ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5196 ไม่ต้องรออีกต่อไปแล้ว 3
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5196 ไม่ต้องรออีกต่อไปแล้ว 3
เธอบ่นพึมพำอย่างเศร้าใจ : “ฉันอายุมากแล้ว ก็คงมีชีวิตอยู่ไม่กี่ปี อันที่จริงจะไปจากที่นี่หรือไม่ก็ตาม ที่สำคัญที่สุดคือลูกชายของฉันคนนี้ หากไม่ออกไป แม้แต่ภรรยาก็ไม่สามารถมีได้ แต่ถ้าออกไป ความสามารถในการดูแลตนเองของเขาค่อนข้างแย่ ฉันกังวลว่าเขาจะไม่สามารถดูแลตนเองได้……”
เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า : “สิ่งนี้ท่านไม่ต้องกังวลหรอก ดังนั้นที่ฉันให้คนซื้อตึกให้ ก็แค่คิดว่าตึกนี้สามารถให้ลูกชายของคุณเปิดซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กหน้าบ้านได้”
นายหญิงใหญ่รีบกล่าวว่า : “ลูกชายของฉันคนนั้น เขาโง่เขลากว่าคนทั่วไปมาก เขาจะเปิดซูเปอร์มาร์เก็ตได้ที่ไหนกัน……”
เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า : “เปิดซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ มันไม่ได้ยากอย่างที่ท่านคิดหรอก ตราบใดที่ยอมสละกำไรเพียงเล็กน้อยจากฝั่งร้านค้าปลีก แล้วก็สามารถหาซัพพลายเออร์ที่ยินดีให้เงินทุนล่วงหน้าเพื่อกระจายสินค้าสำหรับซูเปอร์มาร์เก็ต และพวกเขาก็ยินดีช่วยท่านสต๊อกสินค้าโดยไม่ต้องจ่ายเงินก่อน ท่านขายไปด้วย และชำระเงินให้พวกเขาไปด้วย กระทั่งพวกเขายังจะมาส่งถึงหน้าบ้านในขั้นตอนต่อๆ ไป ลูกชายของท่านเพียงแค่นั่งอยู่ในร้านเท่านั้น และใช้เครื่องสแกนคิวอาร์โค้ดยิงคิดเงินให้กับลูกค้า อีกทั้งตอนนี้โปรแกรมชำระเงินได้เชื่อมต่อกับข้อมูลจำนวนสินค้าในสต๊อกแล้ว จะมีการแจ้งเตือนเมื่อสินค้าใกล้จะขายหมด ในเวลานั้นจะต้องโทรหาซัพพลายเออร์ แล้วเขาจะส่งสินค้ามาให้”
พูดจบ เย่เฉินยังกล่าวอีกว่า : “การเปิดซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กเช่นนี้ ต้นทุนที่ใหญ่ที่สุดคือแรงงานและค่าเช่า หากมีหน้าร้านของตนเอง ก็จะประหยัดค่าเช่าไป ที่เหลือก็เป็นต้นทุนแรงงาน อีกทั้งซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กไม่ยุ่งเกินไปสำหรับคนคนเดียว อยากเปิดก็เปิด ไม่อยากเปิดก็ไม่ต้องเปิด ตามแต่ใจ หนึ่งเดือนก็สามารถสร้างรายได้หลายพันหยวนได้แบบสบายๆ ไม่ได้จริงๆ ก็สามารถให้เช่าตึกได้โดยตรง เพียงแค่เงินค่าเช่าก็เพียงพอในการใช้ชีวิตของคุณสองคนแล้ว”
นายหญิงใหญ่กล่าวอย่างตื่นตระหนกว่า : “ผู้มีพระคุณ น้ำจิตน้ำใจของท่านฉันขอรับน้ำใจเอาไว้ แต่บ้านเหล่านี้ฉันไม่สามารถรับเอาไว้ได้จริงๆ ……”
เย่เฉินก็ไม่รีบร้อน เพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่า : “คุณย่าเจียง ผู้หญิงด้านนอกจริงจังอย่างมาก ถ้าผู้ชายไม่มีบ้าน ไม่มีรายได้ที่มั่งคง พวกเธอก็คงรับไม่ได้หรอก ท่านไม่สามารถขายภาพวาดที่บรรพบุรุษสร้างขึ้นได้ใช่ไหมครับ?”
“เอ่อ……” นายหญิงใหญ่ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไรดี
เย่เฉินกล่าว : “ยิ่งไปกว่านั้น ท่านก็หวังจะมีชีวิตที่ยืนยาว และใช้เวลากับลูกชายให้มากขึ้น หากในอนาคตเขาแต่งงานมีลูก คุณก็จะต้องช่วยเลี้ยงหลานอีกหลายปีอย่างแน่นอน”
นายหญิงใหญ่ยิ้มและกล่าวว่า : “ฉันยังจะมีชีวิตอยู่นั้นได้ยังไง ถ้าฉันสามารถอยู่เห็นเขาแต่งงานมีลูกได้ บรรพบุรุษก็คงปกปักรักษาฉัน ตายไปก็ไม่เสียดายแล้ว……”
เย่เฉินพยักหน้า และหยิบยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดออกมาจากกระเป๋า และกล่าวว่า : “อืมใช่สิ คุณย่าเจียง นี่เป็นยาที่ฉันปรุงด้วยตนเอง มีผลทำให้ร่างกายแข็งแรง ท่านลองทานดูสักเม็ดหนึ่ง”
นายหญิงใหญ่เจียงไม่รู้เลยว่า ยาเม็ดนี้ที่เย่เฉินนำออก ก็คือยาอายุวัฒนะที่บรรพบุรุษตระกูลเจียงบอกกับลูกหลาน
ผ่านไปพันกว่าปี ยาอายุวัฒนะสำหรับตระกูลเจียงก็คือยาวิเศษ ที่อยู่ในความทรงจำของบรรพบุรุษเท่านั้น ในชีวิตของตนเองเป็นไปไม่ได้ที่จะมีโอกาสได้เห็นตำนานที่แท้จริงนั้น
ดังนั้น แม้แต่นายหญิงใหญ่เจียงในเวลานี้ ก็คาดไม่ถึงว่า ยาเม็ดนี้จะเป็นยาอายุวัฒนะที่มีชื่อเสียงโด่งดัง
เพียงแต่ ถึงแม้ว่าเธอจะคิดจริงๆ ว่านี่เป็นเพียงยาที่เย่เฉินปรุงขึ้นมาด้วยตนเอง แต่เธอยังคงตอบอย่างรวดเร็วว่า : “ผู้มีพระคุณ ท่านมีบุญคุณอันใหญ่หลวงต่อฉัน ฉันจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร……”
เย่เฉินทราบดีว่า เธอยังคงจะพูดเหมือนเดิม ด้วยเหตุนี้จึงกล่าวว่า : “ไม่เป็นไร มันเป็นเพียงแค่ยาทั่วๆ ไปเท่านั้น เหมือนกับท่านใช้เบคอนทำเองมาต้อนรับแขกก็เท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก คุณไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจขนาดนี้เลย”