ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5358 เริ่มปฏิบัติการอย่างเต็มที่ 1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5358 เริ่มปฏิบัติการอย่างเต็มที่ 1
หยุนหรูเกอเข้าใจแนวทางของโอวป๋อจวินดี วัน ๆ ปากก็เอาแต่พูดถึงให้เกียรติผู้หญิงก่อนอะไรพวกนี้ซึ่งดูเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่ที่จริงในใจไม่ยอมเสียเปรียบเลยสักนิด
ส่วนหยุนหรูเกอก็ไม่อยากจะไปสนใจเขา และยิ่งไม่อยากติดค้างอะไรเขา ในเมื่อเขาอยากสืบทางทหารม้ากล้า งั้นก็ให้เขาไปสืบ ตอนเองก็ไม่อยากแข่งชิ่งความดีความชอบอันดับหนึ่งอะไรนั่น ไม่สู้ถือโอกาสนี้ ท่องเที่ยวไปทุกที่ เพื่อหาประสบการณ์
ดังนั้น เธอก็เลยกล่าวกับโอวป๋อจวิน: “ในเมื่อท่านเอิร์ลเจี้ยนกงเลือกทหารม้ากล้า งั้นพวกเราก็แยกกันตรงนี้เถอะ ขอให้คุณโชคดี”
พูดจบ ก็เตรียมเปิดประตูลงไปจากรถ
โอวป๋อจวินกล่าวขึ้นมาโดยเร็ว: “ท่านเอิร์ลติ้งหยวน ที่นี่ทุรกันดารไม่มีอะไรเลย คุณลงรถที่นี่ทำไม่ พวกเราไปเบอร์เกนด้วยกันเถอะ ถึงตอนนั้นผมจะไปหาเบาะแสที่สนามบินเบอร์เกน ส่วนคุณก็สามารถไปหาเบาะที่ท่าเรือได้ ผู้มีพระคุณคาดการณ์ว่ามีความเป็นไปได้สูงที่หลินหว่านเอ๋อร์จะหนีไปทางเรือ คุณสืบไปตามท่าเรือ อาจจะพบอะไรบางอย่างก็ได้
หยุนหรูเกอไม่สนใจเขา แต่ได้เปิดประตูลงจากรถไปทันที จากนั้นก็ลูบผมยาวที่ปลิวไสว พูดลอย ๆ ด้วยรอยยิ้ม: “ไปสืบหาร่องรอยของเรือลำหนึ่งที่ท่าเรือ มันแตกต่างอะไรกับการไปตรวจสอบว่าปลาตัวหนึ่งลอยไปที่ไหน? ฉันไม่เสียแรงดีกว่า”
โอวป๋อจวินเอียงตัวถาม: “ท่านเอิร์ลติ้งหยวน งั้นตอนนี้คุณมีแผนการอะไรดี ๆ เหรอ?
หยุนหรูเกอยิ้มกล่าว: “ฉันไม่มีความคิดอะไรดี ๆ หรอก แต่ในเมื่อหลินหว่านเอ๋อร์หายตัวไปจากที่นี่ ไม่แน่อาจหาเบาะแสอะไรพบในละแวกใกล้เคียงก็ได้ เพราะงั้นเดี๋ยวฉันจะหาโรงแรมเล็ก ๆ แถวนี้พักสักสองสามวัน ในเมื่อท่านเอิร์ลเจี้ยนกงจะไปเบอร์เกน งั้นก็รีบออกเดินทางเถอะ อย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย”
โอวป๋อจวินจนใจ กล่าวขึ้น: “ก็ได้ ผมจะไปหาเบาะแสที่สนามบินเบอร์เกนก่อน ตอนนั้นเครื่องบินได้บินมาส่งทหารม้ากล้าที่สนามบินเบอร์เกน ผมจะเริ่มสืบหาบ่อเกิดมูลเหตุจากสนามบินเบอร์เกนก่อน ดูว่าระหว่างทางที่ทหารม้ากล้ามาถึงที่นี่ได้พบกับอะไรมาบ้าง ถ้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ท่านเอิร์ลติ้งหยวนยังไม่ไปจากเบอร์เกน พวกเราสามารถเป็นเพื่อนร่วมทางกันได้อีกสักสองสามวัน”
หยุนหรูเกอกล่าวอย่างจริงจัง: “ฉันไม่แนะนำให้คุณเสียเวลามากเกินไปที่เบอร์เกนหรอกนะ คุณไม่สู้ไปสอบถามเรื่องราวต่าง ๆ กับครอบครัวของทหารม้ากล้าที่ไซปรัสก่อน”
“ไม่รีบ” โอวป๋อจวินรู้ว่า หยุนหรูเกออาจไม่อยากใกล้ชิดกับเขามากเกินไป แต่เขาอยากจะถือโอกาสนี้ อยู่ใกล้ชิดกับหยุนหรูเกอสักสองสามวัน ดังนั้นก็เลยกล่าวขึ้น: “ผมคิดว่าทหารม้ากล้าที่มาเบอร์เกนครั้งที่แล้ว ตัวพวกเขาไม่น่าจะมีปัญหาอะไร มีความเป็นไปได้สูงว่าพวกเขาถูกศัตรูพบเข้าก่อน ก็เลยแหลกสลายตายทั้งกองทัพ เหมือนกับตอนที่อยู่นครนิวยอร์ก ดังนั้นน่าจะมีเบาะแสที่มากกว่าอยู่ที่นี่ ไปไซปรัสน่าจะไม่มีความหมายอะไรมาก”
หยุนหรูเกอยักไหล่ แอบคิดอยู่ในใจ: “อุตส่าห์มีเวลาส่วนตัวมากมายแบบนี้ คุณกับทำตัวติดฉันเหมือนกับปลาสเตอร์หนังหมาเพื่ออะไร? แยกกันตรงนี้ ต่างคนต่างไปทำเรื่องของตัวเองมันไม่ดีเหรอ? ฉันวางแผนว่าหลังจากแยกกันกับคุณ ก็จะไปยุโรปตะวันออกหาเบาะแส คุณยังจะมาหน้าด้านอยู่ที่นี่ทำไมอีก?”
ถึงหยุนหรูเกอจะรำคาญโอวป๋อจวินมาก แต่เมื่อเห็นว่าช่วงเวลาสั้น ๆ นี้โอวป๋อจวินมีแผนว่าจะไปจากยุโรปเหนือ เธอก็ได้แต่อยู่รับมือที่ยุโรปเหนือเป็นการชั่วคราว เธอรู้จักนิสัยของโอวป๋อจวินดี ถ้าเขารู้ว่าเธอไปจากยุโรปเหนือในทันที ไม่แน่ตอนพบกับผู้มีพระคุณในอนาคต อาจฟ้องว่าตัวเองสืบเรื่องราวแบบลวก ๆ ทำให้ผู้มีพระคุณขุ่นเคืองเปล่า ๆ มันไม่คุ้มเลยจริง ๆ”
มันแตกต่างจากการบ่นจู้จี้จุกจิกอย่างเมื่อสักครู่ หากมีความละเลยเมื่อปฏิบัติภารกิจจริง ในสายตาของผู้มีพระคุณ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง
ดังนั้น เธอเลยตัดสินใจอยู่ยุโรปเหนืออีกสักสองสามวัน รอจนโอวป๋อจวินไปจากยุโรปเหนือ ตนค่อยไปจากที่นี่ จะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากของเขา
จากนั้น เธอจึงกล่าวกับโอวป๋อจวิน: “แล้วแต่ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงเถอะ ฉันจะลองตรวจสอบรอบ ๆ ดูก่อน ไม่แน่ว่าก่อนหลินหว่านเอ๋อร์จากไปอาจทิ้งแหวนเอาไว้ในสักแห่งของที่นี่ก็ได้”
โอวป๋อจวินหัวเราะในลำคอ ส่ายหน้ากล่าว: “งั้นถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ ก็ถือเป็นความโชคดีของท่านเอิร์ลติ้งหยวนแล้ว!”
พูดจบ เขาก็ไม่เสียเวลาอีก และกล่าวกับหยุนหรูเกอ: “ผมไปก่อนล่ะเอิร์ลติ้งหยวนแล้ว แล้วติดต่อกันนะ!”
……