ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5594 ฉันไม่เข้าร่วมด้วยแล้ว(1)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5594 ฉันไม่เข้าร่วมด้วยแล้ว(1)
ในเวลานี้ที่มหาวิทยาลัยจินหลิง
ที่สนาม นักศึกษาใหม่จากหลายคณะกว่าพันคน กำลังแบ่งกลุ่มกันเพื่อจะเริ่มทำการฝึกทหาร
ระยะเวลาของการฝึกทหารในสิบสี่วัน วันนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น นักศึกษาใหม่หลายคนกับการฝึกกึ่งทหารที่เข้มข้นนี้ ยังคงปรับตัวไม่ได้อยู่เล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ต่างก็ส่งเสียงร้องแสดงความไม่พอใจกันดังระงมไปทั่ว
แสงแดดที่อบอ้าวก็ยากจะทานทน กับชุดลายพรางแขนยาวขายาวที่ต้องสวมใส่ และยังต้องเดินแตะก้าวขาสูงไม่หยุด สำหรับนักศึกษาใหม่เหล่านี้แล้ว มันทรมานมากจริงๆ
เสียงฟ้าร้องที่ดังกระหึ่มจากทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ทำเอานักเรียนทุกคนที่อยู่ในสนามต่างพากันแตกตื่น พวกเขาหันมองไปยังก้อนเมฆที่ดำมืดในทางตะวันตกเฉียงใต้ ภายในใจต่างก็แอบลิงโลด คิดว่าสภาพอากาศแบบนี้ อีกไม่นานก็น่าจะมีสายฝนห่าใหญ่เทกระหน่ำลงมา
นักเรียนทุกคนต่างคิดว่า หากฝนตกห่าใหญ่นี้เทลงมาจริงๆ อย่างนั้นการฝึกทหารที่มีในตอนนี้ ก็น่าจะต้องหยุดลงชั่วคราว เมื่อเป็นเช่นนั้นทุกคนก็จะได้พักหายใจหายคอกัน
หรือหากไม่ได้จริงๆ ฝึกมันท่ามกลางสายฝนก็ยังจะดีกว่าฝึกท่ามกลางแสงแดดที่อบอ้าวอยู่มาก
ดังนั้น นักเรียนเกือบทุกคน ต่างมองไปยังกลุ่มก้อนเมฆดำขนาดใหญ่บนท้องฟ้าทางตะวันตกเฉียงใต้ เฝ้ามองกลุ่มก้อนเมฆดำนี้ ให้รีบๆเคลื่อนตัวมาที่เหนือศีรษะของตัวเอง
ทุกคนต่างมองไปทางตะวันตกเฉียงใต้ด้วยใบหน้าที่คาดหวัง มีเพียงหลินหว่านเอ๋อร์ ที่มองไปยังก้อนเมฆดำนั้นนิ่ง หน้านิ่วคิ้วขมวด
เธอรู้สึกว่า เมฆดำกลุ่มก้อนนั้นดูไม่ปรกติ
ในตอนนี้ คลอเดียที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นเสียงเบาว่า“เสี่ยวหว่าน หากฝนตกลงมาจริงๆ ไม่แน่เราอาจจะได้พักก่อนเวลากันด้วย !”
สำหรับคลอเดียแล้ว เธออาศัยอยู่ในต่างประเทศมาโดยตลอด ไม่เข้าใจในประเพณีการฝึกทหารของนักศึกษาหัวเซี่ย และไม่มีความพร้อมในการรับมือ เดิมทีคิดว่าก็น่าจะเป็นเหมือนค่ายฤดูร้อน ทุกคนมาสรวลเสเฮฮาแล้วเล่นเกมกัน สิบสี่วันนี้ก็จะผ่านไปอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อการฝึกทหารนั้นเริ่มต้นขึ้น เธอก็เพิ่งจะมาตระหนักรู้ ว่านี่คือการฝึกแบบกึ่งทหารในสิบสี่วัน ดังนั้นชั่วขณะหนึ่งก็ยากที่จะปรับตัวได้ ตลอดช่วงเช้าก็ฝึกการสวนสนาม ที่เท้าก็เกิดเป็นแผลพุพองขึ้นมา
ดังนั้น เธอในตอนนี้ ภายในใจก็แอบคาดหวังขอให้การฝึกทหารนี้หยุดลงชั่วคราวไปก่อน เพื่อให้ตัวเองได้ผ่อนคลาย
เมื่อหลินหว่านเอ๋อร์ได้ยินคำพูดของเธอ ก็ส่ายหน้า แล้วพูดเสียงเรียบ“คิดว่าฝนไม่น่าจะตกได้ ”
คลอเดียพูดว่า“เมฆดำก้อนใหญ่ขนาดนี้ กับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องแบบนี้ ดูก็รู้ว่าสภาพอากาศนั้นเลวร้ายหนักมาก อย่าว่าแต่ฝนตกเลย ลูกเห็บจะตกก็เป็นไปได้!เฝ้ารอดูไปพร้อมกันเถอะ ไม่แน่ว่าอาจจะได้สมดังใจหวัง!”
หลินหว่านเอ๋อร์ฝืนยิ้มอย่างเศร้าสร้อย และพูดเสียงต่ำ“พูดตามตรง ฉันคาดหวังยิ่งกว่าใครที่อยากจะให้ฝนนี้ตกลงมา”
เมื่อครูผู้ฝึกเห็นทุกคนต่างกระซิบกระซาบกัน ว่าฝนนี้จะตกลงมาหรือไม่อย่างไร ก็ออกคำสั่งเสียงดังอย่างไม่ค่อยพอใจ“ทุกคน ห้ามพูดคุยกัน!วันนี้ต่อให้จะมีสภาพอากาศที่เลวร้ายแค่ไหน ก็ต้องทำการฝึกฝนต่อ!”
ทุกคนต่างแสดงความไม่พอใจ
ในตอนนี้เอง ทุกคนเห็นเพียงก้อนเมฆสีดำทางฝั่งตะวันตกเฉียงใต้นั้นได้ค่อยๆสลายหายไป และเสียงฟ้าร้องก็ไม่ได้เกิดขึ้นอีก
คลอเดียอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความผิดหวังว่า“ เห็นๆอยู่ว่าก้อนเมฆมามืดขนาดนั้น ทำไมฟ้าร้องไปครั้งเดียวก็สลายหายไปเลย?”
จู่ๆสีหน้าของหลินหว่านเอ๋อร์ก็ตึงเครียดขึ้นมา เธอนิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วพูดกับครูฝึกว่า“ครูฝึกค่ะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำค่ะ ”
ครูฝึกพูดเสียงเย็นชา“ ยังไม่ถึงเวลาพัก ห้ามไปไหนทั้งนั้น !”
หลินหว่านเอ๋อร์เม้มริมฝีปาก แล้วพูดอย่างลำบากใจ“ครูฝึกค่ะ ฉัน……ฉันมีประจำเดือน……”
เมื่อครูฝึกได้ยินคำนี้ ก็ไม่ได้ดึงดันอีกต่อไป โบกมือให้“ไปเถอะ!รีบไปรีบกลับมา!”
หลินหว่านเอ๋อร์รู้สึกโล่งใจในทันที พูดเสียงเบากับคลอเดีย“คลอเดีย ฉันมีธุระขอไปก่อนนะ”
ยังไม่ทันที่คลอเดียจะรู้สึกตัว หลินหว่านเอ๋อร์ก็ไปไกลจากกลุ่มแล้ว
หลินหว่านเอ๋อร์เดินออกจากสนาม ตรงไปยังหอพักแล้วเปลี่ยนชุดลายพรางออก หยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง และสวมใส่หน้ากากสีดำ ก่อนไป ที่ตู้เก็บของ หยิบเอาโอสถที่เย่เฉินให้ตัวเองติดตัวไปด้วย จากนั้นก็ออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ