คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 193 ริมฝีปากของเธอเป็นความคุ้นเคย
ตอนที่ 193 ริมฝีปากของเธอเป็นความคุ้นเคย
ริมฝีปากอันรุ่มร้อนดั่งเตารีดก็ไม่ปานประทับลงบนริมฝีปากแดงอย่างป่าเถื่อน หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวจึงรับแรงจู่โจมเข้าอย่างจัง
แรงบังคับที่ชายหนุ่มยัดเยียดให้จนแทบไม่นับว่าเป็นการจูบ แต่เรียกว่าเป็นการลงโทษที่เธอดื้อใส่เขา สั่งสอนที่เธออวดดี
คุณชายเซียวใช้ท่อนแขนแข็งแรงกดทับแขนเล็ก ไม่ให้เธอได้มีโอกาสต่อสู้ ยิ่งเธอพยายามดันตัวขัดขืน จูบของเขาก็จะยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้น
คุณชายเซียวคิดว่าตัวเขาต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ!
นี่เขากำลังจูบแอนน่า! นี่เขากำลังรังแกเธออยู่ เขาเผลอมองเธอเป็นร่างของคนอีกคนหนึ่ง และขาดสติไปชั่วขณะ
เป็นเพราะหนามของดอกกุหลาบ หรือเพราะผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะท้าทายเขากันแน่?
นานมากแล้วที่คุณชายเซียวไม่ทำอะไรจู่โจมแบบนี้กับผู้หญิง ตลอดสองปีกว่าที่ผ่านมา เขาไม่เคยจูบโม่หรูเฟยแม้แต่ครั้งเดียว แต่พอเป็นแอนน่า เขากลับควบคุมตัวเองไม่อยู่
ให้ตายเถอะ!
แต่…
คุณชายเซียวใช้มือล็อกท้ายทอยของเธอไว้ ลมหายใจกับอุณหภูมิบนริมฝีปากของเธอทำไมมันช่างคุ้นเคยขนาดนี้? ราวกับว่าคนที่เขากำลังโอบกอดอยู่ตอนนี้ เป็นคนเดียวกับที่เขาเอาแต่คำนึงหาอยู่ไม่เสื่อมคลาย
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
แม้แต่เวลาที่เธอปิดริมฝีปากแน่นเพื่อขัดขืน ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ยอมคลายออก ก็ยังคุ้นขนาดนี้ ชายหนุ่มใช้ลิ้นลิ้มรสมุมปากของหญิงสาว ทุกครั้งที่เขาละเมียดลงบนริมฝีปากนี้ ความรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตของเขากำลังจะยืนยาวขึ้นอีก
ในหัวของหลงเซียวในตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมด เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง! ไม่มีทาง!
สมองของเขากำลังเลอะเลือนขั้นสุด ตัวเขาเหมือนกำลังตกลงเหวพร้อมทั้งถูกเส้นเถาวัลย์ที่มีหนามแหลมคมรัดแน่น จะเป็นหรือตายก็ไม่ต่างกัน
“ปล่อย…ปล่อย!”
แอนน่าทุบตี พยายามดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ร่างสูงยังคงไม่สะทกสะท้าน ราวกับเธอกำลังสู้กับกำแพงไม่ปาน
“ลั่วลั่ว…”
หลงเซียวพึมพำชื่อออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโศกเศร้า อาลัยอาวรณ์อย่างถึงที่สุด
แอนน่าชะงัก ดวงตาเบิกโพลงจ้องไปที่คนตรงหน้า ชายหนุ่มหลับตาสนิท คิ้วทั้งสองขมวดหากันแน่น
ชื่อที่เขาพึมพำออกมาเป็นภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว เขาเห็นเธอเป็นตัวแทนก็เท่านั้น
วินาทีนั้นแอนน่าตัดสินใจกัดริมฝีปากของเขาอย่างแรง!
“ซี้ด…”
ความเจ็บแปลบที่บริเวณริมฝีปาก คุณชายเซียวปล่อยเธอในทันใด “เธอบ้าไปแล้วหรอ?!”
แอนน่าลุกออกจากเตียงแล้วเดินถอยหลังไปก้าวใหญ่ ก่อนจะเช็ดคราบความอัปยศที่เขาทิ้งไว้บนริมฝีปาก “คุณต่างหากที่เสียสติ! หลงเซียวคุณมันบ้า! รู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่!”
หลงเซียวตรงเข้ามาบีบหัวไหล่ของเธอด้วยความโกรธเกรี้ยว “เธอเป็นใครกันแน่?! พูด!”
ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วบ่า แอนน่าตวาดกลับ “แอนน่า! จะให้พูดอีกกี่ล้านครั้งฉันก็คือแอนน่า! อั้ก…ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต!”
เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาที่แน่วแน่ของเธอ
มือทั้งสองข้างปล่อยออก พายุคลื่นที่พัดโหมกระหน่ำในใจเมื่อสักครู่พลันก็สลายหายไป
คุณชายเซียวเอามือไปเช็ดริมฝีปาก นิ้วขาวเรียวยาวมีคราบเลือดติดออกมา หัวคิ้วคลายปม แววตานิ่งสงบ เขาพูดเสียงเย็น “ฉันขอโทษ”
คำว่าขอโทษคำเดียว ทำให้ความโมโหที่หนักอึ้งอยู่ในอกลอยหายไป เธอที่ยืนห่างจากเขาได้สองเมตรก็เริ่มทำตัวไม่ถูก
“คุณ…เห็นฉันกลายเป็น…ภรรยาของตัวเองไปแล้วหรอ?” เธอพูดตะกุกตะกัก กว่าจะพูดจบหัวใจเธอก็เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา
ลึกๆก็กลัวว่าหลงเซียวจะเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีกแล้วจัดการฆ่าเธอ
“ตรวจต่อเถอะ”
หลงเซียวมีสีหน้าอิดโรยอย่างบอกไม่ถูก เขาทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง จากนั้นก็หลับตาลง
ไม่นานแอนน่าก็ตั้งสติได้ “คุณหลง จริงๆแล้วคุณสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ของคุณได้ ยังไงซะตอนนี้คุณก็มีคู่หมั้นที่คุณต้องรับผิดชอบต่อเธอ”
หลงเซียวพูดปัดรำคาญทั้งที่ยังคงหลับตา “พูดมากจริง เริ่มตรวจได้แล้ว”
เอาเถอะ เธอไม่ควรแหย่สิงโตที่กำลังเศร้าและโมโหในเวลาเดียวกัน แอนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหยิบหูฟังแพทย์ขึ้นแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่อีกฝ่ายดันได้ยินเข้า “อารมณ์ผีเข้าผีออกชะมัด ช่างเหอะ คิดซะว่าเมื่อกี้แค่โดนหมาบ้ากัดก็แล้วกัน”
หมาบ้ากัด?
หลงเซียวขมวดคิ้ว ความหุนหันพลันแล่นเมื่อครู่ กลับทิ้งความรู้สึกค้างคาไว้ให้เขาอย่างชัดเจน
สำหรับเขาแล้ว แอนน่าเป็นเหมือนยารักษา ตอนนี้เขาสามารถเข้านอนได้โดยไม่ฝันร้าย ถึงขั้นที่เดี๋ยวนี้เวลาเจ็บหัวใจ เขาไม่จำเป็นต้องกินยาก็ได้ แต่ขณะเดียวกันเธอก็เหมือนยาเสพติด ที่พอลอง ก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
หลงเซียวถอนหายใจ ในทรวงอกตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่กลับพูดไม่ออก
นิ้วเรียวของแอนน่าไล้ไปตามร่างกาย เธอจับที่บริเวณหน้าอกแข็งแรง “ปวดตรงนี้หรือเปล่า?”
“ไม่ปวด”
“ตรงนี้ล่ะ? ตอนที่ฉันกดลงไปรู้สึกเจ็บไหม?”
“ไม่เจ็บ”
แอนน่าตรวจอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน แต่หลงเซียวก็เอาแต่บอกว่าไม่เจ็บไม่ปวด นั่นก็แสดงว่าหัวใจของเขาปกติดีแล้วนี่ แต่ทำไมพอมีอาการขึ้นมาเขาก็กลายร่างเป็นแบบนั้นได้?
อาการป่วยที่ติดค้างอยู่ในใจของเขามันเกินเยียวยาแล้ว
เอาเถอะ หลงเซียว โรคที่นายเป็นอยู่ไม่ใช่โรคหัวใจ แต่เป็นโรคทางใจมากกว่า
แอนน่าลูบริมฝีปาก มือทั้งสองข้างกดลงไปที่ตำแหน่งเดียวด้วยแรงทั้งหมดที่มี “แล้วแบบนี้ล่ะ?”
“เธอเป็นบ้าหรือไงห้ะ!”
เธอกดแรงจนหลงเซียวเกือบหายใจไม่ออก หน้าอกของเขาขึ้นเป็นรอยแดง เขากระแอมไอออกมาหลายครั้ง
แอนน่าปล่อยเขาออก แล้วยักไหล่ “อ้อ ที่แท้คุณก็เจ็บเป็น”
“เธออยากตายใช่ไหม”
คุณชายเซียวลุกขึ้นนั่ง ประสานสายตาเข้ากับแววตาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มของคนตรงหน้า เขาก็ไม่เข้าใจนัก ทำไมแววตาที่ไร้เดียงสาไม่รู้ตัวของเธอ ถึงทำให้เขาโกรธไม่ลง สุดท้ายก็ทำได้แค่กลืนมันลงไป
“คุณหลง หัวใจของคุณฟื้นตัวได้ดีมาก แต่ถึงยังไงคุณก็เคยได้รับการผ่าตัดมาดังนั้นจำเป็นต้องต้องใช้เวลารักษาตัวหน่อย แต่ฉันกล้ายืนยันได้เลยว่าที่คุณปวดหัวใจบ่อยๆไม่ได้เกี่ยวอะไรกับร่างกาย แต่เป็นเพราะคุณคิดถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วมากจนเกินหัวใจจะรับไหว”
ดวงตาสีดำขลับเริ่มมีพายุก่อตัวเล็กๆ ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดถึงภรรยาที่เสียชีวิตของเขาได้อย่างคล่องปาก ช่างไม่กลัวตายจริงๆ
“แล้วไง?”
แอนน่าม้วนสายหูฟัง “โรคหัวใจจำเป็นต้องพึ่งยารักษาหัวใจ ฉันจะจ่ายยาให้คุณเท่าที่จะช่วยได้ ที่เหลือก็อยู่ที่ตัวคุณแล้วล่ะ”
แอนน่าพูดชัดเจน เธอไม่มีปัญญาจะช่วยเขาได้มากกว่านี้ เขาต้องเริ่มรักษาที่ตัวเอง ในขณะเดียวกันเธอกำลังบอกว่าเขาควรปล่อยเธอได้แล้ว
หลงเซียวสวมเสื้อ นิ้วเรียวค่อยๆติดกระดุมทีละเม็ด “ถ้างั้นก็รบกวนช่วยหายารักษาหัวใจให้ฉันที วันไหนที่อาการฉันไม่ดีขึ้น วันนั้นเธอก็ต้องอยู่ที่นี่”
ให้ตายสิ!
“ถ้าคุณเป็นแบบนี้ตลอดไป งั้นฉันต้องอยู่ที่นี่จนแก่ไปกับคุณหรือไง?” แอนน่าพูด
หลงเซียวติดกระดุมเม็ดสุดท้าย เขายืนขึ้นตรงหน้าหญิงสาว สายตามองเธออย่างแน่วแน่ มือใหญ่เอาเสื้อเชิ้ตยัดเข้ากางเกง “เข้าใจไม่ผิด ถ้าฉันหมดหนทางรักษา เธอจะต้องอยู่กับฉันจนแก่”
แอนน่าเชิดหน้าขึ้น แล้วฉีกยิ้มหวานยียวน นิ้วจิ้มไปที่หน้าอกของหลงเซียว “คุณหลง อย่าบอกนะว่าหลงรักฉันเข้าแล้ว?”
แม้จะรู้คำตอบดีว่าไม่ใช่ แต่หยอกล้อกับสิงโตขี้โมโหก็น่าสนุกอยู่
หลงเซียวปัดนิ้วเธอออก สีหน้ากลับสู่ภาวะปกติ “ฝันไปเถอะ”
เธอมองร่างสูงที่เดินออกไปแล้วเอ่ย “คุณสร้างโรงพยาบาลหวาเซี่ยขึ้นมาก็เพื่อรำลึกถึงภรรยา แค่นี้ก็รู้แล้วว่าคุณให้ความสำคัญกับความรัก ไม่ใช่คนเลือดเย็นแบบที่แสดงออกมา ฉันว่าจริงๆแล้วคุณสามารถใช้ชีวิตให้มีความสุขกว่านี้ได้ ปล่อยวางอดีต แล้วแต่งงานมีลูก”
หลงเซียวยืนหันหลังให้ คนทั้งสองต่างมองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย “ภรรยาของฉัน จะมีแค่คนเดียว”
“ฉันว่าคุณก็ไม่ใช่คนโง่ คงรู้ว่าตัวเองก็เป็นที่หมายปองของผู้หญิงมากมาย ไม่เห็นจะต้องปิดกั้นตัวเองเลย ใครๆก็รู้คนตายตายแล้วไม่มีทางฟื้นขึ้นมาหรอก คุณคงไม่คิดจะจมอยู่กับอดีตไปทั้งชีวิตใช่ไหม?”
“นี่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ? จุ้นจ้านเกินเหตุมันจะไม่ดีต่อตัวเธอ”
ทำคุณบูชาโทษชัดๆ! ปวดหัวใจก็สมควรแล้ว! ปวดให้ตายไปเลย!
แอนน่าหัวร้อน แต่พอดูนาฬิกาก็พบว่าถึงเวลาทำอาหารเย็นแล้ว
ร่างบางยืนอยู่ในห้องครัว เธอลังเลอยู่นิดหน่อย
ไอคนเย็นชาอย่างหลงเซียวนั่นชอบพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่น ไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นแม้แต่นิดเดียว แต่ในขณะเดียวกันท่าทางทึ่มๆบื้อๆนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย จะเกลียดก็เกลียดไม่ขึ้น จะรำคาญก็รำคาญไม่ลง
“ซวงซวง ปกติเทพธิดาของเธอชอบกินอะไรหรอ?”
แอนน่านั่งอยู่ข้างตู้เย็นในห้องครัว เธอส่งข้อความไปหาลู่ซวงซวง
ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา “ปลา! เทพธิดาชอบกินปลาที่สุด เพราะเธอเป็นหมอน่ะ จะกินอะไรก็ต้องพิถีพิถันนิดนึง แต่เธอก็กินของหวานนะ แล้วก็มีบล็อคโคลี่ หน่อไม้ อืม…จริงสิ! ลั่วลั่วก็ชอบเห็ดอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ ”
ลู่ซวงซวงตอบมาเป็นชุด แอนน่าย่อยความคิดอยู่แป๊บนึงก็สรุปได้ว่า “เทพธิดาก็กินเก่งอยู่เหมือนกันนะ”
“หรอ? เหมือนจะใช่ ฮ่าๆ!”
วัตถุดิบที่ลู่ซวงซวงพูด พอนำมาประกอบเป็นอาหารจีนนับว่าทำไม่ยากเท่าไหร่ เน้นผักเป็นหลัก รสจืดนำ
แอนน่าง่วนอยู่ชั่วโมงกว่าๆ อาหารทั้งหมดก็ถูกตั้งลงบนโต๊ะ
หลงเซียวมองอาหารที่วางเต็มโต๊ะ “หมายความว่าไง?”
แอนน่าถอดผ้ากันเปื้อนออก ก่อนจะแนะนำอาหารทีละจาน หลังจากแนะนำเสร็จก็ว่า “แน่นอนว่าฉันอยากช่วยรักษาโรคทางใจให้คุณ อาหารพวกนี้ล้วนเป็นอาหารที่ภรรยาของคุณชอบ ฉันเคยอ่านหนังสือโบราณ ในนั้นบอกว่าดวงวิญญาณของคนที่ตายไปแล้วจะวนเวียนอยู่ท่ามกลางปรโลกกับโลกมนุษย์ หากได้เห็นของที่ตนชอบก็จะถูกเรียกเข้ามา เพราะฉะนั้นไม่แน่ว่าตอนนี้เธออาจจะอยู่ที่นี่แล้วก็เป็นได้”
“ไร้สาระ!”
“จะว่าไร้สาระก็ได้ แต่ลองดูก็ไม่ใช่เสียหาย”
ลู่ซวงซวงบอกว่าถ้าเป็นไปได้พยายามยิ้มให้เขา คุณชายเซียวขาดความรักมากๆ
เอาล่ะ ยิ้มให้หน่อยฟันคงไม่ร่วงหรอก
คุณชายเซียวขยับตะเกียบ อาหารที่คุ้นเคย ราวกับเข็มนาฬิกากำลังวนย้อนกลับ วันวานปรากฏขึ้นอีกครั้ง
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น แอนน่าซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามก็กำลังส่งยิ้มพิลึกมาให้เขา คุณชายเซียวเกือบทำตะเกียบหลุดมือ
“คุณหลง ทานให้อร่อยนะคะ”
คุณชายเซียว “…”
เมนูที่รู้สึกคุ้นเคย ที่ภรรยาเขาไม่ได้เป็นคนทำ แต่เป็นผู้หญิงอีกคนที่ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางผู้คนมากมายในโลกของเขา
แสงจันทร์ส่องสว่าง จานบนโต๊ะเปล่งประกายคั่นกลางระหว่างคนทั้งสองที่กำลังสมานแผลใจที่พังสลายยากจะกลับมาเหมือนเก่า
อาหารมื้อนี้ทำเอาแอนน่ากินไปเหนื่อยไป เธอส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่หน้านิ่งเป็นน้ำแข็งจนกรามค้างไปทั้งหน้า แต่ที่เหนื่อยยิ่งกว่าคือเธอไม่ได้รับการตอบสนองแต่อย่างใด
แอนน่านอนนวดหน้าอยู่บนเตียง หากเขาหมดทางเยียวยารักษาจริง เธอจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปจริงๆหรอ?
หมอนั่นต่างหากที่ฝันไปเถอะ
ณ ห้องหนังสือ วิลล่าตระกูลหลง
“ท่านประธาน นี่คือข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับแอนน่าที่สืบมาได้ครับ”
หลงถิงเปิดอ่านเอกสาร รูปภาพและข้อความที่บรรยายชีวิตทั้งยี่สิบกว่าปีของแอนน่าได้อย่างละเอียดทีนึง
“ลูกสาวของเฉียวหย่วนฟาน”
หลงถิงอ่านซ้ำชื่อนี้สองรอบอย่างไตร่ตรอง
เหลียงจ้งซุนพยักหน้า “ครับ นอกจากนี้ข้อมูลของตู้หลิงเซวียนคู่หมั้นของเธอก็อยู่ในนี้แล้ว ท่านประธาน ตระกูลตู้กับตระกูลเฉียวซื่อสองตระกูลนี้ ในอเมริกาตระกูลนึงมีชื่อเสียงโด่งดังมานานหลายสิบปี ส่วนอีกตระกูลก็เป็นบริษัทลงทุนยักษ์ใหญ่ จะประเมินพวกเขาต่ำไม่ได้เด็ดขาดครับ”
“อืม”
“ท่านประธานจะให้ติดต่อแอนน่าเพื่อนัดพบเธอไหมครับ?”
“ตอนนี้ยัง จับตาเอาไว้ อย่าให้เธอคิดแม้แต่จะลงมือทำอะไร”
“ครับ ส่วนโม่ล่างคุน ท่านจะให้…”
หลงถิงปิดเอกสารลง “เรื่องงานแต่งของหลงเซียวยังต้องคิดทบทวนกันอีกรอบ บอกเขาว่าช่วงนี้งานที่บริษัทค่อนข้างยุ่ง รอให้เดือนนี้สะสางเรียบร้อยก่อนค่อยว่ากัน”
“ครับท่าน”
หลงถิงดูรูปภาพแอนน่า ยอมรับว่ารูปร่างหน้าตาของเธอสวยโดดเด่นมาก อีกทั้งรายละเอียดที่เขียนไว้ด้านข้าง บรรยายเสียจนเธอเป็นเทพธิดามาจุติก็ไม่ปาน
เขาพ่นลมหายใจแรง “แอนน่า…ผู้หญิงคนนี้ยังอยู่กับหลงเซียว?”
“ตอนนี้ยังอาศัยอยู่กับคุณชายเซียวที่วิลล่าแถบชานเมือง นับๆดูก็น่าจะสิบกว่าวันได้แล้วครับ”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน รอยย่นปรากฏชัดที่บริเวณหางตา คิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะยอมให้เธออาศัยอยู่ในบ้าน แถมนานเป็นสิบกว่าวัน?
หลงจื๋อนั่งเล่นแหวนอยู่ในห้องรับแขก หลงถิงลงมาจากห้องหนังสือชั้นสอง จึงเห็นว่าเขายังไม่นอน “ทำไมยังอยู่ตรงนี้?”
หลงจื๋อรู้สึกกลุ้มใจอย่างมาก ในที่สุดวันนี้ก็มีคนถามขึ้นจนได้
“จะไปนอนแล้วครับ”
หลงถิงเห็นของบางอย่างส่องประกายวาววับในมือเขา “นั่นอะไร?”
หลงจื๋อรีบกำมือหลบ “ไม่มีอะไรครับ”
“เอาออกมาให้ฉันดู” หลงถิงเดินลงมาจากบันได ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าลูกชาย รังสีน่าเกรงขามแผ่ซ่านมายังหลงจื๋อ
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ ก็แค่ของเล่นเท่านั้น”
“เสี่ยวจื๋อ?” หลงถิงพูดคำเดียว หลงจื๋อก็เป็นใบ้ไป
เขาชูแหวนขึ้น “อันนี้ครับ”
หลงถิงใช้สายตาพินิจอยู่ไม่นาน แหวนนี้มันเหมือนกับที่แอนน่าใส่เป๊ะๆ เมื่อสักครู่เขาเพิ่งดูรูปเธอมา จำได้ไม่มีผิดเพี้ยน
แถมในข้อมูลยังบอกว่าแหวนวงนี้เป็นแหวนที่คุณชายตระกูลตู้สั่งทำขึ้นพิเศษเพื่อเธอ ในโลกนี้จึงมีแค่วงเดียว
ทำไมถึงมาอยู่ในมือหลงจื๋อได้?
“เอามาจากไหน?”