ตอนที่ 5 เวทมนตร์หลับฝันดี

 

“อะไรกันคะ อริซซามะ ดิ ดิฉัน………… ！”

 

“ม๊ายเป็นร๊ายหรอก”

 

ไม่กี่วันหลังจากคืนวันเกิดที่ฉันได้คุยกับคาลเมียร์ ข้าวของเครื่องใช้ของเบลล์ซังก็ถูกนำมาจัดเรียงในห้องของฉันเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าชีวิตใหม่ที่แตกต่างจากเดิมเล็กน้อยกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว

อืมอืม ฉันดึงมือและพยักหน้าให้เบลล์ซังอย่างลึกซึ้ง พยายามเบี่ยงเบนความคิดของเธอก่อนที่ความลังเลจะดึงสติของเธอให้กลับมา

 

“เรื่องนี้น่ะ ไม่ได้นะคะ เรื่องนี้ยังไงก็ไม่เหมาะสมหรอกนะคะ……”

 

“ดีสิ”

 

…..ใช่แล้ว ฉันกำลังต่อสู้อย่างเต็มกำลังเพื่อให้เบลล์ซังขึ้นมานอนบนเตียงแทนที่จะนอนพื้น

โชคไม่ดีที่ฉันไม่ได้ไร้ยางอายพอที่จะให้เบลล์ซังนอนบนพื้นแล้วนอนบนเตียงคนเดียว เตียงในห้องนี้ใหญ่พอที่จะให้ผู้ใหญ่สองคนนอนได้พร้อมกัน ฉันต้องการให้เบลล์ซังนอนบนเตียงและฉันนอนบนพื้น

แต่แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยสถานะของฉันที่อยู่สูงกว่า ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอร้องแบบเด็กๆให้มานอนด้วยกัน โดยการใช้ข้ออ้างที่ว่ายังรู้สึกสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญไปอยู่

มันได้ผล ฉันสามารถพาเธอมานั่งที่ขอบเตียงได้ แต่ก็ไม่มีอะไรก้าวหน้าไปมากกว่านั้น

 

“ทำไม……..?”

 

“เริ่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าเพราะดิฉันเป็นเพียงข้ารับใช้……”

 

แม้ว่าฉันจะเข้าใจดีว่ามันเป็นเรื่องของสถานะทางสังคม แต่มันเป็นเรื่องน่าเศร้าหากถูกปฏิเสธอย่างหัวชนฝาแบบนี้ โดยเฉพาะถ้าอีกฝ่ายเป็นเบลล์ซัง

 

“อู…………”

 

“อะ อริซซามะ!? ได้โปรดอย่าทำหน้าหดหู่เช่นนั้นเลยนะคะ…..อู”

 

พวกเราทั้งสองคนกำลังพูดด้วยใบหน้ากระวนกระวายใจ มันต้องเป็นท่าทาง้ที่เห็นแล้วดูตลกแน่ๆ

ยังไงก็ตามตอนนี้สำหรับไม่ใช่เวลามาหัวเราะ เพราะถ้ามาหยุดตอนนี้ เบลล์ซังก็จะต้องนอนบนพื้นตลอดไป ถ้าเกิดเป็นแบบนั้น ฉันคิดว่าตัวเองคงนอนไม่หลับแน่ๆ

ตอนนี้ เพื่อการนอนหลับอย่างสงบสุขสบายใจ ฉันไม่สามารถประนีประนอมได้

 

“เบลล์”

 

“อริซซามะ……แต่ว่า”

 

ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจที่จะไพ่ตายใบสุดท้าย

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเบลล์ซังอย่างรวดเร็วด้วยดวงตาที่เปียกชื้น

 

“กุ…… !?”

 

เบลล์ซังเบิกตากว้างและคร่ำครวญออกมา นี่แหละได้ล่ะ โจมตีแบบนี่ต่อเนื่อง…… ！

ฉันแสดงสีหน้าแบบเดิมต่อไป ทั้งความภาคภูมิใจเล็ก ๆ ที่หลงเหลืออยู่ไปแล้วจับมือของเธอพร้อมเสียงอ้อนเหมือนลูกแมวตัวน้อย โจมตีด้วยท่าทางที่ใครเห็นก็อดใจไม่ได้จากข้างล่าง

ใช้ประโยชน์จากการที่ยังมีร่างกายแบบเด็กให้ดีที่สุด ใช้ท่าทางที่ร้ายที่สุดเพื่อเรียกร้องความอ่อนโยนของเบลล์ซัง

ใช่แล้ว ดาบในตำนานของเหล่าคนอ่อนแอที่ใช้กันทุกโลก  ――――〝การร้องไห้〟 ไงล่ะ

ฉันเผลอเหยียบดึงชายกระโปรงจนเกิดเสียงผ้าไหล สายคล้องไหล่ของชุดเดรสวันพีชบางๆเลื่อนหลุดลงมาจนเปิดเผยอวดโฉมไหล่ขวาขาวๆ

แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถเปลี่ยนท่าทางของตัวเองได้ ในขณะที่อากาศเย็นๆสัมผัสเข้ากับไหล่ขาว ฉันก็ยังคงร้องไห้ต่อไป

 

“ขอร้อง…..”

 

“――――っ!?”

 

…..มีการตัดสินใจแล้ว

ฉันมั่นใจจากที่เป็นท่าทางของเบลล์ซังแข็งขึ้น

 

“อะ……….อริซ……..ซะ………….”

 

ยังไงก็ตามสัญชาตญาณของฉันกลับบอกตรงกันข้าม จู่ๆเบลล์ซังก็ยืนขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

“อะเอ๊ะ”

 

…..ฉันคิดว่ามันได้ผลแท้ๆ แต่แบบนี้ล้มเหลวรึเปล่านะ?

ทันใดนั้นเบลล์ซังก็สูดหายใจลึกๆ หันหน้าเข้าหากำแพงก่อนโน้มตัวมาข้างหลัง……..

 

“เบลล์……..?”

 

แล้วเอาหน้าผากกระแทกกำแพงอย่างขะมักเขม้น

 

“เบลล์!?”

 

“ดิฉันคือเมด ดิฉันคือเมด ดิฉันคื…….”

 

แผ่นหลังของเบลล์ซังที่เอาหน้าผากกระแทกกำแพงอย่างไม่เป็นจังหวะพร้อมบ่นพึมพำบางอย่างดูค่อนข้างน่าขนลุก จนทำให้ฉันสับสนพูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

แต่ยังไงก็ตามฉันต้องรีบหยุดเบลล์ซังก่อนที่หน้าผากของเธอจะเกิดแผล

 

“ยะ หยุดน้าาาาาา！”

 

“…….ฮะ!?”

 

ด้วยเสียงตะโกนของฉัน เบลล์ซังก็หยุดเคลื่อนไหว หลังจากนั้นก็เอามือลูบหน้าผากอย่างเจ็บๆ เห็นได้ชัดว่าฉันสามารถดึงเธอกลับมาหาฉันได้แล้ว

 

“เอ๊ะโตะ ม๊ายเป็นร๊าย ใช่ไหม……..?”

 

“…..ตะ ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงด้วยค่ะ อริซซามะ ดิฉันสูญเสียการควบคุมตนเองเล็กน้อยค่ะ”

 

“เล็กน้อย?”

 

ตรงไหนกันที่เรียกว่าเล็กน้อย แม้จะยังเป็นกังวล แต่ในตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะหยุดพฤติกรรมแปลกๆของเบลล์ซังได้แล้ว

ฉันหายใจอย่างโล่งอกก่อนเอนหลังลงนอน

 

“เจ็บ…..”

 

“มะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ!?”

 

ฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่ไหล่เหมือนโดนไฟช็อตจนร่างแข็งทื่อ

ใช่แล้ว ฉันนึกถึงผ้าพันแผลที่พันไว้รอบหลังของฉัน มองข้ามไหล่ไปดูว่าแผลเปิดขึ้นมารึเปล่า ดูเหมือนจะไม่มีเลือด

 

“ฟู่……”

 

“อ้า โม๊ว ดิฉันต้องขออภัยจริงๆค่ะ……..ที่ทำให้อริซซามะต้องเครียดแบบนี้”

 

คราวนี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันส่ายหัวแล้วบอกเบลล์ซังว่าไม่เป็นไร ก่อนจับหน้าเธอไว้ ฉันอยากให้เธอมองตรงเข้ามาที่ดวงตาของฉัน

ทุกที่หลังจากนี้เบลล์ซังมักจะพยายามถอยออกไป ยังไงก็ตามครั้งนี้เธอกลับจับมือของฉันไว้แล้วเอนตัวขยับลึกเข้ามาในเตียงมากกว่าเดิม

 

“ฉันอยากอยู่กับเบลล์ ไม่ได้เหรอ?”

 

“…..ไม่ค่ะ ถ้าอริซซามะต้องการมากขนาดนี้ ย่อมได้แน่นอนค่ะ”

 

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ เพราะว่าดิฉันเป็นเพียงแค่ข้ารับใช้ การให้นอนเตียงเดียวกันกับอริซซามะ กับผู้ที่เป็นเจ้านาย เป็นเรื่องที่หยาบคายมากเกินไปค่ะ”

 

“…..ด้วยกันไม่ได้เหรอ?”

 

ฉันเริ่มกระสับกระส่าย หากเบลล์ซังไม่มีความสุขและนอนไม่หลับละก็มันก็ไม่มีความหมายนะสิ เพราะเหตุผลหลักคือ ฉันแค่ต้องการให้เบลล์ซังได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แม้ว่าอีกครึ่งจะเป็นการเอาแต่ใจของฉันเองก็ตาม จุดประสงค์ของฉันคือมีเพียงแค่ได้ผ่อนคลายไปด้วยกัน และเพลิดเพลินไปกับการนอนหลับ

 

“ที่จริงแล้ว หากมีการอนุญาตให้นอนร่วมกับอริซซามะได้นั้น ถือเป็นความสุขเหนือสิ่งอื่นใดแล้วค่ะ”

 

ยืนยันชัดเจนแบบนั้น แน่นอนในคำพูดอาจรวมถึงความใส่ใจที่มีต่อฉัน แต่ก็ดูไม่ใช่การฝืนพูดออกมา ถ้าหากว่าเธอพูดออกเหมือนกำลังถูกบังคับ ความหวาดกลัวของฉันคงได้พุ่งขึ้นถึงระดับโลกของฉันได้มาถึงจุดจบแล้ว

ใบหน้าของฉันแสดงออกถึงความวิตกกังวลพวกนี้ไหมนะ เบลล์ซังถอดรองเท้าสำหรับใช้ในห้องถอดออก ในที่สุดเธอก็ยอมยกเท้าขึ้นบนเตียง

เธอนั่งลงที่ข้างๆฉัน แล้วลูบหวีผมของฉันด้วยนิ้ว

 

“เรื่องจริง ……ดิฉันขอกอดได้ไหมค่ะ”

 

“เอ๊ะ”

 

ไม่ได้เหรอคะ? เธอเอียงคอถามเสียงเศร้าจนฉันปฏิเสธไม่ได้เลย แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะปฏิเสธตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

มันแค่เป็นเรื่องน่าอายนิดหน่อยที่จะตอบอย่างซื่อตรงทันที ฉันซ่อนปากของตัวเองอย่างรวดเร็วไว้หลังคู่หูอย่างแน่นหนา แล้วตอบกลับด้วยสายตา

 

“ฟุๆๆ ขอบพระคุณมากค่ะ ถ้าเช่นนั้น…..”

 

“………อ้า”

 

อ้อมกอดอันอ่อนโยนนุ่มนิ่มเต็มไปด้วยกลิ่นหอมน่าหลงใหล ช่างอบอุ่นจนฉันแทบละลาย มันรู้สึกดีเคลิบเคลิ้มจนฉันเผลอครางออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ชั่วพริบตาร่างกายที่แข็งทื่อก็รู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อยออกจากความเครียดทั้งปวง ฉันปล่อยตัวให้โอบกอดของเบลล์ซัง โดยไม่มีคำพูด มือของพวกเราทั้งสองได้สอดประสานกันอย่างลุ่มลึก

 

“เบลล์……..”

 

“คะ อริซซามะ?”

 

ฉันเงยใบหน้าขึ้นเล็กน้อยจนรู้สึกว่าบริเวณท้ายทอยจมลงไปในหน้าอกของเธอ ก่อนจะประสานสายตากัน

รอยยิ้มอันอ่อนโยนที่ตอบกลับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที

เบลล์ซังที่ยึดครองความรู้สึกส่วนใหญ่ของฉันเอาไว้ ได้ยกโทษให้กับความเอาแต่ใจจนเกือบจะเป็นการเห็นแก้ตัวของฉันที่ฝืนยิ้มอยู่ ถ้าฉันแนะนำเส้นทางให้คาลเมียร์ได้ ตอนนี้ ฉันก็ควรพูดอย่างซื่อตรง

และเพื่อเอ๊ะเนี๊ยว

เมื่อเข้าใจในตัวเองแล้วฉันก็ตอบรับความรู้สึกอย่างเต็มที่เป็นรอยยิ้มผ่อนคลายอย่างเป็นธรรมชาติ

 

“รักเบลล์ที่สูดเลย อยากอยู่ด้วยตลอดไป ตลอดไป”

 

“――――….โกะโฮะ ดิฉันเองก็รักอริซซามะมากที่สุดเลยค่ะ！”

“เจ็บ!?”

 

“อ้า!? ขออภัยด้วยค่ะ！”

 

เบลล์ซังตอบรับอย่างเร้าร้อนจนเผลอออกแรงแขนกอดรัดฉันมากเกินไป แผลที่ถูกผ้าพันเอาไว้เริ่มมีอาการปวดกลับมาอีกครั้ง

มันมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเล็กน้อยกว่านั้น แต่ฉันชอบการถูกกอดมากๆและเบลล์ซังก็กอดฉันด้วยความรู้สึกดีๆเช่นกัน เพราะแบบนั้นฉันเลยพูดมากกว่านี้ไม่ได้ เนื่องอื่นใดฉันก็เป็นคนขอให้เธอมานอนด้วยกัน

 

“อาฟู๊…….นอนด้วยกันใช่ไหม?”

 

“ค่ะ อริซซามะ อยากนอนหนุนตักดิฉันไหมคะ?”

 

“อืม”

 

ฉันเลื่อนตัวลงแล้วนอนหนุนลงไปที่ตักของเบลล์ซัง เธอขยับฟูกมารองไว้ที่ไหล่ของฉัน ก่อนที่พวกเราจะประสานสายตากัน พวกเราไม่พูดกันแม้แต่คำเดียว เอาแต่จ้องมองกันและกัน

หลังทิ้งทุกอย่างไว้ในความเงียบได้ชั่วครู่หนึ่ง เบลล์ซังก็เริ่มพูดทำลายความเงียบ

 

“คือเรื่องเกี่ยวกับเวทมนตร์ของอริซซามะ…..”

 

“เวทมนตร์ของฉัน?”

 

“ค่ะ”

 

เวทมนตร์ เวทมนตร์สินะ

….ไม่สิ ต้องเป็นเวทมนตร์อยู่แล้ว การโอนบาดแผลของคนอื่นมาไว้ที่ตัวเองได้ ไม่สามารถเป็นอะไรอื่นนอกจากเวทมนตร์ได้อยู่แล้ว

ยังไงก็ตาม ฉันก็ยังไม่ได้สร้างพิธีกรรมออกมาอย่างเป็นรูปธรรมในแบบที่คาลเมียร์บอกมาเลย บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่พลังตื่นขึ้นมาจากความรู้สึกที่แรงกล้าก็ได้ แต่แบบนั้นมันจะดีแล้วเหรอที่จะเรียกมันว่าเหมาว่าเป็นเวทมนตร์ง่ายๆแบบนี้

 

“……นี่เป็นเพียงความคิดของดิฉันคนเดียว แต่ดิฉันคิดว่าบางทีเวทมนตร์ในตอนนั้นจะไม่ใช่เวทมนตร์ที่แท้จริงของอริซซามะน่ะค่ะ”

 

“หืม…….?”

 

“อริซซามะจำได้ใช่ไหมคะ ดิฉันเคยบอกไปว่าการจะใช้เวทมนตร์ใดได้นั้นขึ้นอยู่กับแต่ละคน…..ขึ้นอยู่กับคุณสมบัติพิเศษจำเพราะ”

 

“อืม”

 

เท่าที่ฉันบอกได้ถึงแม้จะมีพลังเวทมนตร์เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะสามารถใช้เวทมนตร์เดียวกันได้แม้จะใช้พิธีกรรมเดียวกันก็ตาม มันขึ้นอยู่กับคุณสมบัติพิเศษจำเพราะของแต่ละบุคคล

ยังไงก็ตามเนื่องจากความแตกต่างและการเปลี่ยนแปลงได้หลากหลาย จึงแบ่งกลุ่มคุณสมบัติเวทมนตร์ที่คล้ายๆกันในระดับหนึ่งเอาไว้ด้วยกัน เช่น ผู้ที่ใช้เวทย์มนตร์แห่งไฟ ผู้ที่ใช้เวทย์มนตร์เสริมสร้างความแข็งแกร่งทางกายภาพ ประเภทของเวทย์มนตร์จะถูกระบุจากผลลัพธ์และเอฟเฟกต์ที่ปรากฏใกล้เคียงกับค่าใดค่าหนึ่งที่ถูกตั้งเอาไว้แล้ว เป็นการรวมแบบหลอกๆ

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ พิธีกรรมสำหรับเวทมนตร์นั้นจะแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล ดังนั้นดูเหมือนว่าจะมีการทดสอบคุณสมบัติพิเศษของเวทมนตร์สำหรับการปรับตัวแปรของพิธีกรรม และคุณสมบัติพิเศษจำเพราะของเวทมนตร์

 

“ตอนแรกดิฉันคิดว่านั่นเป็นคุณสมบัติเวทมนตร์ของอริซซามะ แต่จะว่ายังไงดี ดิฉันรู้สึกอึดอัดนะคะ”

 

“อึดอัด”

 

“ค่ะ ดิฉันรู้สึกราวกับว่าเคยเห็นมาจากที่ไหนมาสักแห่งมาก่อน จริงอยู่ว่าจนถึงตอนนี้จะไม่มีใครที่เคยใช้เวทมนตร์แบบนั้นมาก่อน”

 

ความรู้สึกอึดอัดนั้น มันอาจเป็นเรื่องที่สังเกตได้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเดจาวู เกี่ยวกับเวทมนตร์ของฉัน ก็พูดได้ว่ามันประสบความสำเร็จโดยบังเอิญ เพราะจนถึงตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามันมีคุณสมบัติอะไร

ทันใดนั้นฉันก็ถูกดึงดูดด้วยเสียงของเบลล์ซัง

 

“…….โอนบาดแผลของผู้อื่นเข้าสู่ตนเอง 

ในตอนนั้น บาดแผลถูกย้ายในชั่วพริบตาเดียวไม่ใช่ค่อยๆย้าย บาดแผลของดิฉันปิดตัวลงสนิททันทีที่บาดแผลปรากฏขึ้นที่อริซซามะ ดังนั้นแทนที่จะเรียกว่าโอนย้าย น่าจะบอกว่าบาดแผลถูกขโมยไปโดยพลังเวทมนตร์จะถูกต้องกว่า”

 

“…..อืม”

 

แม้จะมีคำยากๆออกมามากมาย แต่เพราะพวกมันเป็นคำที่มีโครงสร้างประกอบด้วยคำศัพท์ที่รู้จักดี เลยยังพอที่จะเข้าใจได้บ้าง

……เข้าไจแล้ว นั้นคือประเด็นที่เบลล์ซังอยากจะพูด

 

“การดูดซึม ดัดแปลง แล้วสร้าง …..นี่มัน คุณสมบัติรากฐานดังเดิมตามธรรมชาติของ〝พลังเวทมนตร์〟”

 

“ไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เป็นพลังเวทมนตร์เหรอ?”

 

“ค่ะ อริซซามะ นอกจากนี้ พลังเวทย์มนตร์ยังปรับให้เข้ากับร่างกายมนุษย์ในฐานะพลังชีวิตด้วยค่ะ นั้นคือ อริซซามะได้ใช้คุณสมบัติดังเดิมของพลังเวทมนตร์ที่ซึมซับลงไปในบาดแผลและแทนที่ด้วยพลังเวทมนตร์ทีละเล็กทีละน้อย ก่อนที่จะดูดกลืนกลับไปปรากฏบนร่างกายของตัวเองตำแหน่งเดียวกับที่พลังหมุนวนรอบบาดแผลของดิฉันโดยไม่รู้ตัวค่ะ”

 

นั่นไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เป็นผลมาจากการใช้คุณสมบัติดังเดิมของพลังเวทมนตร์ 

แน่นอนว่าฉันไม่ใช่นักวิชาการที่ค้นคว้าจนเชี่ยวชาญในเรื่องนี้ ในทางตรงกันข้ามฉันเป็นแค่มือใหม่ที่ไม่เข้าใจแม้แต่พื้นฐานของมือสมัครเล่น ฉันไม่รู้ว่าความคิดของเบลล์ซังนั้นถูกต้องหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ดูเหมือนน่าเชื่อถือกว่าฉัน

มันเป็นทฤษฎีที่ตรงไปตรงมาและสอดคล้องกัน หากใช้คุณสมบัติดังเดิมของพลังเวทมนตร์ได้สำเร็จถูกต้อง ผลลัพธ์ก็ควรจะเป็นเช่นนั้น ยังไงก็ตาม

 

“…..ทำไม แค่ฉัน?”

 

ใช่ ถ้าคนที่เพิ่งเริ่มเรียนรู้แบบฉันสามารถใช้การรักษาด้วยพลังเวทมนตร์ได้ ทุกคนก็น่าจะสามารถทำได้เหมือนกัน

ฉันได้ยินจากคาลเมียร์ซังว่า ฉันเรียนรู้ได้เร็วมากเมื่อเปรียบเทียบกับคนที่อยู่ในค่าเฉลี่ยของอายุเท่ากันๆ แต่ยังไงก็ตามฉันยังอยู่ในระหว่างการฝึกฝน กับผู้ใหญ่ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้อย่างเชี่ยวชาญก็ควรมีช่องว่างขนาดใหญ่อยู่

ฉันพึ่งเข้าร่วมได้อย่างราบรื่นและประสบความสำเร็จเพื่อที่จะพบกับความสิ้นหวังที่เรียกว่าความโชคดีโดยบังเอิญ ถ้าเป็นเรื่องของเลเวล ฉันแน่ใจว่าพวกเขาน่าจะคุ้นเคยกับการใช้พลังเวทมนตร์ และสามารถคิดแล้วลงมือทำได้อย่างง่ายดายมากกว่าฉัน

ถ้าอย่างงั้น ทำไมถึงไม่เคยมีก่อนล่ะ

 

“……อริซซามะ นั่นเพราะว่าอริซซามะ คืออริซซามะยังไงล่ะคะ”

 

“หืม?”

 

ทันใดนั้นเบลล์ซังก็ทำท่ารู้สึกภาคภูมิใจ แต่กลายเป็นความเศร้าเล็กน้อยเมื่อลูบผมของฉัน

 

“เพราะไม่มีใครเหมือนอริซซามะที่ยอมสละตนเพื่อพยายามช่วยเหลือและรับบาดแผลไปแทนผู้อื่น”

 

“เอ๊ะ……”

 

“…….เหตุผลเพราะมีเพียงราชวงศ์、ขุนนาง、นักเวท、และอัศวินเท่านั้นที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ ในหมู่คนเหล่านั้นก็เพียงอัศวินแนวหน้าเท่านั้นที่ได้รับบาดเจ็บ ผู้คนในตำแหน่งอื่นที่เหลือไม่ค่อยได้รับบาดเจ็บนัก เพราะพวกเขาได้รับการปกป้องคุ้มครองจากผู้ติดตามเสมอ และไม่มีความคิดที่จะกระโดดเข้าสู่อันตรายใดๆ”

 

“อืม”

 

นี่เป็นสิ่งที่สามารถเข้าใจได้ บุคคลในชนชั้นเหล่านี้ที่ต้องเสี่ยงต่อการบาดเจ็บคือ เหล่าอัศวิน เท่านั้น พวกเขามักจะทำการต่อสู้ในระยะประชิดเสมอ แต่อัศวินเป็นทหาร หากพวกเขาได้รับบาดเจ็บ พวกเขาย่อมต้องตอบสนองตามตำราคู่มือที่พวกเขาได้ฝึกมา ดังนั้นหากพวกเขาทำตามตำราที่ได้ฝึกมาทันทีย่อมต้องไม่คิดถึงวิธีนี้แน่นอน

การโจมตีพวกเราเมื่อวันก่อน มันเป็นข้อยกเว้นพิเศษ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตามเมื่อขุนนางออกไปข้างนอกก็ไม่มีทางที่การรักษาความปลอดภัยจะไร้ประโยชน์จนถูกโจมตีได้

 

“เช่นนั้นแล้วคนอีกกลุ่มที่มีโอกาสได้รับบาดเจ็บมากที่สุดคือ……”

 

“――――ประชาชนทั่วไป”

 

“….ค่ะ และเพราะประชาชนทั่วไปไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ จึงเป็นที่แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถทำในแบบที่อริซซามะทำได้ในเวลานั้น และเหล่าชนชั้นสูงเหนือประชาชนทั่วไปก็…..”

 

――――ไม่คิดช่วย

อย่าเสียสละตนเองเพื่อประชาชนทั่วไป

……ฉันสามารถเดาคำพูดที่หายไปของเบลล์ซังได้อย่างง่ายดาย

ในกระแสของการดูถูกประชาชนทั่วไป ฉันสงสัยว่าเหล่าชนชั้นสูงนั้นทำอะไรกันบ้าง

ในหมู่พวกเขามีคนที่มีเมตตาบ้างไหม มีคนที่พร้อมตั้งใจจะเสียสละบ้างไหม

อาจเป็นไปได้สำหรับบางคนเช่นคลอริน่าซัง แต่ยังไงก็ตาม หากได้รับบาดเจ็บแค่เล็กน้อย พวกเขาสามารถหายได้โดยแค่พักผ่อนไม่ต้องทำอะไรเป็นพิเศษ

กล่าวอีกนัยคือ หากอยากรู้ประสิทธิภาพก็ย่อมต้องยอมได้รับบาดเจ็บร้ายแรงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

และนั่นหมายความว่าคุณต้องเตรียมพร้อมที่จะแลกชีวิตของตนเอง

คลอริน่าซังเป็นมนุษย์ และมีเด็กๆกำพร้าจำนวนมากในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ต้องได้รับการคุ้มครองเพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป

…….หรือ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงอารมณ์เสีย หมดหวัง จากผลลัพธ์จบลงด้วยความบังเอิญ

 

ฉันเข้าใจในท้ายที่สุด

อย่างที่ฉันรู้สึก ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่าทำได้ก็ไม่มีใครเต็มใจที่จะทำเช่นนั้น

 

“งั้น เหรอ”

 

ถ้าฉันถูกถามว่าฉันจะเดิมพันชีวิตของตัวเองและช่วยคนแปลกหน้าไหม ฉันจะบอกว่าไม่แน่นอน และนั่นเป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่ มันก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้าอยู่ดี

 

“เหตุผลมันที่เป็นไปได้ ก็เพราะความใจดีของอริซซามะค่ะ”

 

“อะ อืม……”

 

เรื่องของความใจดี มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดถึงเลย

ฉันแค่ไม่อยากเสียเบลล์ซังไป และกำลังตกอยู่ในความสิ้นหวัง

 

“…..ฟุๆๆๆ ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกนะคะ ไม่ว่าจะคิดอย่างไร อริซซามะก็ได้ช่วยชีวิตดิฉันโดยไม่สนต่อบาดแผลและความเจ็บปวดที่ได้รับ หากนั้นไม่ได้หมายถึงความเมตตา แล้วจะหมายถึงสิ่งใดได้คะ”

 

ฉันรู้สึกว่าไม่สามารถปฏิเสธเบลล์ซังที่พูดด้วยมั่นใจอย่างเป็นธรรมชาติได้ ในตอนนี้ฉันคงต้องอดทนและยอมรับความรู้สึกเหล่านั้นมา

 

“ขอบคุณ เบลล์”

 

“ค่ะ อริซซามะ ดิฉันเองก็ขอขอบพระคุณมากๆเช่นกันค่ะ”

 

“อืม”

 

แต่ถ้าแบบนั้นคุณสมบัติพิเศษจำเพราะของฉันคืออะไรล่ะ ท้ายที่สุดความสนใจในเวทย์มนตร์ยังคงแข็งแกร่งกว่าสิ่งใด เมื่อได้มาครอบครองแล้วก็ยิ่งอยากเรียกรู้ให้มากขึ้น

ทันใดนั้นเบลล์ซังก็พูดราวกับรับรู้ความคิดของฉัน

 

“…..เช่นนั้นเร็วๆนี้ พวกเราไปที่โบสถ์ของคลอริน่าซังกันดีไหมคะ ดิฉันแน่ใจว่าที่โบสถ์ต้องมีเครื่องตรวจสอบเวทมนตร์อยู่อย่างแน่นอนค่ะ”

 

“จริงเหรอ?”

 

“ค่ะ เอาไว้อาการดีขึ้นเมื่อไร พวกเราก็ไปด้วยกันนะคะ”

 

“อืม！”

 

ฉันส่ายหัวอย่างร่าเริงโดยไม่ปิดบังความตื่นเต้น เบลล์ซังเริ่มลูบหัวฉันอีกครั้ง

จากนั้นพวกเราสองคนก็เข้านอนอย่างเงียบๆมีความสุข และในวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ตื่นนอนในตอนเช้า

มือของเบลล์ซังกับฉันก็ยังคงสอดประสานกันตลอดเวลา