ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4883 วันเหล่านั้นที่ฉันติดคุกอยู่ที่สหรัฐอเมริกา 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4883 วันเหล่านั้นที่ฉันติดคุกอยู่ที่สหรัฐอเมริกา 2
หม่าหลันขมวดคิ้ว ส่งเสียงฮึดฮัด:“เธอเรียนออกเสียงยังไงเนี่ย?ไม่ชัดเลยสักนิด!พี่หลันต่างหาก ไม่ใช่พี่หลาน!เรียกฉันอีกครั้งสิ!”
“What……”หญิงสาวผิวสีไม่เข้าใจภาษาจีน เธอแค่พูดว่าสวัสดีพี่หลันตามคนอื่น แต่การออกเสียงมักจะเข้าใจยาก ตอนนี้เห็นหม่าหลันพูดประโยคยาวๆ ต่อหน้าตัวเองมากมาย ตัวเองจึงไม่เข้าใจ
หม่าหลันเห็นผู้หญิงผิวสีคนนี้มองมาที่ตัวเองอย่างว่างเปล่า ก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ:“ฉันว่านะเธอเป็นอะไร?ฉันพูดกับเธอไม่ได้ยินหรือไง?”
สาวผิวสีไม่เข้าใจว่าหม่าหลันกำลังพูดอะไรอยู่ แต่ก็พอจะมองออกว่า ตอนนี้แม่เจ้าผีหงอไม่พอใจสักเท่าไหร่ เธอก็ทำอะไรไม่ถูกทันที
หม่าหลันเห็นเธอตัวสั่นด้วยความกระวนกระวาย ก็หัวเราะเยาะ จากนั้นพูดไปว่า:“ตอนนี้พี่หลันของเธออารมณ์ดี ไม่ถือสาเธอหรอก”
พูดจบ ก็หันหน้าไป ก้าวเท้ายาวออกไปอย่างไม่แคร์
ที่สนาม ทุกคนที่เห็นหม่าหลัน ยังคงทักทายเธอด้วยความเคารพ เพื่อให้หม่าหลันอารมณ์ดี
แต่ว่าหม่าหลันยังไม่รู้ว่า ทุกอย่างในตอนนี้ จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในวันพรุ่งนี้!
……
วันถัดมา
สิ่งแรกหลังจากหม่าหลันตื่นมาแล้ว ก็คือระบายความโกรธไปที่โคลอี้และเจสสิก้า
เธอเห็นว่าทั้งสองยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง จึงรีบไปที่ห้องน้ำแล้วหยิบน้ำเย็นมาหนึ่งกะละมัง แล้วเทน้ำไปครึ่งหนึ่งลงบนตัวโคลอี้ จากนั้นตามมาด้วยเสียงกรี๊ดของโคลอี้ เธอหันไปแล้วสาดน้ำในกะละมังที่เหลือใส่เจสสิก้าที่นอนขดตัวอยู่อีกเตียง
เจสสิก้าก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นกระโดดขึ้นมาจากเตียง
ทั้งสองคนที่ตัวเปียกเห็นหม่าหลันถือกะละมังเปล่ายืนอยู่ตรงหน้า พวกเธอโกรธแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
หม่าหลันมองโคลอี้ ถามด้วยเสียงเย็นชา:“เธอจะมองฉันทำไม?ยังไม่รีบลุกจากที่นอนแล้วไปทำงานอีก!”
โคลอี้พูดไปร้องไห้ไป:“เมื่อวานพวกเราซักผ้าจนรุ่งสาง เพิ่งนอนไปแค่สามสี่ชั่วโมง พี่ยังจะให้พวกเรามีชีวิตอยู่อีกไหม?”
หม่าหลันพูดอย่างเหยียดหยาม:“ให้เธอนอนสามสี่ชั่วโมงก็ถือว่าเป็นบุญมากแล้ว!รีบลุกขึ้นมาเช็ดพื้นให้ฉัน ถ้าฝุ่นติดเท้าฉัน ฉันเอาเธอตายแน่!”
หม่าหลันแค้นโคลอี้เข้ากระดูก
สำหรับเธอแล้ว ถึงแม้จะเป็นนายหญิงใหญ่เซียวในตอนนั้น ก็ไม่เลวสุดๆ เท่าโคลอี้
บวกกับนิสัยส่วนตัวของหม่าหลันที่เจ้าคิดเจ้าแค้น ตอนนี้เธอกลายเป็นพี่ใหญ่ของที่นี่ แน่นอนว่าเอาคืนกับโคลอี้มากขึ้น
โคลอี้โกรธแต่ไม่กล้าพูด ได้แต่รีบยืนขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง พร้อมกับไปเปลี่ยนชุดสะอาด กับเจสสิก้า แล้วจึงเริ่มคุกเข่าลงกับพื้น เช็ดพื้นอย่างสิ้นหวัง
หลังจากที่ทุกคนเป็นอิสระในห้องขังมาพักหนึ่ง ผู้คุมก็เข้ามาเช็กชื่อ
หลังจากเช็กชื่อ ทันใดนั้นผู้คุมก็พูด:“เฉินจื่อถง หวางซินหยู หลัวอิ๋ง พวกคุณสามคนกินข้าวแล้วกลับมาเตรียมพร้อม เก็บของ ก่อนเที่ยงวันนี้ พวกคุณทำเรื่องออกจากเรือนจำได้”
ทันทีที่ผู้คุมพูดแบบนี้ สีหน้าของหม่าหลันก็ตกใจอย่างมาก
ผู้คุมเรียกชื่อสามคนนี้ ซึ่งก็คือทหารหญิงสำนักว่านหลงทั้งสามนั่นเอง และก็เป็นที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดของหม่าหลันในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
เพราะพลังการต่อสู้ที่ไร้เทียมทานของทั้งสามคนนี้ ทำให้ไม่มีใครกล้าแหย็มกับหม่าหลันในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
ส่วนอดีตนักเลงในคุกเหล่านั้น ที่จริงพยายามท้าทายอำนาจของหม่าหลัน แต่ก็ถูกทหารหญิงทั้งสามคนนี้สอนให้พวกเขารู้ว่าต้องปฏิบัติตนอย่างไร