ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4972 ค่อยไปตะวันออกกลาง 1
“จัดเตรียมที่พักไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ” ว่านพั่วจวินบอก : “เพื่อเลี่ยงการเกิดเรื่องที่เหนือความคาดหมาย ผมเลยทิ้งเฉินจงเหล่ยเอาไว้ ให้เขาพานายพลห้าดาวสองสามนายไปปกป้องคนกลุ่มนั้นเอาไว้ครับ”
“ดี” เย่เฉินพยักหน้าแล้วพูด : “สถานการณ์ของคนพวกนี้แตกต่างจากห้าสี่เจ็ด ตอนที่พวกเขาอยู่เบอร์เกนได้เปิดเผยพวกสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับองค์กรลึกลับนั่นกับฉันแล้ว อีกเดี๋ยวนายไปเรียกพล.ต.ท.หลี่กับห้าสี่เจ็ดให้มาด้วยกันเลย แล้วลองดูเบาะแสอย่างเจาะลึก ดูว่าสามารถค้นพบอะไรใหม่ ๆ ได้ไหม”
ว่านพั่วจวินพูดด้วยความนอบน้อมทันที : “ได้ครับคุณเย่ รอให้เราถึงฐานแล้ว ผมจะจัดการให้ทันทีครับ”
จากนั้น ว่านพั่วจวินถามอีก : “จริงสิครับคุณเย่ ครั้งนี้คุณตั้งใจจะอยู่ซีเรียนานแค่ไหนครับ ? ให้ผมเตรียมที่พักไว้ให้คุณล่วงหน้าเลยดีไหมครับ ?”
“ไม่ต้องหรอก” เย่เฉินพูดยิ้ม ๆ : “ฉันมาทำธุระ จากนั้นดูนิดหน่อยก็กลับสหรัฐอเมริกาแล้ว อาศัยโอกาสนี้ไปเจอคนรู้จักเก่าได้พอดีเลย”
ว่านพั่วจวินพูด : “คุณเย่ครับ ทางนี้มีคนรู้จักเก่าของคุณอยู่ไม่น้อยเลย จอมพลคามมิตอยู่ที่ฐานพอดีเลย เขาก็พูดพร่ำถึงคุณอยู่ตลอดเลย แต่ว่าผมยังไม่ได้บอกข่าวที่ว่าคุณจะมาให้เขาเลยครับ”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ : “ทำไมพี่มาที่ฐานสำนักว่านหลงล่ะ ?”
ว่านพั่วจวินพูดอธิบาย : “ช่วงนี้จอมพลคามมิตมาค่อนข้างบ่อย นอกเหนือจากการแลกเปลี่ยนความร่วมมือแล้ว หลัก ๆ คืออยากเรียนรู้ประสบการณ์จากที่สำนักว่านหลงครับ แม้ว่าพวกเราลงมือทำโครงสร้างพื้นฐานทั้งหมดนี้ค่อนข้างช้า แต่ว่าประสิทธิภาพการขับเคลื่อนและขนาดโครงสร้างพื้นฐานของเราสูงกว่าเขามาก”
ว่าแล้ว ว่านพั่วจวินพูดอีก : “คุณเย่ครับ ตอนนี้เราออกเดินทางเลยเถอะครับ ครั้งนี้ยังต้องลำบากให้คุณลงจอดที่ดามัสกัส อีกสองเดือนคุณมาอีกละก็ ทางวิ่งของเราเองก็ใช้งานได้แล้ว ถึงตอนนี้ไม่ต้องเปลี่ยนรถระหว่างทางที่ดามัสกัส ลงจอดที่ลานวิ่งฐานโดยตรงได้เลย”
เย่เฉินหยักหน้า ถามเขาด้วยความประหลาดใจ : “เครื่องบินบินอ้อมศุลกากรไปลงจอดที่ฐานเลย ฝ่ายราชการทางนี้มีท่าทียังไงบ้าง ?”
ว่านพั่วจวินอธิบาย : “ผมได้แจ้งไปล่วงหน้าแล้วครับ หากว่าเป็นเพียงพนักงานเข้าออกเขตแดน ทางด้านดามัสกัสจะทำเป็นไม่เห็นครับ ไม่จำเป็นต้องผ่านศุลกากร”
พูดถึงตรงนี้ ว่านพั่วจวินก็บอกอีก : “อันที่จริงสถานการณ์ในตอนนี้ของฝั่งนี้ยังซับซ้อนอยู่มาก ดามัสกัสไม่สามารถควบคุมเขตแดนทั้งหมดนี้ได้ พนักงานกับของที่คัดค้านก่อนหน้านี้เข้าออกเขตแดนอย่างกับเป็นว่าเล่น ดังนั้นตอนนี้ดามัสกัสเลยไม่สนใจ อีกทั้ง ทั่วทุกส่วนของดามัสกัสทางนี้เป็นมิตรกับเรามาก อย่างไรซะมีเราอยู่ที่นี่ สามารถเป็นคนกลางไกล่เกลี่ยการต่อสู้ของอำนาจสองฝั่งภายในประเทศได้ ตอนนี้หาได้ยากที่ทุกคนจะพักรบ ทุกคนต่างไม่อยากบุกโจมตีกัน หลาย ๆ เรื่องเลยผ่านอย่างขอไปทีน่ะครับ”
“นอกเหนือจากเรื่องนี้แล้ว ยังมีประเด็นหนึ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือ ทางด้านดามัสกัสรู้ว่า ที่พวกเรามาซีเรีย เพียงต้องการหาที่ตั้งตัวเท่านั้น ไม่ได้อยากมุ่งเอาผลประโยชน์อะไรจากซีเรีย ไม่เหมือนชาวอเมริกัน ในสายตามีแต่ทรัพยากรน้ำมันปิโตรเลียมของที่นี่ ดังนั้นพวกเขาเลยยิ่งเต็มใจที่จะรักษาความสัมพันธ์ร่วมมือพวกนี้กับเราเอาไว้ครับ”
“งั้นก็ดี” เย่เฉินได้ยินคำพูดนี้ เลยวางใจไปได้ไม่น้อยเลยทันที
สำนักว่านหลงเป็นองค์กรแบบนี้แหละ พออยากทำให้ยิ่งใหญ่ ทำให้แข็งแกร่ง ไม่ว่าอยู่ประเทศไหนก็ไม่ได้รับการต้อนรับที่ดี ตอนนี้สามารถหยั่งรากลึกที่ซีเรียได้แล้ว ก็นับว่าเป็นการแก้ไขเรื่องจวนตัวของการพัฒนาอย่างเติบใหญ่แล้ว
และเป็นเพราะสถานการณ์ภายในของที่นี่ซับซ้อนมาก เลยให้โอกาสสำนักว่านหลงได้พัฒนาอย่างสบายใจ
แต่ว่า ในใจของเย่เฉินก็รู้ดี
การใช้ชีวิตอยู่โดยพึ่งพาอาศัยคนอื่น ท้ายที่สุดนั้นยังคงไม่ใช่แผนในระยะยาวอยู่ดี