีคุณเย่อยู่ ผมก็หมดห่วง!”
เย่เฉินพูดว่า:“ถ้าลงมือ ผมจะไปช่วยเหลือโดยเร็วที่สุด แต่ถ้าเขาจะทำร้ายคุณ หรือตายายของผม และผมยังไปไม่ถึงในทันที คุณก็อย่าหุนหันพลันแล่น ถึงตอนนั้นคุณก็พูดกับเขาประโยคหนึ่ง แค่คุณพูดคำนี้ ก็จะทำให้อีกฝ่ายวิตกกังวล พวกคุณก็จะชนะมากขึ้น”
หลี่ญ่าหลินรีบถามเขาว่า:“คุณเย่ ผมต้องพูดอะไรกับเขา?”
เย่เฉินเอาประโยคนั้นบอกหลี่ญ่าหลินทันที จากนั้นสั่งไปว่า:“ถ้าเขาเข้าไปแล้ว อย่าตกใจเด็ดขาด จำประโยคนั้นของผมไว้ จะต้องช่วยชีวิตไว้ได้แน่!”
หลี่ญ่าหลินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น:“ครับคุณเย่ ผมจะจำไว้!”