คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 1161 การรับมือกับตาเฒ่าต้องใช้วิธีการยั่วยุให้เกิดอารมณ์ฮึกเหิม
- Home
- คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป
- ตอนที่ 1161 การรับมือกับตาเฒ่าต้องใช้วิธีการยั่วยุให้เกิดอารมณ์ฮึกเหิม
ตอนที่ 1161 การรับมือกับตาเฒ่าต้องใช้วิธีการยั่วยุให้เกิดอารมณ์ฮึกเหิม
จางม่านหนิงยิ่งร้องไห้เสียใจ "คุณพูดว่า…..ด้วยนิสัยใจคอของเควินแล้ว เขายอมให้ซินซินคลอดลูกของเขาไหม? ในใจของเควิน…..เกรงว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถปล่อยแอนน่าไปได้"
ตู้เฉิงเย่เองก็รู้สึกมึนงงชั่วขณะเหมือนกัน ในเวลานี้คนอื่นไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้เลย มีเพียงเขาที่ต้องเข้าใจตัวเอง
"เดี๋ยวก่อน"
"หากที่บ้านต้องมีเด็กจริงๆ……คงเป็นที่ดีมากๆเลย….ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย ผมล้วนชอบหมดแหละ"
เมื่อมาถึงอายุช่วงอายุนี้ล้วนต้องการลูกหลานทั้งนั้น ต้องการเห็นพวกเขาเติบใหญ่เหมือนต้นไม้ผลิใบ มีใครบ้างที่ไม่อยากอุ้มหลานชายหรือหลานสาว และในอนาคตอยากได้ยินพวกเขาเรียกคุณปู่กับคุณย่าบ้าง
ตู้เฉิงเย่มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจเป็นอย่างมาก เขาได้ออกจากตำแหน่งงานผู้บริหารของบริษัทตั้งนานแล้ว หลายปีมานี้ได้ห่างหายจากการแข่งขันทางธุรกิจแล้ว แถมตอนนี้อายุหกสิบปีแล้ว ดังนั้นเลยคิดอยากมีหลานมาก "ถึงแม้ผู้ใหญ่มีความผิด แต่เด็กในท้องเป็นผู้บริสุทธิ์ หวังว่าเควินจะเข้าใจ"
ตู้หลิงเซวียนที่อยู่นอกประตู แทบไม่ได้ขยับมือที่เคาะประตูเลย
เขาสงบสติอารมณ์ไม่กี่นาที แล้วหันหลังเดินกลับห้องของตัวเอง
"สวัสดีครับ ผมคือตู้หลิงเซวียน สามีของเจิ้งซิน"
เมื่อได้ยินว่าเป็นตู้หลิงเซวียน ตำรวจที่ดูแลเรือนจำประจำเมืองหลวงก็ยิ้มเล็กน้อย "สวัสดีครับ คุณตู้"
ในมือของตู้หลิงเซวียนคีบบุหรี่ม้วนหนึ่งอยู่ ขณะเดียวกันควันบุหรี่ก็ลอยออกไปไกลทางซอกหน้าต่าง "ผมต้องการยื่นเรื่องประกันตัวรอคลอดของภรรยาผม ไม่ทราบว่าต้องดำเนินขั้นตอนอะไรบ้างครับ?"
……
เพราะการมาของส้งชิงเซวี๋ยน บรรยากาศที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยจึงคึกคักเป็นพิเศษ
โดยเฉพาะแผนกหัวใจที่คลั่งแทบเป็นบ้า
หลังจากที่หลินซีเหวินและหวาเทียนตรวจสอบห้องเสร็จก็รีบไปที่ห้องทำงานของส้งชิงเซวี๋ยนอย่างเร่งด่วน แต่ปรากฏว่าห้องทำงานของเขามีผู้คนล้อมรอบจนเข้าออกไม่ได้เลย
คุณหมอหวังกับคุณหมอซุนกำลังพูดคุยกับเขาอยู่
คุณหมอซุนเหลือบตามองส้งชิงเซวี๋ยนตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ แถมยังใจกล้าดึงเนกไทของส้งชิงเซวี๋ยนเล็กน้อยด้วย "ศาสตราจารย์ส้ง ไม่มีความเมตตาเลย! แทบไม่มีความเมตตาเลย! ออกไปเที่ยวเพียงคนเดียวแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะไม่ซื้อของฝากติดไม้ติดมือให้กับพวกเรา! ทำผมเสียใจมาก!"
คุณหมอหวังเองก็รู้สึกโมโหเหมือนกัน "ศาสตราจารย์ส้ง พวกเราตั้งตารอคอยนับเดือนนับดาว จนในที่สุดคอยคุณก็กลับมาสักที แต่คุณกลับไม่มีของฝากอะไรให้กับพวกเราเลย แบบนี้เหมาะสมหรอ?"
พยาบาลที่เคยทำงานร่วมกันและสนิทสนมกับส้งชิงเซวี๋ยนไม่กี่คนก็เดินเข้ามาขัดจังหวะขึ้น "ศาสตราจารย์ส้งค่ะ พวกเราดูโพสต์ของคุณแล้ว ไปเที่ยวรอบโลกทำให้ผู้คนอิจฉาแบบนี้ แล้วจะยอมเป็นเพื่อนกันได้ยังไง"
"ศาสตราจารย์ส้งผู้ที่เจ้าชู้และพราวเสน่ห์ไม่เจอสาวสวยเซ็กซี่จากต่างประเทศบ้างหรอ? ผมได้ยินมาบ้างนะครับว่า สาวสวยเซ็กซี่ต่างประเทศชอบคุณลุงแบบคุณ"
คุณหมอหวังหัวเราะฮ่าฮ่า "เสี่ยวจ้าว นายใส่ร้ายป้ายสีศาสตราจารย์ส้งมากเกินไปแล้ว คนเขาชอบคุณลุง ไม่ได้ชอบคุณปู่สักหน่อย ไม่สิ ศาสตราจารย์ส้งของพวกเราคือผู้อาวุโสแล้ว!"
ส้งชิงเซวี๋ยนเผยสีหน้าเมินเฉย พร้อมเผยท่าทางสง่าผ่าเผย "ฉันแก่หรอ? พวกเธอเคยเห็นคนแก่แบบนี้มาก่อนหรอ?"
หลินซีเหวินปรบมือดังลั่นขึ้น "เปล่าสักหน่อย! ไม่เคยพบเคยเห็นเลย! ศาสตราจารย์ส้งยังคงดูเป็นหนุ่มอยู่!"
หวาเทียนก็พูดเสริมขึ้นว่า "เป็นหนุ่มแน่นอน หากไม่ยอมรับก็มาดวลได้เลย"
คราวนี้คุณหมอหวังกับคุณหมอซุนก็รวมหัวเล่นงานหลินซีเหวินกับหวาเทียนทันที "พวกคุณสองคนนี้ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ!"
ส้งชิงเซวี๋ยนตบหัวหลินซีเหวินเล็กน้อย "เด็กน้อยหลินช่างพูดช่างจาจริงๆ พูดได้ดี"
ส่วนหวาเทียนล่ะ เป็นลูกศิษย์ของเขา ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องชื่นชมเหมือนกัน "สองปีแล้วนะ ทักษะการแพทย์ก้าวหน้าถึงไหนแล้ว? กลับรอบนี้ฉันต้องทดสอบพวกคุณสักหน่อยแล้ว" หวาเทียนยึดอกไหล่ผึ้งขึ้น เพื่อต้องการให้เขาเห็นป้ายบนหน้าอกของตัวเอง
"โอ๋! ผู้ช่วยศาสตราจารย์หรอ! ถือว่าไม่เลว! ถือว่ามีความก้าวหน้า!"
ห้องทำงานยังคงมีบรรยากาศครึกครื้น จนลั่วหานไม่กล้าเดินเข้าไปรบกวน
แต่หลินซีเหวินที่มีสายตาเฉียบแหลมได้เห็นร่างเงาของเธอเรียบร้อยแล้ว เลยรีบโบกมือ และตะโกนเรียกหาเธอ "คุณหมอฉู่! เข้ามาก่อน! เข้ามาค่ะ!"
เมื่อเห็นเป็นลั่วหาน คุณหมอไม่กี่คนและพยาบาลก็เปิดทางให้ทันที ทำให้ลั่วหานที่ไม่อยากเข้ามาก็ต้องเข้าแล้ว
"สวัสดีครับ คุณหมอฉู่….."
"คุณหมอฉู่……"
คุณหมอแผนกหัวใจต่างเคารพและเกรงกลัวต่อลั่วหาน ทุกคนไม่เคยกล้าหยอกเล่นกับเธอตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ดังนั้นใครมีหน้าที่ควรทำอะไรก็รีบแยกย้ายออกไปทำงานกันทันที
ซึ่งลั่วหานกลับรู้สึกอึดอัดใจมาก
"ลุงส้ง หลังจากกลับมาปรับตัวได้แล้วใช่ไหมคะ?"
ส้งชิงเซวี๋ยนทำปากมุ่ย พร้อมเผยสีหน้าไม่พอใจ จากนั้นก็นั่งลง "เมื่อกี้ยังพอปรับตัวได้ แต่พอเธอมาฉันกลับปรับตัวไม่ได้แล้ว"
หลินซีเหวินกับหวาเทียนทำได้เพียงแอบยิ้มเงียบๆ มีเพียงตาเฒ่าน้อยที่กล้าออดอ้อนต่อหน้าคุณหมอฉู่
ลั่วหานกระแอมเล็กน้อย "ไม่สบายตรงไหนไหมคะ? เดียวฉันช่วยค่ะ"
ส้งชิงเซวี๋ยนเผยท่าทางน้อยใจเหมือนเด็กน้อยขึ้น "ถึงยังไงก็ไม่สบายอยู่ดี"
หลินซีเหวิน : "……."
หวาเทียน : "……"
โอเค ตาเฒ่าน้อยชนะแล้ว
การที่ลั่วหานรับมือกับเขา เธอมีแผนอยู่แล้ว เลยไม่สนใจเขาแล้ว แต่กลับหยิบประวัติคนไข้จากข้างหลังออกมา "ฉันว่าคุณต้องไม่สบายแน่ ประเด็นหลักคือง่วง อ๋อ งั้นฉันมอบคนไข้คนหนึ่งให้คุณดูแลละกัน"
ส้งชิงเซวี๋ยนลูบเคราเล็กน้อย "คนไข้อะไรหรอ?"
ที่เขามาที่นี่ไม่ใช่ต้องดูอาการถังจงรุ่ยก่อนหรอกหรอ?
"คุณดูเอาเองละกัน"
ลั่วหานไม่รีบร้อน แต่รอคอยเขาเห็นด้วยตัวเอง
ส้งชิงเซวี๋ยนทำปากบ่นพึมพำ แล้วเปิดเอกสารขึ้น
หน้าแรกเขียนประวัติอาการและบันทึกการรักษาของ"คนไข้ถังจงรุ่ย"ไว้อย่างชัดเจน
ลั่วหานยืนกอดหน้าอก และแอบยิ้มเล็กน้อย "คุณลุงส้งค่ะ คุณคิดว่ายังไงหรอคะ?"
ส้งชิงเซวี๋ยนปิดเอกสารอย่างเร็ว "ถือว่ารวดเร็วดี"
ลั่วหานอมยิ้ม ไม่พูดอะไร
แน่นอนว่ารวดเร็ว นับตั้งแต่แน่ใจว่าส้งชิงเซวี๋ยนอยู่ในประเทศ ถังจงรุ่ยก็ติดต่อกับทางโรงพยาบาลที่อเมริกา จากนั้นวินาทีแรกก็นำตัวพ่อมาส่งที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย แต่เมื่อสองชั่วโมงก่อนถังจงรุ่ยก็เข้าพักห้องวีไอพีที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยเรียบร้อยแล้ว
เพียงแต่ว่าร่างกายของเขาอ่อนแอมาก และตอนนี้อยู่ในสภาวะหมดสติอยู่
หลินซีเหวินหรี่ตายิ้ม "ตาเฒ่าน้อย คุณไม่ไปเยี่ยมดูสักหน่อยหรอ? ได้ยินมาว่าคนไข้คนนี้เป็นเพื่อนสนิทของคุณด้วย"
"หืม!"
ส้งชิงเซวี๋ยนโยนประวัติคนไข้ลงบนโต๊ะด้วยท่าทางเหมือนกับคนนัดประท้วงหยุดงานอย่างนั้น "ไม่ไป"
เมื่อหลินซีเหวินได้ยินเขาล้มเลิกรู้สึกรีบร้อนใจ "ตาเฒ่าน้อย คนไข้กำลังรอคุณอยู่นะ เวลาไม่รอคนนะคะ"
ลั่วหานจับมือหลินซีเหวิน โดยที่สายตามองบนตัวส้งชิงเซวี๋ยน "ซีเหวิน มีบางคนกลัวแล้ว ออกไปท่องโลกมาตั้งสองปี เกรงว่าในหัวสมองคงเหลือเพียงไขมันแล้วมั้ง จนความรู้เรื่องการรักษาคงไม่เป็นแล้วแหละ"
ส้งชิงเซวี๋ยนกัดฟันแน่น ยัยเด็กลั่วลั่ว พูดจาน่าโมโหนัก!
ลั่วหานพูดต่อว่า "หากกลัวก็บอกมาเลย จะได้ไม่ต้องเรียกให้กลับมาข้ามน้ำข้ามทะเลจากอเมริกา ครั้งนี้พวกเราคงขายขี้หน้ามากแน่เลย ขายขี้หน้าถึงอเมริกาแน่ๆ"
หลินซีเหวินรู้สึกสนุกสนานอยู่ในใจเงียบๆ พี่ลั่วฝีปากร้ายกาจจริงๆ "ใช่ค่ะ ช่างน่าสงสารคุณถังหรือพ่อของรองคณบดีนะคะ เพราะมีบางคนกลัวรักษาพ่อของเขาไม่ได้ จากนี้เขาคงถูกทางโรงพยาบาลสั่งห้ามด้วยแน่เลย โธ่ๆ พอนึกถึงก็รู้สึกใบหน้าแดงอยากร้องไห้เลย!"
ครั้งนี้ส้งชิงเซวี๋ยนโมโหเดือดดาลมาก "พวกเธอสองคนพูดจาไร้สาระมาก ไม่ทราบว่าฉันกลัวตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ?"
ลั่วหานโบกมือล้มเลิก "ไปกันเถอะ บางคนหงุดหงิดจนโมโหแล้ว ซีเหวิน หวาเทียน พวกเราสองคนไปบอกกับรองคณบดีกันเถอะว่า อาการป่วยของพ่อเขาพวกเรารักษาไม่ได้แล้ว"
ส้งชิงเซวี๋ยน : "……."
โอ้มายก็อต!
เขาแค่โมโหเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง แค่เล่นตัวสักพักเท่านั้นเอง
เขาพูดว่าจะไม่ดูอาการแล้วหรอ?
ไอ้พวกเด็กเวร!
เห้ย!
ส้งชิงเซวี๋ยนคว้าจับกระเป๋ายาของตัวเอง แล้วก้าวเท้าเดินจากไป!
เสื้อกาวน์ยาวถูกลมพัดพลิ้วสะบัด ขณะเดียวกันก็พัดเส้นผมและกระโปรงสีขาวของหมอผู้หญิงด้วย
หลินซีเหวินกับลั่วหานจูงมือกันเดินออกไปดู ขณะเดียวกันก็พยายามกลั้นหัวเราะ แต่หลังจากที่เห็นส้งชิงเซวี๋ยนหายไปจากประตูลิฟต์ ในที่สุดไม่กี่คนก็ระเบิดหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา
"พี่ลั่ว เมื่อกี้สีหน้าของศาสตราจารย์ส้งตลกมากเลย ฮ่าฮ่า!"
ลั่วหานเขกหัวเธอเล็กน้อย "เห็นหรือยัง จะรับมือกับเขาต้องใช้วิธีการยั่วยุให้เกิดอารมณ์ฮึกเหิม ไปกันเถอะ ไปทำการตรวจร่างกายให้กับคุณถังกัน"
"ค่ะ ได้ค่ะ!"