ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5516 ข้อตกลงเล็กน้อย(1)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5516 ข้อตกลงเล็กน้อย(1)
เวลานี้ ในใจของเย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
สำหรับเขาแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะคิดเพื่อลูกสาวจริง ๆ นี่คือคนเป็นพ่อ ซึ่งทำได้ดีทีเดียว
ในใจของเย่เฉิน ที่มีต่อนานาโกะ แน่นอนว่ามีความเสน่หาที่ต่างออกไป และตอนนี้ดูเหมือนว่า จากพรสวรรค์ของนานาโกะ เธอน่าจะอยู่ในเส้นทางวิถีบู๊ได้ไกลมาก
เขามีสัญชาตญาณ ราวกับว่าแดนมืด แดนมิติ แดนปรมาจารย์ เหมือนจะไม่ใช่จุดสิ้นสุดของนานาโกะ
ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ กลัวว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของนานาโกะ จะคงอยู่ต่อไปอีกหลายร้อยปี หรือมากกว่าสองร้อยปีด้วยซ้ำ
ถ้าเธอก้าวผ่านแดนปรมาจารย์ ไม่แน่เธออาจจะเหมือนตัวเองที่เข้าใจปราณทิพย์ได้
ถ้าเข้าใจปราณทิพย์แล้ว ก็เป็นไปได้ที่จะเหมือนผู้อาวุโสเมิ่งฉางเชิง มีอายุถึงห้าร้อยปี หรือนานกว่านั้น
ถ้าเส้นทางยาวไกลจริง ๆ ตัวเองจะปล่อยให้เธอเดินไปอย่างเดียวดายได้อย่างไร?
คิดแบบนี้ เขาก็ยืนขึ้นมาด้วย มือทั้งสองข้างรับแก้วไวน์มาจากมือนางาฮิโกะ อิโตะ พูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า:“คุณอิโตะไม่ต้องห่วง ผมรับปากคุณ ไม่ว่าเส้นทางนี้จะยาวแค่ไหน ก็จะเดินไปกับนานาโกะจนถึงจุดสุดท้าย!”
นางาฮิโกะ อิโตะยังคงโค้งตัวอย่างนอบน้อม แต่น้ำตาไหลลงที่พื้นอย่างควบคุมไม่ได้
ตอนนี้เอง จู่ ๆ เขาก็เข้าใจ เย่เฉินจะเป็นลูกเขยเขาหรือไม่ ที่จริงไม่ต้องห่วงแล้ว ถ้าลูกสาวลงเอยกับเขาจริง ๆ ในเส้นทางที่ยาวนานนี้ เรื่องเป็นสามีภรรยาแบบนี้ จะสำคัญอะไรอีก?
ดังนั้น เขาจึงค่อย ๆ เก็บน้ำตาไป ยืนขึ้นมา มองเย่เฉิน และกล่าวอย่างขอบคุณว่า:“ขอบคุณมากครับ!ขอบคุณคุณเย่มากที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น!”
สำหรับนางาฮิโกะ อิโตะแล้ว ตอนนี้ฝากฝังนานาโกะไว้กับเย่เฉิน เหมือนกับตอนที่ พ่อฝ่ายเจ้าสาวฝากฝังลูกสาวให้เจ้าบ่าวตอนแต่งงานใหม่ ๆ
ไม่ว่าอนาคตนานาโกะจะเดินไปอีกไกลแค่ไหน เขาก็หวังว่า เย่เฉินจะอยู่ข้างเธอ
อย่างน้อย ก็ไม่ให้เธอเดินไปอย่างโดดเดี่ยวเพียงคนเดียว
แค่เย่เฉินตกลงได้ ในการเดินทางของชีวิตที่อาจถึงสองร้อยปีหรือนานกว่านั้น สิ่งอื่น ๆ ก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
ไม่ต้องพูดว่าจะแต่งงานหรือไม่ หากให้ตัวเองยอมสละทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลอิโตะล่ะ?สิ่งของอย่างเงิน ยังไงก็เอาไปไม่ได้
นานาโกะที่อยู่ข้าง ๆ ก็สะอื้นไปนานแล้ว
จู่ ๆ เธอก็ตระหนักได้ว่า ตัวเองเข้าสู่วิถีบู๊ ก็เท่ากับการเปลี่ยนทิศทางใหม่ให้กับชีวิต
หากมุ่งสู่ทิศทางใหม่นี้ แผนทุกอย่างที่วางไว้สำหรับอนาคตทั้งยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ ก็จะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมหาศาล
ถึงตรงนี้ เปลี่ยนวิถีชีวิตใหม่
เมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของพ่อ เธอก็ทำใจไม่ได้ ตัวเองเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ได้รับความรักจากพ่อเป็นสองเท่า เมื่อนึกถึงการเดินทางอันยาวไกลของวิถีบู๊ และเมื่อลงทุนไปแล้ว เวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว บางทีในอนาคตก็จะไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับพ่อแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น อิโตะกรุ๊ปยังเป็นความลำบากมาทั้งชีวิตของพ่อด้วย เขามอบสิ่งเหล่านี้ไว้กับตัวเอง แล้วตัวเองจะทิ้งเขากับอิโตะกรุ๊ปโดยไม่สนใจได้ไง?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็รีบพูดอย่างสะอื้นว่า:“โอโต้ซัง……นานาโกะจะไม่เอาวิถีบู๊เป็นส่วนสำคัญของชีวิต……ฉันจะอยู่กับพ่อ และจะบริหารอิโตะกรุ๊ปให้ดี……”
นางาฮิโกะ อิโตะถามย้อนเธอว่า:“นานาโกะ ลูกรู้ไหมว่าทำไมพ่อถึงทำงานหนักเพื่อบริหารอิโตะกรุ๊ป ทั้งที่มีเงินจนใช้ไม่หมด แต่พ่อก็ยังพยายามอย่างหนัก หลังจากที่แม่ของลูกเสียไป?”
นานาโกะส่ายหน้าเบา ๆ
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างจริงจังว่า:“ก่อนที่ลูกอายุสิบขวบ พ่อทำงานหนัก เพราะอยากใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ของพ่อ เพื่อให้ชีวิตที่เหลือของลูกดีขึ้น และหลังจากที่ลูกอายุได้สิบขวบ พ่อก็ยังทำงานหนัก เพราะอยากให้คนรุ่นหลังของลูกมีชีวิตที่สบายเช่นกัน”
พูดถึงตรงนี้ นางาฮิโกะ อิโตะก็พูดอีกว่า:“แต่ว่า……ในฐานะพ่อคนหนึ่ง มีอะไรที่มีความสุขไปกว่าการที่ลูกสาวของตัวเองมีชีวิตอยู่ถึงร้อยปี หรือสองร้อยปีอีกเหรอ?ถ้าลูกมีชีวิตได้ถึงสองร้อยปีจริง ๆ ต่อให้ตอนนี้โอโต้ซัง ตายลงทันที โอโต้ซังก็จะไม่ลังเลเลยสักนิด!”
นานาโกะรีบพูดว่า:“โอโต้ซัง อย่าพูดแบบนี้เด็ดขาด……”
นางาฮิโกะ อิโตะมองนานาโกะ พูดอย่างสะอื้นว่า:“นานาโกะ ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ลูกไม่เข้าใจหรอก ถ้าตัวเองและลูกอยู่รอดได้ พ่อแม่ส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะเสียสละตัวเอง ถ้าวันหนึ่งลูกเป็นแม่ ลูกก็จะเข้าใจความรู้สึกของพ่อเอง”