วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 705 หญิงสาวที่ยืนอยู่ 2
ตอนที่ 705 หญิงสาวที่ยืนอยู่ 2
ธัชชัยลูบหลังหนูน้อยเบาๆแต่ไม่ได้ตอบอะไร ลองใช้วิธีนี้ในการลดความเจ็บปวดในใจของเธอ เป็นความเจ็บปวดที่เธอจำต้องเผชิญ จะไม่ว่าพูดหรือหลอกอย่างไรก็คงไม่ช่วย
วรพลเดินไป เพื่อที่อุ้มหนูน้อยที่ร้องไห้งอแงมาจากธัชชัย แต่กลับถูกธัชชัยห้ามเอาไว้
รอจนเธอร้องไห้ซักพัก ธัชชัยจึงเริ่มพูดต่อ “มิ้น ไม่ต้องห่วงนะ คุณพ่อใหญ่จะหาหม่ามี๊ที่สวยและใจดีกว่าเดิมให้หนูเอง”
คำนี้คือพูดบอกมิ้น ว่าวรพลพร้อมที่จะพามิ้นเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว
“เอา… มิ้นจะเอาแต่หม่ามี๊ตัวเอง! พวกแม่เลี้ยงมีแต่จะใจร้ายกับมิ้น!”
หนูน้อยร้องไห้หนักขึ้น
ธัชชัยโกรธมาก ที่กนิษฐาสอนเรื่องเหล่านี้ให้ลูกสาว
“โอเคๆๆๆ คุณพ่อไม่หาแม่เลี้ยงค่ะ คุณพ่อจะพามิ้นออกตามหาเรื่อยๆ ดีไหมคะ?”
ไม่สนใจที่ธัชชัยห้าม อุ้มมิ้นมาจากแขนธัชชัยอย่างทะนุถนอม
ณ ห้องหนังสือบ้านตระกูลศรีทอง
วรพลดูเหมือนอ่อนล้าไปไม่น้อย บวกกับผิวหน้าที่ยังไม่แนบกันสนิทนั้น ยิ่งทำให้สีหน้าของเขาดูขุ่นมัว“ธัชชัย นายใช้กนิษฐาแลกไปกับสองเพื่อได้ตะวันคืนมา?” วรพลถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แฝงด้วยความเย็นชาถ้าบุรีรู้ วรพลก็ย่อมรู้ พวกเขาอาจจะเป็นผู้ชายที่ห่วงใยกนิษฐามากที่สุด“ใช่แล้ว นายมีมีอะไร?” ธัชชัยไม่อ้อมค้อมฉันจะมีสิทธิ์มีเสียงอะไรได้?” วรพลยิ้มอย่างเย็นชา แล้วก้มหัวลงเล็กน้อย เพราะเขารู้ดีว่าตัวเองไม่อาจเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของธัชชัยได้“แล้วตอนนี้ตะวันกับวัจสาสบายดีไหม?” เงียบไปซักพัก แล้ววรพลจึงถามต่อ “ตอนนี้พวกเธอคงจะเข้าใจผิดนายอยู่ เป็นเพราะพวกเราทั้งนั้น… ต้องขอบคุณนาย ที่ช่วยชีวิตมิ้นเอาไว้”ธัชชัยค้อมหัวเล็กน้อย “รู้แล้วก็ดี ที่จริงนายไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันหวังแค่นายกับมิ้นจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และรีบเดินออกจากเงาของกนิษฐา!”“แต่ยังไงซะกนิษฐาก็เป็นแม่ของมิ้น…”เมื่อเห็นสีหน้าของธัชชัยมีความโกรธ วรพลจึงกลือคำที่จะพูดต่อลงไป“แม่แท้ๆ? แล้วยังไง? ยังไงนายก็จัดการผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ อยู่ต่อก็มีแต่สร้างปัญหาให้นายกับมิ้นอีกนาน! มิ้นต้องการสิ่งแวดล้อมที่สะอาดและดีกว่านี้ และนั่นเป็นเรื่องที่นายควรจะทำ!”มองเข้าไปลึกๆของวรพล ธัชชัยจึงพูดต่อ “ผู้หญิงแบบนี้ นายลืมไปเสียเถอะ เธอไม่คู่ควรแก่การรอคอยของนาย! หลายปีมาแล้ว นายยังดูไม่ออกอีกเหรอ?”“แต่มิ้นขาดหม่ามี๊ไม่ได้…” วรพลยังคงพูดเช่นเดิม“งั้นนายก็ยกมิ้นให้กนิษฐากับสองไปเลยสิ! อย่างนี้พวกเขาก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่จากแม่ไปแล้ว! ยังไงซะนายก็คิดถึงทุกอย่างอยู่แล้ว!”ธัชชัยพูดเตือน แล้วจึงลุกขึ้นจากโซฟา เตรียมจะเดินออกจากห้องหนังสือไปวรพลลุกตามขึ้นไป “ธัชชัย นายบอกเบอร์ของสองให้หน่อยได้ไหม?”ธัชชัยเพียงแค่ถาม “ตั้งหลายวันแล้ว กนิษฐาคงจะถูกสองจัดการจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว นายยังอยากได้ผู้หญิงแบบนี้อยู่เหรอ?”“นั่นก็เป็นเรื่องแย่ๆของฉันกับกนิษฐา! นายไม่ต้องมายุ่ง!”วรพลทนให้คนอื่นมาว่าร้ายกนิษฐาแบบนี้ไม่ได้ ต่อให้เป็นน้องชายแท้ๆของตัวเองก็ตาม“ได้สิ ในเมื่อไม่อยากให้คุณพ่อยุ่งแล้ว เก่งแล้ว ก็ไปหาสองเองเลย! เรื่องของพวกนายเอง ฉันขี้เกียจจะยุ่งเหมือนกัน!”เหลือทิ้งไว้เพียงคำพูดที่แฝงด้วยอารมณ์โมโห แล้วธัชชัยก็เดินออกจากห้องหนังสือไป“คุณพ่อ…คุณพ่ออย่าไปค่ะ! พามิ้นไปหาหม่ามี๊ดีไหมคะ? มิ้นอยากตามหาหม่ามี๊!” หนูน้อยเห็นว่าธัชชัยกำลังจะจากไป จึงรีบวิ่งตามขึ้นไปป้าอ้อยเดินตามมา เธอไม่สามารถทำให้หนูน้อยหยุดร้องไห้ได้ แต่กลับถูกไล่ออกมาด้วยซ้ำและธัชชัยไม่อาจปฏิเสธมิ้นได้ มิ้นที่ร้องไห้จนใจของเขาละลาย ท่าทีที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ทำให้ธัชชัยหยุดที่จะเดินต่อไปมองดูมิ้นที่กอดคอเขาแน่น ธัชชัยจึงไม่กล้าที่จะผลักออก จึงก้มลงไปอุ้มเธอขึ้นมามิ้นรู้ว่าคุณพ่อใหญ่สุขภาพไม่ดี มิ้นเลยฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่คุณพ่อเล็ก ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ เขาจะต้องพาหม่ามี๊กลับมาได้อย่างแน่นอน!“คุณพ่อคะ มิ้นคิดถึงหม่ามี๊จังเลยค่ะ…” หนูน้อยกลัวว่าธัชชัยจะทิ้งเธอไป จึงกอดคอธัชชัยไว้แน่น“มิ้น คุณพ่อบอกแล้วไงคะ หม่ามี๊ไปที่อื่นไกลแล้ว มิ้นต้องเชื่อฟังนะคะ รออยู่กับคุณพ่อที่บ้าน”ธัชชัยไม่ได้ถามกลับ แต่กลับตอบกลับโดยการอธิบายแทน เขาต้องการให้มิ้นรู้ ว่าตอนนี้เธอทำได้เพียงรออยู่บ้านเฉยๆ“ไม่เอา…มิ้นจะเอาหม่ามี๊… ต้องหม่ามี๊เท่านั้น…” มิ้นเริ่มงอแงขึ้นวรพลเดินออกมาจากห้องหนังสือ เดิมอยากจะอุ้มมิ้นที่ร้องไห้อยู่ในแขนธัชชัยกลับมา แต่เขาพลันอึ้งไปสายตาของเขามองทอดไปยังห้องรับแขก ที่ที่มีผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่!