ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5233 จู่ๆก็เป็นที่สนใจ1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5233 จู่ๆก็เป็นที่สนใจ1
พูดจบ เธอถามพนักงานขาย“หากฉันจะจองห้องชุดนี้ ต้องวางเงินเท่าไร ฉันจองก่อนแล้วค่อยไปดูกับคุณ ”
“เอ่อคือ……”เมื่อพนักงานขายเห็นเธอยืนกรานหนักแน่น ก็จึงพูดขึ้นว่า“หากคุณสะดวก จ่ายเงินจองจำนวนหนึ่งล้านสำหรับห้องชุดนี้ได้เลย ซึ่งก็จะมั่นใจได้ว่าห้องชุดนี้จะไม่มีใครมาซื้อมันไปได้”
พูดจบ เธอก็พูดขึ้นมาอีก“แต่ว่า หากคุณจ่ายเงินจองแล้วแต่สุดท้ายไม่ได้ทำการซื้อ เงินจองนี้เราจะหัก10% อันนี้คุณยอมรับได้ไหมคะ?”
“ไม่มีปัญหา”หลิวม่านฉงพูดอย่างไม่ลังเล “รูดบัตรตอนนี้ได้เลยค่ะ!”
พนักงานขายดีใจกับข่าวดีที่คาดคิดไม่ถึง ชี้ไปยังห้องรับรองวีไอพีแล้วกล่าว“คุณผู้หญิงเชิญทางนี้ก่อนค่ะ !”
หลิวม่านฉงตามพนักงานไปยังห้องรับรองวีไอพี ทันทีที่ปิดประตู ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าเดินเข้ามา
พนักงานขายอีกคนเดินเข้าไปหา พูดอย่างสุภาพเรียบร้อย“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ไม่ทราบว่ามาดูห้องหรือเปล่าคะ ?”
อีกฝ่ายพยักหน้ารับ และเอ่ยถาม“ได้ยินมาว่าที่นี่ของพวกคุณเป็นตึกที่ดีที่สุดในเมืองจินหลิง ไม่ทราบว่ามีห้องที่สามารถหิ้วกระเป๋าแล้วเข้าอยู่ได้เลยไหม?ห้องยิ่งกว้างเท่าไรก็ยิ่งดี !”
เมื่อพนักงานขายคนนั้นได้ยินก็รู้สึกประหลาดใจมาก แอบคิดในใจ“หรือวันนี้มีลมอะไรหอบไฉ่ซิ้งเอี๊ยมาอย่างนั้นเหรอ?ทำไมพออ้าปากพูดก็เหมือนจะเจอแต่ลูกค้าที่ร่ำรวยไปเสียทุกคนได้ ?”
ในใจแอบคิด แต่ก็ยังพูดอย่างสุภาพว่า“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ที่นี่เรามีวิลล่ากับห้องชุดเป็นหลัก ทุกห้องถูกออกแบบโดยนักออกแบบชาวอิตาลีที่มีชื่อเสียง วัสดุตกแต่งภายในทุกชิ้นนำเข้ามาจากอิตาลีโดยตรง เครื่องใช้ในครัวเรือนนำเข้ามาจากเยอรมัน ส่วนเฟอร์นิเจอร์นั้นนำเข้าจากฝรั่งเศสและอิตาลี แบรนด์ที่ใช้ก็เป็นแบรนด์ชั้นนำที่มีชื่อเสียง โดยทั่วไปแล้วสามารถหิ้วกระเป๋าแล้วเข้าอยู่ได้เลยค่ะ ”
ชายวัยกลางคนถามต่อ“คนญี่ปุ่นซื้อได้ไหม?พวกคุณมีเงื่อนไขอะไรในการซื้อไหม?”
ชายวัยกลางคนที่ถาม คือทานากะ โคอิจิผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ของ นางาฮิโกะ อิโตะ
เขารับคำสั่งของอิโตะ นานาโกะ เดินทางล่วงหน้ามาที่เมืองจินหลิง ก็เพื่อจะซื้อบ้านสักหลังที่เมืองจินหลิงให้กับนานาโกะ
แต่ว่า หลายวันนี้เขาตระเวนไปทั่วพื้นที่ย่านวิลล่าหลายแห่ง และได้ดูวิลล่าไปจำนวนไม่น้อย อุปกรณ์โครงสร้างต่างๆของวิลล่า แตกต่างจากที่นานาโกะต้องการอย่างมาก
สำหรับนานาโกะแล้ว เธอชอบบ้านพักญี่ปุ่นที่มีสไตล์สวนโบราณ อย่ามองว่าญี่ปุ่นนั้นมีประชากรหนาแน่น แต่บ้านพักของตระกูลสูงศักดิ์ในญี่ปุ่นนั้นใหญ่โตโอ่อ่าอย่างมาก แทบจะเทียบได้กับจวนอ๋องในเย่นจิงเลย
แต่ว่า บ้านแบบนั้นในหัวเซี่ยตอนนี้ก็แทบไม่มีให้เห็นแล้ว มีก็แต่ที่เย่นจิงที่ยังพอจะอนุรักษ์จวนอ๋องแบบนั้นไว้อยู่ ที่เมืองจินหลิง ก็หาได้ยากมาก
นอกจากนั้น ต่อให้จะหาบ้านที่หลังใหญ่โตแบบนั้นได้ บ้านเหล่านั้นก็มีสภาพที่ทรุดโทรม หรือวิลล่าที่มีขนาดใหญ่บางหลัง การตกแต่งก็เป็นในแบบสไตล์ยุโรปที่มีสีสัน สำหรับพวกเศรษฐีใหม่แล้วก็คงรู้สึกว่าโอ่อ่าตระการตา แต่ในสายตาของอิโตะ นานาโกะ การตกแต่งที่เหลืองอร่ามแวววาวแบบนั้น ช่างเป็นอะไรที่ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย อดไม่ได้ที่อยากจะแสดงให้เห็นทุกอย่างที่มี ว่าฉันนั้นร่ำรวยมาก!
ดังนั้น ทานากะ โคอิจิตระเวนดูไปทั่ว ก็ไม่เจอบ้านที่นานาโกะจะถูกใจได้
แต่ว่า วันนี้เป็นวันที่สี่เดือนสิงหาคม
พรุ่งนี้อีกแค่วันเดียวที่นานาโกะจะเดินทางมาที่เมืองจินหลิง หากยังหาบ้านที่เหมาะสมไม่ได้ เมื่อนานาโกะกับนางาฮิโกะ อิโตะเดินทางมาถึง ก็คงต้องพักที่โรงแรมแล้ว