ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4882 วันเหล่านั้นที่ฉันติดคุกอยู่ที่สหรัฐอเมริกา 1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4882 วันเหล่านั้นที่ฉันติดคุกอยู่ที่สหรัฐอเมริกา 1
“จริงเหรอ?!”ผู้คุมสาวพูดด้วยความประหลาดใจ:“งั้นก็ยินดีกับพี่ด้วยจริงๆ นะพี่หลัน เดี๋ยวจะได้เป็นอิสระแล้ว!”
หม่าหลันโบกมือ:“พูดตรงๆ นะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากออกไปเลย ดังนั้นฉันเลยตั้งใจว่าจะโทรหาลูกเขยคนนั้น อยากให้เขาคุยกับพี่ใหญ่ของตำรวจนครนิวยอร์ก ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่ออีกหลายวัน”
ผู้คุมสาวถามด้วยความประหลาดใจ:“พี่หลัน นี่พี่หมายความว่าไง?ทุกคนในที่นี้ต่างอยากออกไปไวๆ ทำไมพี่ถึงยังอยากอยู่ต่อล่ะ?”
หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้ม:“ยากที่จะมีโอกาสสัมผัสชีวิตแบบนี้ ฉันยังอยากเข้าใจมันอีกเยอะ สัมผัสชีวิตในเรือนจำของสหรัฐอเมริกาให้มากขึ้น อนาคตกลับไปแล้วฉันจะแนะนำกับเพื่อนๆ ของฉัน”
ถึงแม้ผู้คุมสาวจะไม่เข้าใจ แต่ก็ยังยิ้มไปพูดไปอย่างมีมารยาทเป็นอย่างมากว่า:“พี่หลัน ฉันว่าพี่มาเพื่อสัมผัสความทุกข์ยากของชาวอเมริกันนะ……”
พูดไป จู่ๆ เธอก็คิดอะไรได้ รีบพูดว่า:“หนังสือที่ได้รับความนิยมในสหรัฐอเมริกา ไม่ใช่แค่นักเขียนที่พิมพ์หนังสือออกมา คนที่มีประสบการณ์เป็นอย่างมากก็ชอบพิมพ์หนังสือเหมือนกัน พี่คงไม่สะสมข้อมูลสำหรับงานเขียนของตัวเองหรอกใช่ไหม?”
ดวงตาหม่าหลันเป็นประกาย พูดในใจ:“โอ๊ย นี่เป็นเหตุผลที่ดีเลย ……”
นึกถึงตรงนี้ เธอก็รีบพูดกับผู้คุมสาว:“ไม่พูดกับเธอแล้ว ฉันจะรีบโทรหาลูกเขยฉัน!”
ถามเขาในสาย:“ไงลูกเขย เรื่องที่แม่ขอแกเป็นไงบ้าง?”
พูดไป เธอก็คิดแรงบันดาลใจอย่างกะทันหันเมื่อกี๊ จึงพูดกับเย่เฉินว่า:“ใช่สิลูกเขยแสนดี แม่อยากอยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อย ไม่ใช่แค่เพื่อความสนุก เพื่อมีเพื่อนอย่างเดียวนะ แม่ยังอยากกลับไปเขียนหนังสือด้วย เช่นเขียน《วันเหล่านั้นที่ฉันติดคุกอยู่ที่สหรัฐอเมริกา》เปิดโปงความมัวหมองในเรือนจำที่สหรัฐอเมริกา ไม่แน่อาจจะฮอตก็ได้!”
เย่เฉินได้ยินก็พูดไม่ออก หม่าหลันเขียนหนังสือ?และยังจะเปิดโปงความมัวหมองในเรือนจำที่สหรัฐอเมริกาอีก?เหมือนว่าตอนนี้เธอต่างหากที่เป็นคนนั้นที่มัวหมองที่สุดในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์นะ?
แต่ว่า เย่เฉินกลับไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นมาก:“แม่ แม่อย่าห่วงเลย ผมบอกเพื่อนผมคนนั้นแล้ว เขาบอกว่าจะช่วยพูดให้แม่ แบบนี้ ตำรวจนครนิวยอร์กก็ไม่ปล่อยแม่ออกมาไวแน่”
“โอเคๆๆ!”หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็ยิ้มอย่างดีใจทันที
สำหรับเธอในตอนนี้ โลกอันสดใสภายนอก ดูธรรมดาไปหน่อย อยู่ใช้อำนาจในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ยังจะทำให้เธอพอใจมากกว่า
ดังนั้น เธอจึงพูดอย่างมีความสุขว่า:“ลูกเขยแสนดีของฉันนี่เก่งจริงๆ!ในที่ไกลๆ อย่างนครนิวยอร์กก็ยังหาคอนเน็กชั่นได้ สุดยอดจริงๆ!”
เย่เฉินหัวเราะเหอะๆ พูดไปว่า:“บังเอิญมาก มีลูกค้าอยู่ที่นี่พอดี ไม่อย่างนั้นผมก็ช่วยอะไรไม่ได้”
หม่าหลันยิ้มไปพูดไป:“โอ๊ย โอเค แค่ช่วยได้ก็ดีแล้ว!ลูกเขยแสนดี งั้นแค่นี้ก่อนนะ แกช่วยทักทายชูหรันให้แม่ด้วย อย่าให้เธอเป็นห่วง แล้วก็ แกก็ไม่ต้องเอาแต่รอที่นครนิวยอร์กแล้ว กลับไปอยู่กับเธอก่อน แม่อยู่อีกครึ่งเดือนก็จะออกไปแล้ว”
“ครับ”เย่เฉินพูดว่า:“เดี๋ยวผมพูดกับชูหรัน แม่ไม่ต้องห่วง”
พอวางสาย หม่าหลันก็มีความสุขสุดๆ
เธอวางสายอย่างยิ้มแย้ม หันหน้าไป ก็เห็นสาวผิวสีกำลังยืนต่อคิวรอโทรศัพท์อยู่ด้านหลัง พอเห็นหม่าหลัน คนผิวสีคนนั้นก็โค้งคำนับด้วยความเคารพทันที พูดภาษาจีนที่ดูไม่คล่องว่า:“สวัสดีพี่หลาน!”