ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5024 คำสั่งและกฎระเบียบ1
พูดจบ เย่เฉินก็พูดด้วยท่าทีเคร่งขรึม“คงคุณไม่รู้ เมื่อครู่ผู้นำธงกลาง ได้บอกความจริงเรื่องยาแก้พิษ กับแผนการที่พวกคุณมีให้ผมได้รู้หมดแล้วอย่างละเอียด เมื่อเทียบกับการต่อต้านองค์กรพั่วชิง แล้วหนีให้ไกลสุดขอบฟ้า เขาปรารถนาที่จะอยู่องค์กรพั่วชิงมากกว่า แล้วไต่เต้าให้สูงขึ้นไป”
ดวงตาหลี่เนี่ยนจงเบิกกว้าง พูดโพล่งออกมา“ท่าน……นี่……นี่มันเรื่องจริงเหรอครับ?!”
“แน่นอน”เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วบอกเล่าเรื่องที่ได้พูดคุยกันกับผู้นำธงกลางให้หลี่เนี่ยนจงได้รับรู้
เมื่อหลี่เนี่ยนจงฟังจบก็เดือดดาลขึ้นมา พูดอย่างขุ่นเคือง“ ไอ้ชั่วหม่าเฉินเฟย คิดที่จะทรยศหักหลังทหารม้ากล้าทุกคน!ฉันจะต้องฆ่ามันเองกับมือ!”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบ“ในทหารม้ากล้า คนแบบเขานั้นมีอยู่ไม่น้อย !”
นิ่งไปชั่วครู่ เย่เฉินก็พูดต่อ“จากที่เขาพูดมา ที่เขามั่นใจได้ก็มีอยู่อย่างน้อยสิบกว่าคน ส่วนพวกที่ยังไม่แน่ใจ หรือที่ยังโลเลแต่จะตัดสินใจเลือกทรยศทหารม้ากล้าในวินาทีสำคัญนั้น รวมๆกันแล้วก็มองข้ามไปไม่ได้เลย !”
“ตอนนี้ผมอยากให้ทหารม้ากล้าและทหารหน่วยกล้าตายทุกคน ผนึกกำลังความร่วมมือกัน แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นดั่งหอกคมที่ฝังอยู่ภายในองค์กรพั่วชิง !”
“ทว่า อยากจะบรรลุเป้าหมายนี้ ก็ต้องแน่ใจให้ได้ก่อนว่าในบรรดาพวกคุณทุกคนไม่มีหนอนบ่อนไส้ปะปนอยู่!”
“ไม่อย่างนั้นแล้ว หากเกิดมีคนแอบส่งข่าวออกไป ก็จะนำพาหายนะมาให้พวกคุณทุกคนได้ !”
หลี่เนี่ยนจงพูดอย่างไม่ลังเล“ท่านวางใจได้ครับ ผมจะไปจับตัวหม่าเฉินเฟยมาเดี๋ยวนี้ บังคับให้เขาบอกชื่อคนอื่นที่เหลือออกมา แล้วจับตัวคนเหล่าไว้ทั้งหมด!”
เย่เฉินโบกมือ“วิธีนี้ไม่เหมาะเท่าไร เพราะเรื่องนี้อาจจะแพร่งพรายออกไปได้ เรื่องนี้ผมจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว หม่าเฉินเฟยคนนั้นเขาไม่รู้ตัวตนจริงๆของผม และเขาก็เชื่อในคำพูดของผม ผมได้ให้เขาระดมคนที่มีอุดมการณ์เดียวกันกับเขาอย่างลับๆ เชื่อว่าคนเหล่านั้นก็จะต้องไปชักชวนคนที่ยังโลเลไม่แน่ใจกลุ่มนั้นมาด้วย ถึงเวลาพวกเขาจะถือผ้าขนหนูไว้ที่มือซ้าย สิ่งที่คุณต้องทำก็คือพูดทำความเข้าใจกับคนที่คุณเชื่อใจและไว้ใจได้ อีกเดี๋ยวในตอนที่ไปแจกจ่ายยาให้กับทหารม้ากล้าคนอื่นที่เหลือ เราจะให้สัญญาณกันด้วยการปาแก้วทิ้ง แล้วจับทุกคนที่มีผ้าขนหนูอยู่ที่มือซ้ายไว้ทั้งหมด!”
เมื่อหลี่เนี่ยนจงได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็เอ่ยพูดด้วยใบหน้าที่เลื่อมใสศรัทธา“เป็นความคิดที่ดีมากครับท่าน!ด้วยวิธีนี้ของท่าน จะสามารถจับคนเหล่านี้ได้ โดยไม่เหลือรอดเลยสักคน!”
พูดจบ จู่ๆเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ รีบถามเย่เฉินกลับ“เอ่อคือท่านครับ แล้วท่านตั้งใจจะจัดการกับคนกลุ่มนี้ยังไงครับ?”
เย่เฉินถามเขา“คุณมีคำแนะนำอะไรไหม ?”
หลี่เนี่ยนจงพูดด้วยสีหน้าที่เด็ดเดี่ยว“ผมคิดว่า คนพวกนี้หลงลืมและไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดอันแสนสาหัสของบรรพบุรุษ สนใจแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง อีกทั้งก็ยังคิดคดทรยศพี่น้องที่ร่วมรบกันมา จิตใจอำมหิต!จะแตกต่างอะไรกับอู๋ซานกุ้ยคนทรยศ ที่นำกองทัพชิงเข้ามาแล้วฆ่าจักรพรรดิหย่งลี่ของราชวงศ์หมิงใต้ด้วยตัวเอง ?!”
เย่เฉินไม่คิดว่า การคิดถึงคนทรยศของหลี่เนี่ยนจง จะทำให้นึกไปถึงอู๋ซานกุ้ยบุคคลเมื่อหลายร้อยปีก่อน
แต่ทว่า เขาก็เข้าใจความหมายที่มีในนั้นได้ทันที
บรรพบุรุษของทหารม้ากล้าเหล่านี้ คงมีจำนวนไม่น้อยที่เป็นคนในสมัยราชวงศ์หมิงใต้ ราชวงศ์หมิงใต้เป็นราชวงศ์สุดท้ายของชาวฮั่น สำหรับชาวฮั่นในสมัยนั้น อู๋ซานกุ้ยเป็นขุนนางที่กังฉินที่สุด
เขาไม่เพียงทำเพื่อชื่อเสียงและความมั่งคั่งของตัวเอง แต่ยังเปิดประตูเมืองให้กองทัพชิงเข้ามา แย่งชิงดินแดนของชาวฮั่น และยังเป็นผู้นำทัพของกองทัพชิง ทำเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์ กับพี่น้องร่วมแผ่นดินของตัวเอง