หล่อนลงมือทำอาหารเอง และก็ให้แม่ครัวช่วยจัดลงกล่องใบสวยให้ หวังเป็นที่สุดว่าอาหารจากฝีมือของหล่อนจะทำให้เนโลคลิสคลายความเครียดจากงานลงได้บ้าง

“โอ้ จะเที่ยงอยู่แล้ว”

เพราะมัวแต่เดินมองนู้นมองนี่จนเพลินทำให้เวลาล่วงเลยมานาน หญิงสาวรีบจ้ำอ้าวตรงไปที่ลิฟต์ กดลงไปยังชั้นล่าง และมุ่งหน้าเดินไปยังแบล็คดาร์กอน โฮเทลด้วยความรีบร้อน

บรรยากาศที่หน้าโรงแรมไม่ได้วุ่นวายอย่างที่หล่อนคิดเอาไว้ พนักงานมาก่อเหตุประท้วงหลงเหลืออยู่แค่ไม่ถึงสิบคน และสิบคนนั้นก็กำลังจะเดินออกไป บอกให้รู้ว่าการประท้วงจบสิ้นลงแล้ว

“ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วทำไมพี่เนลถึงไม่ยอมกลับบ้านนะ”

หญิงสาวเดินเข้าไปภายในโรงแรม มือยังกำหูหิ้วของกล่องสวยเอาไว้แน่น

“ดิฉันมาขอพบคุณเนโลคลิสค่ะ”

“คุณชายรองมีแขกอยู่ค่ะ เอ่อ ไม่ทราบว่านัดเอาไว้หรือเปล่าคะ”

เข็มหอมส่ายหน้าน้อยๆ

“งั้นดิฉันรอก็ได้ค่ะ”

แล้วพนักงานตรงหน้าก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรหล่อนอีกเลย เข็มหอมจึงเดินเหงาๆ ไปที่ลิฟต์ และคิดว่าการขึ้นไปหาเนโลคลิสด้วยตัวเองคงจะสะดวกที่สุด

ประตูลิฟต์เปิดกว้างออก และหล่อนก็กดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนสุด ความจริงหล่อนไม่รู้หรอกว่าห้องทำงานของเนโลคลิสอยู่ชั้นไหน แต่ถ้าให้เดา ผู้ชายทระนงอย่างเขาน่าจะเลือกอยู่ชั้นสูงสุดมากกว่า

เพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งนาทีหล่อนก็สามารถขึ้นมาชั้นบนของโรงแรมที่สูงที่สุดของเอเธนส์ได้สำเร็จ หญิงสาวก้าวออกมาจากลิฟต์ ก่อนที่ความประหม่าจะวิ่งเข้าใส่กายเต็มแรง

ด้วยความกว้างของพื้นที่เบื้องหน้าทำให้สองขาอดสั่นเทาไม่ได้ เข็มหอมเม้มปากแน่นบอกตัวเองให้เข้มแข็ง พลางยกกล่องสวยขึ้นมาจ้องมอง หัวใจพองโต

“พี่เนลจะต้องดีใจแน่ๆ เลย”

หล่อนหมุนตัวอยู่ไปรอบๆ มองที่ป้ายหน้าห้องจนมาพบห้องของเนโลคลิส หล่อนยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกถึงใบหู พลางก้มมองสำรวจตัวเองอย่างรู้สึกไม่มั่นใจ

“นี่เราสวยพอหรือยังนะ”

หญิงสาวพึมพำแผ่วเบา แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไป บานประตูตรงหน้าก็เปิดกว้างออกเสียก่อน

เข็มหอมยิ้มกว้างดีใจเพราะคิดว่าคนที่จะก้าวออกมาจะต้องเป็นเนโลคลิสอย่างแน่นอน

“พี่เนล…”

“ใช่ เป็นเมีย แต่ก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของพี่”

เข็มหอมยิ้มเยาะ มองเขาผ่านม่านน้ำตาอย่างไม่เชื่อถืออีก “คงกลัวว่าหอมจะมาขัดจังหวะใช่ไหมล่ะคะ เอาเป็นว่าหอมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกค่ะ จะไม่มาอีกแล้ว!”

“อย่ามาหาเรื่องพี่ดีกว่า”

“หอมไม่ได้หาเรื่อง”

“แต่หอมกำลังกล่าวหาพี่ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องจริง”

เข็มหอมหัวเราะทั้งน้ำ “ผู้หญิงคนนั้นสวยดีนะคะ พี่เนลคงมีความสุขกับการได้อยู่ที่นี่มาก เพราะแบบนี้ใช่ไหมคะพี่เนลถึงไม่อยากกลับไปที่บ้าน”

“บ้าไปใหญ่แล้ว เข็มหอม” เขาเรียกชื่อเต็มของหล่อนด้วยความโมโห

“กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะให้คนไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ หอมมาเองก็กลับเองได้” หญิงสาวสะบัดหน้าหนี น้ำตาร่วงหล่น แต่ก็รีบปาดทิ้งอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้เนโลคลิสเห็น

“อย่าดื้อได้ไหม หอมก็เห็นว่าโรงแรมกำลังมีปัญหา พี่ต้องทำงานรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองดูแลอยู่”

“ปัญหาเหรอคะ” หญิงสาวแค่นเสียงเยาะหยัน “แต่เท่าที่หอมเห็น ทุกอย่างที่นี่ก็สงบดีนี่คะ”

“ก็พี่พึ่งเคลียร์เสร็จได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าหอมจะมานี่เอง และถ้าไม่ได้คุณคาร่าช่วยเอาไว้ พนักงานที่ประท้วงก็คงไม่ยอมยุติง่ายๆ หรอก ดังนั้นโปรดอย่าคิดในทางไม่ดีกับพี่เลย”

“ผู้หญิงคนนั้นชื่อคาร่าเหรอคะ หน้าตาก็สวย ชื่อก็เพราะนะคะ”

“อย่าประชดพี่สิครับ”

เนโลคลิสเต็มไปด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ เขาขยับเข้ามาหาหญิงสาว แต่เข็มหอมถอยหนีทันที

“อย่ามายุ่งกับหอม”

“เอาเป็นว่าพี่จะไม่โต้เถียงอะไรกับเด็กเอาแต่ใจแบบหอมอีกก็แล้วกัน เพราะหอมไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”

คนถูกต่อว่าตรงๆ น้ำตาร่วงกราว

“ใช่ค่ะ หอมมันไม่มีเหตุผล หอมมันเป็นคนไม่ดี พี่เนลไม่ต้องมาสนใจหอมอีกแล้วล่ะค่ะ ต่อไปนี้พี่จะไม่กลับบ้านกี่วันกี่คืนมันก็เรื่องของพี่” หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง

“และไม่ต้องกลัวว่าหอมจะเสียมารยาทมารบกวนอีก เพราะหอมจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว!”

หญิงสาวเค้นเสียงเจ็บปวดเอาแต่ใจออกมา ก่อนจะรีบหมุนตัววิ่งตรงไปที่ลิฟต์ และหายเข้าไปทันที

เนโลคลิสถอนใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

“เมื่อไหร่จะรู้กันนะ ว่าที่พี่ทำไปทั้งหมดเนี่ยเพื่อใคร”