ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5492 ทยอยเดินทาง (2)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5492 ทยอยเดินทาง (2)
ขณะนี้หงห้ากำลังถามเฉินจื๋อข่ายด้วยเสียงต่ำ: “เหล่าเฉิน คุณฟังผมใจไหม”
เฉินจื๋อข่ายคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบอย่างจริงจัง: “ผมคิดว่าโดยเบื้องต้น ผมเข้าใจ และผมก็เข้าใจว่าวิถีการบู๊คืออะไร”
หงห้ายิ้มและพูดว่า: “ผมเหมือนจะพอเข้าใจเกี่ยวกับหลักการของวิถีบู๊ ก็คือชี่แท้ผ่านลมปราณของตัวเองอย่างต่อเนื่องผ่าน ขณะที่ยกระดับชี่แท้ก็ยังสามารถเสริมสร้างร่างกายด้วย แต่แค่ไม่รู้จะมีโอกาสได้ฝึกเมื่อไหร่”
เฉินจื๋อข่ายเตือนว่า: “อาจารย์หงกล่าวว่าเรื่องวิถีการบู๊อย่าฝึกฝนแบบก้าวกระโดด คุณต้องมั่นคงและต่อเนื่อง ตอนนี้เราเหมือนเรียนหลักสูตรทฤษฎีก่อนที่จะเรียนขับรถ เรียนรู้ทฤษฎีก่อนแล้วจึงขึ้นรถฝึกขับ ค่อยๆไปทีละก้าว”
หงห้าหัวเราะและพูดว่า “ผมต้องการสร้างความก้าวหน้าในความแข็งแกร่งของตัวเองโดยเร็ว จากนั้นผมจะแสดงฝีมือให้พี่น้องของผมและบอกให้พวกเขารู้ว่าหงห้ายังไม่แก่!”
ขณะนี้เย่เฉินเดินมาข้างหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ดูเหมือนว่าความเข้าใจของ เหล่าเฉินจะเหนือกว่าหงห้ามาก”
เมื่อทั้งสองสังเกตเห็นเย่เฉินเดินเข้ามาก็รีบพูดด้วยความเคารพ: “อาจารย์เย่ คุณชาย!”
เย่เฉินพยักหน้าให้กับทั้งสองและพูดว่า: “การเดินทางของวิถีบู๊นั้นถือได้ว่าเป็นการเดินทางที่ยาวนาน ดังนั้นพื้นฐานเบื้องต้นจึงสำคัญมาก หงห้าต้องจำไว้ว่าต่อไปต้องไม่เร่งสู่ความสำเร็จ เช่นเดียวกับการเรียนเปียโนขณะที่ครูกำลังสอนคุณอ่านโน๊ตและทฤษฎีดนตรีเบื้องต้น คุณอย่าเพิ่งรีบคิดเรื่องการบรรเลงบทเพลง มิฉะนั้นมันจะกลับตาลปัตร”
หงห้ารีบพูดด้วยความเคารพ: “อาจารย์เย่ท่านพูดถูก ผมมันไม่มีอนาคตและผมก็ใจร้อนเหมือนเด็ก หลังจากฟังหงเทียนซือแล้วผมรู้สึกเหมือนได้เรียนโครงสร้างทางสรีรวิทยาในวิชาชีวะช่วงมัธยมต้น และผมรอไม่ไหวที่จะหาเพื่อนผู้หญิงในห้องเรียนเพื่อฝึกฝนมันทันที … ”
เฉินจื๋อข่ายที่อยู่ข้างๆยิ้มและพูดว่า “ความใจร้อนไม่ก่อให้เกิดความสำเร็จ คนเราต้องใช้เวลาหนึ่งปีหรือสองปีในการเริ่มต้น เราจะทำสิ่งที่คนอื่นทำเสร็จในปีหรือสองปีภายในวันเดียวได้อย่างไร”
หงห้าพยักหน้าและยิ้ม “หัวหน้า ผู้จัดการเฉินพูดถูก!”
ขณะเย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “เอาล่ะ ผมจะไม่พูดกับพวกคุณทั้งสองแล้ว พวกคุณจะเริ่มลองฝึกจริงในอีกประมาณหนึ่งสัปดาห์ สัปดาห์นี้วางพื้นฐานให้ดีและพยายามอย่าทำให้ต่อเนื่อง”
ทั้งสองพยักหน้าตอบรับ เมื่อเฉินเย่เห็นว่าเริ่มดึกแล้วเขาก็ไม่อยู่นานและขับรถออกจากถนนช็องช็องเซลี
…
ในเวลาเดียวกัน นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา
อาคารอานปางในแมนฮัตตัน ตระกูลอานตื่นแต่เช้าและกำลังจะไปรับประทานอาหารเช้าที่ร้านอาหาร
ในช่วงเวลานี้เพื่อความปลอดภัย คนของตระกูลอานส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในอาคารอานปางที่มีการป้องกันอย่างแน่นหนา ซึ่งรวมถึงคุณท่านและนายหญิงด้วย
ช่วงนี้อาการของคุณท่านไม่ค่อยคงที่ อาการโรคสมองเสื่อมเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ดังนั้นทุกอย่างในตระกูลจึงอยู่ในการตัดสินใจของนายหญิง
ขณะนี้เมื่อเห็นว่าลูกๆ หลานๆของเธออยู่ที่นี่เกือบครบหมด นายหญิงใหญ่อานเคาะโต๊ะแล้วพูดว่า “ทุกคน ผมมีเรื่องบางอย่างจะประกาศ”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาหยุดการเคลื่อนไหวทันที มองนายหญิงอย่างตั้งใจและรอฟังคำพูดต่อไปของเธอ
นายหญิงเห็นว่าทุกคนกำลังรอเธออยู่ ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างไม่เร่งรีบ: “ฉันได้สั่งให้คนซื้อบ้านในจินหลิงไว้แล้ว ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจว่าตั้งแต่วันนี้ตระกูลอานจะทยอยเดินทางไปจินหลิง ฉันและคุณท่านจะเดินทางไปที่จินหลิงในตอนบ่าย”
พูดจบนางพูดกับอานโฉงชิวโดยไม่รอปฏิกิริยาของทุกคน: “เพื่อความปลอดภัย ทุกคนจะทยอยออกเดินทางในสามวัน โดยโฉงชิวจะเป็นคนจัดการว่าใครจะไปก่อนหลัง”