คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 192 ส่งดอกกุหลาบเก้าสิบเก้าดอกให้เธอ
ตอนที่ 192 ส่งดอกกุหลาบเก้าสิบเก้าดอกให้เธอ
แต่ลู่ซวงซวงไม่รู้ว่ากลอนนี้บทนี้ยังมีประโยคจบต่อท้าย
หิมะละลายกลายเป็นหยดน้ำ แสงอาทิตย์สาดส่องทอประกายดั่งเพชร แสงแรกแย้มรุ่งอรุณหลอมละลายน้ำค้างทำลายความหนาว
ดวงวิญญาณกลับสู่สรวงสวรรค์ เหลือไว้เพียงมนุษย์ที่ใจสลาย
แอนน่ามองตัวอักษรบนรูปปั้นหินอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ตัวอักษรแต่ละตัวแสดงให้เห็นถึงพลังและความหนักแน่น “กลอนนี้หลงเซียวเป็นคนเขียน?”
“ใช่แล้ว ตักอักษรบนหินนี่เขาก็เป็นคนเขียนเอง เมื่อก่อนไม่เคยรู้มาก่อนว่าหลงเซียวจะเจ้าบทเจ้ากลอนอยู่ไม่น้อย ที่สำคัญความรู้สึกที่เขามีต่อลั่วลั่วมันลึกซึ้งเกินกว่าใครจะจินตนาการได้”
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ลู่ซวงซวงก็รู้สึกผิด ตอนนั้นเธอยังคิดจะจับคู่ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียนอยู่เลย…เอาเถอะ ถึงยังไงเธอเองก็ถูกใบหน้าที่แสนเย็นชาของหลงเซียวหลอกเช่นกัน
“ฉันว่า เขาประสบกับเหตุการณ์การเสียชีวิตของลั่วลั่วมาแบบนี้ คงไม่กล้ารักผู้หญิงคนไหนแล้วมั้ง? ฉันได้ยินว่าต่อมาหลงเซียวเกือบไม่รอดด้วยนี่…”
เพราะอารมณ์ชั่ววูบของฉู่ลั่วหานแท้ๆ ใครจะคิดว่าหลงเซียวผู้แสนเย็นชาจะต้องแบกรับเรื่องราวต่างๆในเวลาต่อมา
“ฉันได้ยินว่าตอนนี้เธอเป็นหมอส่วนตัวของเขา อืม…เพราะงั้นหวังว่าเธอจะดูแลเขาอย่างดี ถึงแม้ว่าภายนอกเขาจะดูเย็นชา แต่จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร”
เอ่อ…
“ฉันดูแลคนไม่เป็นหรอก” เธอพูดตามตรง
“ถ้าเป็นไปได้ แค่ยิ้มให้เขาก็พอ ชีวิตของเขาดำมืดมากพอแล้วล่ะ”
อันนี้มัน…จะพยายามแล้วกันนะ
ระหว่างการแสดงดนตรี ลู่ซวงซวงฟังไปได้ครึ่งทางก็หลับ เธอทิ้งตัวลงบนไหล่ของแอนน่า ตอนที่ตื่นขึ้นทุกคนก็ออกจากงานไปหมด
“พระเจ้า ฉันหลับไปหรอเนี่ย ขอโทษนะๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แขนของเธอเหน็บกินหรือเปล่า?”
แอนน่าหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า “เปล่า เห็นเธอหลับปุ๋ยเลย ฉันก็เลยไม่ได้ปลุก นอนอิ่มหรือยัง?”
ลู่ซวงซวงใช้มือจัดทรงผม “คือว่า จริงๆแล้วฉันไม่ได้ชอบดนตรีคลาสสิกหรอก แหะๆ คิดแค่ว่าเธอน่าจะชอบ ก็เลย…”
แอนน่าถือกระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะยื่นมือไปลูบผมลู่ซวงซวงแผ่วเบา “ฉันหรอ? ฉันชอบดูคนอื่นผ่าตัดมากกว่า”
ลู่ซวงซวงเบิกตาโพล่งมองแอนน่า เมื่อกี้เธอลูบผมของหล่อน? ลูบผมเชียวนะ! นี่มันคนสนิทกันเขาทำกันชัดๆอั้กกก!
ดีใจชะมัดเลย
แอนน่ามองมือตัวเอง ก่อนจะรีบชักกลับราวไฟฟ้าช็อต “งั้น ฉันส่งเธอกลับบ้าน?”
“อ้ะ…โอเค”
หลังจากส่งลู่ซวงซวงเสร็จ แอนน่าก็กลับมาที่วิลล่าของหลงเซียว
“ในที่สุดคุณแอนน่าก็กลับมาสักที ฉันรอเธอตั้งชั่วโมงนึงแหนะ”
ทันทีที่เข้าประตูมา เสียงของหลงจื๋อก็ลอยออกมาจากห้องรับแขก พร้อมเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสนุกด้วย
“นายมาอยู่นี่ได้ไง?”
เมื่อเปลี่ยนมาใส่รองเท้าสลิปเปอร์เสร็จ แอนน่าก็ยืนกอดอกอยู่ตรงประตูห้องรับแขก รักษาระยะห่างจากหลงจื๋อ เธอเชิดหน้ามองเขา
หลงจื๋อยักไหล่ “ฉันก็มาหาเธอน่ะสิ หลังจากแยกกันที่งานเลี้ยง ใบหน้าของเธอก็วนเวียนอยู่ในหัวฉันไม่หยุด ฉันกลัวว่าเธอจะวิ่งอยู่ในใจฉันจนเหนื่อย ก็เลยมาเยี่ยมสักหน่อย”
แอนน่าเลิกคิ้วขึ้น “แหวนฉันล่ะ?”
หลงจื๋อหมุนตัวไปหยิบช่อกุหลาบที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะสาวเท้ายาวมายืนตรงหน้า “ฉันให้ รับไปก่อนสิแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
ดอกกุหลาบสีแดงสดเก้าสิบเก้าดอกที่ถูกห่อเป็นช่ออย่างดี สวยงามและหรูหรา
“หมายความว่าไง?” แอนน่าไม่ได้รับมาทันที เธอกวาดสายตาคาดคะเนจำนวนดอกกุหลาบคร่าวๆ ก่อนจะค่อยๆลากกลับขึ้นมามองหน้าหลงจื๋อ
หลงจื๋อยักคิ้ว ริมฝีปากบางยกยิ้มนุ่มนวล “แน่นอนว่าการที่มอบดอกกุหลาบให้ นั่นหมายถึงฉันอยากให้เธอรู้สึกดีกับฉัน ในขณะเดียวกันก็เป็นการจีบไปในตัว แล้วก็นะ คุณแอนน่า อย่าเอาคู่หมั้นมาเป็นข้ออ้าง สมัยนี้คนที่แต่งงานกันแล้วยังหย่ากันได้ นับประสาอะไรกับคนที่ยังไม่ทันได้แต่ง? เธอไม่จำเป็นต้องรีบปฏิเสธฉัน บางทีฉันอาจจะเหมาะสมกับเธอมากกว่าไอคู่หมั้นนั่นก็ได้”
แอนน่าโกรธจนไม่สามารถจะโกรธไปมากกว่านี้ได้ แขนที่กอดอกรัดกันแน่น สายตามองเด็กน้อยหลงจื๋ออย่าเอาเรื่อง “ฉันว่านะเจ้าหนู นายอายุเท่าไหร่? บรรลุนิติภาวะยัง?”
“ยี่สิบสอง ตอนนี้ทำงานที่MBKอย่างเป็นทางการแล้ว แม้ว่าประสบการณ์กับตำแหน่งฉันในตอนนี้จะเทียบกับเธอไม่ติด แต่ฉันมั่นใจในศักยภาพของตัวเอง อีกอย่างฉันเป็นถึงคุณชายรองตระกูลหลง มีอะไรสู้คู่หมั้นเธอไม่ได้งั้นหรอ? ไม่ว่าจะพูดยังไง ฉันถึงขนาดสมยอมให้เธอกินหญ้าอ่อนขนาดนี้ เธอยังลังเลอะไรอีก?”
แอนน่าหลุดขำอย่างอดไม่ได้ นิ้วเรียวจับจมูกแก้เขิน หมอนี่ทั้งน่าโมโหทั้งตลก “คุณชายรองหลงคะ หยุดล้อเล่นสักทีได้ไหม? ฉันไม่เคยมีความคิดทำนองนั้นกับคุณจริงๆนะ”
หลงจื๋อชี้ไปที่แอนน่าแล้วหัวเราะ “ยังจะบอกว่าไม่คิดอีก? เหอๆๆ วงการนี้ใครไม่รู้บ้างว่าเธอมันคนสวยเย็นชา แต่นี่เธอกำลังหัวเราะเพราะฉันอยู่ เนี่ยหรอที่เรียกว่าไม่มีความรู้สึกต่อกัน!”
แอนน่าหุบยิ้ม “คุณชายรองหลง ระหว่างเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้ OK?”
“น่าหงุดหงิดจริงๆเลย เอาดอกไม้ไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
แอนน่าต่อล้อต่อเถียงไม่ไหว จึงจำใจต้องรับมา “เอาล่ะ เอาแหวนฉันคืนมาได้แล้ว”
“รอแป๊บนึง แป๊บนึง”
“อะไรอีก?”
หลงจื๋อควักโทรศัพท์ออกมา ชายหนุ่มเคลื่อนตัวมายืนประชิดด้านข้างอย่างรวดเร็ว มือข้างนึงยกขึ้นมาโอบไหล่ พร้อมกับเอียงศีรษะเข้าไปใกล้ มือใหญ่ยกโทรศัพท์ขึ้น “มองนี่!”
แชะ
ที่หน้าจอเป็นภาพทั้งสองยืนโอบกันอย่างสนิทชิดใกล้ พร้อมทั้งดอกกุหลาบสีแดงสดที่ประดับอยู่ด้านหน้าลำตัว ดูแล้วเหมือนภาพคู่รักช่วงสวีทไม่มีผิดเพี้ยน
สีหน้าของแอนน่าเปลี่ยนทันที เธอรีบยื่นมือหวังจะไปแย่งโทรศัพท์ “ลบ! ลบรูปเดี๋ยวนี้”
หลงจื๋อพอใจในผลงาน เขายืนได้ใจกับสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ “แอนน่า เราสองคนนี่ช่างเหมาะกันซะจริง อย่างกับคู่สามีภรรยายังไงอย่างงั้น เธอว่าถ้าฉันโพสน์รูปนี้ลงfacebook จะมียอดไลก์เท่าไหร่?”
“หลงจื๋อ อย่ามากวนประสาท! เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้”
หลงจื๋อกดล็อคหน้าจอก่อนจะยัดมันลงกระเป๋ากางเกง “ใช้วิธีไหนไม่สำคัญ สำคัญตรงที่ตอนนี้เธอรับดอกไม้ฉันแล้ว แถมยังเซลฟี่ด้วยกันอีก ความสัมพันธ์ของเราคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วปานจรวด เพราะฉะนั้น นับว่าฉันยังมีความหวังอยู่มากทีเดียว จริงไหม?”
แอนน่ากุมขมับ “หลงจื๋อ นาย…”
“ฉันทำไม? อายุน้อย หล่อ แถมหุ่นอย่างกับนายแบบ เธอไม่มีทางขาดทุนแน่”
ทำไมโลกนี้ถึงได้มีคนหน้าด้านได้ขนาดนี้? แอนน่ากลุ้มใจ
“นายไม่ได้คิดจะคืนแหวนให้ฉันใช่ไหม??”
หลงจื๋อเดินวนห้องรับแขก ก่อนจะนั่งพิงลงกับโซฟาแล้วเอ่ย “คืนให้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ได้ยินว่าเธอถึงขั้นลงมือทำอาหารให้พี่ด้วยตัวเอง งั้นเย็นนี้ฉันก็อยากจะชิมฝีมือเธอด้วย ถ้ารสชาติอร่อยกินแล้วอารมณ์ดี ฉันอาจจะคืนให้ก็ได้”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังต่อล้อต่อเถียงกันอยู่ในห้องรับแขก ประตูใหญ่ของวิลล่าก็ถูกเปิดออก หยังเซินพาหลงเซียวกลับมาแล้ว
คิดไปถึงเรื่องที่หลงเซียวเคยพูดกับเธอ แอนน่าถึงกับขมวดคิ้ว หลงเซียวอยากให้เธอร่วมมือกับเขา ในขณะที่น้องชายกลับรุกจีบเธอหนัก นี่มันละครน้ำเน่าชัดๆ
“พี่กลับมาแล้วหรอ”
หลงเซียวเห็นหลงจื๋อ แล้วเหลือไปเห็นกุหลาบช่อใหญ่ในมือแอนน่า ก่อนจะค่อยๆกระตุกหัวคิ้วเล็กน้อย “เสี่ยวจื๋อ แกมาที่นี่ทำไม?”
ในขณะที่ถามคำถามนี้
แขนข้างนึงที่โอบไหล่แอนน่าอยู่ก็โอบแน่นกว่าเดิม “ผมมาหาแอนน่า ทำไมวันนี้พี่กลับมาเร็วจังล่ะ?”
เพิ่งห้าโมงกว่า ก็กลับมาแล้วเนี่ย?
แน่นอนว่าหลงจื๋อไม่รู้ วิลล่าของหลงเซียวเชื่อมต่อเข้ากับคอมของบริษัท ใครก็ตามที่เข้าออกล้วนไม่มีทางรอดไปจากกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งอยู่ทั่ว ไหนจะกล้องบันทึกวิดีโอตัวใหญ่หน้าประตูทางเข้า ต่อให้เป็นนกสักตัวบินเข้ามาก็ไม่มีทางรอดพ้นกล้องไปได้
นับประสาอะไรกับคนตัวโตๆอย่างหลงจื๋อ มิหนำซ้ำยังมีช่อดอกไม้เบ้อเร่อ หลงเซียวไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาจะเอาดอกไม้มาให้ใคร
เพียงแค่เห็นการปรากฏตัวของหลงจื๋อพร้อมกับช่อดอกไม้ คุณชายเซียวถึงกับต้องเปลี่ยนแพลนประชุมกะทันหันเพื่อเลิกงานก่อนเวลา และเขาเองก็ไม่สามารถอธิบายกับการกระทำนี้ของตนเองได้เช่นกัน
หลงเซียวเดินมาถึงห้องรับแขก เขานั่งอยู่บนโซฟา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกว่าภาพที่แอนน่ากอดช่อดอกไม้มันถึงได้ทิ่มตาเขานัก “แอนน่า มานี่หน่อย”
แอนน่ากอดช่อดอกไม้เดินเข้าไป “มีอะไรจะใช้ฉันคะ คุณหลง?”
คำว่าคุณหลงมันช่างบาดหูซะจริง “วางดอกไม้ลงก่อนสิ”
แอนน่าดมดอกไม้ต่ออีกฟอดใหญ่ “ค่ะ”
ผู้หญิงคนนี้ดูท่าจะชอบซะด้วย
เธอเอาช่อดอกไม้ไปวางไว้ในแจกันใหญ่ แล้วจึงหันกลับมา “มีอะไร ว่ามา”
หลงเซียวปรายตามองหลงจื๋อ ก่อนจะตวัดกลับมาที่หญิงสาว “ครั้งก่อนเธอบอกว่าจะช่วยตรวจหัวใจให้ เอาเป็นวันนี้เลยแล้วกัน”
“ทำไมอยู่ดีๆก็จะตรวจล่ะ? หัวใจคุณมีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?” สีหน้าของเขาไม่เหมือนคนป่วยสักนิด
คุณชายเซียวตอบอืมไปคำนึงแล้วว่า “ไปที่ห้องฉัน”
แอนน่าหยักหน้า “ค่ะ จะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้”
“…พี่ จะมาจิกหัวใช้แอนน่าขนาดนี้ไม่ได้มั้ง? เธอเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ก็ให้เธอพักหน่อยเถอะ” หลงจื๋อพูด
หลงเซียวกำลังเดินขึ้นบันได หันกลับมามองหลงจื๋อ “หน้าที่ของหมอคือรักษาคนไข้ไม่ว่าจะเวลาไหน แล้วก็นะ ว่ากันตามอายุแล้วนายควรจะเรียกเธอว่าพี่หรือหมอแอนน่า”
เรื่องแค่นี้ก็ต้องมายุ่ง? เรียกพี่เนี่ยนะ? คุณชายรองอย่างเขาเรียกไม่ลง!
“ผม…จะรออยู่ตรงนี้”
หลงเซียวเอ่ย “วันนี้กลับไปก่อนเถอะ การตรวจต้องใช้เวลานาน แล้วก็รายงานความคืบหน้าของโปรเจคก่อสร้างตอนนี้ล่าช้ามาสามวันแล้ว ฉันให้เวลานายวันนี้วันสุดท้าย ก่อนเที่ยงคืนนี้ต้องส่งให้ฉัน”
“ว่าไงนะ?!! คืนนี้! พี่ แบบนี้มัน…ไม่ฉุกละหุกไปหน่อยหรอ?”
“ถ้ามากไป งั้นก่อนห้าทุ่มเป็นไง?”
“ไม่มากครับๆ! เที่ยงคืนก็เที่ยงคืน ผมจะกลับบริษัทเดี๋ยวนี้ พวกพี่ค่อยๆตรวจกันไปนะครับ ไว้ผมจะมาหาแอนน่าใหม่”
หลงจื๋อหยิบกุญแจขึ้นแล้วก้าวฉับๆไปเปลี่ยนรองเท้าที่หน้าประตู พี่ชายของเขาเป็นพวกจริงจังกับงานมาแต่ไหนแต่ไร และหลงจื๋อรู้จักความเก่งกาจนี้ของพี่ชายดี ดังนั้นจึงไม่กล้าดื้อดึง
แอนน่าหยิบกล่องยาออกมา หลงจื๋อรีบเดินออกจากประตูด้วยความรีบร้อน “คุณชายรองจะกลับแล้วหรอ? ไม่อยู่กินข้าวหรอ?”
“แหะๆ วันหลังนะ แอนน่าเหนื่อยแล้ว! ไว้ฉันจะมาอีกแน่นอน”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “แอนน่ามานี่”
เมื่อมาถึงห้อง หลงเซียวนอนลงบนเตียง แอนน่านำอุปกรณ์ออกมาวางเรียบร้อย พร้อมทั้งสวมหูฟังแพทย์ลงบนคอ ทันทีที่ก้มลงไป ก็เห็นชายหนุ่มกำลังมองเธออยู่
“ชอบดอกกุหลาบมากหรอ?” จู่ๆเขาก็ถามขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย
แอนน่าโน้มตัวลงไปฟังเสียงการเต้นหัวใจของเขา โลหะเย็นๆประทับลงบนหน้าอกของชายหนุ่มโดยมีเสื้อผ้ากั้น ทำให้ฟังไม่ค่อยชัดนัก
“ก็ไม่เกลียด”
เธอตอบกลับไปคำนึง ก่อนจะพูดต่อ “ต้องถอดเสื้อออก”
คุณชายเซียวพยักหน้า “ได้ เธอถอดสิ”
นิ้วเรียวชะงักไป ทำไม…คำพูดนี้มันฟังดูแปลกๆ?
เธอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มทีละเม็ด แผงอกแข็งแรงกระเพื่อมขึ้นลงช้าๆอยู่ตรงหน้า ซิกแพ็คเป็นมัดๆอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำปรากฏเด่นชัดพร้อมรอยแผลจากการผ่าตัดลากยาวเป็นแนวขวาง
แอนน่าหยุดมือ สายตาเหม่อไป “รอยแผลบนตัวคุณมาจากการผ่าตัดเมื่อสองปีก่อนหรอ?”
“อืม” สายตาของชายหนุ่มมองไปยังดวงตาที่มองต่ำของหญิงสาว ขนตายาวเรียงเป็นระเบียบ ใบหน้าสวยมีแววประหลาดใจ
“ทำไม? มีอะไรผิดปกติหรือไง?”
แอนน่าหันกลับด้วยความรวดเร็ว “การสมานแผลหลังผ่าตัดไม่ดีนัก ไม่งั้นคงไม่ทิ้งรอยชัดไว้ขนาดนี้”
นึกถึงที่ลู่ซวงซวงเล่า ในใจของเธอก็สับสนวุ่นวายไปหมด
สิ่งมีชีวิตที่เย็นชาไร้หัวใจอย่างหลงเซียว ต้องรักคนคนนึงมากขนาดไหนถึงทำแม้กระทั่งเกือบจะปลิดชีวิตตัวเอง?
ผู้หญิงที่ชื่อฉู่ลั่วหาน เป็นผู้หญิงที่โชคดีไม่น้อยทีเดียว
“ระหว่างเธอกับหลงจื๋อมันยังไง?” หลงเซียวพูดด้วยสีหน้านิ่ง
แอนน่ายักไหล่ “เขาจะจีบฉัน”
คุณชายเซียวขมวดคิ้วนิดๆ สีหน้าเย็นเยียบไม่สบอารมณ์ “ปฏิเสธเขาซะ ใช้วิธีไหนก็ได้”
แอนน่าใช้สายตาขำขันมองไปยังร่างบนเตียง พร้อมส่งเสียงฮึเบาๆ “คุณหลงจะวุ่นวายมากไปหน่อยมั้งคะ ใครจะมาตามจีบมันก็เป็นอิสระของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“อย่าลืมว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
“คุณหลง ชีวิตของคุณอยู่ในกำมือฉัน ฉันรักษาคุณให้หายได้ ก็ทำให้คุณตายโดยไม่ทิ้งหลักฐานได้เช่นกัน คุณคิดจะเอาครอบครัวมาข่มขู่ฉัน ก็ต้องดูด้วยว่าคุณจะมีชีวิตอยู่จนถึงวินาทีสุดท้ายหรือเปล่า”
ไม่ทันพูดจบ หญิงสาวก็กระชากเสื้อของเขาออก รูปร่างของชายหนุ่มแผ่หลาอยู่ตรงหน้า หัวเข็มขัดกางเกงตั้งอยู่ตรงกลางเอว ลามไปยังส่วนที่เหลือนั้น เรียกว่าเซ็กซี่จนฮอร์โมนพลุ่งพล่าน
รูปร่างของหมอนี่ ดีจนไร้ที่ติ
แอนน่าพยายามเก็บอาการ แล้วพูดต่อ “คุณคงจะเคยรักษากับหมอดังๆมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีใครรักษาคุณได้อย่างจริงๆจังๆสักคน ฉันเป็นความหวังสุดท้ายของคุณแล้ว ฉันพูดถูกไหมคะ?”
คุณชายเซียวเด้งตัวขึ้นมาทันใด มือใหญ่บีบแขนเธอแน่น ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกันดุเดือด “สาวน้อย เธอกำลังขู่ฉัน?”
แอนน่าเงยหน้าสู้ดวงตาเกรี้ยวกราดของชายหนุ่ม มืออีกข้างจับหูฟังขึ้นแปะลงบนหน้าอก ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า “คุณหลงอย่าตื่นเต้นขนาดนี้สิคะ หัวใจของคุณจะรับไม่ไหวเอานะ ลองฟังสิ หัวใจของคุณตอนนี้มัน…อื้อ!!”
ไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากบางของหลงเซียวก็จู่โจมลงบนปากที่พูดไม่หยุดของอีกฝ่าย กลืนคำพูดที่เหลือของเธอเข้าปากไป!