ตอนที่ 11 ต้นกล้า

 

“มีห้องพักหลายห้องอยู่ภายในค่ะ พวกเราแต่ละคนจะมีห้องพักเป็นของตนเองค่ะ”

 

“อื~ม”

 

พวกเราเดินจูงมือกันมาถึงหน้าประตูห้องที่อยู่อีกด้านของบันไดจากห้องครัว เบลล์ซังคว้าลูกบิดประตูโลหะแล้วดันเข้าไป ขณะพูดไปด้วย

 

“ห้องของดิฉันอยู่ที่ทางด้านขวาในสุดค่ะ”

 

ในขณะที่ฟังข้อมูลอย่างต่อเนื่อง ฉันก็พยายามมองเข้าไปในประตู

แต่จากข้างหลัง ฉันมองไม่เห็นข้างในเพราะถูกบังด้วยประตูที่ยังเปิดแง้ม ๆ และหลังของเบลล์ซัง ฉันพยายามยื่นหน้าผ่านประตูและเบลล์ซัง เบลล์ซังที่สังเกตเห็นท่าทางของฉันก็ก้าวหลบออกมายืนเคียงข้างฉัน

จากนั้นภาพทั้งหมดก็ปรากฏสู่สายตาของฉัน ภายในเป็นทางเดินที่สว่างด้วยแสงไฟธรรมดา และมีประตูอยู่บนกำแพงซ้ายขวาด้านละสามบาน รวมทั้งหมดหกห้อง

แน่นอนว่าฉันเคยเห็นเมดคนอื่นนอกจากเบลล์ซัง เช่น สาวเมดที่ฉันเรียกว่าสาวผมแดงอย่างตามใจชอบ แต่ดูเหมือนจะมีคนอยู่น้อยกว่าที่คิด บางทีฉันอาจจะเคยเห็นครบทุกคนแล้วก็ได้

แต่ที่แน่ ๆ แม้ที่นี่จะเป็นอาคารขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่ใหญ่พอที่จะต้องให้มีคนคอยดูแลหลายสิบคน ฉันสงสัยจังว่าจำนวนข้ารับใช้ที่อยู่ในบ้านขุนนางคนอื่นจะมีอยู่เท่าไรกันน่ะ

 

“หก?”

 

“ใช่ค่ะ ตอนนี้เมดที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้รวมดิฉันด้วย ก็มีอยู่หกคนค่ะ”

 

“งั้นเหรอ”

 

เบลล์ซังบอกจำนวนพร้อมกับปิดประตู ในตอนนี้คำศัพท์ที่สามารถพูดได้กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว แต่เบลล์ซังบอกว่าห้องที่อยู่ในสุดสินะ ฉันลองมองดู

ฉันหวังว่าที่หน้าประตูจะมีบางอย่างเช่นแผ่นป้ายชื่อติดอยู่ แต่ประตูไหนก็ไม่มีเลย ม๊า ก็อาจเป็นเพราะคนรับใช้อาจจะมีการเปลี่ยนตัวได้ตลอดเวลาละนะ

 

“ตรงนั้นคือห้องของเบลล์?”

 

“ค่ะ อันที่จริงก็ไม่มีสิ่งใดให้ดูหรอกนะคะ”

 

ฉันกับเบลล์ซังเดินไปด้วยคุยไปด้วย จนเมื่อมาถึงหน้าประตู เบลล์ซังก็ฝืนยิ้มหัวเราะแห้ง ๆ มองตรงไปที่ประตูก่อนจะพยายามเปิดช้า ๆ

สงสัยว่าฉันคงจะทำตัวหยาบคายไปนิดหน่อย เลยขอโทษเธอด้วยสายตา และในขณะเดียวกันเบลล์ซังก็เปิดประตูจนสุด

 

“เชิญค่ะ มีแค่เตียงกับแจกันดอกไม้เท่านั้นเองล่ะค่ะ”

 

ฉันปล่อยมือจากเบลล์ซังที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนเดินเข้าห้องไป

ห้องนี้มีขนาดเล็กกว่าห้องของฉันหนึ่งหรือสองเท่า แต่ถ้าพูดตามตรงก็คือ ห้องของฉันมันใหญ่เกินไปสำหรับการอยู่แค่คนเดียว

มีเตียงเรียบง่ายอยู่ทางด้านซ้ายของห้อง ชั้นวางเล็ก ๆ ทางด้านขวา และมีแจกันวางบนนั้น ภายในชั้นวางมีเสื้อผ้า และสิ่งของจำเป็นสำหรับชีวิตประจำวัน ถัดจากนั้นก็ของน่าอายที่ฉันเริ่มจะชินแล้ว อย่างโถฉี่……โถฉี่?

 

“โถ….”

 

“คะ?”

 

“ห้องน้ำ ล่ะ….?”

 

“ห้อ….? มันคืออะไรเหรอคะ”

 

“…..อุอื~ม”

 

ไม่สิ นั้นสินะ ดูเหมือนว่าที่โลกนี้ห้องน้ำยังไม่ได้รับการพัฒนาเลย เพราะฉันเคยอาศัยอยู่ในประเทศที่มีเทคโนโลยีชั้นสูงสำหรับห้องน้ำ จึงคิดว่าห้องน้ำเป็นของธรรมดาๆที่จะต้องมีอยู่ทุกที่

จะว่าไปมันก็ทำให้การที่ฉันได้รับการยกย่องมากๆจนเหมือนกับเป็นการยกย่องเกินจริงก็ดูสมเหตุสมผลขึ้นมาเลย เพราะในวัฒนธรรมของโลกนี้ เรื่องที่ฉันทำก็ถือว่าเป็นเรื่องที่มีแต่เด็กที่โตแล้วถึงจะทำได้ดี

แต่….ไม่ๆ อย่าคิดมากจะดีกว่า นั่นเป็นเรื่องปกติต่างหาก

ฉันเมินความรู้สึกอึดอัดรุนแรง และความรู้สึกผิดศีลธรรมแปลก ๆ หลังรู้ว่าเบลล์ซังก็ใช้โถฉี่เหมือนกัน ฉันเลยรีบหันสายตาหนีไปสนใจที่เตียง แล้วจากนั้นสายตาของฉันก็หยุดลงด้วยเหตุผลบางอย่าง

ที่เห็นเป็นเตียงไม้ที่ดูไม่มีอะไรแปลก แต่ผ้าห่มที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยและผ้าปูที่นอนที่กำลังคลุมเตียงอยู่ดึงดูดสายตาของฉันไว้

เฟอร์นิเจอร์ในห้องส่วนใหญ่จะเป็นสีของวัสดุตามธรรมชาติที่ไม่มีการตกแต่ง แต่มีเพียงผ้าปูที่นอนเท่านั้นที่มีสีชมพูอ่อนๆ

ฉันรู้สึกได้ถึงความไม่สมดุลอย่างฉับพลัน ฉันเลยมองกลับไปที่เบลล์ซัง

 

“สีชมพู?”

 

“…..เอ๊ะ อะ ….ชะ ใช่ค่ะ”

 

“หืม?”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันก็รู้สึกว่าได้ทำสิ่งไม่ดีลงไป เพราะงั้นก็เลยเอียงคอคิดตัดสินใจว่าจะยอมแพ้ไม่เอาคำตอบดี หรือจะเอาดี แต่แล้วเบลล์ซังก็ตอบกลับมาอย่างอายๆ

 

“….ระ รู้สึกอายจังค่ะ คือว่า ดิฉันรู้สึกว่าถ้าได้ใช้สีเดียวกันกับอริซซามะก็คงดี….. ก็เลยยใช้เงินเดือนไปซื้อมานะคะ”

 

“เอ๊ะ”

 

คราวนี้ฉันกลับได้คำตอบที่ไม่คาดคิดกลับมา

สรุปง่ายๆคือ เธอจะบอกว่าเธอเปลี่ยนทั้งฟูกทั้งของใช้เพราะพยายามที่จะเข้าคู่กับฉันอย่างงั้นเหรอ?

จากที่เห็นมันมีสีสันสวยมาก ผ้าปูที่นอนพวกนี้ต้องราคาไม่ใช่ถูก ๆ แน่นอน แถมใช้เงินเดือนซื้อมาด้วย?

 

“งะ….งั้นเหรอ”

 

ฉันไม่อาจจะหาคำพูดมาตอบกลับได้ เลยได้แต่อ้ำอึ้งหลบตา

อ้าา ว่าแล้วเชี่ยวน่าจะเอาตุ๊กตาสัตว์ติดตัวมาด้วย

 

“มะ ไม่พอใจสินะคะ……?”

 

“อ…อู แค่ ประหลาดใจ เท่านั้นเอง”

 

ฉันรีบตอบปฏิเสธกลับเบลล์ซังที่ถามออกมาอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย

ฉันเงยหน้ามองเบลล์ซังที่ก้มหน้าลงมา แต่พอช้อนตาขึ้นไปเห็นหน้าแดงๆของเธอ มันก็ช่วยไม่ได้ละนะเลยลองถามอาการดู

 

“ม๊ายเป็นร๊ายใช่ไหม?”

 

“ค่ะ คะ”

 

ฉันมองเบลล์ซังที่ผ่อนคลายอาการเกร็งไหลลงด้วยความโล่งอก มันก็ทำให้ฉันหายใจได้โล่งอกด้วยเหมือนกัน

หวังว่าเบลล์ซังจะยกโทษให้ฉันที่ทำให้เธอเข้าใจผิด

แต่ยังไงก็ตาม มันก็เป็นความจริงที่ทำให้ฉันประหลาดใจสุดๆ

ฉันรู้ว่าเบลล์ซังมอบความรักให้กับฉันมากมายจริงๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะรักฉันได้อย่างสุดซึ้งไม่เหมือนความรู้สึกแบบพี่น้องขนาดนี้ 

ฉันคิดว่าได้มอบความรักอันยิ่งใหญ่ให้เบลล์ซังแล้ว แต่กลับไม่ได้ครึ่งของเธอเลย

แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่แค่นั้น

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเขินอายอย่างรุนแรง แต่หัวใจของฉันกลับเต็มไปด้วยความสุขที่คืบคลานเข้ามาจนเปี่ยมล้น

ฉันมองไปที่แก้มแดงๆของเบลล์ซังอย่างร้อนแรง พร้อมกับหายใจหอบถี่ตามจังหวะการเต้นระรัวของหัวใจ

 

“อะ อริซซามะ….? ไม่เป็นไรอะไรใช่ไหมคะ?”

 

“มะ ม๊ายเป็นร๊าย….”

 

คราวนี้กลับกลายเป็นเบลล์ซังที่ต้องมาเป็นห่วงฉัน ถึงเปลี่ยนตำแหน่งกัน แต่ระดับความรู้สึกของกันและกันไม่มีเปลี่ยนแปลง และมันก็เพิ่มความร้อนในร่างกายขึ้นเรื่อยๆ

ทำให้ฉันรีบหันเหปลายทางสายตาของฉันอีกครั้ง แนวสายตาตอนนี้มุ่งไปยังแจกันบนหิ้ง

มันมีดอกไม้สีขาวสว่างแบบเดียวกับที่ฉันเห็นในห้องของคุณแม่

ฉันพยายามมองมันเพื่อทำให้ร่างกายสงบลง แต่มันก็เหมือนราดน้ำใส่หินร้อนไม่ช่วยอะไรเลย

ยังไงก็ตามฉันก็ยังไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้อยู่ดี

 

“ฟู่~ ฟู้ว~…..”

 

ทั้งพรั่งพรูทั้งเต้นสนั่น ฉันกังวลว่าเสียงหัวใจของตัวเองจะส่งไปถึงเบลล์ซัง และถึงแม้จะดูไม่สมเหตุสมผล แต่ฉันก็เอามือกุมซ่อนหน้าอกเอาไว้

 

“อริซซามะ…..? หากท่านรู้สึกไม่ดีจะออกจากห้อง……”

 

“บะ เบลล์…..”

 

เบลล์ซังย่อตัวลงมาประสานสายตาใกล้ๆจนหน้าอยู่ใกล้กันพอที่จะสัมผัสลมหายใจกันได้ ฉันไม่รู้ว่าความร้อนรุ่มที่เพิ่มขึ้นเกิดมาจากอะไร ตาฉันหมุนวนไปหมด

 

“หมุนหมุน…..”

 

บางสิ่งเอ่อล้นออกมาจากก้นบึ่งของอกฉัน ฉันรู้สึกได้เลยว่ามันไหวเวียนไปทั่วร่างกาย

หมุนหมุน ทัศนวิสัยหมุนไปหมด ฉันรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่รู้จัก

ฉันรู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียเรียวแรงในครั้งเดียว และรู้สึกเหมือนจะยืนไม่ไหว

 

“ไม่มีแรง……”

 

“อริซซามะ อริซซามะ…….. ！？”

 

เบลล์ซังร้อนใจขึ้นทันทีที่เห็นฉันทรุดลง เธอรีบเรียกชื่อฉันซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อเรียกสติของฉันขณะลูบหลังฉันไปด้วย

ฉันรู้สึกได้ถึงสัญญาณบางอย่างนอกห้อง ในเวลาเดียวกันกับที่รับรู้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

 

“หัวหน้าเมด? ขออภัยด้วยค่ะ ไม่ทราบว่าเกิดอะ ――― อริซซามะ！？”

 

“คาลเมียร์！ เธอรีบไปเรียกฮัททีเรียซามะมาเร็วเข้า！ ดิฉันจะรีบพาอริซซามะกลับไปที่ห้องก่อน！”

 

“คะ ค่ะ！”

 

มือของเบลล์ซังสอดเข้ามาใต้คอและหลังเข่า ร่างกายของฉันลอยขึ้นพร้อมสติที่เริ่มเบาบางลง

สิ่งสุดท้ายที่เห็นก่อนสติของฉันจะขาดหายไปคือ ผมสีแดงที่แกว่งไหวอยู่หลังประตูที่เปิดอยู่

 

 

 

“….ช่วยบอกรายละเอียดให้ข้าฟังทีว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร”

 

“คือว่า….ดิฉันกำลังพาอริซซามะสำรวจภายในคฤหาสน์ แต่ในทันใด…”

 

ดิฉันตอบคำถามฮัททีเรียซามะที่จับตามองอริซซามะที่นอนอยู่บนเตียงแบบไม่วางตา

ดิฉันไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจได้ สิ่งที่พวกเรามีเหมือนกันๆคือการแสดงออกที่สับสน

มองไปที่คาลเมียร์ เมดสาวผมแดงที่ยืนรออยู่ด้านหลังเพื่อรอให้ความช่วยเหลือ แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็กำลังตัวสั่นด้วยความตื่นตระหนกซึ่งเป็นธรรมดาอยู่แล้วเมื่ออยู่ต่อหน้าเรื่องที่ไม่เข้าใจเช่นนี้

 

――― หลายนาทีก่อน ตอนที่ดิฉันพาอริซซามะกลับมาถึงที่ห้องแล้ววางเธอลงบนเตียง คาลเมียร์ก็พาฮัททีเรียซามะมาถึงที่ห้อง และเมื่อดิฉันมองไปเธอสลับกับอริซซามะที่กำลังนอนหมดสติอยู่ ก็มีบางสิ่งที่แล่นเข้ามาในใจ ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ว่าดิฉันจึงยกปลายเส้นผมของอริซซามะขึ้นมาดู หลังจากคิดไปซักพัก ดิฉันก็ยิ้มออกมาอย่างฉับพลันด้วยความยินดีและกล่าวออกมา

ฮัททีเรียซามะมองมาที่ดิฉันอย่างสับสนเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น คำพูดออกมาจากปากของดิฉันอย่างรีบเร่ง ดูเหมือนพลังเวทมนตร์ของอริซซามะจะตื่นขึ้นมาแล้ว

ดิฉันรีบอธิบาย ยามที่พลังเวทมนตร์แสดงออกมา มันจะล้นทะลักออกมาเหมือนน้ำที่ดันล้นถังน้ำจนฝาถังระเบิดออกมา มันจะถ่ายเทเติมเต็มทั้งร่างกายในทันที และมันต้องใช้เวลาพอสมควรในการปรับปริมาณและพลัง ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าผลกระทบจะปรากฏขึ้นที่ส่วนลึกของร่างกาย

เหนือสิ่งอื่นใดหากได้มองเส้นผมจะเข้าใจได้ง่ายกว่า เพราะหากมองอย่างใกล้ชิดจะเห็นว่าปลายเส้นผมกำลังสั่นอยู่ราวกับว่ามีชีวิต

นี่เป็นหนทางแรกในการยืนยันถึงปฏิกิริยาแรกเริ่มที่เด่นชัดของพลังเวทมนตร์ซึ่งทุกคนสามารถสังเกตเห็นได้ แต่ดิฉันที่กำลังร้อนร้นที่เห็นอริซซามะหมดสติไปจึงไม่สังเกตเห็นตั้งแต่แรก และนอกจากนี้ ตั้งแต่ต้นแล้วทั้งดิฉันทั้งฮัททีเรียซามะต่างก็เป็นผู้ที่ไร้พลังเวทมนตร์แต่กำเนิด ทำให้ถึงจะมีความรู้แต่ก็ไม่สามารถเข้าใจได้ตั้งแต่แรก จึงทำให้ดิฉันลืมไปหมดแล้วว่าการตื่นของพลังเวทมนตร์จะมาพร้อมอาการคล้ายเป็นไข้

 

“พลังเวทมนตร์ที่แสดงออกมาคงสืบทอดทางสายเลือดมาจากอลิเซีย มันช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ แต่….”

 

ฮัททีเรียซามะกอดอกพึมพำออกมาด้วยความกังวล

ใช่แล้ว ปัญหาคือ จุดเริ่มต้นของการแสดงพลังคืออะไร อารมณ์หรือแรงกระตุ้นอะไรที่รุนแรงจนส่งผลกระตุ้น ดิฉันไม่รู้เลย

 

“รู้รึไม่ว่าอะไรคือลางบอกเหตุ?”

 

ลองคิดถึงการแสดงออกของอริซซามะ พวกเราเดินจับมือกันไว้ ด้วยที่ดิฉันเดินตามหลังหนึ่งก้าวและพูดคุยกันตลอดทาง แต่ ดิฉันก็ไม่พบสิ่งผิดปกติที่แสดงออกเป็นพิเศษ

 

“เรื่องที่แปลกๆ อะไรสักอย่าง……. ――― อะไร สักอย่าง?”

 

――― ไม่ใช่ ลองคิดดูดีๆแล้ว ทันทีก่อนที่จะล้มลง ในตอนที่ลมหายใจเริ่มติดขัด ในขณะที่กดหน้าอกน้ำตาไหลเพื่ออดทนต่อบางสิ่ง….

 

“ไอริส … “

 

“ไอริส?”

 

ใช่แล้ว มาเรียนา ไอริส ดอกไม้สีขาวบริสุทธ์ที่อลิเซียซามะเคยมอบให้ดิฉัน

ดอกไม้ที่ใส่ไว้ในแจกัน ที่ถูกมองเป็นพิเศษ

 

“ไม่สิ ถ้าจะกล่าวให้ถูกคือก่อนที่อริซซามะจะสลบไปในห้องของดิฉัน อริซซามะได้มองดอกไอริสที่อลิเซียซามะมอบให้ดิฉัน แล้วทำสีหน้าเศร้าออกมาค่ะ”

 

“….ของอลิเซีย”

 

“ค่ะ และก่อนหน้านั้น ในยามที่เข้าไปในห้องของอลิเซียซามะ ในขณะที่มองดอกไอริสในห้อง อริซซามะก็ทำสีหน้าโศกเศร้าแบบเดียวกัน เหมือยกับกำลังคำนึงหาใครบ้างคนค่ะ”

 

“….เข้าใจล่ะ”

 

ใช่แล้ว ท่านแม่ ดิฉันได้ยินเสียงกระซิบเบาๆเช่นนั้น

เธอหลับตาระลึกถึงกลิ่นของท่านแม่ที่ไม่รู้จัก

 

“นั่นหมายถึง”

 

เพื่อยืนยันความคิดที่คาดเดาอยู่ในใจ ดิฉันจึงมองไปที่คาลเมียร์

 

“คาลเมียร์ อาการของอริซซามะ ไม่ผิดไปจากที่คาดใช่ไหม?”

 

“ค่ะ เป็นการตื่นขึ้นครั้งแรกของพลังเวทมนตร์อย่างแน่นอน…..และจากการที่ถูกกระตุ้นตื่นจะทำให้มีไข้ชั่วคราวและหมดสติค่ะ และเพราะเป็นการรับรู้ในทีเดียวด้วยที่ไม่เคยรู้สึกได้ถึงเศษเสี้ยวของพลังเวทมนตร์มาก่อน จึงทำให้เป็นภาระที่ใหญ่หลวงต่อร่างกายของเด็ก ถึงแม้ว่ามันอาจจะแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล แต่ก็มีลักษณะที่หมดสติเช่นเดียวกับอริซซามะอยู่ค่ะ”

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการตื่นขึ้นของพลังเวทมนต์

ถ้าเป็นเช่นนั้น อารมณ์ที่รุนแรงจนไปกระตุ้นคืออะไร

ดิฉันประสานสายตากับฮัททีเรียซามะที่น่าจะกำลังคิดแบบเดียวกัน ก่อนที่จะพยักหน้าตอบ

 

“――― อยากเจออลิเซียซามะ อยากเจอแม่ อยากจะพบกันสักครั้ง….มันเป็นความรู้สึกที่ร้อนรุ่ม แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์และแข็งแกร่ง”

 

นั่นคือความเป็นจริงที่จริงแท้แน่นอน

แต่แม้จะปรารถนามากเพียงใด ก็ไม่อาจที่จะเป็นจริงได้

และแน่นอนว่าอริซซามะฉลาดมากพอที่จะเข้าใจได้เอง

ดังนั้นความรู้สึกที่อยากจะพบดูเหมือนจะล้นทะลักออกมา  แต่เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้ใครจึงเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ภายในใจอย่างสิ้นหวังแม้จะต้องหลั่งน้ำตาอย่างเดียวดาย

 

“อ้า อริซซามะ…..”

 

คาลเมียร์ที่เข้าใจช้ากว่าเล็กน้อย ก็เงียบลงไป เธอตาตกทำสีหน้าโศกเศร้า

ความเงียบแพร่กระจายไปทั่วห้อง ความคิดทั้งหมดมุ่งไปที่อริซซามะที่นอนหมดสติอย่างทรมาน

 

“นั้นสินะ คงอยากเจอมากสินะอริซ……”

 

ในที่สุดฮัททีเรียซามะก็ทนไม่ไหว ท่านเข้าไปลูบผมสีเงินของอริซซามะทั้งน้ำตา

 

“ขอโทษ ขอโทษ….”

 

ไม่มีใครเป็นคนผิด แต่ถึงกระนั้นฮัททีเรียซามะก็ยังขอโทษจนน้ำตาอุ่นๆหยดลงบนแก้มของอริซซามะ

แม้จะเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แต่ก็เป็นภาพอันมีค่า ดิฉันไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

และหลังจากนั้นดิฉันเองก็ไม่อาจหนีจากความเศร้าได้ นอกจากนี้ยังมีบางสิ่งที่อบอุ่นไหลลงบนแก้มของดิฉันเช่นกัน

คาลเมียร์ที่ด้านหลังเองก็เช่นกัน ดิฉันรับรู้ได้จากเสียงว่าเธอเช็ดน้ำตาหลายต่อหลายครั้งทั้งยังพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้

ดิฉันอยากอยู่ให้ใกล้อริซซามะให้มากขึ้นแม้เพียงสักนิด ดิฉันจึงนอนลงข้างๆถัดจากที่ฮัททีเรียซามะอยู่

 

“อริซซามะ…..”

 

ตอนนี้เธอจะกำลังฝันแบบไหนอยู่กันนะ

เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูเจ็บปวด เธอจะกำลังมีความฝันที่แสนเศร้าอยู่รึเปล่า

อ้า พระเจ้า

ได้โปรด ในความฝันของเธอ

อย่างน้อยก็ในความฝันก็ขอให้เป็นโลกที่มีแต่ความสุขไร้ความโศกเศร้าด้วยเถอะ

ได้โปรด ปกป้องมาสเตอร์ตัวน้อยของดิฉันด้วยเถอะ

 

“อึก ……อืม”

 

“…..อริซซามะ?”

 

ทันใดนั้นเสียงของอริซซามะที่ได้สติก็ได้ทำลายความเงียบภายในห้องลง

ราวกับว่าเธอตอบรับเสียงเรียกของฉันด้วยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาของเธอเปิดออกช้าๆก่อนจะกระพริบถี่ๆปรับสายตามองไปรอบๆห้อง เสียงโซปราโนที่อ่อนเยาว์และนุ่มนวลดังก้องกังวาน

 

“เบลล์…..”

 

“โล่งอกไปที ฟื้นแล้วเหรอคะ….”

 

“ท่านพ่อ….? อะ เอ๊ะ ฉัน…….?”

 

ดูเหมือนความทรงจำก่อนจะหมดสติไปไม่ชัดเจน

ดิฉันรีบสรุปสถานการณ์ ด้วยใช้คำง่าย ๆ ให้เข้าใจ

 

“อริซซามะ จำได้ไหมคะว่าไปที่ห้องของดิฉัน? ในตอนนั้นที่พวกเรากำลังคุยเรื่องของฟูกกันอยู่ จากนั้นพลังเวทมนตร์ของอริซซามะก็ล้นออกมาจากภายในร่างกาย นั่นเป็นเหตุผลที่อริซซามะหมดสตินะคะ”

 

“พลังเวทมนตร์”

 

ดูเหมือนสติของอริซซามะยังไม่ฟื้นตัวดีจึงมีสีหน้าว่างเปล่าพูดทวนคำของดิฉันซ้ำๆ

ดิฉันรีบสลัดความรู้สึก แล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้มให้มากที่สุด

เพราะหากตื่นขึ้นมาแล้วเห็นใบหน้าโศกเศร้าของดิฉันหรือของฮัททีเรียซามะ มันจะต้องทำร้ายจิตใจของเธอแน่นอน

ดิฉันจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ จึงต้องตอบกลับด้วยโทนสีที่สดใสที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

และแม้ว่าดวงตาสีดำขุ่นมัวเป็นสัญลักษณ์ของความเศร้าโศกและสิ้นหวัง แต่ดิฉันหวังว่าจะสามารถเปลี่ยนเป็นสีแห่งความสุขได้ทีละเล็กทีละน้อย

 

“ค่ะ ตอนนี้อริซซามะสามารถใช้เวทมนตร์ได้แล้วนะคะ ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ”

 

“จริงเหรอ?”

 

“ค่ะ จริงแน่นอนค่ะ”

 

“ยินดีด้วยนะอริซ และ…..พ่อ พ่อจะอยู่ข้างเจ้าให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้”

 

ตอนนี้ ดิฉันขออวยพรให้ท่านเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข จะขออยู่เคียงข้างท่านให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น

และหวังว่าสักวันหนึ่ง ดิฉันจะได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสไร้ความโศกเศร้าใดๆจากท่าน

 

“ดิฉันเอง ก็จะขออยู่เคียงข้างอริซซามะตลอดไปเช่นเดียวกันค่ะ”

 

“…..อะ อืม….?”

 

ความรู้สึกของพวกเราเป็นความรู้สึกเดียวกันอย่างแน่นอน คาลเมียร์ที่รู้สึกประทับใจรีบวิ่งมาที่ข้างเตียง แล้วจับมืออริซซามะมาเขย่า

 

“มาเล่นด้วยกันมากๆ เยอะๆด้วยกันนะคะ อริซซามะ！”

 

“……อะ คนที่โดนดุ”

 

“เอ๊ะ”

 

….จะว่าไปแล้ว ดูเหมือนอริซซามะจะยังไม่รู้จักชื่อของเธอ