คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 279 เศษ1ส่วน3ของเทพธิดา
ตอนที่ 279 เศษ 1ส่วน3ของเทพธิดา
หลินซีเหวินหยิบเมนูขึ้นมา เธอไม่ได้ดูเลย แต่เธอมองไปที่โต๊ะของพวกเขา “คุณชายรองหลง เราเปลี่ยนที่นั่งกันเถอะ”
หลงจื๋อไม่อยากสนใจเธอ คร่ำครวญอย่างโกรธเกรี้ยว“ จะเปลี่ยนที่นั่งอะไร?”
หลินซีเหวินมองไปรอบ ๆ “ไปนั่งที่ตรงนั้น มีฮวงจุ้ยที่ดี”
หลงจื๋อเหล่ตา “ แค่กินข้าวคุณยังต้องดูฮวงจุ้ยด้วยเหรอ? คุณเป็นโรครึเปล่า!”
หลินซีเหวินเม้มริมฝีปากและอธิบายอย่างจริงจังว่า “นี่คุณไม่เข้าใจ ในหมู่บ้านของเรา ชาวบ้านให้ความสำคัญกับฮวงจุ้ยมาก กินข้าวในสถานที่ที่ฮวงจุ้ยไม่ดี กินไปกินมาอาจจะอาหารเป็นพิษได้ เมื่อกี้ฉันลองคำนวณดูแล้ว ตำแหน่งของเราไม่ค่อยดี หยินเยอะ ถ้าหยินเยอะจะสูดหยางของผู้ชายไป แต่หากขาดหยางก็จะ …..”
“ ให้ตายเถอะ ผมไม่เคยเห็นคนแปลกประหลาดแบบคุณมาก่อน! อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยนเถอะ ปิดปากเธอด้วย”
ตอนนี้หลงจื๋อรู้สึกเสียใจมากที่ชวนเธอ ทำไมเขาถึงคิดอย่างไร้เดียงสาว่าคนเชยๆนี้ด่าโม่ล่างคุนไปเพียงไม่กี่คำและ เธอจะเปลี่ยนดีขึ้น? โง่จริงๆ!
ผู้หญิงคนนี้เชยจริงๆ! เป็นคนแปลกที่แท้จริง!
หลินซีเหวินยิ้มออกมา “ขอบคุณ!”
สำหรับเรื่องฮวงจุ้ย หลินซีเหวินจะไปรู้ได้อย่างไร เธอแค่อยากเปลี่ยนเป็นโต๊ะใหญ่ๆแค่นั้นเอง ขนาดของโต๊ะนี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเธอได้
จากตำแหน่งริมหน้าต่างย้ายไปยังตำแหน่งรับประทานอาหารทางทิศตะวันออกของห้องโถง
หลินซีเหวินยืดตัวออกอย่างสบาย ๆ “เอาล่ะ ที่นี่แหละ ฮวงจุ้ยดี มีทรัพย์เข้าเยอะ คุณชายรองหลงจะได้รับโชคอย่างแน่นอน”
หลงจื๋อเอนกายลงบนโซฟาขายาว ๆ เขาไขว้ขาไว้ ศีรษะของเขาปวดเล็กน้อย เนื่องจากที่เธอป่วน “พอแล้ว ที่นั่งเปลี่ยนแล้ว สั่งอาหารได้แล้ว หลังจากกินเสร็จรีบแยกย้ายกัน”
หลินซีเหวินหึๆ “คุณชายรองหลง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมากินอาหารในสถานที่แบบนี้ แต่มีในทีวีเขาบอกแล้วว่าควรกินอาหารตะวันตกช้าๆ ตอนที่ฉันมาฉันยังฝึกมารยาทในการรับประทานอาหารแบบตะวันตกจากวิดีโอด้วย วันนี้ลงสนามเป็นครั้งแรก คุณอย่ารีบนะคะ”
หลงจื๋อปวดขมับ “จากนี้ไป หุบปากของเธอซะ!”
หลินซีเหวินพยักหน้าให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก “ ถ้าอย่างงั้นฉันจะสั่งอาหารแล้วนะ”
หลินซีเหวินถามอีกว่า “ทุกอย่างของที่นี่ฉันกินได้หมดเลยใช่ไหม?”
หลงจื๋ออยากเหมือนว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิงแปลกๆคนนี้ เขาขี้เกียจสนใจเธอ ตอบแค่อืม
“งั้นก็ดี!”
เธอเรียกบริกรมา ตบไปที่เมนู “ทำตามเมนูนี้ เสิร์ฟมาอย่างละ1จาน”
หลงจื๋อเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาตกใจเล็กน้อย คิ้วของเขาก็เลิกขึ้น “มาอย่างละ1จาน?”
“หื้ม! ใช่ ลองทุกอย่าง ไม่อย่างงั้นฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าอันไหนอร่อย?”
นี่มันตรรกะอะไรกัน!
บริกรก็ประหลาดใจเช่นกัน มองไปที่หลินซีเหวิน แล้วมองไปที่หลงจื๋อแขกวีไอพีของพวก เขากลืนน้ำลายแล้วยิ้ม“ คุณชายหลงครับ กี่ท่านครับ?”
หลินซีเหวินยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว “สองท่าน”
“สำหรับสองท่าน มีอาหารรวมทั้งหมดสองร้อยกว่าจาน มัน……”
หลงจื๋อจิ้มไปที่ระหว่างคิ้ว“ ทำตามที่เธอบอก”
บริกรมองไปที่ หลินซีเหวินราวกับมองปีศาจ เสื้อผ้าทั้งตัวของเธอบวกกันยังไม่พอซื้อแม้แต่อาหารจานเดียว ปากของเขาก็สั่นจนจะเบี้ยวอยู่แล้ว “ได้ครับ … ทั้งสองท่านโปรดรอสักครู่นะครับ”
หลินซีเหวินดันแว่นตาที่ดั้งจมูกของเธอ “โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะ”
หลงจื๋อสังเกตหลินซีเหวิน นิ้วมือที่เรียวๆเคาะไปที่โต๊ะ“ ดีมาก ดีมากมาก คนเชยๆ คุณทำให้ผมมีความเข้าใจใหญ่สำหรับผู้หญิง”
หลินซีเหวินวางข้อศอกไว้บนโต๊ะ คางวางอยู่บนฝ่ามือของเธอ “อย่าสิ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณชายรองหลง จะมองว่าฉันเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งนะคะ คุณชายรองหลงเป็นลูกชายของครอบครัวที่ร่ำรวย ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงบ้านๆที่มาจากบ้านนอก … ไม่สิ คุณชายรองหลง คุณคงไม่ได้ชอบฉันใช่ไหม? ตามโครงเรื่องปกติของซีรีส์ทีวีแล้ว คุณชายรวยๆอย่างพวกคุณจะชอบคบผู้หญิงธรรมดา ๆที่สุดแล้ว”
“ฝันไปเถอะ ฉันไม่ได้ตาบอด!”
ผู้หญิงคนนี้นี่มันเป็นเพียงจริงๆ!
หลินซีเหวินพยักหน้า และทันใดนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้ว ดีแล้ว ฉันกลัวว่านายจะชอบฉันจริงๆ”
“เป็นโรค!”
ยังไม่ทันรับประทานอาหาร หลงจื๋อได้ด่าหลินซีเหวินว่าเป็นโรคมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ทำไมพี่สะใภ้ของเขาถึงเลือกผู้หญิงแบบนี้เป็นผู้ช่วยได้!
ผู้หญิงคนนี้ นี่มันเป็นไดโนเสาร์ในหมู่ผู้หญิง เป็นลิงอุรังอุตังในสังคมมนุษย์!
สลัดนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว จานแล้วจานเล่า แค่สลัดที่น้ำสลัดต่างกันก็มีมากกว่า 20จาน โต๊ะขนาดใหญ่ถูกวางเต็มไปครึ่งหนึ่ง
หลินซีเหวินมองไปที่ใบผักบนโต๊ะแล้วหยิบมันขึ้นมา “ฉันว่า คุณชายรองหลง พวกเรามาที่นี่เพื่อกินข้าวหรือกินหญ้ากันแน่? นี่มันยำวัชพืชชัดๆ ฉันว่าเรามาที่นี่เพื่อกินข้าว ไม่ได้มาเพื่อต้อนฝูงแกะนะ”
หลงจื๋อ: “…….” ขมวดคิ้วแล้วหายใจเข้าลึก ๆ บอกตัวเองว่าอย่าไปถือสากับคนเชยๆ “นี่มันสลัดผัก เป็นผักไม่ใช่วัชพืช โอเค?”
หลินซีเหวินเม้มริมฝีปาก “ มันต่างจากวัชพืชตรงไหน? ส่วนผสมหลักก็เหมือนกัน”
“เหี้ย! คุณกับพี่สะใภ้ของฉันมีส่วนผสมหลักที่เหมือนกัน พี่สะใภ้ของฉันเป็นเทพธิดาและเธอ … เป็นธิดาโรคประสาท!”
หลินซีเหวินยิ้มออกมา “ ไม่เลวนะ อย่างน้อยก็มีสองในสามที่คล้ายไอดอลฉัน”
“เชี่ย! มีคนประหลาดแบบนี้ได้ยังไงกัน! กินไปเถอะ! ของเยอะขนาดนี้ยังปิดปากคุณไม่ได้อีก!”
เห็นได้ชัดว่าหลินซีเหวินไม่สนใจสลัด เธอจึงหันไปมองบริกร “ ช่างมันเถอะ เอาอาหารเหล่านี้กลับไป บอกแขกในมื้อค่ำวันนี้ว่า คุณชายรองหลง เลี้ยงสลัดทุกคนที่มาทานข้าววันนี้ !”
หลงจื๋อกระตุกปากและเยาะเย้ย “วิธีเดียวกัน ใช้สองครั้งอีก? เก่งจริงๆ”
หลินซีเหวินเตือนบริกรให้เก็บจานไป จากนั้นก็มองไปที่หลงจื๋อ “ครั้งแรกยังไม่ชิน ครั้งที่สองเซียน ยังโอกาสในอนาคต ฉันจะฝึกฝนให้มากขึ้น คุณชายรองหลง คุณไม่ได้ขาดเงิน ใช่ไหม?”
หลงจื๋อหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา และมองไปที่หน้าจอ เมื่อกี้เขาไม่ได้ยินอะไรเลย
เขาทำเหมือนหลินซีเหวินเป็นอากาศ มิฉะนั้นเขาจะโกรธจนตายแน่ๆ
อาหารเรียกน้ำย่อยถูกกลับไป และอาหารหลักก็ถูกเสิร์ฟทีละจาน สเต็ก ฟัวกราส์ และคาเวียร์ … ไม่นานโต๊ะก็เต็ม
หลินซีเหวินถือมีดและส้อมไว้ในมือ “นี่สิสิ่งที่มนุษย์กินกัน ไม่ต้องเกร็งใจนะ กินได้เลย”
โต๊ะอาหารแบบตะวันตกขนาดใหญ่ ที่มีถ้วยและจานกระจัดกระจายเต็มไปหมด ติดกันเป็นแถว
นี่มันทานข้าวกันคนสองที่ไหน นี่มันงานพบปะแลกเปลี่ยนเรื่องอาหารต่างหาก
ไม่ช้าแขกของร้านอาหารตะวันตกก็มุ่งความสนใจไปที่โต๊ะที่ใหญ่ที่สุด หลงจื๋อที่แทบจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสื่อ และมีเพียงไม่กี่คนที่รู้จักเขา ดังนั้นหลงจื๋อจึงไม่ได้กลายเป็นจุดสนใจของผู้คน
แต่ทางกลับกัน หลินซีเหวิน ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา กลับดึงดูดทุกคนในร้านทันที!
“โอ้พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้โชคดีเกินไปไหม เธอถูกแฟนของเธอตามใจขนาดนี้เลยหรือ?”
“น่าอิจฉาจังเลยค่ะ เป็นครั้งแรกที่เห็นแฟนพาแฟนกินข้าวแบบนี้! เป็นบริการแบบเจ้าหญิงชัดๆ!”
“ อีกอย่าง ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ฉันอิจฉามาก! ต้องแกล้งคนโสดอย่างนี้เลยเหรอ!”
“ผู้หญิงคนนี้โชคดีเกินไปมั้ย? หน้าตาแบบนี้แต่ได้แฟนหนุ่มที่หล่อขนาดนี้! อ๊ะ! ฉันอิจฉาจนจะบ้าตาย!”
“ เหมือนพระเอกละครเกาหลีเลย! หัวใจดวงน้อยๆของฉัน!”
การพูดคุยกันในร้านอาหารดังขึ้น ความอิจฉาริษยาต่างๆ และความเกลียดชังนินทาทุกประเภท แต่ไม่ว่าจะแสดงออกมาแบบไหน ความหมายสุดท้ายก็คือ นี่เป็นคู่รักกัน!
ดวงตาของ หลินซีเหวินเป็นประกาย “ไอ้บ้า! คนพวกนี้มีสุนทรียภาพรึเปล่า!”
“ อย่างน้อยสายตาของผู้คนก็กระจ่าง คุณเนี่ยนะ………ผมไม่ชอบหรอก”
ดวงตาของ หลินซีเหวินภายใต้แว่นตาสีดำนั้นส่องประกายด้วยความเฉลียวฉลาด ส้อมในมือของเธอก็หมุนอย่างคุ้นเคย“ คุณชายรองหลง ดูเหมือนคุณจะไม่เป็นที่รู้จักเท่าพี่ชายของคุณนะ ถ้าเป็นพี่ชายของคุณ ร้านอาหารทั้งร้านก็คงเดือดมาก คงมีคนมาขอถ่ายรูปขอลายเซ็น”
หลงจื๋อยิ้มออกมา “ คุณไม่รู้จักพี่ชายของผมมากพอ ถ้าเขาอยู่ที่นี่จริงๆ ร้านอาหารจะต้องเงียบแน่นอน เพราะพี่ชายของผมเวลากินข้าว มักจะจองทั้งร้านเลย”
หลินซีเหวินแทบจะกัดลิ้นตัวเอง “ โอ้ แสดงว่า ระดับของคุณและพี่ชายของคุณน่าจะต่างกันมากว่าหนึ่ง ออร่าก็ต่างกัน ไม่น่าแปลกใจที่ไอดอลของฉันแต่งงานกับพี่ชายของคุณ ส่วนคนแบบคุณ ฉันสงสัยมากว่าต่อไปคุณจะแต่งงานกับภรรยาแบบไหน”
“หุบ ปาก!”
“อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคุณจะแต่งงานกับผู้หญิงแบบไหน ถ้าไม่สบาย ยินดีต้อนรับมาที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“เชี่ย! ไอคนเชย นี่พูดภาษาคนเป็นไหมเนี่ย!”
“ขอโทษนะ อันนี้ไม่รู้จริงๆ ภาษาคนคืออะไร? คุณพูดได้ไหม? สาธิตให้ฉันเรียนหน่อยได้ไหม ฉันเรียนรู้เร็วมาก”
ตอนนี้หลงจื๋อมีเพียงความคิดเดียว “ ไอ้คนเชย! ไม่กินแล้ว ไปเลย!”
หลินซีเหวินถือมีดและส้อมในท่าที่ถือมีดขนาดใหญ่ ข้อศอกของมือทั้งสองข้างวางบนช่องว่างเพียงเล็กน้อยบนโต๊ะ “ฉันยังไม่ได้เริ่มกินเลย ไปไหนล่ะ? กินหมดค่อยว่ากัน”
หลงจื๋อใช้มือข้างเดียวปิดหน้าผากและปิดตาไว้ “ คุณมีความละอายใจในตนเองบ้างรึเปล่า อย่างน้อยคุณก็เป็นนักศึกษาแพทย์ที่ทำงานในโรงพยาบาลหวาเซี่ย ท่ากินข้าวแบบนี้ คุณนี่มัน …”
หลินซีเหวินหั่นสเต็กมาชิ้นใหญ่ ยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวแรง ๆ แก้มของเธอเต็มไปด้วยเนื้อสเต็ก บวมเป่งเธอพูดอย่างคลุมเครือว่า “ฉันขอโทษนะ คุณชายรองหลง ฉันเป็นคนยากจน โตขนาดนี้ฉันยังไม่เคยเห็นภาพอลังการขนาดนี้มาก่อน เพราะคุณถึงได้เห็น ยังไม่ให้กินเยอะๆอีก? อาหารที่นี่แพงมากๆ กินเยอะๆสิ อย่าเกรงใจกัน”
ใครกันแน่ที่ไม่ต้องเกรงใจใคร!
“ให้ตายเถอะ สมองฉันมีปัญหาหรือไงถึงชวนคุณมาทานอาหารเย็นด้วยกัน”
หลินซีเหวินกลืนกินอย่างเร่งรีบ มีดและส้อมเสียบไปที่แต่ละจาน ไม่ต้องพูดถึงมารยาทในการรับประทานอาหารแบบตะวันตกเลย แม้แต่แผงขายอาหารก็ไม่มีวิธีการกินแบบนี้ “ ดีมาก ฉันก็ไม่ชอบสถานที่แบบนี้เหมือนกัน ฉันรู้สึกอึดอัดที่จะรับประทานอาหาร ดังนั้นคุณชายรองหลง ฉันขอร้อง วันหลังเราสองคนอยู่ห่างกันไกลแค่ไหนก็ให้มันไกลเท่านั้น ชวนกินข้าวเรื่องแบบนี้ก็ไม่ต้องทำแล้ว”
ดวงตาสีดำของหลงจื๋อเหมือนเปลวเพลิง แผดเผาไปที่หน้าหลินซีเหวินท่าทางจะแผดเผาเธอให้เป็นเถ้าธุลีไปเลย “ฟังที่คุณพูดแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยอยากเจอฉัน?”
หลงจื๋อถามตัวเอง เขาอยู่มานานกว่า 20 ปี เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับผู้หญิงที่ไม่อยากเจอเขา มีแต่ผู้หญิงมาวนเวียนอยู่รอบตัวเขาเสมอ คนเชยๆแปลก ๆนี้ อยากจะหลีกเลี่ยงเขาเหรอ?
หลงจื๋อรู้สึกไม่พอใจ
เป็นอย่างมาก! โดยเฉพาะ! สุด ๆ !
หลินซีเหวินพยักหน้า และชื่นชมในความเข้าใจของเขาเป็นอย่างมาก “ใช่ค่ะ แม้ว่าหน้าตาของคุณชายรองหลงจะพอผ่านตาได้ ใจป้ำด้วย แต่ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันรู้สึกไม่สบายเมื่อเห็นคุณ และฉันกังวลว่ากินอาหารมื้อนี้เสร็จ 3วันก็คงย่อยไม่หมด
“อย่าใช้เล่ห์เหลี่ยมตีสองหน้า ผู้หญิงแบบไหนบ้างที่ฉันไม่เคยเจอ ยิ่งอยากได้ก็จะยิ่งปล่อยไป ถอยออกเพื่อที่จะเดินหน้า เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้มันไม่จำเป็น”
หลินซีเหวินวางมีดและส้อมลง เครื่องใช้เงินชนกับแผ่นดิสก์สีขาว และทำให้เกิดเสียงที่คมชัด ตามด้วยเสียงหัวเราะที่ชัดเจนและไม่แยแสของหลินซีเหวิน “ แสดงว่า ฉันสามารถเข้าใจว่าพฤติกรรมของคุณชายรองหลง ก็คือคุณจะจีบฉัน?”
“ถุ้ย!”
หลินซีเหวินเช็ดมือและมุมปากของเธอ “ดีมากดีมากค่ะ เราสองคนจากกันตรงนี้ ต่อไปเราจะไม่เป็นหนี้กันอีก ให้ตายก็อย่าได้พบกันอีก”
“หึ!”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงจื๋อเกือบจะผิดรูปไป เพราะผู้หญิงแปลกๆนี้ทำให้เขาโกรธมาก
หลินซีเหวินลุกขึ้นและทักทายพนักงานเสิร์ฟ “ที่เหลือไม่ต้องเสิร์ฟแล้วนะคะ แบ่งอาหารที่เหลือให้แขก สุภาพบุรุษคนนี้เป็นคนเลี้ยง!”
หลงจื๋อกัดฟัน“ ไอ้คนแปลกมนุษย์ ”
หลินซีเหวินรำคาญที่จะโต้เถียงกับเขา เธอลุกขึ้นและเดินออกจากร้านอาหารไป โดยทิ้งแสงสีและดนตรีของร้านไว้ข้างหลัง อากาศข้างนอกและดวงดาวที่พร่างพราวหลังจากออกไปข้างนอกสบายมาก
หลงจื๋อสอดมือเข้าไปในกระเป๋าของเขา มองไปที่หลินซีเหวินที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าไม่ไกล และพูดอย่างเย็นชาว่า “ คนเชยๆ!”