ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4939 เบาะแสเพิ่มขึ้น 2
เย่เฉินพอจะเข้าใจรูปแบบการปฏิบัติการของอีกฝ่ายแล้ว เขาเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง : “นายพูดถึงองครักษ์ทหารม้ากล้าของพวกนายขนาดนี้ หน้าที่ส่วนใหญ่ก็พอ ๆ กับตำรวจประจำคุก”
“ถูกต้อง” คนนั้นเอ่ยเห็นด้วย : “งานส่วนใหญ่งานเราก็คือตำรวจประจำคุกทำนองนี้ และยังเป็นตำรวจประจำคุกที่ปฏิรูปคุกอีกด้วย เวลาปกติยังต้องดูแลทหารหน่วยกล้าตายพวกนั้นขุดเหมืองที่ใต้บ่อด้วย”
เย่เฉินเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ : “เหมืองทองแดงยังทำการผลิตด้วย ?”
“ใช่” คนนั้นอธิบาย : “เหมืองทองแดงซื้อจากมือของรัฐบาลไซปรัส โดยผ่านขั้นตอนที่ถูกกฎหมาย และเงินทุนที่ถูกกฎหมาย”
“เนื่องจากเดิมทีตัวมันเองเป็นเหมืองทองแดงที่เริ่มทำการผลิตมาหลายปีแล้ว ดังนั้นองค์กรเลยไม่สามารถให้มันปิดกิจการได้ เพราะว่าแบบนั้นละก็จะต้องสร้างความสงสัยจากโลกภายนอกอย่างแน่นอน ดังนั้นหลังจากองค์กรซื้อเหมืองทองแดงเอาไว้ ประกาศภายนอกว่าลงทุนห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อดำเนินการปรับปรุงอัปเกรดใหม่และสร้างขยายเหมืองทองแดงแห่งนี้”
“บอกว่าเป็นการปรับปรุงใหม่และสร้างขยาย อันที่จริงหลัก ๆ ก็คือการสร้างพื้นที่ที่ไว้สำหรับฝึกซ้อมและใช้ชีวิตของทหารหน่วยกล้าตายกับพวกเราที่ชั้นใต้เหมืองทองแดง ในขณะเดียวกันนี้ เหมืองทองแดงยังเก็บหน้างานไว้สองสามงานด้วย ในวันปกติก็ให้ทหารหน่วยกล้าตายรวมทั้งครอบครัวผลัดกันทำงาน เพื่อรับประกันการผลิตตามปกติของเหมืองทองแดง”
“เมื่อดูจากสังคมภายนอก เหมืองทองแดงแห่งนี้ของเรามีพนักงานทั้งหมดสองร้อยกว่าคน แต่ในความเป็นจริง สองร้อยกว่าคนนี้ของเราต่างไม่ได้ทำงาน ที่รับผิดชอบงานขุดเหมืองที่แท้จริงคือทหารหน่วยกล้าตายและครอบครัวของพวกเขาที่ใช้ชีวิตอยู่ข้างล่าง”
“พวกเขาเพียงแค่ต้องรับประกันว่าทุกวันมีร้อยกว่าคนรับผิดชอบงานขุดเหมือง กำลังการผลิตของเราจึงจะสามารถถึงมาตรฐานตามปกติได้ โลกภายนอกก็จะไม่เกิดความสงสัย”
เย่เฉินขมวดคิ้วเอ่ย : “แต่พวกนายไม่ได้คุมขังทหารหน่วยกล้าตายกับครอบครัวพวกเขาพันกว่าคน ขนาดเท่านี้อย่างน้อยหลายพันคน ค่าใช้จ่ายอาหารการกินของคนเยอะขนาดนี้ ล้วนต้องอาศัยการนำเข้า หากว่าพวกนายนำเข้าสินค้าและวัตถุดิบอาหารปริมาณมากที่เกินกว่าความต้องการของสองร้อยกว่าคนเป็นเวลานาน สังคมภายนอกเขาจะไม่เกิดความสงสัยบ้างหรือไง ?”
“ไม่หรอก” คนนั้นเอ่ยอธิบายอีกขั้นหนึ่ง : “เหมืองทองแดงที่เราอยู่แห่งนี้มีท่าเรือของตัวเองซึ่งอยู่บริเวณชายฝั่งทะเล การจัดสินค้าและวัตถุดิบทั้งหมดล้วนดำเนินการขนส่งผ่านเส้นทางเดินเรือ แร่ทองแดงที่ขุดออกมาก็ขายภายนอกตามปกติโดยเส้นทางเดินเรือ”
“อีกทั้งแร่ทองแดงของเรานั้น ห่อขายให้โรงงานหลอมทองแดงของเราที่ตุรกี โรงงานหลอมทองแดงแห่งนั้นก็เป็นวิสาหกิจขององค์กรด้วยเช่นเดียวกัน ดังนั้นทุกครั้งที่พวกเขาออกเรือมาขนแร่ทองแดง ก็จะนำสินค้าและวัตถุดิบอาหารปริมาณมากเข้าประเทศด้วย”
“มิหนำซ้ำ ประเทศเล็ก ๆ อย่างไซปรัสพวกนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีนัก การจัดการภายในค่อนข้างไม่เป็นระบบ และคอร์รัปชันมาก ดังนั้นเราเลยติดสินบนศุลกากรไซปรัส โดยจะไม่ทำการตรวจสอบใด ๆ กับเรือที่เข้าออก ดังนั้นแบบนี้ก็สามารถรับประกันว่าเรามีสินค้าและวัตถุดิบที่เต็มเปี่ยม และสามารถขนเข้ามาโดยไม่เผยให้เห็น”
เย่เฉินนึกไม่ถึง แม้กระทั่งการขายแร่ทองแดงขององค์กรนี้จะสามารถกลายเป็นโครงสร้างวงจรปิด นอกเหนือจากความตะลึงแล้ว ก็ถามเขาอีก : “นายรู้ชื่อของโรงงานหลอมทองแดงที่ตุรกีแห่งนั้นไหม ?”
“รู้ !” คนคนนั้นพูดโดยไม่ต้องคิดเลย : “โรงงานหลอมทองแดงชื่อว่าอิสเกนเดรุน”
“ดี” เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย แอบครุ่นคิดอยู่ในใจ : “ควบคุมเหมืองทองแดงที่ไซปรัส รวมทั้งโรงงานหลอมทองแดงที่ตุรกี เบาะแสที่เกี่ยวข้องกับองค์กรลึกลับนี้เพิ่มขึ้นอีกหลายส่วนเลยทีเดียว”
จากนั้น เขาถามอีก : “นอกจากพวกนี้แล้ว นายยังรู้ข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับองค์กรนี้อีก ?”
คนคนนั้นครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วเอ่ยปากพูด : “ว่ากันตามตรงอย่างไม่ปิดบัง ช่องทางข่าวสารของเรานั้นก็มีจำกัดมาก ดูจากผิวเผินแล้ว เราอิสระกว่าทหารหน่วยกล้าตายมาก แต่อันที่จริงเราเหมือนเป็นนักโทษที่ถูกคุมขังอยู่บนพื้นมากกว่า องค์กรมีกฎระเบียบที่เคร่งครัดมาก ไม่อนุญาตให้เราออกไปข้างนอกโดยพลการ เวลาปกติยังมีคนดูแลที่พักอยู่ภายในเหมืองทองแดงบ่อย ๆ ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่ของเราจะอยู่ในเหมืองทองแดง ที่ออกข้างนอกเป็นครั้งเป็นคราวก็เป็นการปฏิบัติภารกิจ”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นมองไปที่คนแก่คนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่งที่ตึงเครียดเป็นพิเศษนั่นข้างหลังทั้งเจ็ดคน
เขาเห็นเด็กสาวคนนั้นอายุแค่สิบเจ็ดสิบแปดปีเอง ครั้นแล้วเลยวางสายตาไปที่ผู้อาวุโสคนนั้น แล้วเอ่ยปาก : “คุณตาครับ ขอถามหน่อยครับ พวกคุณมีความสัมพันธ์อะไรกับองค์กรนี้กันแน่ครับ ? ทำไมพวกเขาต้องพยายามคิดหาวิธีการอย่างสุดความสามารถเพื่อมาจับพวกคุณไปด้วย ?”