หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ - ตอนที่ 13 ดึกแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ

"ซูยุ่นเหรอ?"

เขาค่อยๆ หรี่ตามองเล็กน้อย จากนั้นไอเย็นบนตัวเขาก็ค่อยๆลดลง

ฉันก้าวเดินไปข้างหน้าพบว่าสีหน้าเขาไม่ค่อยดีเลย เส้นเลือดบนหน้าผากขมวดปมตึงเครียด ทั้งๆที่เวลานี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง แต่เหงื่อบนใบหน้าของเขากลับไหลหยดติ๋งๆ

ฉันตื่นตกใจพลางยื่นมือออกไป: "ประธานลู่ คุณตัวร้อนแล้วค่ะ"

"ฉันรู้"

เขาขมวดคิ้ว บ่งบอกว่าไม่พอใจ

ฉันรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ลู่จือสิงคนนี้ พอป่วยแล้วเหมือนเด็กคนหนึ่งเลย: "ผู้ช่วยหลี่ได้ให้คุณทานยาบ้างมั้ยคะ?"

"ยัง"

ตอนที่เขาพูดออกมา น้ำเสียงฟังดูเฉยเมยเป็นอย่างมาก

ฉันยิ้มอย่างไร้ความปราณี ผู้ชายยังไงเสียก็เป็นพวกไม่ละเอียดละอ่อนเท่าไหร่: "ฉันจะไปหายาแก้โรคกระเพาะมาให้นะคะ ยาลดไข้มีฤทธิ์กัดกระเพาะน่ะค่ะ ประธานลู่พอจะอาบน้ำไหวมั้ยคะ?"

เขามองฉันครู่หนึ่งแล้วจึงขยับตัวเพื่อยืนยันว่ายังมีสติอยู่ เขาลุกขึ้นเดินไปห้องอาบน้ำ ฉันมองสักพักจนเห็นว่าเขาเดินมั่นคงแล้วถึงค่อยลงไปเอายาแก้โรคกระเพาะที่ห้องครัว

เธอหาอยู่ซักพักจึงพบกล่องยาที่แทบไม่มียาอยู่ในนั้น จึงไม่ต้องพูดถึงยาแก้โรคกระเพาะ

โชคยังดีที่ใต้ตึกข้างนอกมีร้านขายยา 24 ชั่วโมง ฉันจึงหากุญแจแล้ววิ่งออกไปซื้อยาทันที

"เธอไปไหนมา?"

เปิดประตูมาก็เจอกับนัยน์ตาเย็นเฉียบของลู่จือสิง

ฉันตกใจเดินถอยหลังมาก้าวหนี่ง: "คุณมายืนเฝ้าอยู่ทางเข้าประตูทำไมคะ? บ้านคุณไม่มีอะไรเลย ฉันเลยออกไปซื้อยามาให้คุณน่ะค่ะ"

สายตาเขามองลงมาที่ถุงยาในมือฉัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นจึงหมุนตัวเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

ฉันรีบเดินเข้าไป หายาแก้โรคกระเพาะที่เพิ่งซื้อมายื่นให้เขา: "คุณทานยาแก้โรคกระเพาะก่อนนะคะ ฉันมีทำโจ๊กเอาไว้ให้คุณทานรองท้องน่ะค่ะ"

เขาไม่พูดอะไร ยื่นมือมาหยิบยาในมือฉัน เงยหน้าแล้วกลืนยาลงไป

เห็นเขาทานยาแล้วฉันถึงค่อยเข้าไปในห้องครัว เพื่อเอาโจ๊กที่ต้มเอาไว้ก่อนออกไป ใส่ชามส่งให้เขา แล้วก็จัดการทำให้เขาตัวเย็นลง ซึ่งไม่ง่ายเลยกว่าจะทำให้อุณหภูมิลดเหลือ 37.5 องศาจาก 39 องศา

จัดการจนเสร็จก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าพรุ่งนี้ยังมีสอบรอบสองอีก จึงลุกขึ้นทันที: "ประธานลู่ ตอนนี้ดึกแล้ว คุณรีบพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"

ฉันพูดแล้วก็รีบลุกขึ้น แต่ไม่คิดว่าในชั่วพริบตาเขาจะยื่นมือมาดึงฉันเอาไว้: "อย่าไปเลย"

การกระทำของเขารวดเร็วมากจนฉันตั้งตัวไม่ทัน จึงเสียหลัก เท้าทั้งสองพาร่างครึ่งหนึ่งของฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วก็จูบไปที่ใบหน้าด้านข้างของเขา

ฉันรู้สึกได้ว่ามือที่วางอยู่บนข้อมือกระชับขึ้น และจูบอันร้อนแรงของลู่จือสิงก็เริ่มลงมาที่ลำคอของฉัน

ตัวเขายังร้อนอยู่ ลมหายใจที่พ่นออกมาจึงมีไอร้อนปนออกมาด้วย ซักพักก็ไปที่ลำคอหลังใบหู มุมปากของฉัน…

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เริ่มอ่อนโยนละมุมละไม ลมหายใจของฉันถี่รัวขึ้น

ริมฝีปากทั้งสองข้างก็ร้อนขึ้น ฉันสะดุ้งตื่นแล้วยื่นมือผลักเขาออกไป รีบยันตัวลุกขึ้นจากอ้อมอกของเขาทันที: "ประธานลู่ ดึกแล้ว ฉันจะกลับบ้านแล้วค่ะ"

บรรยากาศอันน่าคลุมเครือถูกทำลาย ฉันไม่กล้ามองหน้าลู่จือสิง

เขาเงยหน้ามองฉันด้วยแววตาที่ดูคลุมเครือ: "ที่นี่มีห้องรับแขกมากมาย ดึกแล้ว คืนนี้เธอพักที่นี่เถอะ"

"ไม่ต้องยุ่งยากหรอกค่ะ ฉันเรียกรถ…"

"ซูยุ่น ถ้าคุณยังพูดจาไร้สาระอยู่อีก เชื่อไหมว่าฉันจะลากคุณขึ้นเตียงเดี๋ยวนี้?"

เขาพูดตัดบทฉัน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

ฉันตกใจในคำพูดของเขา ไม่กล้าลังเลอีก ได้แต่พยักหน้า: "งั้นประธานลู่ ฉันไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

ลู่จือสิงเงยหน้าขึ้น ชำเลืองมองมาทางฉัน："มีอุปกรณ์อาบน้ำอยู่ในตู้"

ฉันพยักหน้าแล้ววิ่งขึ้นไปที่ห้องชั้นบนโดยไม่หันกลับมามอง

"รอเดี๋ยว"

ฉันวิ่งขึ้นบันไดไปไม่กี่ก้าว จู่ๆ ร่างที่หันหลังอยู่ของลู่จือสิงก็ลุกขึ้นและเดินเข้ามาหา

ฉันมองดูเขาเดินทีละก้าวทีละก้าวเข้ามา นึกถึงจูบที่ชวนฉงนงงงวย ในใจรู้สึกเหมือนมีกวางกระโดดเต้นไปมาอย่างไรอย่างนั้นเลย