“คิดถึงพี่จนน้ำตาไหลเลยหรือ หอม”

เขาแกล้งยั่วหล่อนรู้ดี

“ออกไปจากร่างของหอมได้แล้วค่ะ หอมหนัก”

“ไม่ครับ”

“พี่เนล อุ๊ย…”

เขาอมยิ้มและก้มลงกัดหัวไหล่เนียนอย่างหมั่นเขี้ยว “ก็บอกแล้วไงครับว่าจะนอนกับหอมจนกว่าจะหมดแรง”

คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำรับรู้ได้ถึงความเป็นชายที่ยังสอดใส่อยู่ภายในร่างชัดเจนขึ้นทุกขณะ เพราะมันกำลังโตขึ้นอีกจนน่าหวาดกลัว

“ออกไปนะ”

หล่อนขยับหนี แต่เขาทาบทับเอาไว้จึงหนีไปไหนไม่สำเร็จ จำต้องจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

“ในสายตาของพี่เนล หอมมีค่าแค่บำบัดความใคร่ใช่ไหมคะ”

“นี่มันหน้าที่ของเมียไม่ใช่หรือ”

หล่อนควรจะเกลียดเนโลคลิสที่ตอบตรงไปตรงมาไม่รักษาน้ำใจแบบนี้ แต่กลับสำนึกได้ว่าคนที่ควรเกลียดคือตัวเองมากกว่า เพราะถ้าหล่อนไม่รักเขา หล่อนก็คงไม่เจ็บปวดแบบนี้

“ค่ะ หอมจะจำเอาไว้”

“ดีแล้วครับ จะได้ไม่ขัดขืนเวลาที่พี่ไม่รู้จักอิ่มกับเนื้อหวานๆ ของหอม”

ถ้าเขารักหล่อนก็คงจะดีสินะ…

เข็มหอมค่อยๆ หลับตาลง และเตือนตัวเองลั่นอกว่าความรักนั้นไม่ใช่ความรู้สึกที่เนโลคลิสรู้จัก ใช่… เขาไม่มีทางรู้จักความรู้สึกอ่อนหวานแบบนี้หรอก

หล่อนควรจะตัดใจซะ เพราะจากที่เห็น ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไร ยอมตามใจเขาแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้ว เนโลคลิสก็ยังคงเป็นผู้ชายไม่มีหัวใจเช่นเดิม

8 ปีที่แล้วเขาจดทะเบียนสมรสกับหล่อนแล้วหนีหายจากไป พอมาวันนี้… เขากับหล่อนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันด้วยความผิดพลาด แต่มันกลับไม่มีอะไรดีขึ้นเลย นอกจากความลุ่มหลงในเซ็กซ์ที่เนโลคลิสมีต่อหล่อน

มันควรจะจบสักที…

เข็มหอมเกลียดตัวเองเหลือเกินที่อ่อนแอจนไม่อาจจะต่อต้านพลังอำนาจจากผู้ชายคนนี้ได้ แค่เขาทำดีด้วย หล่อนก็อ่อนระทวยไปทั้งหัวใจ ทั้งๆ ที่เขาทำร้ายหล่อนเอาไว้อย่างเลือดเย็น

หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง และเมินหน้าหนี แต่สักพักก็ถูกนิ้วแกร่งตรึงที่ปลายคางและบังคับให้หันหน้ามาสบตา

“ตั้งสองยกแล้วนะ ยังไม่หายงอนพี่อีกหรือ”

“ใครจะหายงอนเพราะเรื่องแบบนี้กันคะ”

เนโลคลิสหัวเราะร่วน ก่อนจะก้มลงจูบปากช้ำหนักๆ อย่างอดใจไม่ไหว “เมียพี่น่ารักจัง”

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีหรอกค่ะ พรุ่งนี้ซื้อตั๋วให้หอมด้วย หอมจะกลับเมืองไทย”

หล่อนรับรู้ได้ถึงความตรึงเครียดที่เกิดขึ้นกับผู้ชายที่อยู่บนด้านบนอย่างชัดเจน “แล้วถ้าพี่บอกว่าให้รอกลับพร้อมกันล่ะ”

“หอมก็จะหนีกลับเองค่ะ”

“หอม”

“หอมตัดสินใจแล้วค่ะ หอมจะกลับเมืองไทยพรุ่งนี้”

เสียงถอนใจหนักหน่วงดังมาเข้าหู ก่อนที่เขาจะพลิกตัวลงไปจากร่างกายเปลือยเปล่าของหล่อน ความอ้างว้างวิ่งเข้ามาใส่เต็มแรงจนหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ แต่หล่อนก็ต้องทนกับมันให้ได้ ต้องทนให้ชิน เพราะเนโลคลิสไม่ใช่ของหล่อน

เขาไม่มีวันเป็นผู้ชายของหล่อนได้หรอก…

ถ้ายังมัวแต่ลังเล คนที่เจ็บปวดที่สุดก็จะคือหล่อนนั่นเอง เขาก็แค่ต้องการเซ็กซ์จากหล่อนเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ

“และหอมหวังว่าพี่เนลจะไม่ขัดขวางนะคะ”

คนตัวโตที่ยืนสวมใส่ชุดนอนอยู่หันหน้ามามอง ใบหน้าหล่อจัดไร้ความรู้สึกจนหล่อนสะท้อนในอก

“พี่จะจัดการให้เรียบร้อย หอมไม่ต้องเป็นกังวล”

แม้ว่าจะตัดสินใจที่จะจากไป แต่ลึกๆ แล้วในใจก็อยากให้เขารั้งเอาไว้บ้าง ถ้าเขารั้งเอาไว้ หล่อนอาจจะเปลี่ยนใจ น้ำตาแห่งความปวดร้าวไหลลึกลงไปในอก

“ขอบคุณค่ะ”

หล่อนฝืนยิ้ม และรีบพลิกตัวนอนหันหลังทันที ความรวดร้าวกำลังทำให้น้ำตาไหลอาบแก้ม

“งั้นคืนนี้พี่ออกไปนอนที่อื่นก็แล้วกันนะ หอมอารมณ์ไม่ดี พี่ไม่อยากกวน”

“ค่ะ” หล่อนกระแทกเสียงตอบ น้ำตาทะลักไม่หยุด สักพักเสียงเปิดปิดประตูห้องก็ดังขึ้น ก่อนจะเงียบลง หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่ง และหันมองไปที่บานประตู

“พี่เนล… ใจร้าย…”