ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5515 ฝากฝัง(2)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5515 ฝากฝัง(2)
พูดไป นานาโกะก็พูดอีกว่า:“ดังนั้น วิถีบู๊ยากน่ะยาก จะแยกจิตออกจากกายได้อย่างปลอดภัย โดยไม่ทำร้ายตัวเองได้อย่างไรนั้น ได้แต่ทำแบบนี้ ถึงจะสามารถบรรลุมองภายในได้ ดังนั้นฉันจึงนึกถึงวิธีนั้น จินตนาการว่าจิตสำนึกของตัวเองตกลงจากที่สูง พบความรู้สึกตายอย่างปลอดภัยได้อย่างรวดเร็ว ที่จริงแค่ลองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะสำเร็จ ……”
เย่เฉินไม่พูดอะไร แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:“คิดวิธีแบบนี้ได้ นานาโกะคืออัจฉริยะของ เต๋าบู๊จริง ๆ……”
นางาฮิโกะ อิโตะฟังจบ สีหน้าก็ดูตกตะลึง จนอดไม่ได้ที่จะพึมพำไปว่า:“ไม่เคยคิดเลยว่า วิถีบู๊จะลึกลับขนาดนี้……ยังหนุ่มสาวนั้นดีจริง ๆ ถ้าผมยังหนุ่ม ยังไงก็จะลองให้เต็มที่!”
นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้ม:“โอโต้ซัง แค่เต็มใจที่จะลงมือทำ ก็ไม่มีคำว่าสายเกินไป!”
“ไม่ได้หรอก ๆ ”นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือด้วยรอยยิ้ม พูดอย่างถอนหายใจว่า:“วิถีบู๊ลำบากไป การเดินทางยังอีกยาวไกล พ่อไม่อยากเริ่มเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อีกครั้ง ตอนอายุห้าสิบ เวลาผ่านไปย่างรวดเร็ว อย่างมากที่สุดก็สามหมื่นวัน”
พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม:“คนเราน่ะ ควรทำสิ่งต่าง ๆ ในช่วงเวลานั้น ๆ ทำตามใจตัวเองในวัยยี่สิบ ไขว่คว้าหน้าที่การงานในวัยสามถึงสี่สิบ ไขว่คว้าหาความสุขในวัยห้าถึงหกสิบ ตั้งแต่คุณเย่ช่วยให้ขาของพ่อเดินได้อีกครั้ง ชีวิตที่เหลือของพ่อ ก็เพื่อความสุขเท่านั้น”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:“คุณอิโตะ เมื่อเข้าสู่ประตูแห่งวิถีบู๊แล้ว ชีวิตยืนหรือสั้นของมนุษย์ จะใช้มุมมองแบบเดินมองไม่ได้แล้ว”
พูดจบ เขาก็พูดอย่างจริงจังว่า:“ถึงจะเป็นนักบู๊ธรรมดา มีชีวิตอยู่ถึงร้อยปีก็ไม่เป็นไร ถ้ามีความสามารถพอ ก็เข้าสู่แดนมืดที่มีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปีได้สบาย ๆ ถ้าผลการฝึกฝนยังสูงได้อีก สองร้อยปีก็ไม่ใช่ปัญหา และก็ อีกสองร้อยปีก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุด ถ้าถึงจุดสูงสุดได้จริง ๆ อายุก็น่าจะยืนกว่านี้ ……”
นางาฮิโกะ อิโตะได้ยินแบบนี้ ก็ชะงักไป สีหน้าดูซึม
เขาเม้มริมฝีปาก มองเย่เฉิน และก็มองนานาโกะ สักพักหนึ่ง จู่ ๆ ก็เติมสาเกในแก้วเงียบ ๆ จากนั้นถือแก้วแล้วยืนขึ้น พูดด้วยใบหน้าดูขอบคุณ เศร้าโศกและเคร่งขรึมอย่างมาก:“คุณเย่ ดูเหมือนว่า ครั้งนี้นานาโกะจะเดินทางบนถนนที่ยาวไกลไร้จุดหมายจริง ๆ ……เธอเป็นลูกคนเดียวของผม แต่อายุผมมากแล้ว น่าจะอยู่กับเธอได้ไม่นานแล้ว วันนี้ผมต้องฝากฝังเธอไว้ที่คุณด้วย หวังว่าคุณจะอยู่ข้างเธอตลอดไป อยู่กับเธอต่อไปห้าสิบปี ร้อยปี ร้อยห้าสิบปี ไปนาน ๆ!ขอร้องล่ะ!”
พูดไป เขาก็ใช้มือสองข้างถือแก้วไวน์ไปตรงหน้าเย่เฉิน โค้งตัวลง ไม่ขยับ
เดิมทีนานาโกะมีความสุขมากที่เจอวิธีที่ทะลวงได้ แต่ไม่คิดว่า จู่ ๆ พ่อจะนึกถึงมุมนี้
สัมผัสกับเย่เฉินมานานแล้ว เธอจึงรู้ว่า ถ้าคน ๆ หนึ่งเดินบนเส้นทางวิถีบู๊ได้ไกลมากพอ อายุของเขาก็จะยาวมากพอเช่นกัน
ถึงตอนนั้น ผู้อาวุโส คนรุ่นเดียวกัน หรือแม้แต่รุ่นน้องรอบ ๆ ตัว ก็จะจากกันไปทีละคน เหลือแค่เขาที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังบนถนนที่แสนไกล และเปล่าเปลี่ยวเส้นนี้
ในอีกร้อยปีข้างหน้า หรือว่ายาวนานกว่านั้น หากมีคนที่ใจตรงกันไปด้วยกัน ความรู้สึกอ้างว้างก็จะลดลงไปเยอะ
เธอรู้ เพราะพ่อตระหนักถึงเรื่องนี้ ดังนั้นจึงขอร้องเย่เฉินอย่างเคร่งขรึมแบบนี้
เมื่อคิดแบบนี้ จู่ ๆ นานาโกะก็ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ พูดอย่างสะอื้นว่า:“โอโต้ซัง……”
พูดไป น้ำตาก็ไหลท่วม.……