ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4889 ขอร้องพวกเธอช่วยพี่ครั้งนี้ 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4889 ขอร้องพวกเธอช่วยพี่ครั้งนี้ 2
โคลอี้มองไปที่เจสสิก้า ยิ้มไปพูดไปว่า:“เจสสิก้า เธอตัดขาเธอได้แค่ข้างเดียว”
เจสสิก้าถามอย่างไม่เข้าใจ:“ทำไม?!ไม่ตัดขาเธอสองข้าง ฉันไม่ยอม!”
โคลอี้หัวเราะอย่างเยือกเย็น:“เพราะต้องเหลืออีกข้างไว้ให้ฉัน!”
เจสสิก้าหัวเราะ:“ฉันอยากเหลือให้เธอข้างหนึ่ง แต่ฉันกังวลว่ารอตอนที่กินข้าวกลางวันแล้วไปเดินเล่นที่สนามกีฬา คนในห้องขังอื่นๆ จะควบคุมไม่อยู่แล้วเอาเธอเจียนตายน่ะสิ!”
“ก็ใช่……”โคลอี้มองหม่าหลัน หัวเราะอย่างเยือกเย็น:“อีนังหม่า แกยังไม่รู้เลยว่าจะได้มีชีวิตกลับห้องขังไหม คนห้องขังอื่นๆ ที่เคยโดนแกรังแก เกรงว่าตอนนี้กำลังรอสั่งสอนแกอยู่!”
หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็ตัวอ่อนทันที เกือบจะล้มลงไปที่พื้น
เธอแทบรอไม่ไหวที่จะหาที่ซ่อนในทันที แต่ตอนนี้เธอกำลังต่อแถวไปห้องอาหาร นอกจากทางนี้ ก็ไม่มีที่อื่นให้หนีแล้ว แม้ว่าอยากจะไปที่สนามกีฬาแล้วโทรหาเย่เฉินเพื่อขอความช่วยเหลือ ก็ต้องรออาหารเที่ยงเสร็จสิ้น เพราะมีแค่หลังจากอาหารเที่ยงเท่านั้น พวกเขานักโทษและผู้ต้องสงสัยจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสนามกีฬาได้
แต่ว่า ไปสนามกีฬาก็หมายความว่าอันตรายมาก
เพราะว่า ความรุนแรงมักจะเกิดขึ้นในสนามกีฬา
ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ โดยปกติแล้ว คนที่อยู่ในห้องขังเดียวกันมักจะแก้ไขความขัดแย้งในห้องขัง แต่คนที่อยู่คนละห้องขัง จะมีโอกาสทำได้ก็ต่อเมื่อได้รับการพักเดินเล่นในสนามกีฬาเท่านั้น
ที่หม่าหลันเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์ได้ นั่นเพราะว่าก่อนหน้านี้แทบจะทุกครั้งของการพัก เธอจะให้พวกเฉินจื่อถงสั่งสอนคนอื่นๆ ในเรือนจำ หลังจากสั่งสอนหัวหน้าของแต่ละห้องขังแล้ว เธอก็ได้กลายเป็นเจ๊ใหญ่ของทั้งกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
แต่ว่า นี่หมายความว่า เธอสร้างศัตรูจำนวนมากในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
ตอนนี้เธอสูญเสียที่พึ่งพิงไปแล้ว รอตอนพักเดินเล่น ไม่แน่เธออาจถูกซ้อมจนตายก็ได้
ในใจของหม่าหลันหมดหวังสุดๆ กลัวว่าในวันนี้ห้าสิบกว่ากิโลของตัวเองจะมอบให้ที่นี่
ตามกองทหารขนาดใหญ่มาที่ห้องอาหาร นักโทษทั้งห้องอาหารต่างรู้ว่าหม่าหลันสูญเสียที่พึ่งไปแล้ว
เวลานั้น สายตาที่คนจำนวนมากมองเธอเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู หลายคนแทบอยากจะเข้าไปทุบตีเธอในทันที
ส่วคนเหล่านั้นที่ปกติมักจะติดตามหม่าหลัน เวลานี้ต่างก็รักษาระยะห่างกับเธอ เมื่อก่อนมากินข้าวที่ห้องทานข้าว ยังมีคนถือถาดอาหารให้เธอ แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครแม้แต่จะมานั่งกับเธอด้วยซ้ำ
หลายคนกำลังจับตาดูหม่าหลัน อยากแน่ใจว่าตอนนี้หม่าหลันยังมีที่พึ่งหรือไม่ ส่วนหม่าหลันก็รู้ว่า ตอนนี้สิ่งสำคัญสำหรับตัวเองก็คือ หากลุ่มเข้าร่วม ถ้ามีคนเต็มใจช่วยตัวเองในตอนนี้ ไม่แน่ตัวเองอาจจะมีความปลอดภัยเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
หม่าหลันถือถาดอาหาร มองไปรอบๆ อยู่นาน ก็เห็นเพื่อนร่วมชาติเชื้อสายจีนบางคนที่เคยเยินยอเธอมาก่อน
เพื่อนร่วมเชื้อสายพวกนี้ เดิมทีอยู่ในห้องขังข้างๆ หม่าหลัน
หม่าหลันไม่ได้คบอะไรกับพวกเธอมากนัก แต่หลังจากหม่าหลันกลายเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์ มีวันหนึ่ง ตอนที่พวกเธอพักเดินเล่น ก็หาหม่าหลันเจอ แล้วบอกด้วยน้ำตาว่ามีหัวโจกคนสหรัฐอเมริกาคนหนึ่งในห้องขังตัวเองที่คอยกลั่นแกล้งพวกเธออยู่เสมอ หวังว่าหม่าหลันจะเห็นแก่หน้าแล้วช่วยเพื่อนร่วมชาติ ให้อีกฝ่ายหยุดรังแกพวกเธอ
เพื่อให้หม่าหลันจัดการให้ ตอนที่พวกเธอขอความช่วยเหลือจากหม่าหลัน ถึงกับคุกเข่าเป็นแถวต่อหน้าหม่าหลันด้วย