ตอนที่ 19 ความฝันของการโต้กลับ

 

“ฟุๆๆๆ”

 

อารมณ์ของฉันพุ่งถึงขีดสุดโดยไม่สนใจต่อสิ่งใด ทั้งๆที่ยังตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนอยู่ไม่น้อย

เดินไปรอบๆตลาดพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย

สิ่งที่ฉันถืออยู่ในอ้อมอกไม่ใช่ตุ๊กตา….แต่เป็น แมเรียนที่มิร่าซังซื้อให้ฉัน แม้น้ำหนักจะมากไปหน่อยสำหรับร่างนี้ แต่กับความสุขที่ได้รับก็เป็นราคาที่ถูกมากๆ

 

“หืม……?”

 

ฉันไม่จำเป็นต้องระวังตัวจากสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างงั้นเหรอ นั้นก็เพราะมีมิร่าซังเดินตามอยู่ข้างหลังหนึ่งก้าว แต่ในตอนนี้มิร่าซังเดินเข้ามาหยุดเกือบประชิดตัวฉัน

ฉันเลยต้องหยุดตามแล้วมองขึ้นไปเห็นมิร่าซังจ้องมาที่ตาของฉัน

 

“มิร่า?”

 

“อะ ไม่มีอะไรค่ะ ฮิเมะ ไม่มีอะไรอะไรหรอกค่ะ เป็นความผิดของข้าเอง”

 

“เหรอ?”

 

“ค่ะ แต่ยังไงก็ตาม ฮิเมะชอบแมเรียนมากเลยสินะคะ?”

 

อืม ฉันตอบกลับไปตรงๆ หลังจากตอบกลับไปตรงๆ ฉันก็รู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อยจากที่ฮัมเพลงไปเมื่อกี้

ทันใดนั้นมิร่าซังที่จ้องมาก็ยิ้มอย่างพึ่งพอใจให้ฉัน

 

“การทำให้ฮิเมะมีความสุขนั้นสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดค่ะ”

 

หลังจากพูดแบบนั้น ฉันก็ขอบคุณไปอีกครั้งพร้อมการแสดงออกว่าพึงพอใจ ก่อนที่จะได้รับความรู้สึกขอบคุณกลับมา

ฉันจะรีบกินแมเรียนทันทีที่กลับไปถึง

 

“ฟุเอะๆ”

 

“อริซซามะ?”

 

“…….อะ อืออึ”

 

ฉันรีบซ่อนรอยยิ้มกว้างแปลกที่เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ด้วยพลังทั้งหมดที่ฉันมี

ม๊า ฟุๆๆ เบลล์ซังดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นและยิ้มให้ฉัน

 

“เบลล์ ต่อไปคือ?”

 

ฉันถามถึงที่ต่อไปเพื่อกลบเกลื่อน แต่ก็เป็นความจริงที่ว่ามีหลายสิ่งที่ฉันอยากเห็น

กางเกงในฟักทอง ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะมอบกางเกงในฟังทองเป็นของขวัญให้เบลล์ซังในสักวัน และนั้นคือของที่ฉันอยากไปดูในตอนนี้

 

“นั้นสินะคะ…..ถ้าเช่นนั้นไปดูชุดเดรสกันดีไหมคะ”

 

“เจเลพาธี?”

 

“คะ?”

 

“มะ ไม่มีอะไร”

 

ครั้งนี้อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แต่เมื่อฉันมองไปที่เบลล์ซัง เธอมักจะตามติดความคิดของฉันได้อย่างสมบูรณ์แบบเสมอ และในความเป็นจริงESPก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ตัวอย่างเช่น ฉันคิดว่ามีคนที่สามารถใช้เทเลพาธีได้ด้วยการเพียงแค่คิด และที่แย่ยิ่งกว่าคือ ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เลย เพราะในโลกนีมีเวทมนตร์อยู่

ไม่สิ ม๊า ถ้าเบลล์ซังมีความสามารถนั้นอยู่จริง ก็น่าจะไม่ควรมีความคิดที่คลาดกันแปลกๆตอนที่เล่นดิสแตน

 

“อริซซามะ ตรงนั้นคือร้านขายเสื้อผ้าค่ะ”

 

เมื่อมองไปตามแนวสายตาของเบลล์ซัง ก็เห็นเต๊นท์ที่เรียงรายไปด้วยเสื้อผ้าและชุดต่าง ๆ

มีคนจำนวนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าร้าน พวกเขาพูดคุยถามคำถามต่างๆกับหญิงสาวผมสีม่วงที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของที่พยักหน้ารับลูกค้าอยู่ตลอด

ฉันเห็นทันทีว่ากลุ่มผลิตภัณฑ์ดูเหมือนจะเป็นสำหรับประชาชนทั่วไป เพราะเมื่อมองชุดที่ทั้งฉันและคนรอบข้างฉันใส่ ก็จะเห็นว่าผ้าที่ใช้และรูปแบบของชุดอยู่ในระดับขั้นต่ำสุด มีการตกแต่งที่เล็กน้อยมาก เป็นชุดที่มีการออกแบบน้อยมากเมื่อเทียบกับชุดที่ดูซับซ้อนของชนชั้นสูงทั้งหลาย

 

“ไม่มีของสำหรับเด็กผู้ชายเหรอ?”

 

“มีสิคะ ลูกของคุณสูงแค่ไหนคะ?”

 

“เอ๊ะโตะ สูงกว่าเอวฉันเล็กน้อย”

 

“ถ้าเป็นเช่นนั้น … “

 

ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะทำท่าทางคิดเล็กน้อยเกี่ยวกับคำพูดของหญิงสาวที่มีลูกติด ก่อนที่จะไปที่ด้านหลังของเต็นท์ แล้วกลับมาที่ยืนหน้าหญิงสาวพร้อมกางเสื้อผ้าที่ใหญ่กว่าของฉันหนึ่งหรือสองเท่าขึ้นโชว์

 

“ชุดนี้เป็นยังไงคะ?”

 

“…..โอ้ บางตะเข็บหยาบไปหน่อย ……แต่ มันก็เหมาะกับลูกชายของฉันมากๆเลย！ราคาเท่าไหร่น่ะ?”

 

จากนั้นก็ดูเหมือนจะมีการต่อรองกันเล็กน้อย ก่อนที่หญิงสาวจะดูพอใจแล้วจ่ายเงินตามราคาที่เจ้าของบอก หลังจากนั้นเธอก็เดินจากไปพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วเบลล์ซังก็มองมาที่ฉัน จากนั้นพวกเราก็เข้าใกล้หน้าร้าน ฉันเดินไปตามมือที่จับกันไว้อยู่

มิร่าซังมองไปด้านหลังเป็นครั้งคราวก่อนที่จะเดินตามมาติดๆ แม้จะตัดสินกันไปแล้วว่าไม่น่าจะมีอันตรายมากนัก แต่ในฐานะอัศวินผู้พิทักษ์ก็ไม่สามารถลดการระแวงระวังโดยรอบได้อย่างสมบูรณ์

 

“…….ยินดีต้อนรับ คณะท่านตระกูลแฟร์มิลค่ะ กำลังมองหาสิ่งใดอยู่เช่นนั้นรึคะ?”

 

ดูเหมือนเจ้าของร้านจะรู้จักพวกเรา เธอรีบคลุกเข่าลงหนึ่งข้างทั้งทีด้วยกิริยามารยาทของผู้ขาย ก่อนที่จะพูดกับพวกเราด้วยความสุภาพระวังตัว

แต่เพราะผมสีม่วงจึงดูเหมือนว่าเธออาจจะไม่ใช่ประชาชนทั่วไป  แต่เธอก็ดูแต่งตัวไม่เหมือนขุนนาง ชนชั้นสูง หรืออัศวิน

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ คลอริน่าซัง”

 

“เป็นเกียรติของฉันมากเลยค่ะ ต้องขอขอบพระคุณที่ท่านมาซื้อชุดวันพีชไปในครั้งก่อนด้วยนะคะ น็อกซ์เบลซามะ”

 

อ้า เข้าใจแล้วจากบทสนทนา ฉันเดาว่าเบลล์ซังซื้อชุดวันพีชขาวตัวใหม่ไปจากที่นี่

 

“แล้วคุณหนูทางนี้คือ?”

 

“ค่ะ ทางนี้คืออริซซามะค่ะ”

 

ฉันมั่นใจมากว่าเธอหันมาจ้องมองลึกเข้าไปในตัวฉัน ก่อนที่ฉันจะกล่าวทักทายเธอไปด้วยการย่อเข่าทักทายอย่างไม่ถนัด

ทันใดนั้นฉันก็เห็นแก้มเธอผ่อนคลายลงเล็กน้อย ฉันรู้สึกว่าท้ายที่สุดการทักทายก็เป็นสิ่งสำคัญที่ต้องทำ

 

“วานพีช ขอบกุณ มากๆ”

 

“ม๊า…..！ไม่หรอกค่ะ ดิฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างแท้จริง ท่านหญิง”

 

จากบทสนทนาก็ทำให้ฉันไม่แปลกเรื่องที่มาของชุดวันพีชอีกแล้ว เบลล์ซังเฝ้ามองฉันที่เอียงคอกับการทักทายที่ไม่คุ้นเคยอย่างอ่อนโยน ความกดดันของฉันพุ่งถึงขอบสุด

แน่นอนฉันเกือบจะเป็นนกน้อย……ไม่สิ ฉันเป็นฮิคิโคโมริสุดไร้เดียงสาไม่รู้จักโลก แต่ถึงอย่างงั้น ฉันก็เป็น “ท่านหญิง” อย่างแท้จริง

แน่นอนว่าฉันไม่ได้พูดแบบนั้นในแง่ประชด

 

“ดิฉันขอแนะนำตัวนะคะ ดิฉันคลอริน่า คลอริน่า・เฟียส์น่า ปกติแล้วจะเป็นผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของโบสถ์ค่ะ”

 

“โบสถ์…?”

 

แม้จะมีคำหลายคำที่ไม่คุ้นเคยพูดออกมา ฉันก็เข้าใจบางคำ คำว่า โบสถ์ ถูกพูดถึงหลายครั้งในหนังสือภาพที่เกี่ยวข้องกับสตรีศักดิ์สิทธิ์

ที่เธอพูดมานั้นหมายถึงเธออาจจะเป็นนักบวช ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหลังจากนั้น แต่ฉันก็เข้าใจว่าเธอทำสิ่งอื่นนอกเหนือจากร้านขายเสื้อผ้าด้วย

 

“ใช่ค่ะ อริซซามะ คลาริน่าซังเป็นผู้ปกครอง…..ไม่สิ เป็นซิสเตอร์ซังของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นสถานที่ๆเหล่าเด็กๆจะมาอาศัยอยู่ด้วยสถานการณ์พิเศษนะคะ”

 

“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

 

“ค่ะ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

 

นี่อาจจะเป็นแค่การจิตนาการไปเอง แต่ซิสเตอร์ที่ทำงานจัดการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และคิดว่าที่นี่เป็นร้านขายเสื้อผ้า มันก็ทำให้ฉันนึกไปถึงการใช้เด็กๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาทำงานเย็บปัก

แหล่งความรู้ส่วนใหญ่ของฉันไม่มีสิ่งนั้น เพราะมันเป็นหนังสือมือสองในห้องพักเบรก เรื่องทั้งหมดอาจจะเป็นแค่การสร้างภาพ ดูเหมือนอาจจะเป็นความคิดที่ดูอคติไปสักหน่อย

 

” ―――― จำไมถึงเป็น นั้น……น็อกซ์เบลซามะ?”

 

“มะ ไม่ใช่หรอกค่ะ….อริซซามะ นั้นน่ะ ได้ยินสับสนกับอย่างอื่นรึเปล่าคะ?”

 

“เอ๊ะ …….. อุ อืมมมมม！”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างคลาริน่าซังตัวแข็งเกร็ง น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันได้ยินจะถูกต้องแล้ว แต่เมื่อพิจารณาสถานการณ์ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องดีที่จะสอดรู้เข้าไป

จะทำยังไงดี ในสมองมันตื่นตระหนกไปหมดแล้ว ไม่ต้องพูดถึงรูปภาพของหนังสือที่อ่านมานานแล้วเลย

 

“เอ๊ะโตะ…….”

 

ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรที่จะใช้ได้เลยเหรอ สิ่งที่ใช้หลอก สิ่งที่ยอมให้ถูกหลอก

――――ใช่แล้ว

 

“เพราะ…..เมื่อกี้ ลูกค้า บอก “ตะเข็บหยาบ”ไปหน่อย แต่ ชุดวานพีชที่ได้จากเบลล์ มันสวยมาก”

 

ใช่แล้ว ถ้าจำไม่ผิดผู้หญิงที่ซื้อเสื้อผ้าเด็กก่อนหน้านี้บอกว่าตะเข็บค่อนข้างหยาบ คนที่สามารถทำชุดวันพีชสวยๆไม่มีหลุดลุ่ยได้ ฉันคิดว่าไม่มีทางเป็นแค่มือสมัครเล่นแน่ๆ

แม้ว่าฉันจะพึ่งพูดไปแค่นิดเดียว แต่ฉันก็รู้สึกว่าจากบุคลิกท่าทางของเธอแล้ว ฉันคว้าบางอย่างที่ถูกต้องมาแล้วแน่ๆ

ทำตัวรู้ทันเหตุการณ์ดีกว่าฝืนดันทุรัง นั่นเป็นเหตุผลที่ยอมรับได้พอสมควรใช่ไหมล่ะ ในทางตรงกันข้ามถึงจะฝืนไปมากกว่านี้ก็ไม่มีอะไรออกมาเพราะต้นฉบับเป็นเพียงภาพในหนังสือ

ได้โปรดกรุณาถูกหลอกด้วยเรื่องนี้ด้วยเถอะ ขอร้องล่ะ

 

“……เข้าใจ แล้วค่ะ ดูเหมือนดิฉันจะสะเพร่าไปค่ะ”

 

“ทั้งได้ยินและยังจดจำบทสนทนาได้ สมกับเป็นฮิเมะ….เลยค่ะ”

 

“อะ อืม”

 

คลาริน่าซังเบิกตากว้าง มิร่าซังที่ยืนฟังอยู่เยื้องไปด้านหลังพยักหน้าด้วยความปลาบปลื้ม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อฉันมองไปที่เบลล์ซัง เธอกลับมีสีหน้าท่าทางมีปัญหาเล็กน้อย

ยังไงก็ตามฉันรู้สึกว่าพวกเขาจะยอมรับข้ออ้างของฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่

ทั้งๆที่ฉันเงยหน้ามองเบลล์ซังนานแล้ว เธอก็ไม่มีการตอบสนองกลับมา

 

“เบลล์…….?”

 

“…..คะ ขออภัยด้วยนะคะ อริซซามะ”

 

จากนั้นเบลล์ซังก็หันมาฉัน แล้วลูบหัวด้วยรอยยิ้มปกติของเธอ

ฉันคิดว่าบางที ฉันคงเข้าใจผิดไปเอง

 

“ดิฉันแค่กำลังทึ่งกับความเฉียบแหลมของอริซซามะอยู่เท่านั้นเองค่ะ แต่………”

 

แล้วเบลล์ซังดูลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งยองๆยื่นหน้าของมาใกล้หูของฉัน

 

“… เด็ก ๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้น ไม่เป็นที่ยอมรับของผู้คนมากนัก พวกเขาสามารถทำงานในสถานที่ที่ยอมรับเพียง”ทาส”เท่านั้น ดังนั้น ดิฉันจึงช่วยเหลือให้เสื้อผ้าที่เย็บด้วยจักรเหล่านั้นสามารถขายในตลาดแห่งนี้ได้ ดิฉันหมายถึง……”

 

เป็นการพูดต่อเนื่องที่สร้างความลำบากใจให้เบลล์ซัง เป็นการต่อเนื่องที่ยิงตรงกลางเป้า

「หากเรื่องนี้รั่วไหล คลอริน่าซังและทุกคนอาจจะได้รับโทษโดยไม่สมเหตุสมผล」

ดังนั้นไม่ควรที่จะพูดมากเกินไป

ทางที่ดีที่สุดคือเงียบไว้ ฉันสงสัยจริงๆว่านี่เป็นเรื่องที่ควรจะบอกกับฉันอย่างงั้นหรือ

เพราะไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ความจริงเรื่องนี้มันก็มืดมนเกินไปสำหรับจะให้เด็กผู้หญิงอายุสี่ขวบได้รับรู้

 

“เข้าใจแล้ว”

 

เมื่อฉันตอบกลับไปด้วยเสียงเล็กๆ เบลล์ซังก็มีสีหน้าโล่งใจผสมเศร้าใจ

และ คลอริน่าซัง คนที่มีปัญหาแอบซ่อนเอาไว้ก็แกล้งทำหน้าราวกับไม่สนใจ

 

“คุโลริน่าซัง …..ขอโทษด้วย ฉัน…..จะไม่พูดแน่นอน สัญยา”

 

โชคดีที่ถึงแม้ผู้คนในตลาดจะสนใจพวกเราจนมองมาอย่างสงสัย แต่พวกเขาก็พยายามแค่ล้อมวงอยู่ห่างๆ

แม้แต่ในตอนนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น ทำให้พวกเขาไม่ได้ยินบทสนทนาอย่างแน่นอน

แม้เบลล์ซังจะดูเหมือนรู้บางอย่างมากกว่าที่พูดมาก็ตาม ส่วนมิร่าซังก็ดูไม่ใช่คนที่จะพูดเผยความลับไปทั่ว ถ้าฉันเงียบไว้ก็คงไม่มีปัญหา

 

“ไม่หรอก ท่านหญิงอย่าได้ขอโทษเช่นนั้นเลย……แต่ เข้าใจแล้วค่ะ หากท่านรู้สึกสงสาร เช่นนั้นดิฉันก็ขอวิงวอนท่าน ให้พวกเด็กๆสามารถขายของที่ทำได้ต่อไป ค่าตอบแทนที่ได้จะเป็นค่าใช้จ่ายให้กับพวกเด็กๆ ดิฉันรู้ดีว่าครึ่งหนึ่งนี่เป็นการหลอกหลวงผู้ซื้อ แต่……”

 

ฉันยิ้มให้เธอด้วยสีหน้าเศร้า ๆ

 

“ม๊ายเป็นรัย ――――คนจำงาน ก็คือคนที่จะได้รับค่าตอบแจน ……เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว”

 

ใช่ เป็นเรื่องธรรมดา

แรงงานควรได้รับค่าตอบแทนอย่างยุติธรรม ไม่ว่าจะเป็นเงินหรือสิทธิ์ในการดำรงชีวิต นอกจากนี้หากมีปัญหาเกิดขึ้นกับพวกเขา มันจะต้องไม่ถูกจำกัดการช่วยเหลือเพียงเพราะสถานะที่ติดตัวมายามเกิดเด็ดขาด

 

“อืมอืม”

 

ในตอนที่ฉันพยักให้ปรัญญาของตัวเองที่ได้รับมาจากก่อนอยู่คนเดียว ทันใดนั้นใบหน้าของฉันก็ถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งที่นุ่มนิ่มเกินบรรยายทันที

 

“ฟูฮี”

 

“อ้า ท่านหญิง…..ท่านช่างสมเป็นท่านหญิงจริงๆ ช่างเป็นท่านขุนนางที่แท้จริง……！”

 

เห็นได้ชัดว่าฉันถูกเธอพุ่งเข้ามากอดด้วยความประทับใจ

ฉันแน่ใจว่าเบลล์ซังและมิร่าซังที่อยู่ข้างๆกำลังร้อนรน เพราะฉันกำลังเหวี่ยงแขนไปมาไม่หยุด

และแมเรียนที่ถูกเขย่าไปมา ในที่สุดมันก็ทนไม่ไหวจนต้องกระโดดหนีลี้ภัยออกจากกล่อง

 

“มุกิ๊ววววว อึกมู่…..?”

 

“คะ คลอริน่าซัง!? อริซซามะกำลัง………” 

 

แม้จะดูไม่ดี แต่ของเธอก็ใหญ่กว่าของเบลล์ซัง มันกดลงบนใบหน้าจนไม่เหลือช่องว่างให้หายใจได้แม้แต่น้อยนิด สติของฉันค่อยๆจางหายไป

อ้า โลกแห่งความฝันจะจบสิ้นลงแบบนี้สินะ……..

มันดูไม่ดีแล้ว ฉันเริ่มรู้สึกชักกระตุกจากอาการตะคริวทั่วตัว ช่วยรู้สึกตัวเร็วๆทีเถอะ ทันใดนั้นคลอริน่าซังก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ร่างเล็กๆรีบหายใจเต็มกำลังเพื่อเติมเต็มอากาศ

 

“โกฟู เฮียว ฮ้า ฮ้า ฮ้า ー…..ฮ้า ー…..ฮ้า ….แค่กๆๆ อุ…….”

 

“……ขะ ขอประทานอภัยเป็นอย่างสูงด้วยค่ะ！ ดิฉันได้กระทำสิ่งหยาบคายเกินให้อภัยลงไปแล้ว…… !?”

 

เบลล์ซังรีบมาดูอาการของฉันที่ทรุดตัวลงส่งเสียงหอบหายใจ ด้วยมีมิร่าซังช่วยลูบหลังให้ ไม่มีที่ว่างเหลือพอที่จะให้ตอบสนองต่อคลอริน่าซังที่เฝ้ามองมาทั้งน้ำตาและขอโทษไม่หยุด จะบอกว่าไม่เป็นไรก็คงไม่ได้

 

“ฟู๊~ ฟู๊~…….”

 

“มะ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ……?”

 

ในระหว่างที่ฉันพยายามปรับลมหายใจอย่างสุดกำลัง ฉันก็พยักหน้าตอบคลอริน่าซังที่กำลังวิตกกังวลอย่างสิ้นหวัง

ในที่สุดหลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆจนปอดกลับมาสงบ ฉันก็ตั้งสติได้

 

” ――――อุ อุว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！”

 

ในตอนที่ฉันกำลังพยายามจะลุกขึ้น

 

“จะ เจ้า คิดจะทำอะไรกัน !?　ฮิเมะ ――――”

 

สิ่งนั้นก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลันเกินไป

ฝูงชนที่กำลังเฝ้ามองฉันอยู่รอบๆ จู่ๆก็แตกฮือออกจากกัน มีเสียงกรีดร้องอย่างรุนแรงและบางอย่างพุ่งกระโดดออกมา คือ เด็กชายคนหนึ่ง

เด็กชายสวมชุดขาดรุ่งริ่งเป็นชิ้นๆจนไม่สามารถเรียกได้ว่าเสื้อผ้า อย่างไรก็ตามดาบที่เขากำลังเหวี่ยงไปมาด้วยมือทั้งข้างกลับดูใหม่อย่างผิดสังเกต

 

“ไม่ยกโทษให้เด็ดขาด！”

 

มีเสียงเหล็กกระทบเหล็ก

เคร้ง มิร่าซังใช้กริชที่ดึงออกมาตอนไหนไม่รู้เข้าขัดขวาง ดาบถูกปัดทิ้งหลุดลอยไปในอากาศทันที

 

ต่างกัน

 

“ฮิเมะ！ ไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ……!?”

 

ฉันส่ายหัวให้มิร่าซังที่วิ่งเข้ามาถาม ก่อนชี้นิ้ว

หายไป ไม่ใช่ตรงนั้น

 

“ฮิเมะ? ……. !?”

 

ฉันเห็น

ข้างหลังฝูงชนที่ส่งเสียงดังเอะอะ มีคนสวมฮูดลึกลับถือธนูอยู่

และนั้นคือตอนนี้ ที่ลูกศรถูกปล่อยออก

 

เป้าหมายหนึ่งเดียว คือ ฉัน มันพุ่งเข้าใส่โดยไม่คลาดเคลื่อน

 

” ――――อริซซามะ！！”

 

―――― มันปักเข้ากลางหลังของเบลล์ซังที่เอาตัวเข้ามาบังปกป้องฉัน