คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 280 ไอคนเชยๆ คุณชายอย่างผมจะช่วยคนจน
ตอนที่ 280 ไอคนเชยๆ คุณชายอย่างผมจะช่วยคนจน
หลินซีเหวินหันกลับไปมองที่หลงจื๋อ ภายใต้โคมไฟบนถนน หลงจื๋อที่กำลังยืนอยู่ด้วยร่างกายที่สูงยาว สีหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อย บุคลิกของเขาก็ดื้อรั้นเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาสดใสเป็นพิเศษดวงตาของเขาบริสุทธิ์และไม่สามารถบอกได้ว่าด้านใด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว
ทันใดนั้น หลินซีเหวินก็สะดุ้งเล็กน้อย
“ พี่สาวกำลังจะกลับบ้าน คุณตามพี่มาทำไม?” ความมึนงงของหลินซีเหวินมีอยู่เพียงไม่กี่วินาที จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยสไตล์พี่สาวคนโตของตระกูลหลิน
“ ผลไม้แพนเค้กที่คุณเพิ่งพูดถึงเมื่อกี้ คืออะไร?” หลงจื๋อมองไปรอบ ๆ ดวงตาของเขาเหม่อลอย เขาพูดด้วยความไม่แยแสและถามอย่างผู้ดี
หลินซีเหวิน“ หือ?”
หลงจื๋อก้าวขายาวของเขาออกไป “ หืออะไร?”
หลินซีเหวินยิ้มเยาะเย้ย “ คุณอยากกินเหรอ? โอเค พี่สาวจะพาไปดูนะ ชิชะ คุณชายบ้านรวยนี่ไม่รู้อะไรสักแล้ว เคยกินเจียนปิ่งกัวจื่อมาก่อน โตมาขนาดนี้ได้อย่างไร?”
“พูดมากจริงๆ!”
ร้านเจียนปิ่งกัวจื่อมีแต่รถเข็นที่เก่าๆ เพราะอากาศดีเถ้าแก่น้อยยังเปิดอยู่ช่วงกลางคืน แต่ว่าช่วงนี้มีลูกค้าไม่มาก มีผู้หญิงคนเดียวที่รอเข้าแถวอยู่
“เถ้าแก่คะ เจียนปิ่งกัวจื่อสองชิ้นค่ะ” หลินซีเหวินสั่งไป เถ้าแก่ก็ตะโกนมาอย่างกระตือรือร้น “ครับดี!”
หลินซีเหวินสะกิดแขนของหลงจื๋อ “คุณเอาเผ็ดไหม?”
ชุดสูทที่ตัดเย็บจากอิตาลีระดับไฮเอนด์ที่ใส่บนร่างกาย เครื่องประดับใด ๆ แค่หยิบออกมาก็มีมูลค่าเป็นหมื่น ความแตกต่างระหว่างหลงจื๋อกับคนขายของมันชัดเจนเกินไป
ถูกถามว่าจะเอาเผ็ดไหม ดึงหลงจื๋อลงจากตำแหน่งคุณชายรองหลงของตระกูลหลงไปสู่ระดับพลเมืองข้างถนนในทันที สิ่งที่น่ารำคาญกว่านั้นคือ คนเชยๆคนนี้ไม่ได้ถือเอาตัวตนของเขาเลย
“ เผ็ด!”
สิ่งที่น่าโกรธยิ่งกว่าคือหลงจื๋อตอบได้อย่างราบรื่นมาก
“เถ้าแก่ เผ็ดทั้งคู่ อีกชิ้นเพิ่มไข่พิเศษ”
“โอเคครับ รอสักครู่”
เมื่อสายตาของหลงจื๋อมองไปที่หลินซีเหวินเหมือนกำลังดูสัตว์ประหลาดเล็กน้อย “ คนเชยๆ เธอเป็นผีอดตายกลับชาติมาเกิดหรือเปล่า เมื่อกี้นี้เธอกินไปเยอะมาก ตอนนี้ยังจะกินอีก? ไข่สองฟองด้วย?”
กระเพาะของผู้หญิงคนนี้เป็นหลุมดำหรือเปล่า?
หลินซีเหวินเหล่มองเขา จากนั้นเลือกที่จะเพิกเฉย และไม่สนใจเขา
ไม่กี่นาทีต่อมา เจียนปิ่งกัวจื่อก็ออกมา หลินซีเหวินก็ยัดหนึ่งในนั้นให้หลงจื๋อ “ คุณชายรองหลง ของคุณ”
หลงจื๋อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินซีเหวินด้วยตาขาวเศษหนึ่งในสามของเขา“ คุณหมายความว่าอย่างไร?”
อันที่ที่เธอให้เขามีไข่สองฟอง
“ง่ายมาก เมื่อกี้ฉันกินอาหารไป แต่คุณไม่ได้กิน อีกอย่างฉันว่าคุณน่าสงสารดี ก็เลยเอาไข่ให้1ฟอง คำขอบคุณไม่ต้องพูดแล้ว จ่ายตังซะ!”
หลงจื๋อเพิ่งเปลี่ยนความคิดเล็กน้อย แต่หลินซีเหวินพูดเช่นนี้ออกมามันก็จบไปอีก ริมฝีปากของเขาโค้งงอและพูดคำหยาบออกมา จากนั้นก็เอื้อมไปหยิบกระเป๋าเงินของเขา
ภายในกระเป๋าสตางค์ระดับไฮโซนั้น มีบัตรธนาคารซ้อนกันไปมา และมีธนบัตรอยู่ตรงกลาง เป็นแบงค์100หยวน แต่ … เป็นดอลลาร์สหรัฐทั้งหมด
หลังจากพลิกดูแล้วก็ไม่พบเงินหยวนแม้แต่ใบเดียว
สีหน้าของหลงจื๋อแย่ยิ่งกว่าสีเงินดอลลาร์อีก “ จ่ายไม่ได้”
หลินซีเหวินเหลือบมองไปที่กระเป๋าเงินของเขา และเกือบจะหัวเราะเมื่อเธอเห็นธนบัตรเงินดอลลาร์สหรัฐ “คุณชายรองหลง กำลังจะกินฟรีเหรอ?”
“ ฉันเหรอ?หึ!”
เขาดึงธนบัตรดอลลาร์ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้เถ้าแก่ “ นี่คือหนึ่งร้อยดอลลาร์ ไม่ต้องทอน”
เมื่อเถ้าแก่เห็นเงินดอลลาร์ แล้วมองไปที่เขาทั้งสองอีกครั้ง ปากของเขากระตุกเล็กน้อย และยิ้มอย่างไร้เดียงสามาก “พวกคุณสองคนกินแค่เจียนปิ่งกัวจื่อ ไม่จำเป็นต้องแกล้งกันขนาดนี้ไหม? พวกคุณบอกว่าเป็นเงินดอลลาร์ก็เป็นเงินดอลลาร์งั้นเหรอ? ฉันคิดว่ามันเป็นแค่กระดาษเปล่าๆ ผลไม้แพนเค้กสองแผ่น อันละห้าหยวน อีกอันหกหยวน รวมเป็น11หยวน ฉันไม่เอาให้ฉันมา10หยวนก็พอ”
หลงจื๋อสะบัดธนบัตรหนึ่งร้อยดอล และแสดงให้เถ้าแก่เห็นว่า “นี่คือดอลลาร์สหรัฐของจริง ซึ่งเทียบเท่ากับ 655 หยวนในอัตราแลกเปลี่ยนตอนนี้”
“นายหลอกใครเนี่ย รีบเลย จ่ายเงินมา แต่งตัวดูดี แต่ซื้อแพนเค้กให้แฟนหน่อยก็ไม่ยอม วิธีแบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว”
หลงจื๋อรู้สึกอยากจะชนกำแพง “รอก่อนนะ ฉันจะให้คุณดูว่านี่คืออะไร คุณยังไม่เห็นเงินดอลลาร์ใช่ไหม? ฉันจะGoogleให้ดู”
หลินซีเหวินไม่สามารถทนดูต่อได้ เธอดึงหลงจื๋อไว้ “พอแล้วพอแล้ว ฉันเลี้ยงคุณเอง! คุณเลี้ยงฉันทานอาหารตะวันตก ฉันเลี้ยงแพนเค้กคุณ ยุติธรรมดี!”
“ คุณใช้แพนเค้ก5หยวนมาชดเชยอาหารสองร้อยกว่าจานที่คุณสั่งฟุ่มเฟือยงั้นเหรอ? มันยุติธรรมตรงไหน?”
หลินซีเหวินมองเขาด้วยดวงตาที่สดใสฉายแววเจ้าเล่ห์ “ไม่เต็มใจหรือ?ถ้าไม่เต็มใจ ก็จ่ายเงินสิ”
“คุณ” ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีเงินหยวน และไม่มีธนาคารอยู่ใกล้ ๆนี้ ผู้หญิงบ้านี้!
“คุณอะไรคุณ ไม่จ่ายตังก็หุบปากแล้วไปยืนข้างๆ”
เธอพูดพลางหยิบเศษสิบหยวนออกจากกระเป๋าพร้อมเหรียญ1เหรียญ “ขอบคุณนะคะเถ้าแก่!”
เถ้าแก่ส่ายหน้าด้วยความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง “ สาวน้อย สังคมสมัยนี้คุณจะมองผู้ชายแค่หน้าไม่ได้ ผู้ชายบางคนมีใบหน้าที่หลอกลวง คุณต้องระวังนะ”
“ฮ่าฮ่า! โอเคค่ะ ขอบคุณเถ้าแก่ที่เตือนนะคะ ฉันจะตาสว่างเสมอ!”
การเปรียบเทียบระหว่างแพนเค้กที่อุ่นๆในมือของหลงจื๋อและหัวใจของเขาในตอนนี้ นั้นมันคนละโลกชัด “ไอคนเชยๆ มานี่!”
หลินซีเหวินยังคงล้อเล่นกับเถ้าแก่อย่างสนุกสนาน แต่ถูกหลงจื๋อลากไปไม่กี่เมตร“ คุณติดใจใช่ไหม?”
“คุณมีอะไรให้ฉันติดใจ? เรื่องติดใจแบบนี้ มันต้องมีเสน่ห์มากพอสมควร ส่วนคุณ ลืมไปได้เลย”
หลงจื๋อบีบเส้นแนวตั้งสามเส้นออกมาระหว่างคิ้วของเขา “ปากมีพิษแบบนี้ ระวังตัวเองติดพิษตาย”
“ นั่นคงต้องวางยาพิษให้คุณตายก่อน”
หลินซีเหวินสะบัดมือของหลงจื๋อออก และดึงถุงกระดาษที่ใส่แพนเค้กออกมา กลิ่นอาหารที่หอมๆน่าดึงดูดคน และอ้าปากกินคำใหญ่ พร้อมกับทำเสียงลากยาวด้วยความพึงพอใจว่า “อืม” “นี่แหละคืออาหารที่อร่อยที่สุดในโลก!”
หลงจื๋อกระตุกคอและมองไปที่ของในมือ“ อร่อยเหรอ?”
แพนเค้กร้อนๆดูน่าสนใจเป็นพิเศษในตอนกลางคืน จริงๆแล้วก็ดูอร่อยดี
หลงจื๋อได้ลองชิมดู ความกรอบที่เข้าปากและกลิ่นหอมของไข่โชยมา ไม่เลี่ยนเลยแม้แต่น้อย ทางกลับกัน รสชาติสดชื่นเพราะผักสดที่ใส่เข้าไป อาหารแป้งและผักกับซอสที่อร่อยมันเข้ากันมาก นอกจากนี้ยังมีผักดองแสนอร่อย แพนเค้กแผ่นเล็กๆสามารถมีรสชาติอย่างในเวลาเดียวกัน
แค่คำเล็กๆคำเดียว หลงจื๋อก็รู้สึกว่าต่อมลิ้นของเขาได้รับความรู้สึกแปลก ๆที่กระตุ้นความรู้สึก สรุปแล้ว เขาชอบมัน
หลินซีเหวินกินเต็มปาก เมื่อเธอเคี้ยวเธอก็ยังได้ยินเสียงกรอบของผัก “เป็นยับไงบ้าง? ฆ่าอาหารฝรั่งที่คุณกินมาทั้งหมดเลยหรือเปล่า?”
“ แค่อันนี้? ฝันไปเถอะ”
หลินซีเหวินเหลือบมองเขา “ คนรวยๆอย่างพวกคุณ เอะอะก็เข้าร้านอาหารตะวันตก กินอาหารฝรั่งเศส อาหารญี่ปุ่น ซาซิมิอาหารทะเลต่างๆ ในความคิดของฉันนะ มันสู้แพนเค้กหรือขนมปังไส้หมูของจีนไม่ได้เลย”
หลงจื๋อจ้องมองไปที่หลินซีเหวินซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับการกินแพนเค้ก เมื่อมองจากท่าทางการกินและสีหน้าการแสดงออกของเธอ มันทำให้คนเข้าใจผิดคิดว่าเธอกินอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกจริงๆ ทำไมถึงมีคนกินอาหารได้อย่างมีความสุขได้ขนาดนี้?
ออกมาจากค่ายผู้ลี้ภัยรึเปล่า?
ทั้งสองคนถือแพนเค้กคนละอัน แล้วเดินไปบนทางเท้าที่คึกคักที่สุดของ ซึ่งแสงจันทร์และนีออนส่องสว่างไปมา พร้อมกับพระจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้าและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว
ลมเย็นยามค่ำคืนพัดมาเป็นครั้งคราว พัดผมของเธอและชายเสื้อของเขาด้วย
หลงจื๋อถามว่า “คนเชยๆ ที่ที่คุณอยู่ เป็นพื้นที่ภูเขาหรือเปล่า?”
หลินซีเหวินพยักหน้าอย่างแน่วแน่“ไม่ใช่แค่ภูเขา! ผู้คนที่นั่นอาศัยอยู่ใต้หน้าผาสูง หมู่บ้านมีขนาดเล็กมาก มีเพียงไม่กี่สิบครัวเรือนเอง ไม่มีร้านค้าใกล้ ๆ โอเค ถึงมีร้านค้าก็ไม่มีตังซื้อ สรุปง่ายๆ ของที่ใช้อยู่อาสัยทั้งปี ผลิตเองและขายเองทั้งหมด เวลาไปเรียนต้องเดินทางภูเขาไปไกลมาก…”
พูดไปพูดมา หลินซีเหวินเองก็เชื่อตัวเองว่ามันเป็นเรื่องจริง แม่เจ้า ระดับการสร้างเรื่องนี่มัน……สุดยอดจริงๆ!
หลงจื๋อฟังจนรู้สึกเหม่อลอย และลืมเคี้ยวอาหารในปากไปด้วย “สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงเหรอ?”
รู้สึกเหมือนรายการเรียลลิตี้รายการหนึ่ง
หลินซีเหวินต้องบีบน้ำตาออกมาเพื่อทำให้มันเหมือนจริง เธอพยักหน้า “ อืม นั่นเป็นเรื่องจริงที่สุด! ฉันจะเอาบ้านเกิดของฉันมาล้อเล่นได้อย่างไร เฮ้อ!”
ทันใดนั้นมือใหญ่ๆของหลงจื๋อก็กดไหล่ของหลินซีเหวินไว้ “ คนเชยๆ ฉันตัดสินใจแล้ว”
หลินซีเหวินตกใจจนแทบสำลักตาย“ คุณ … คุณตัดสินใจอะไร?”
ให้ตายเถอะ คุณชายรองหลงเป็นบ้าอะไร มันน่ากลัวมากนะในตอนกลางคืน
สีหน้าของหลงจื๋อไม่มีความล้อเล่นเลย ทางกลับกัน นานๆทีเขาจะจริงจังแบบนี้ “ ฉันยังไม่เคยไปที่ที่คุณเล่า วันหลังพาฉันดูหน่อย ฉันจะบริจาคโครงการแห่งความหวัง สร้างโรงเรียนให้พวกคุณ คำพูดลึกซึ้งไม่ต้องพูดหรอก นายน้อยอย่างฉันมีสติสัมปชัญญะสูง และยินดีที่จะช่วยเหลือผู้อื่น ไม่หวังสิ่งตอบแทน”
หลินซีเหวิน“ หือ?”
“อย่ามองฉันด้วยสายตาเทิดทูนแบบนี้ ฉันจะเข้าใจผิดคิดว่าคุณชอบฉัน”
“ ฮ่าฮ่า! คุณชายรองหลง ฉันสงสัยจริงๆ ว่าคุณไปเรียนความสามารถในการหลงตัวเองนี้มาจากไหน ฉันอยากเรียนบ้าง!”
“ นายน้อยอย่างฉัน ไม่เคยหลงตัวเอง ฉันแค่เข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้”
หลินซีเหวินไม่อยากสนใจเขาอีกต่อไป ทั้งสองก็เดินไปมาเรื่อยๆแบบนี้ หลงจื๋อพูดแซวเธอบ้าง เธอพูดแซวหลงจื๋อบ้าง ไม่นานแพนเค้กก็กินหมดแล้ว
“ คุณชายรองหลง พี่จะกลับบ้านแล้ว”
ทั้งสองเดินเล่นจนถึงสี่ทุ่มอย่างไม่รู้ตัว
หลงจื๋อมองดูนาฬิกาของเขา “ ฉันเสียเวลาไปมากแล้ว คนเชยๆ พวกคุณทั้งหมู่บ้านไม่สามารถชดใช้คืนได้”
หลินซีเหวินเกี่ยวนิ้วของเธอขึ้นมา “ ตอนอยู่บ้านพี่แบกถังน้ำไปไม่น้อย ความแข็งแรงของร่างกายยังไหว เราสองคนลองฝีมือหน่อยไหม? พี่ล่ะอยากจะต่อยปากนายให้เบี้ยวจริงๆ!”
หลงจื๋อตบไปที่หัวเธอเหมือนกับที่เจ้าของตบสุนัขตัวหนึ่ง หลังจากตบเบา ๆ แล้ว เขาก็ลูบหัวเธอ
“ไม่เหมือนผู้หญิงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เบาๆหน่อย นี่ดึกแล้วอย่าทำให้คนอื่นตกใจ”
หลินซีเหวินเงยหน้าขึ้นมองไปที่มือของเขา และหลบการลูบของเขาทันที ให้ตายเถอะ ! หัวของผู้หญิง จะมาลูบมั่วๆได้ยังไง!
“ไสหัวไป! พี่จะไปแล้ว!”
“คุณอยู่ที่ไหน?”
“จะยุ่งทำไมว่าฉันอยู่ที่ไหน? ฉันอยู่ใต้สะพานลอย”
“คุณอยู่ที่ไหน ฉันไปส่ง ถือว่าฉันช่วยคนยากจนแล้วกัน”
ให้ตายเถอะ!
“ไม่เป็นไร ฉันรถเมล์ได้ แม้ว่าพี่จะจน แต่ค่ารถเมล์แค่สองหยวนฉันมีปัญญาจ่าย”
รู้สึกว่าจนถึงขั้นอดมื้อกินมื้อ
“ มันดึกมากแล้ว รถเมล์ที่ไหนยังวิ่งอยู่? อย่าทำตัวเก่งนัก ฉันไปส่ง ไม่ต้องห่วงฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณ สำหรับฉันแล้วคุณเปรียบเหมือนสัตว์เลี้ยง แถมยังเป็นเพศผู้”
แม่มึงสิ! ! !
ทันใดนั้น มีรถเมล์กำลังขับมาพอดี หลินซีเหวิน ก็วิ่งไปที่ป้ายรถประจำทาง “รถมาแล้ว! พี่ไปแล้วนะ!”
ทันทีที่พูดจบ เธอก็ขึ้นรถไป
รถเมล์ขับออกไปอย่างเร็ว ปล่อยหลงจื๋อยืนอยู่คนเดียวกับสายลม
เมื่อมองไปที่ป้ายรถเมล์ ป้ายที่รถขบวนพิเศษหมายเลข 23 ขับผ่าน หลงจื๋อแทบกระอักเลือด ให้ตายเถอะ ไอคนเชยๆหลินซีเหวินนี่มันอยู่ที่อะไรกัน?
นี่คือรถเมล์รับส่ง ป้ายต่อไปจะตรงไปยังชานเมืองเกียวโต
หลินซีเหวินขึ้นมาก็พบว่าความฉลาดของเธอโง่มาก เธอรีบหลงจื๋อจนขึ้นรถเมล์รับส่งที่ไม่จอดระหว่างทาง แม่งเอ้ย!
หลังจากขึ้นรถมาไม่กี่นาทีโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นคำว่าเถ้าแก่หลิน3คำ หลินซีเหวินก็สูดหายใจเข้า “ แด๊ดดี๊คะ … มีอะไรเหรอ?”
“ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
“เอ่อ … อยู่ในรถ บนรถเมล์” หลินซีเหวินเอนศีรษะพิงหน้าต่างไว้ เส้นทางนี้คงวิ่งถึงเที่ยง
“รถเมล์? จะจอดที่ไหน ฉันจะให้คนขับรถไปรับ”
หลินซีเหวินมองไปที่ป้ายรถเมล์ แล้วพูดชื่อไป1ที่ “แด๊ดดี๊ สถานการณ์วันนี้ค่อนข้างพิเศษ กลับไปหนูจะอธิบายให้ฟัง หนูขอนอนในรถสักพัก แด๊ดดี๊ให้ลุงเฉินรอหนูที่ชานชาลานะคะ”
“มันไกลเกินไป หนูเอาโทรศัพท์ให้คนขับรถ ฉันจะให้เขาส่งหนูกลับมา”
“ไม่จำเป็นหรอกมั้ง!” นี่คือรถเมล์ไม่ใช่รถส่วนตัว
“ ไม่จำเป็นอะไรกัน ถ้าเขาจะไม่ส่ง ฉันจะโทรไปที่ บริษัทรถเมล์ ดึกขนาดนี้ลูกสาวของฉันไปเสี่ยงได้อย่างไร?”
หลินซีเหวินกุมขมับ เธอนึกถึงเรื่องตลกที่สร้างออกมาให้หลงจื๋อฟัง เธอรู้สึกตลกมาก “โอเคโอเคค่ะ หนูจะเจรจากับคนขับรถ และขอให้เขาจอดใกล้ ๆ แด๊ดดี้ใจเย็น ๆนะคะ ใจเย็น ๆ อย่าใจร้อน หนูปลอดภัยมาก ไม่มีเรื่องอะไรแน่นอน!”
หลังจากที่วางสายไป ข้อความของหลงจื๋อก็เข้ามา
“ไอคนเชย ฉันตัดสินใจจะทดลองทำโครงการความหวังช่วยเหลือกับเธอก่อน”
เธออึ้ง!
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันจะช่วยเหลือเธอ”