ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5060 จบหลักสูตรมาสเตอร์คลาส2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5060 จบหลักสูตรมาสเตอร์คลาส2
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เย่เฉินก็กลับมาถึงที่พรอวิเดนซ์ กลับมาหาเซียวชูหรันผู้เป็นภรรยาของเขา
เซียวชูหรันรู้แค่สามีไปดูฮวงจุ้ยให้ลูกค้าคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่า ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ของเขา เพื่อจะต่อกรกับองค์กรลึกลับ และมีอำนาจมากที่สุดในโลก เขาเดินทางไปที่ยุโรปเหนือ ซีเรีย เลบานอนและไซปรัส
หลังจากที่กลับมาพรอวิเดนซ์ ก็พอดีกับหลักสูตรการเรียนของเซียวชูหรันในโรงเรียนดีไซน์โรดไอแลนด์กำลังจะสิ้นสุดลง
โรงเรียนดีไซน์โรดไอแลนด์ได้เตรียมพิธีสำเร็จการศึกษารูปแบบใหม่ ก่อนสองวันล่วงหน้าเซียวชูหรันก็ได้บอกเย่เฉินไปแล้ว ให้เย่เฉินเข้าร่วมพิธีนี้กับเธอ
เย่เฉินย่อมไม่ปฏิเสธ เพราะภรรยาเรียนอย่างหนักกว่าหนึ่งเดือนในหลักสูตรนี้ เมื่อสำเร็จการศึกษาได้ ตัวเองย่อมต้องไปกับเธอ เพื่อเข้าร่วมพิธีสำเร็จการศึกษานี้ และถือว่าการมาศึกษาในสหรัฐอเมริกาครั้งนี้ได้จบลงอย่างสวยงามและสมบูรณ์
พิธีสำเร็จการศึกษาจัดขึ้นในคืนวันศุกร์ เซียวชูหรันเองในตอนนี้ก็อยากจะกลับบ้านมาก ดังนั้นเธอจึงหวังว่าเช้าตรู่ของวันเสาร์จะคืนห้องพัก แล้วเดินทางกลับได้เลย
เย่เฉินเองก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ให้เครื่องบินคองคอร์ดของตระกูลเย่ เตรียมความพร้อมในเช้าวันเสาร์ แล้วนำเครื่องขึ้นจากนครนิวยอร์ก
ที่ต้องให้นำเครื่องขึ้นจากนครนิวยอร์กนั้น เพราะเย่เฉินต้องไปโรงพยาบาลของตระกูลเฟ่ย เพื่อรับตัวหม่าหลันที่ยังพักฟื้นอยู่
นอกจากนี้ ป้าหลี่ที่อยู่ไกลถึงแคนาดา หลี่เสี่ยวเฟิน และอีกคนที่ป้าหลี่รับอุปการะไว้ และเพราะบอกเย่เฉินล่วงหน้า หญิงสาวลูกครึ่งจีนอิตาลีที่ได้ช่วยชีวิตหลี่เสี่ยวเฟินเอาไว้——คลอเดีย·ดินอร์ซิโอ พวกเธอสามคนได้ตอบตกลงกับเย่เฉินไว้นานแล้ว ว่าหากเซียวชูหรันเรียนจบ จะเดินทางกลับประเทศพร้อมพวกเขาสามีภรรยาสองคนด้วย
หลังจากที่ป้าหลี่กับเสี่ยวเฟินกลับไป จะช่วยตัวเองดูแลจัดการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขนาดใหญ่ที่ตัวเองลงทุน ส่วนคลอเดียที่ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เย่เฉินก็รับปากกับเธอ ว่าจะให้เธอได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยจินหลิง และให้เธอได้ลงหลักปักฐานอยู่ที่เมืองจินหลิงในอนาคต
แวนคูเวอร์แคนาดาเดินทางไปนครนิวยอร์กในสหรัฐอเมริกามีเที่ยวบินที่บินตรงหลายสาย เย่เฉินตั้งใจจะบินกลับประเทศจากนครนิวยอร์ก จะได้เจอพวกเขาสามคนที่นครนิวยอร์กก่อน
และแล้ววันศุกร์ก็มาถึง
เซียวชูหรันเรียนเสร็จในตอนเที่ยงก็กลับมาที่โรงแรม ทันทีที่เข้าไปในห้อง เธอก็พูดกับเย่เฉินอย่างเก็บซ่อนความตื่นเต้นไม่อยู่“ที่รัก ฉันเรียนจบหลักสูตรแล้ว!”
เย่เฉินถามเธอด้วยรอยยิ้ม“หลังจากที่เรียนมาสเตอร์คลาสนี้จบแล้วรู้สึกยังไงบ้าง?”
“เยี่ยมมากๆเลย!”เซียวชูหรันอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ“ข้อมูลภายในของโรงเรียนดีไซน์ชั้นนำ กับความคิดของผู้เชี่ยวชาญการออกแบบชั้นนำนั้น เป็นสิ่งที่นักออกแบบเล็กๆอย่างฉันยากที่จะเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง มันเหมือนกับคนที่เรียนดนตรีคลาสสิก ว่าต้องไปที่สถาบันดนตรีเคอร์ติสที่มีชื่อเสียงนี้เท่านั้น ถึงจะตระหนักรู้ได้ว่าตัวเองกับสถาบันชั้นนำของโลกนั้นห่างไกลกันแค่ไหน”
พูดจบ เซียวชูหรันก็หัวเราะเยาะตัวเอง แล้วพูดอย่างจริงจัง“จริงๆแล้วฉันรู้สึกว่า เด็กนักเรียนอย่างฉัน จู่ๆก็มายังสถานที่โอ่โถงแบบนี้ ไม่เหมือนคนที่มาเรียนรู้อะไรเลย แต่เหมือนมาเพื่อแสวงบุญมากกว่า”
เย่เฉินยกยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดให้กำลัง“อย่าคิดแบบนั้นเด็ดขาด ผมเชื่อมาตลอดว่าคุณจะเป็นนักออกแบบระดับโลกได้ ตอนนี้คุณยังเด็ก อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้น ไม่แน่ในตอนที่คุณอายุสี่สิบ ก็อาจจะเป็นนักออกแบบหญิงที่มีชื่อเสียงของโลกก็เป็นได้ถึงตอนนั้น ผมคงได้นั่งกินนอนกินอยู่บ้านอาศัยบารมีของคุณภรรยาแล้ว”