วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 817 พูดความเจ็บปวดของวัจสาออกมา
ตอนที่ 817 พูดความเจ็บปวดของวัจสาออกมา
เดิมทีวรพลอยากลุกขึ้นมาต้อนรับวิศาลเองแต่เขากลับทำเป็นไม่เห็นเขา
เหตุนี้ทำให้วรพลตกใจเล็กน้อยเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องไม่มีใครสามารถเทียบกับธัชชัยและตัวเองอีกแล้วแต่ว่ายังไงก็เถอะเขาทำพฤติกรรมเเบบนี้ต่อธัชชัยมันเกินไปจริงๆ
มันเกินกว่าความเป็นเพื่อน
"วิศาลพอแล้วหมั่นไส้จริงๆเธอทำอะไรเนี้ยฉันขนลุกไปทั้งตัวแล้วปล่อยฉันเดี๋ยวนี้มิเช่นนั้นฉันจะถีบให้ตายคาตีนเลย
ธัชชัยถูกวิศาลกอดแน่นจนรู้สึกรำคาญและไม่สบายตัวอย่างยิ่งเขาแทบหายใจไม่ออก
คนในห้องต่างลุ้นกันว่าวิศาลจะทำอะไรต่อถึงแม้เขาจะยอมปล่อยตัวธัชชัยแล้วก็ตามแต่เขากลับไปจูบหน้าผากของธัชชัยอย่างเเรงๆอีกครั้ง
ที่สำคัญเขาจูบเขาตั้งสามนาทีกว่า
ธัชชัยชักงงไปใหญ่ส่วนวรพลยิ่งตกใจและงงอย่างยิ่ง
สุดท้ายวรพลทำเป็นไอสองครั้งและตั้งใจจะบอกกับเขาไปว่าฉันยังมีตัวตนอยู่ในห้องนี้นะ
ขณะเดียวกันเขาเหมือนห้ามความโกรธของธัชชัยไว้อีกด้วย
"ชนัตเธอทานข้าวมาหรือยัง? เอาอย่างนี้มั้ยเธอทานข้าวพร้อมกับธัชชัยก่อนนะเขายังไม่ได้ทานอะไรเลย"
"ธัชชัยไปที่โพร์ทองของฉันไหมที่นั่นสบายกว่าบ้านเธอเยอะเลย"
วิศาลจ้องหน้าธัชชัยเหมือนเขาจะให้ความสนใจธัชชัยทุกกิริยา
ธัชชัยไม่สนใจวิศาลแม้แต่นิดถึงแม้เขารู้ดีว่าวิศาลสามารถตายแทนเขาก็ได้
" ไม่อยากรบกวนเธอบ่อยๆฉันให้พ่อบ้านตฤณจัดห้องเรียบร้อยแล้ว"
ครั้งนี้วรพลตอบคำถามของวิศาลแทนธัชชัยเพราะเขาไม่เห็นด้วยที่ธัชชัยไปอยู่กับวิศาล
"บ้านตระกูลศรีทองไม่เพียงมีกนิษฐ์ฐาผู้หญิงที่ดุอย่างกะเสือคนนั้นคนเดียวแต่ยังมีมิ้นผู้หญิงเอาแต่ใจคนนั้นอยู่อีกด้วยเธอคิดว่าธัชชัยจะได้พักผ่อนดีๆไหม? วิศาลพูดแบบโมโหดูท่าเขาจะไม่ชอบกนิษฐ์ฐาและมิ้นมากๆ
เขาพูดเสียงแข็งและหนักแน่น " รอธัชชัยออกจากโรงบาลฉันจะรับเขาไปที่โพร์ทองเอง"
วรพลไม่ได้โต้ตอบและไม่กล้าโต้ตอบกับวิศาลสักเท่าไหร่เพราะเขาไม่มีนิสัยแบบนี้ที่สำคัญเขาไม่พอใจกนิษฐาเขาไม่ฆ่ากนิษฐาให้ตายคามือก็ถือว่าไว้หน้าวรพลมากแล้ว
วรพลหันไปมองหน้าน้องชายตัวเองดูสิว่าน้องตัวเองจะตัดสินใจอย่างไรเพราะเขาเคารพในการตัดสินของน้องชายเขาจึงให้เขาเลือกเองว่าจะไปไหม?
"วิศาลบ้านเธอขาดคนปรนนิบัติมากใช่ไหม?" ธัชชัยตอบอย่างเย็นชา "มึงทำไมไม่ถามกูว่ากูอยากให้มึงปรนนิบัติกูรึเปล่า"
หากเป็นคนอื่นพูดคำเช่นนี้กับเขาวิศาลเอาคนนั้นตายแน่ๆแต่นี่เห็นว่าเป็นธัชชัยเขาจึงได้แต่เงียบ
"เธอให้เกียรติฉันหน่อยได้ไหมไปที่บ้านฉันไปเป็นเจ้านายที่บ้านฉันให้ฉันได้ดูแลและปรนนิบัติเธอสักครั้ง?"วิศาลยื่นมือไปจับแก้มหล่อๆของธัชชัย"…….."ธัชชัยจนคำพูดจริงๆกับพฤติกรรมของวิศาลเขาไม่รู้จะพูดอะไรต่ออีกเเล้วความจริงความห่างเหินของคนเรามันไม่ใช่การเกิดและการตายจากกันและไม่เกี่ยวกับฐานะร่ำรวยหรือยากจนแต่มันเกี่ยวกับจิตใจของคนสองคนที่มีระยะห่างกันสิ่งที่ควรได้ยินและไม่ควรได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้เห็นหรือควรได้เห็นกลดลได้เห็นได้ยินหมดแล้วเพราะฉะนั้นเขาเลือกที่จะจากไปอีกครั้งตอนมาก็เหมือนเช่นตอนกลับเขามาและกลับอย่างเงียบๆเงียบจนไม่มีใครสังเกตเห็นเขาไม่มีใครสังเกตเห็นเขาจริงๆแม้แต่ธัชชัยที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ไม่สังเกตเห็นเขาเลยแม้แต่น้อยเขาไม่ควรมาที่นี่จริงๆตอนนี้วรพลเกิดมีความคิดขึ้นมาเขานึกขึ้นมาได้กับคำพูดของกนิษฐาที่กนิษฐาเคยบอกว่าวิศาลคิดกับธัชชัยมันเกินจากความเป็นเพื่อนแล้วมันเกินไปจริงๆเกินกว่าพี่ชายคนนี้เสียอีกเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมากระทันหันทำให้ความคิดที่วุ่นวายของวลพลติดขัดไปหมดเขาไม่สามารถคิดต่อไปได้อีกเเล้วเขาหยิบมือถือขึ้นมาดูที่แท้โทรศัพท์จากมิ้นไม่รู้เพราอะไรกนิษฐาจึงไม่ให้มิ้นมาเยี่ยมธัชชัยที่โรงบาลแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยมาเยี่ยมเลยด้วยซ้ำเพราะฉะนั้นโทรศัพท์สายนี้นะจะมิ้นไปแอบโทรระหว่างที่แม่เขาไม่อยู่แน่ๆเลย"มิ้น? ดึกมากเเล้วทำไมยังไม่เข้านอนกับหม่ามี้อีก?"เผชิญกับลูกสาวสุดที่รักของตัวเองวรพลใจละลายไปหมดแล้วเขาแสดงความรักของพ่อต่อมิ้นอย่างอ่อนโยนและอบอุ่นทำให้ห้องผู้ป่วยนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นเช่นกัน"พ่อคะพ่อรองอยู่รึเปล่าคะ? มิ้นคิดถึงพ่อรองมากเลยมิ้นอยากคุยกับพ่อรองค่ะ"เด็กน้อยผู้น่ารักน่าเอนดูพูดเสียงอย่างน่าทะนุถนอมทันทีนั้นธัชชัยได้แย่งโทรศัพท์จากวรพลมาเรียบร้อยแล้วเขายังเปิดลำโพงเสียงอีกด้วย"คิดถึงจริงมั้ย? คิดถึงแค่ไหนหล่ะ?"เสียงของธัชชัยอ่อนโยนขึ้นมาเด็กน้อยผู้น่ารักเขาทั้งรักทั้งเอนดูมาตลอด"พ่อรองพ่อได้คุยกับมิ้นสักทีมิ้นคิดถึงพ่อรองจนจะร้องไห้แล้ว……"เด็กสาวผู้น่ารักทำให้ใจของพ่อรองละลายหมดเเล้ว"ไม่เสียแรงที่พ่อรองรักและเอนดูหนูมาตลอด" ธัชชัยถอนหายใจและถามขึ้นมาว่า "ทำไมกลางวันไม่มาเยี่ยมพ่อรองกับลุงตฤณหล่ะ?"เด็กน้อยผู้น่ารักพูดอย่างน่าสงสาร " คุณแม่ไม่ให้ไป"" แม่ไม่ให้มา? "ธัชชัยขมวดคิ้วเขาคิดไม่ตกว่ากนิษฐากำลังโกรธแค้นอะไรเขาหรือเธอกำลังโกรธเขาที่มอบตัวเธอให้กับพี่รองใช่ไหม?ความจริงเขาแค่อยากรู้แต่ไม่อยากรู้ว่าพี่รองได้นอนกับผู้หญิงจิ้งจอกคนนั้นรึยังเพียงแต่ว่าธัชชัยรู้ดีหากกนิษฐาไม่อยากนอนกับผู้ชายคนไหนเธอก็จะสู้สุดกำลังแม่ไม่ยอมให้มาก็เชื่อฟังแม่นะไม่มาก็ไม่เป็นไรพรุ่งนี้พ่อรองก็จะออกจากโรงบาลแล้ว"ธัชชัยเบื่อที่จะต้องเผชิญหน้ากับกนิษฐาตั้งแต่ธัชชัยได้มอบเธอให้กับพี่รองผู้หญิงคนนี้ก็ทำตัวดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยแน่นอนหากเธอยอมอยู่เป็นครอบครัวกับพี่รองธัชชัยก็จะไม่มีทางทำอะไรเธอเด็ดขาดแต่ถ้าหาก……" พ่อรองออกจากโรงบาลพ่อรองก็จะกลับไปที่บ้านเลยใช่ไหม?" เด็กน้อยถามด้วยความใจร้อน"ไม่ใช่นะพ่อรองจะกลับไปที่โพร์ทองของลุงวิศาลนะ"เขาหยุดไปสักพักธัชชัยก็พูดบอกว่า "เธอไปบอกกับแม่เธอว่าพ่อรองออกจากโรงบาลก็จะไปบ้านวิศาลทันทีเลย"เด็กน้อยยังจำวิศาลได้ดีที่สำคัญเด็กน้อยยังกลัวลุงวิศาลมาก " คุณลุงที่หน้าตาดุๆคนนั้นใช่ไหม?""ใช่แล้วลุงคนนั้นเองตอนนี้ลุงเขาดุกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย" ธัชชัยมองหน้าวิศาลแล้วพูดเด็กน้อยทำเสียงสั่นและอยากร้องไห้งั้นเขาจะรังแกพ่อรองไหมคะ?"" หากเธอไม่ดื้อลุงก็จะไม่รังแกพ่อรองของเธอ"วิศาลพูดขู่เด็กน้อยไปเด็กน้อยตกใจจนโยนมือถือทิ้งอ้า.. คนเลว"ธัชชัยดุว่าวิศาล" นี่อยากตายใช่ไหมเธอทำให้มิ้นตกใจกลัวอยู่นะ""เชอะ" ไม่ใช่ลูกแท้ๆสักหน่อยรักและเอนดูขนาดนี้ไม่กลัวเมียและลูกอิจฉารึไง? "วิศาลแค่พูดเล่นๆแต่สองพี่น้องได้เก็บไปใส่ใจแล้วดูท่าวิศาลน่าจะรู้ว่ามิ้นเป็นลูกใครแล้วเขามองหน้าวิศาลตอนนี้วลพลเริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา"ธัชชัยที่วัจสาจะหย่ากับเธอให้ได้เป็นเพราะมิ้นใช่ไหม? "วรพลเป็นคนฉลาดเขาอยากรู้คำตอบจากปากธัชชัย"อะไรนะวัจสากับธัชชัยหย่ากันแล้ว?" วิศาลพอได้ยินก็ตื่นเต้นและดีใจตอนนี้เขาดีใจจนแทบอยากโบยบิน"ไม่จริงก็แค่เล่นเกมส์เฉยๆธัชชัยตอบอย่างนิ่งเฉยทันทีนั้นสีหน้าธัชชัยเริ่มจริงจังขึ้นมาเขามองหน้าพี่รองและพูดว่า " พี่เมื่อไหร่พี่จะไปพูดเรื่องมิ้นกับกนิษฐา? หากพี่พูดไม่ออกฉันจะไปพูดเอง"" อย่า….. อย่านะรอก่อน……. "วรพลตื่นเต้นมาก"รอก่อนงั้นหรือ? วรพลเธอมันขี้ขลาดลูกสาวตัวเองแท้ๆแต่กลับใช้น้องตัวเองมาบังหน้าและแบกรับ? เธอมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"คำพูดวิศาลทิ่มแทงใจดำของวลพลตอนนี้จิตใจของวรพลแตกสะลายไปหมดแล้วส่วนธัชชัยเอาแต่ฟังอยู่เงียบๆเขากำลังอยากให้วิศาลพูดให้พี่ชายเขาตื่นเหมือนกันเขาอยากให้พี่ชายเขายอมรับกับความจริงในที่สุดวรพลก็ยอมเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง " ธัชชัยให้เวลากับพี่หน่อยพี่ต้องไปพูดเรื่องนี้กับกนิษฐาแน่นอน""ได้เลยพี่ฉันจะให้เวลาพี่หากพี่พร้อมเมื่อไหร่พี่ก็ไปคุยกับกนิษฐาให้ชัดเจนไปเลย"คำพูดของธัชชัยวลพลไม่เข้าใจนัก"เธอหมายความว่าอย่างไร?"เขาฟังออกว่าน้องเขาไม่อยากให้เขาถ่วงเวลาอีกต่อไป" พรุ่งนี้แต่เช้าฉันจะให้คนไปรับมิ้นไปที่โพร์ทองวิศาลรอให้พี่คุยกับผู้หญิงจิ้งจอกอย่างกนิษฐาเสร็จเมื่อไหร่ฉันกับมิ้นจะกลับไปพร้อมกันเอง"แน่นอนทั้งหมดที่ฉันทำก็เพื่อความปลอดภัยของมิ้นเพราะเวลาที่กนิษฐาบ้าขึ้นมาจะทำร้ายมิ้นได้ "ธัชชัยมองหน้าวรพลเขาไม่อยากให้พี่เขาต้องลังเลอีกแล้วส่วนวรพลรีบลุกขึ้นมา "ไม่ได้…… ฉันไม่มีทางห่างกับมิ้นแน่ฉันขาดมิ้นไปไม่ได้""พี่อย่าโง่เลยในโลกนี้ไม่มีใครห่างกับใครไม่ได้หรอกที่สำคัญตลอดเวลานี้พี่ได้ให้ความรักความเอนดูกับมิ้นอย่างมหาศาลมิ้นเขาเข้าใจดีต่อให้พี่ไปบอกความจริงกับมิ้นว่าพี่เป็นพ่อแท้ๆของมิ้นมิ้นก็ยังรักพี่เสมอไม่มีวันเปลี่ยนแปลงฉันจะไม่ยอมให้นางจิ้งจอกกนิษฐามาฝันแบบลมๆแล้งๆว่ามิ้นเป็นลูกสาวฉันเพราะมันไม่ยุติธรรมกับวัจสาและตะวันเลยสักนิด"