ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4888 ขอร้องพวกเธอช่วยพี่ครั้งนี้ 1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4888 ขอร้องพวกเธอช่วยพี่ครั้งนี้ 1
ดังนั้น เฉินจื่อถงพูดอย่างอึดอัดว่า:“ขอโทษนะพี่หลัน ช่วงนี้ถึงแม้พวกเราจะสนิทกันดี แต่พวกเราก็ไม่ใช่บอดี้การ์ดของพี่ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ง่ายเลยที่พวกเราจะถูกปล่อยออกไป สถานการณ์แบบนี้ยังไงก็หาเรื่องใส่ตัวไม่ได้ จากนี้ไป พี่ต้องพึ่งตัวเองแล้ว”
คำพูดของเฉินจื่อถง ทำให้หม่าหลันเหมือนตกไปในโรงน้ำแข็งทันที
เธอไม่มีอารมณ์ไปยุ่งว่าคำขอของตัวเองเกินไปหรือเปล่า เธอรู้แค่ว่าเฉินจื่อถงที่เอาแต่ปกป้องตัวเองที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ตอนนี้ไม่มายุ่งกับชีวิตของตัวเองอีกต่อไป
หม่าหลันกระสับกระส่ายเล็กน้อย นั่งอยู่บนเตียงคนเดียว มองพวกเฉินจื่อถงสามคนเก็บข้าวของส่วนตัว ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายและหวาดกลัว
หลังจากมีความกระวนกระวายจนถึงเที่ยง ผู้คุมก็มาที่ห้องขังอีกครั้ง
หลังจากเช็กชื่อเสร็จ เธอก็พูดกับพวกเฉินจื่อถงว่า:“สิ่งของของพวกคุณเก็บเรียบร้อยแล้วหรือยัง?ทนายความของพวกคุณมาถึงแล้ว ตอนนี้ตามฉันไปทำเรื่อง เตรียมออกจากเรือนจำ”
เฉินจื่อถงพยักหน้า พูดว่า:“พวกเราเก็บเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ไปได้แล้ว”
“โอเค”ผู้คุมพูด:“พวกคุณตามฉันมา”
พูดไป ก็พาพวกเฉินจื่อถงสามคนออกไป
เวลานี้หม่าหลันรีบถามไปว่า:“มีข่าวของฉันบ้างไหม?ปล่อยฉันออกไปเมื่อไหร่?”
ผู้คุมสาวถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ:“พี่หลัน พี่ต้องรออีกหลายวันถึงจะออกจากเรือนจำไม่ใช่เหรอ?”
หม่าหลันพูดไปว่า:“ฉันโทรหาลูกเขยฉันแล้ว ให้เขาปล่อยฉันวันนี้ พวกเธอไม่ได้ข่าวเหรอ?”
ผู้คุมสาวส่ายหน้า พูดไปว่า:“ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวใดๆ วันนี้ในห้องขังนี้มีแค่พวกเฉินจื่อถงสามคนที่ทำเรื่องออกไปได้ คนอื่นๆ ไม่เห็นได้ยินเลย”
หม่าหลันก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที ถามไปว่า:“แม่หนู รบกวนเธอช่วยคุยกับหัวหน้าผู้คุมว่า ตอนนี้คดีของฉันกลับตาลปัตรแล้ว คนที่โยนความผิดให้ฉันถูกจับแล้ว รีบปล่อยฉันไปได้ไหม?”
“เอ่อ……”ผู้คุมสาวพูดอย่างอึดอัด:“พี่หลัน ปล่อยคนหรือไม่ไม่ได้อยู่ที่เรา อยู่ที่ตำรวจหรือศาลต่างหาก ไม่งั้นพี่กินข้าวแล้วไปโทรศัพท์ถามลูกเขยพี่ที่สนามกีฬาดีไหม?”
หม่าหลันได้แต่พยักหน้าอย่างไม่สบายใจ ในขณะเดียวกันในใจก็ตัดสินใจ รอตอนพัก จะต้องไปโทรหาเย่เฉินเป็นอย่างแรก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้เย่เฉินเอาตัวเองออกไปให้ได้ ถ้าไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยก็ต้องให้ผู้คุมขังตัวเองไว้ในห้องคุมขัง ไม่อย่างนั้น ไม่แน่ตัวเองอาจจะถูกตนซ้อมจนตายได้
จากนั้น ผู้คุมก็พาพวกเฉินจื่อถงทั้งสามคนออกไป ส่วนคนอื่นๆ ก็เริ่มต่อแถวไปที่ห้องอาหาร
พวกเฉินจื่อถงทั้งสามคนเพิ่งออกไป โคลอี้ที่ช่วงนี้โดนหม่าหลันควบคุม ก็เดินมาตรงหน้าของหม่าหลัน กัดฟันพูดเสียงทุ้มเบา:“อีนังหม่า แกตายแน่!”
หม่าหลันพูดอย่างตื่นตระหนก:“แกอย่าหยิ่งผยองเกินไป!ลูกเขยฉันสุดยอดมาก!”
โคลอี้พูดอย่างเยือกเย็น:“สุดยอดแล้วทำไม?เขาเข้ามาคุ้มครองเธอได้ไหม?ถ้าไม่ได้ ฉันก็จะเอาเธอตายก่อน!”
พูดไป โคลอี้ก็พูดอีกว่า:“ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างที่แกทำกับฉัน ฉันเอาคืนเป็นสิบเท่าร้อยเท่าแน่!ฉันจะยอมถูกขังอยู่ในนี้ทั้งชีวิตไม่ไปไหน ดีกว่ายอมปล่อยให้แกอยู่อย่างสุขสบาย!”
หม่าหลันตกใจจนเสียสติ ขาทั้งสองข้างอ่อนระทวย
ส่วนเจสสิก้าผู้คุมคนก่อน ตอนนี้ก็เดินเข้ามา พูดด้วยความเกลียดชังว่า:“อีนังหม่า ลูกเขยแกทำฉันตกงาน เข้าคุก แล้วหลายวันนี้แกยังทรมานฉันอีก วันนี้ตอนเย็นกลับไปในห้องขัง ฉันจะตัดขาของแก แล้วให้แกใช้ปากเลียพื้นให้สะอาด!”