คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 96 ความรักมีเหตุผลด้วยหรอ
ตอนที่ 96 ความรักมีเหตุผลด้วยหรอ
หอบความคาดหวังเส้นสุดท้ายเอาไว้ โม่หรูเฟยตั้งตารอคอยคำตอบจากเขา
หลงเซียวมองเธออย่างนิ่งเฉยแวบหนึ่ง ความรู้สึกระหว่างดวงตาทั้งสองข้างไม่มีเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นไม่มีทางรู้ความปีติยินดีของเขา
แต่ความเย็นชาภายในดวงตาและใบหน้าของเขา กำลังพร้อมที่จะออกมา
“ใช่”
ตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ตัวอักษรเดี่ยวที่ไม่มีการประดับประดาตกแต่งเลยแม้แต่น้อย จุดยืนของเขาหนักแน่นจนทำให้เธอสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากในชั่วขณะ
จริงๆ ก็คือ นอกจากลูกสำหรับเธอก็ไม่มีความอาลัยอาวรณ์สักนิดเลยหรอ?
ไอความร้อนที่รอบดวงตาของโม่หรูเฟยแข็งตัวกลายเป็นหยดน้ำตา ร่วงหล่นลงมาตามใบหน้าอย่างไม่ขาดสาย บนใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเธอเป็นเพราะว่าปวดใจจึงเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงสด เธอกัดฟันเอาไว้แน่น “ดังนั้น ที่พี่ให้ฉันอยู่ที่นี่ในตอนนี้ เป็นเพียงเพราะพี่ใส่ใจเด็กคนนี้?”
พอโม่หรูเฟยปิดตาลง น้ำตาก็เปียกชุ่มใบหน้าที่ประณีต สีหน้าซีดเผือด อายไลเนอร์จางหาย
หัวคิ้วของหลงเซียวไม่ได้ขมวดเข้าหากันสักนิด แต่เขาไม่รีบร้อนตอบ รอจนกระทั่งโม่หรูเฟยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาถึงค่อยๆ ถามย้อนกลับเธอว่า “คุณคิดว่า ผมแคร์เด็กคนนี้มากหรอ?”
น้ำเสียงของท่านเซียวเยือกเย็นมาก ไม่เหมือนกำลังพูดกับหญิงสาวที่กำลังตั้งครรภ์ลูกของตนเองเลยแม้แต่น้อย
แผ่นหลังของโม่หรูเฟยหดเกร็ง นิ้วมือที่ละเอียดอ่อนกำเป็นหมัด “พี่เซียว…พี่หมายความว่ายังไง?”
หลงเซียวนำเอกสารที่อยู่ในมือโยนทิ้งลงบนพื้นดังปึ้ง โม่หรูเฟยตกใจจนฝีเท้าลื่น
“หมายความว่ายังไง? เวลาที่คุณกับผมอยู่ด้วยกันมีเท่าไร ผมจะไม่รู้?”
ส่วนใบหน้าที่เย็นชาของชายหนุ่มวาดเป็นเค้าโครงลายเส้นที่งดงามและเด็ดขาดราวกับวิญญาณน้ำแข็งก็ไม่ปานออกมา สายตาของเขามองสังเกตสีหน้าของเธออย่างลึกซึ้ง ดวงตาที่เก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ ราวกับสามารถทะลุเข้าไปในใจของผู้หญิงคนนี้ดูเธออย่างทะลุปรุโปร่ง
โม่หรูเฟยร้องไห้หนักขึ้นไปอีกอย่างกะทันหัน ช่วงไหล่สั่นไหวขึ้นลงอย่างรุนแรงตามเสียงร้องไห้ “พี่เซียว คำพูดนี้ของพี่หมายความว่ายังไง? พี่คงจะไม่ได้สงสัยว่า เด็กคนนี้ไม่ใช่ของพี่หรอกนะ?”
หลงเซียวเห็นเธอร้องไห้ หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“ใช่ไม่ใช่ คุณชัดเจนยิ่งกว่าผม จะมาถามผมทำไม?” หนึ่งประโยคที่เยือกเย็น
โม่หรูเฟยร้องไห้ยิ่งดุเดือดขึ้นในชั่วขณะ “พี่เซียว พี่เป็นแบบนี้ได้ยังไง พี่สงสัยฉันได้ยังไงกัน? เด็กคนนี้เป็นของพี่จริงๆ ที่จริงแล้วฉันอยากบอกพี่มาโดยตลอด คืนนั้นพี่เมา เห็นฉันผิดเป็นฉู่ลั่วหาน ตอนที่ทำเรียกชื่อของเธออยู่ตลอด”
หัวคิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากันอย่างรุนแรง!
“พี่เซียว…เรื่องแบบนี้จะให้ฉันพูดออกมาได้ยังไงกัน? พี่อยู่บนตัวฉันคิดไม่ถึงว่าจะเรียกชื่อของเธอ! แต่ว่าเด็กคนนี้เป็นของพี่จริงๆ คืนนั้นพี่ทำหลายครั้งมาก ต่อมา…”
หมัดของหลงเซียวกำเข้าหากัน “ต่อมาเป็นยังไง?”
หลอดเลือดดำที่อยู่บนแผ่นหลังของชายหนุ่มกระตุกขึ้น!
“ต่อมา…ฉันทนไม่ไหวจริงๆ เป็นลมสลบไป ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาพี่ยังคงนอนหลับ ฉันเป็นเพราะว่าประกาศเร่งด่วนก็เลยออกไปจากโรงแรม พี่…พี่จำไม่ได้สักนิดเลยหรอคะ?”
เมาเหล้า? โรงแรม? หนึ่งคืนหลายครั้ง?
ทำไมท่านเซียวถึงไม่มีความทรงจำเลยแม้แต่น้อย? เขาจำได้เพียงแค่มีคืนหนึ่งโม่หรูเฟยโทรศัพท์มาหลายต่อหลายครั้งให้เขาไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสักหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้ดื่มหนัก จะเมาจนไม่ได้สติได้จากที่ไหนกัน?
“พี่เซียว ต่อให้…ต่อให้ไม่มีเด็กคนนี้ ถึงอย่างไรห้าปีก่อนฉันก็…ฉันก็ช่วยชีวิตพี่เอาไว้ พี่ทำกับฉันขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”
คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความกล้าเอ่ยถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ช่างหาที่ตายจริงๆ !
“โม่หรูเฟย!คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่!” ท่านเซียวกดเสียงลงต่ำคำรามออกมาอย่างกะทันหัน
คราวนี้ โม่หรูเฟยสะกิดต่อมความโกรธของเขาเข้าให้แล้ว ต่อมความโกรธของท่านเซียว ก็คือเรื่องเก่าเมื่อห้าปีก่อนที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!
ห้าปีก่อน เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่อเมริกา เรื่องนี้ไม่ให้ใครรู้มาโดยตลอด แม้แต่คนของบ้านตระกูลหลงก็ไม่รู้
ที่บังเอิญก็คือ ตอนนั้นโม่หรูเฟยที่ไม่ได้มีชื่อเสียงกำลังเที่ยวพักผ่อนอยู่ที่อเมริกา ช่วยชีวิตเขาเอาไว้พอดี นำเขาส่งไปที่โรงพยาบาล เขาสลบไปสามวันสามคืน ตอนที่ฟื้นขึ้นมาเธอนั่งอยู่ที่หน้าเตียง มองดูตนเองด้วยน้ำตา
“ฉันรู้ดีแน่นอนว่าฉันกำลังพูดอะไรอยู่ พี่เซียว หลายปีมานี้พี่เย็นชากับฉันมาโดยตลอดฉันดูออก พี่กำลังใช้ฉันทำให้ฉู่ลั่วหานโกรธฉันก็ดูออก แต่ฉันเต็มใจถูกพี่หลอกใช้ เพราะว่าฉันรักพี่!”
น้ำตาทำให้อายไลเนอร์เปียก ไหลเหนียวเคลือบดำบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ
“เวลาห้าปี พี่ต้องการฉันตอนไหน ฉันก็จะปรากฏออกมา พี่โกรธ พี่มีความสุข พี่ต้องการ พี่ไม่ต้องการ ฉันไม่เคยมีคำพูดตำหนิต่อว่าแม้แต่น้อยมาก่อน พี่เซียว ทำไมสุดท้ายคนที่พี่เลือกไม่ใช่ฉัน?”
หัวคิ้วของหลงเซียวได้ขมวดเข้าหากันจนกลายเป็นรอยลึกตรงกลางระหว่างคิ้ว
โม่หรูเฟยมีบุญคุณต่อเขา ดังนั้นหลังจากนั้นเขาจึงออกค่าใช้จ่าย ปูทางช่วยเธอขึ้นไปบนบัลลังก์ราชินีที่ได้รับการรับชมมากที่สุดในวงการบันเทิงทีละก้าวๆ
แต่เขาหลงเซียวไม่มีทางเกิดความรู้สึกต่อผู้หญิงคนหนึ่งเพราะเรื่องแบบนี้
หลังจากนั้น เขาถึงขั้นไม่เคยติดต่อเธออีก ที่เกี่ยวข้องกันเพียงอย่างเดียวก็มีเพียงแค่การไปมาหาสู่กันเล็กน้อยในการทำงานเท่านั้น คำขอบคุณของเธอ เขาพยักหน้าง่ายๆ ไม่เคยตอบกลับมาก่อน
การเชื้อเชิญและประจบเอาใจของเธอ เขาไม่เคยสนใจ
หากเป็นเพราะอยู่เป็นเพื่อนเขาหน้าเตียงผู้ป่วยแค่ไม่กี่วัน เขาก็หวั่นไหวถึงขั้นสู่ขอเธอเข้ามาล่ะก็ หึ ตลกมากเกินไปแล้ว!
แต่โม่หรูเฟยดูเหมือนจะคิดถึงเรื่องนี้อยู่เสมอ ถึงขั้นคิดจะใช้เรื่องนี้จับเขาเอาไว้ ให้เขารู้สึกละอายใจอย่างงั้นหรอ?
หึ!
“คุณคิดว่า คุณช่วยชีวิตผม ผมก็ควรจะขอคุณแต่งงาน ให้คุณกลายเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านตระกูลหลง?” เขาเอ่ยถามอย่างไม่แยแส แต่จะว่ายังไง ห้าปีมานี้ ความดีที่โม่หรูเฟยมีต่อเขาก็ลบทิ้งไปไม่ได้
โม่หรูเฟยปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา เดินไปยังด้านหน้าของเขาทีละก้าวๆ ย่อตัวลงไปที่ข้างปลายเท้าของเขา สองมือกอดขาของเขาเอาไว้เบาๆ “หรือว่ายังไม่พอหรอคะ? ฉันช่วยชีวิตพี่ อยู่เป็นเพื่อนพี่สามวันสามคืน รักพี่มาห้าปี เธอล่ะ? เธอเคยให้อะไรกับพี่?”
เธอเคยให้อะไรกับเขา?
มองเพียงแค่แวบเดียวในตอนที่พบกันครั้งแรก เขาก็รู้ว่าตนเองหวั่นไหวแล้ว
ความรักนี้มีเหตุผลด้วยหรอ?
“ผมไม่ได้รักคุณ”
เสียงของเขาเบาลงมา เผชิญหน้ากับความรักของโม่หรูเฟย เขาทำได้เพียงแค่นี้ ไม่รัก ก็คือไม่รัก
โม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาให้ตัวเองมองใบหน้าของเขาชัดเจน “พี่ยอมไม่เอาฉัน เพื่อที่จะเลือกผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้รักพี่เลยแม้แต่น้อย? ดันไปเลือกผู้หญิงตามซ่องโสเภณ!”
“เพี้ยะ!”
พี่เซียวยกมือฟาดไปบนใบหน้าของเธอ “ใครให้ความกล้ากับคุณ!”
โม่หรูเฟยกุมใบหน้าเอาไว้ยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น “พี่เซียว พี่น่าสงสารเหมือนกันกับฉัน ฉันรักพี่ พี่ไม่รักฉัน พี่รักเธอ เธอไม่รักพี่ ฉันไม่ได้หัวใจของพี่ พี่ก็ไม่ได้หัวใจของเธอเช่นเดียวกัน”
ในขณะที่พูด เธอก็หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “ฮ่าๆๆ พี่เซียว ห้าปีแล้ว ฉันเอาช่วงวัยรุ่นที่ดีที่สุดมอบให้กับพี่ทั้งหมด พี่จะทำแบบนี้กับฉันจริงๆ หรอ? หากพี่สามารถใจร้ายตัดขาดเยื่อใยขนาดนี้ได้จริงๆ ฉันเอาลูกออกได้ ต่อจากนี้ไปไม่รบกวนพี่อีก”
โม่หรูเฟยล้มลุกคลุกคลานขึ้นมาจากพื้น ออกจากห้องหนังสือไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
หลงเซียวนวดขมับด้วยความปวดหัว จนกระทั่งประตูห้องหนังสือปิดลงก็ยังคงรักษาท่าทางนี้เอาไว้
บ้าจริง!
หากความรักสิ่งสิ่งนี้สามารถใช้ใครดีต่อใครมารับเอาไปได้จริงๆ เธอฉู่ลั่วหานหนึ่งร้อยคนก็มาแทนโม่หรูเฟยคนเดียวไม่ได้
แต่เขารักเธอ เงื่อนไขข้อนี้ก็เอ่ยถึงจุดสิ้นสุดของโม่หรูเฟยไปได้ตลอดกาล
ท่านเซียวก็เป็นคนที่มีหัวใจ เผชิญหน้ากับโม่หรูเฟย เขาจะไม่มีความเห็นใจสงสารแม้แต่น้อยได้ยังไงกัน
เธอถึงขั้นเสี่ยงตายพูดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนออกมา เห็นได้ว่าเธออดทนจนมาถึงขีดสุด
ภายในห้องนอน
โม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาและสิ่งสกปรกบนใบหน้าออกอย่างละเอียด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“พี่คะ ฉันทำตามวิธีการพูดของพี่แล้ว มีหรือไม่มีประโยชน์กันแน่ เรื่องเมื่อห้าปีก่อนเป็นเขตต้องห้ามของเขา หากวันนี้ฉันไม่ประสบความสำเร็จ เขาจะต้องเตะฉันออกจากบ้านตระกูลหลงไปตลอดกาลอย่างแน่นอน ฉันกลัวมาก…”
“กลัวอะไร? เธอทำตามที่ฉันพูดไม่พลาดอย่างแน่นอน หลงเซียวคนประเภทนี้ปล่อยเธออาละวาดตามอำเภอใจ ก็แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้ความรู้สึก เธอเอาบุญคุณที่ช่วยชีวิตกับชีวิตของลูกมาพนัน เขายังไม่ประทับใจ? คืนนี้ เธอก็รอเขาเข้าประตูมาหาเธอก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะพี่!พี่มีวิธีจริงๆ ดีที่ฉันเอาเรื่องเมื่อห้าปีก่อนบอกกับพี่แล้ว”
“แต่ว่าโม่หรูเฟย ทำไมเขาต้องปิดบังเรื่องเมื่อห้าปีก่อน แม้แต่ในบ้านก็ยังไม่รู้?”
“อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าตอนนั้นเขาบาดเจ็บหนักมากจริงๆ เกือบจะตายบนเตียงผ่าตัด ที่เขาบาดเจ็บเป็นถึงหัวใจ…”
“ได้ งั้นก็ไม่ถาม จำไว้ เรื่องนี้พูดได้แค่ครั้งเดียว ต่อไปจะเอ่ยถึงไม่ได้อีก เธอต้องยิ่งทำดีกับเขาต่อไป ให้เขาซาบซึ้ง แยกจากเธอไม่ได้ ขอเพียงแค่เธอขึ้นไปบนตำแหน่งสะใภ้ใหญ่ของบ้านตระกูลหลง ต่อให้ต่อไปหย่าขาด มูลค่าตัวเธอก็เพิ่มสูงขึ้นเป็นร้อยเท่า รู้หรือเปล่า?”
ในเวลานี้ ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะเบาๆ ทีหนึ่ง!
“พี่คะ เขามาแล้ว!ฉันไม่พูดแล้ว!”
วางสายโทรศัพท์ลง โม่หรูเฟยรีบปรับสีหน้าให้เป็นโหมดเศร้าในทันที เปิดประตูอย่างเชื่องช้า “พี่เซียว…”
“อืม” เป็นการตอบกลับที่นิ่งมาก
“พี่…”
“ต่อไปห้ามเอาเรื่องลูกมาล้อเล่น”
บนใบหน้าของโม่หรูเฟยปรากฏความดีใจเป็นอย่างยิ่ง “อื้อ ฉันเชื่อฟังพี่เซียวค่ะ พี่เซียว…เตียงหลังนี้ใหญ่มาก ฉันนอนด้านเดียวก็พอแล้ว ไม่อย่างงั้นพี่นอนที่นี่สิคะ? ฉันจะไม่รบกวนพี่…”
สายตาที่เหม่อลอย การเหนี่ยวรั้งที่พัวพันลึกซึ้ง
เขามองไปที่เตียงใหญ่แวบหนึ่ง ตำแหน่งที่เธอนอนในตอนนี้ เคยเป็นของฉู่ลั่วหาน บนตู้ก่อนหน้านี้วางหนังสือทางการแพทย์เอาไว้สองสามเล่ม แต่ตอนนี้ที่วางคือรูปภาพของเธอ
“อืม”
ในเวลานี้ ณ ห้องหนังสือ
ฉู่ลั่วหานวิจัยเครื่องปริ้นไปมาต่อ บ้าจริง เครื่องปริ้นนี้ใช้ยังไงกันแน่นะ?
“หลิงหลิง คุณชายล่ะ?”
เอกสารสำคัญมาก เธออยากปริ้นออกมาสะดวกในการจดบันทึก กลับไม่เห็นเงาของหลงเซียว
หลิงหลิงกัดริมฝีปากเล็กน้อย “คุณชาย…เมื่อสักครู่นี้ไปห้องนอนของชั้นสองค่ะ”
ฉู่ลั่วหานมองไปทางห้องนอนของชั้นสอง แฟลชไดรฟ์ที่ถูกในมือแทบจะถูกเธอหักออก
เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วพยักศีรษะ “อืม”
ที่เธอคิดไม่ผิด หลงเซียวผู้ชายแบบนี้ก็พ่ายแพ้ให้กับหญิงสาววัยละอ่อนอย่างโม่หรูเฟยได้เช่นเดียวกัน
วันถัดมา
หลังจากที่ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นจากเตียง อยู่ในห้องโถงใหญ่ก็มองเห็นหลงเซียวลงมาจากชั้นสอง เขาสวมกางเกงลำลองขายาวสีครีม ด้านบนสวมเสื้อเชิ้ตลำลองสีควันบุหรี่ แขนเสื้อดีงขึ้นมาจนถึงบริเวณข้อพับแขน ความสูงสง่ามีราคาที่อยู่ทั่วทั้งร่างกายโชติช่วงชัชวาล
เธอยืนอยู่ที่ชั้นล่าง ก็ต้องเงยศีรษะมองเขาเป็นธรรมดา การปรากฏตัวของผู้ชายคนนี้ ราวกับน้ำท่วมที่ม้วนกลิ้งเข้ามา กวาดความอ่อนนุ่มที่อยู่เต็มหัวใจของเธอไป
ช่างมีออร่า ช่างมีรสชาติ เธอละสายตาไปไม่ได้
เธอร้อนรนเคลื่อนย้ายฝีก้าว
“คุณชาย อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว รับประทานตอนนี้หรือเปล่าคะ?”
สายตาที่เหลือของเขามองเห็นฉู่ลั่วหาน “รอคุณโม่ลงมา”
“ค่ะ คุณชาย”
ฉู่ลั่วหานหยิบกระเป๋าขึ้นมาเตรียมออกจากบ้าน “หลิงหลิง ฉันไม่ทานข้าวที่บ้านแล้ว”
“วันนี้คือสุดสัปดาห์ รีบร้อนออกจากบ้านขนาดนี้ คุณจะทำอะไร?”
สุดสัปดาห์?
เธอลืมเลย!
“โอทีค่ะ”
“ปฏิเสธออกไป ต่อไปทุกการทำโอทีในช่วงสุดสัปดาห์ปฏิเสธออกไปให้หมด”
ฉู่ลั่วหานบิดฝีเท้าหันมาทางเขา “นี่คืองานของฉัน”
“จุดประสงค์ในการทำงานของคุณคืออะไร? เอาการช่วยชีวิตคนใกล้ตายช่วยเหลือผู้บาดเจ็บมาขอไปทีกับผมน้อยๆ หน่อย ทำงานไม่ใช่ว่าเพื่อหาเงิน? แต่งเข้าบ้านตระกูลหลง ผมต้องการให้คุณปรากฏตัวในวงสังคมหาเงินเล็กๆ น้อยๆ นี่?”
ปรากฏตัวในวงสังคม? !
ท่านเซียวยังโกรธไม่หาย ความโกรธที่เมื่อวานเห็นเธอกับถังจิ้นเหยียนอยู่ด้วยกันยั่วยุออกมา!
“คุณชายใหญ่หลง คุณกำลังจะเปลี่ยนกลายเป็นลูกเขยของคนอื่นแล้ว มีความจำเป็นอะไรจะต้องข่มเพื่อแสดงว่าตนเหนือกว่าขนาดนี้อีก?”
ขายาวของเขาก้าวผ่านแจกันใหญ่ สามก้าวมาถึงด้านหน้าของเธอ โน้มตัวลง ขมวดคิ้วขึ้น “ผมเคยบอกแล้วว่า ผู้หญิงที่อยู่บนทะเบียนสมรสของผมหลงเซียว สามารถเป็นได้แค่คุณเท่านั้น”
เจ็บจนราวกับตบหน้าจริงๆ เธอ?
ลงจากบนตัวของเธอ ค่อยปีนขึ้นไปบนเตียงของเธอ?
“หากไม่ใช่เพราะรัก หนังสือรับรองใบนี้ ไม่เอาก็ดีเหมือนกัน”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่?”
เพราะว่ารักหรอ? ทำไมเธอถึงดูไม่ออก?
“คนที่อยู่ด้านบนท่านนั้น คุณจะจัดการยังไงล่ะคะ? ท่านเซียวคงจะไม่ได้ค่ำคืนแห่งความรักเมื่อคืนเพิ่งจะผ่านไป ถือกางเกงขึ้นมาก็ตีหน้าไม่รู้จักแล้วหรอกมั้งคะ?”