วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 868 ฉันฆ่าลูกเขาทิ้งไปแล้ว
ตอนที่ 868 ฉันฆ่าลูกเขาทิ้งไปแล้ว
“ไร้ประโยชน์ ต่อให้นายกัด ฉันก็ไม่ปล่อย”
วิศาลได้ทางสะดวกแล้ว
“วิศาล ฉันพูดดีๆกับแกมากมาย แกยังไม่เห็นแก่หน้าความเป็นเพื่อนของพวกเราใช่ไหม?” ธัชชัยเริ่มรุนแรง
“ไม่ไว้หน้านาย? จะกล้าทำได้อย่างไร แค่นายไม่ต่อยฉัน ก็เป็นบุญอย่างมากแล้ว”
วิศาลเปลี่ยนท่านั่งสบายๆ แล้วจ้องธัชชัยที่หมดหนทาง
สำหรับวิศาลแล้ว ตอนนี้เขามีความสุขมาก เขาชอบนั่งจ้องกับธัชชัยเงียบๆ
“นายจะไม่ให้หน้าความเป็นเพื่อนของพวกเราเลยใช่ไหม?” ธัชชัยถามเป็นครั้งสุดท้าย
วิศาลเงียบอยู่นาน จึงเปิดปากพูดขึ้นอีกครั้ง “กนิษฐาเธอพูดแล้ว ว่าร่วมมือกับอำเภอพัดรัก แล้วจะฆ่าฉัน!”
ธัชชัยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเงียบไป อารมณ์ดูเคร่งเครียดมากขึ้น
เพราะเขานึกถึงคนชุดดำที่คลุมหน้าสองคนในคืนนั้น ถึงแม้ว่าจะเห็นหน้าไม่ชัด แต่ดูจากลีลาและฝีมือ ธัชชัยก็พอจะมั่นใจได้ว่าเป็นสิบสองและแปด
อำเภอพัดรักต้องการจะฆ่าวิศาลจริงๆ
ต้นเหตุทุกอย่างนี้มาจากกนิษฐา
“เธอยังบอกอะไรนายอีก?” ธัชชัยถาม
“อยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ?” วิศาลหัวตัวไป “มิน่าเล่านายยังคงนึกถึงกนิษฐา? นายจะอาศัยจังหวะนี้ที่พี่ชายนายไม่อยู่ มารำลึกความหลังก็ได้นะ เธออยู่ในห้องมืด ฉันจะทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!”
“…” บอกตามตรง ว่าที่วิศาลพูดวอนโดนต่อยมาก
“วิศาล นายอย่าเอาความคิดสกปรกๆของนายมายัดเยียดให้ฉัน!”
“ฉันพูดโดนใจงั้นเหรอ? หรืออายจนโกรธ?” วิศาลหัวเราะอีกครั้ง “นายเป็นแบบนี้ฉันจะคิดว่านายมีพิรุธนะ!”
เมื่อเห็นสีหน้าของธัชชัยเคร่งเครียด วิศาลจึงไม่แกล้งเขาแล้ว “เธอยังพูดอีกเรื่อง บอกว่านายกับอำเภอพัดรักมีความสัมพันธ์บางอย่าง ที่จะทำให้ฉันตายได้”
หยุดไปซักพัก แล้วจึงถามต่อ “ธัชชัย นายกับอำเภอพัดรักมีความแค้นอะไรกัน? ที่ไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้แล้ว?”
“นายฆ่าลูกชายเขาตายเหรอ? ไอแก่หนังเหนียวนั่นถึงได้เก็บลูกเลี้ยงมาดูแลตั้งมากมาย!”
มุกตลกของวิศาลนั้นไม่ตลกเลยสักนิด ยิ่งทำให้ธัชชัยใจเต้นแรงมากขึ้น
เขาสัมผัสได้ว่า กนิษฐารับรู้บางอย่าง แต่เล่าให้วิศาลฟังไม่หมด
ที่แท้เธอแค่ต้องการใช้อำเภอพัดรัก จัดการวิศาลนั่นเอง!
“คงจะอย่างนั้น!” ธัชชัยตอบรับ
“ฉัน…นายฆ่าลูกชายของอำเภอพัดรักไปจริงๆ? แต่ถ้าเป็นฉัน ก็จะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มันเหมือนกัน!”
ธัชชัยกระแอมสองทีอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “วิศาล นายปล่อยกนิษฐาไปเถอะ พี่ชายฉันจะดูแลผู้หญิงตัวเองให้ดีเอง!”“ไม่ปล่อย ต่อให้นายจะทำอะไรกับฉัน ฉันก็ไม่ปล่อย!” หยุดไปซักพัก แล้ววิศาลก็พูดต่อ “ธัชชัย ฉันกำลังช่วยจัดการกับอสรพิษในชีวิตพวกนายสองพี่น้องอยู่นะ!”……ตอนที่วัจสาไปเยี่ยมมิ้น หนูน้อยนอนหลับไปแล้ว หลังจากที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน เอไม่ได้รบกวนหนูน้อยผู้น่าสงสาร เธอแค่มาถามอาการจากป้าอ้อยแล้วก็กลับไปมิ้นที่ตกมาจากบันไดนั้นมีบาดแผลถลอกภายนอก เพราะหนูน้อยเอาแต่ร้องไห้ ดังนั้นจึงเฝ้าดุอาการก่อน 48 ชั่วโมง เพื่อความปลอดภัยตอนที่วัจสามาก็ไม่เจอกับวรพลแล้ว ป้าอ้อยบอกว่าหลังจากที่เขาส่งมิ้นเข้านอน ก็บึ่งตรงไปที่โพร์ทองนั่นก็หมายความว่าสองคนพี่น้องอยู่ในโพร์ทองตอนนี้ โดยเฉพาะธัชชัยที่ไม่ได้กลับไปทั้งคืน คงจะเล่นสงครามที่ยาวนานกับวิศาลอยู่เขาก็ถูกบังคับจนหมดหนทาง ถ้าเขาออกมาจากโพร์ทอง กนิษฐาก็คงถูกวิศาลกระทำชำเรา ดังนั้นจากคำขอร้องของพี่ชาย เขาจึงต้องทนอยู่ต่อในโพร์ทอง ถ้าเฝ้าวิศาลอยู่ได้ก็เท่ากับรักษาชีวิตกนิษฐาเอาไว้ได้“นี่ มากันทั้งสองคนพี่น้องแล้ว ทำไมไม่เรียกโสธรมาด้วยล่ะ ก็ได้เล่นไพ่นกกระจอกได้เลยพอดี!”วิศาลครึกครื้นมาก เพราะเขาพอใจกับการที่ธัชชัยมานั่งเฝ้าเขา“ญตว์…”ในขณะที่วรพลจะพูดบางอย่างขึ้น ธัชชัยก็ลากเขาไปอีกทาง“นายไม่ไปเฝ้ามิ้น มาทำอะไรที่นี่?”“มิ้นหลับแล้ว…แต่ว่าฉัน ฉันไม่วางใจกนิษฐา”เสียงของวรพลแหบพร่า จนพูดออกมาไม่ชัด ต้องอาศัยการอ่านปากหลังจากผ่าตัดใบหน้าของเขาเหี่ยวอย่างเห็นได้ชัด“นายไม่สบาย มาที่นี่แล้วจะมีประโยชน์อะไร? นายดูท่าทางของวิศาลนั่นสิ มีแต่จะทำให้เราลำบาก ตอนนี้เขามีลูกน้องอยู่กับมือ!”ธัชชัยไม่อยากจะเห็นพี่ชายเขามาอ้อนวอนวิศาล นอกจากการคุกเข่าอะไรนั่นแล้ว ก็ไม่เห็นว่าเขาจะสามารถทำอย่างอื่นได้เขานอกจากจะเพิ่มความดูถูกดูแคลนให้ตัวองแล้ว ก็ไร้ประโยชน์ต่อวิศาลวรพลพูดเสียงเบา “ธัชชัย ถ้าอย่างนั้นเราแจ้งตำรวจดีไหม?”ธัชชัยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “นายคิดว่าถ้าเรื่องแพร่งพรายออกไปแล้ว จากฝีมือของวิศาล ทำลายหลักฐานจะใช้เวลาเท่าไหร่? นายต้องมั่นใจว่าเจอเบาะแสก่อน”“อย่างนั้น…ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? กนิษฐาถูกเขาจับไปทั้งคืนแล้ว!”วรพลร้อนใจ จนร้องไห้ออกมา เจ็บแค้นตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ ปกป้องไม่ได้แม้กระทั่งผู้หญิงของตัวเอง เขามันขี้แพ้“แค่ฉันอยู่ตรงนี้ วิศาลจะไม่ทำอะไรกับกนิษฐา ช้าที่สุดก็คงจะคืนนี้ที่จะพากนิษฐาออกไป ดังนั้นนายกลับไปเฝ้ามิ้นที่โรงพยาบาลซะ! รู้เรื่องไหม?”ที่ธัชชัยพูด ก็เพื่อบอกให้วรพลไปถึงแม้ว่าเขาไม่อยากจะไป แต่นอกจากเชื่อฟังธัชชัยแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นอีกต่อให้ธัชชัยหมดวิธี เขาก็ยิ่งไม่มีวิธีมากกว่าวิศาลมองดูสองพี่น้องที่ไม่รู้ว่ากำลังซุบซิบอะไรอยู่ จนเวลาผ่านไป 20 นาที วรพลจึงยอมกลับไปรอจนวรพลไปแล้ว ธัชชัยก็ไม่อยากให้วิศาลเป็นฝ่ายได้เปรียบอีก เขาต้องรุกกลับ ใช้สมอง!อยากจะจับตัวกนิษฐากลับคืนจากคนที่แข็งแกร่งอย่างวิศาลนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าใช้แผนการล่อลวง อาจจะเป็นไปได้“ธัชชัย ทำไมพี่นายกลับไปแล้วล่ะ? ใกล้จะถึงเวลาทานอาหารแล้ว ไม่อยู่ทานก่อน?”ตอนนี้ในมือของวิศาลมีหมากหลายตัวที่เอาไว้ใช้งาน เขาจึงทะนงตัวเป็นพิเศษ“ตอนนี้ลูกสาวเขาร้องไห้หาแม่ จะเอาเวลาจากไหนมากินข้าวล่ะ?”ธัชชัยตอบส่งๆ พลางสังเกตไปรอบๆห้องรักษาอาการวิศาลจึงถามขึ้น “แล้วตอนกลางวันพวกเราจะกินอะไรดี?”ธัชชัยจึงตอบด้วยความเป็นห่วง “กินซุปบำรุงเถอะ ดีต่อแผลของนาย”“นายยอมขอร้องเพื่อกนิษฐางั้นเหรอ? มีใจจริงๆเลย!”วิศาลยิ้มอย่างมีเลศนัย……ตอนเย็นหลังจากที่รับลูกชายกลับมา วัจสาก็แวะพาหนูน้อยไปเยี่ยมมิ้นที่โรงพยาบาลเด็กถึงแม้ว่าระหว่างธัชชัยและวรพลจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แค่ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นสนิทแนบแน่น“แงๆ…หม่ามี๊หนูหายไปไหน? หนูจะหาหม่ามี๊…”ยังเดินไปไม่ถึงห้องผู้ป่วย ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของมิ้นดังออกมา เหมือนกับร้องไห้มานานมาก จนเสียงแหบแห้ง“มิ้นคะ เดี๋ยวหม่ามี๊ก็กลับมาแล้วนะ!”นี่เป็นเสียงของวรพลที่กำลังปลอบหนูน้อย“คุณพ่อ…คุณพ่อหลอก…ทั้งๆที่คุณพ่อบอกว่า มิ้นตื่นมาแล้วจะเจอหม่ามี๊…แต่มิ้นก็ไม่เจอหม่ามี๊…”หนูน้อยร้องไห้จนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงร้องไห้ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกสงสารในขณะที่มิ้นจูงมือลูกชายเข้าไป มิ้นก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น“หม่ามี๊ตะวัน…มิ้น…มิ้นไม่มีหม่ามี๊แล้ว! หม่ามี๊ของมิ้น…ถูก…ถูกคนเลวลักตัวไปค่ะ!”ความเป็นแม่บนตัววัจสายิ่งทำให้หนูน้อยคิดถึงหม่ามี๊ จากนั้นก็โบกมือน้อยๆ เข้าซุกอ้อมกอดวัจสา เป็นเช่นนี้เธอค่อยรู้สึกสบายใจวัจสากอดมิ้นที่กำลังร้องไห้งอแง แล้วลูบหลังเอเบาๆเป็นเชิงปลอบโยน“ไม่ร้องไห้นะคะ…เดี๋ยวหม่ามี๊ของมิ้นต้องกลับมาแน่นอน ถ้าหม่ามี๊มาเห็นมิ้นร้องไห้แบบนี้ คงจะเสียใจแย่เลย มิ้นต้องอดทนรอหม่ามี๊กลับมานะคะ”“ค่ะ…อย่างนั้นมิ้น…มิ้นไม่ร้องไห้แล้วค่ะ มิ้นจะเป็นเด็กดีรอหม่ามี๊กลับมา…”หนูน้อยค่อยๆพูดเบาๆอยู่สามนาที หลังจากนั้นเธอก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง“แต่ว่าไอสารเลวนั้นต้องฆ่าหม่ามี๊แน่เลย ถ้าหม่ามี๊โดนฆ่าก็กลับมาไม่ได้แล้ว!”มิ้นร้องไห้แบบนี้ ก็จะเริ่มร้องไปอีกเป็นชั่วโมงตะวันที่ยืนดูอยู่เริ่มทนไม่ไหว ที่จริงเขาเป็นห่วงน้องสาวมาก แต่เสียงร้องไห้นั้นไม่น่ารื่นรมย์สักเท่าไหร่เขาทนมาเป็นชั่วโมง เขาจึงตัดสินใจเดินไปบอกให้คนขับรถพากลับไปคฤหาสน์ที่เมืองเหนือก่อนมิ้นเข้ากอดวัจสาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เธออดไม่ได้ที่จะต้องทิ้งหนูน้อยเอาไว้ จึงให้คนขับรถพาตะวันกลับไปก่อน……หลังจากที่โทรหาทั้งวัจสาและตะวันสองแม่ลูก ธัชชัยที่เพิ่งทานอาหารเสร็จจึงเริ่มลงมือ“ฉันขอตัวแป๊บหนึ่ง”“นายไม่กลัวว่าฉันจะฉวยโอกาสนี้ให้คนอื่นข่มขืนเธอเหรอ?”วิศาลดื่มวิสกี้เข้าไปเล็กน้อยหลังจากทานอาหารเสร็จ จนเขาเริ่มเมากรึ่มๆ“แน่นอนว่ากลัว แต่ฉันไปไม่ไกลหรอก ไปเดินเล่นข้างนอกแปบเดียว”หลังจากที่ส่งสายตาเย็นชาให้วิศาล ธัชชัยก็เดินออกจากห้องรักษาอาการไปหน้าประตูมีชายร่างกำยำหน้าโป๊กเกอร์ยืนอยู่หลายคนธัชชัยกระดิกนิ้วเรียกคนที่เป็นหัวหน้า นั่นก็คือบาสเขารีบเดินเข้าไปในโพร์ทอง คำพูดองธัชชัยก็เหมือนกับคำพูดของวิศาล ที่จริงพวกเขาค่อนข้างต้อนรับกับการมาของธัชชัย เพราะถ้าเขามา พวกเขาจะได้ผ่อนคลายกันหน่อยวิศาลผ่อนคลาย ลูกน้องของเขาก็ผ่อนคลาย“คุณธัชชัย ต้องการสั่งอะไรครับ?”ธัชชัยพูดด้วยเสียงเบาๆ “นายไปเอาเชือกมาให้ฉันหน่อย แล้วก็เทปปิดปากด้วยนะ”“คุณธัชชัย คุณจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไร?”สิ่งที่ธัชชัยต้องการล้วนไม่ธรรมดา บาสจึงถามขึ้นมองไปที่กล้ามเนื้อเป็นมัดที่หลังของเขา แล้วธัชชัยก็เข้ามากระซิบใกล้ๆบาส “นี่เอาไว้สำหรับเล่นเกม”