วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 706 ได้ถูกลวนลามไหม
ตอนที่ 706 ได้ถูกลวนลามไหม
ผู้หญิงคนนั้น คือกนิษฐา!
เธอใส่เสื้อผ้าของเมื่อวันก่อน แต่ดูมอมแมมและยับเยิน ภายใต้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่นั้น ทำให้มองไม่เห็นบาดแผลอื่นๆ บนหน้าเธอมีรอยเหงื่อและเลือดอย่างชัดเจน
แต่เมื่อตั้งใจสังเกต ก็ดูไม่ออกว่าเธอถูกกระทำชำเรามารึเปล่า
“หม่ามี๊ๆ!” มิ้นรีบวิ่งออกมาจากแขนของธัชชัย แล้ววิ่งไปหากนิษฐา
กนิษฐาย่อตัวลง รอรับอ้อมกอดจากลูกสาว กอดอยู่นานไม่ปล่อยมือ แววตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดนั้นทอประกายขึ้น
“หม่ามี๊ๆ หม่ามี๊ไปไหนมาคะ? มิ้นคิดถึงหม่ามี๊มากๆเลยค่ะ! กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยค่ะ…” หนูน้อยร้องไห้เสียจนน่าสงสาร และรักกนิษฐามากๆ
กนิษฐาเพียงกอดมิ้นไม่เงียบๆ ไม่พูดอะไร
ธัชชัยมองผู้หญิงที่นั่งอยู่กับพื้น แล้ววิเคราะห์จากเสื้อผ้า เธอน่าจะไม่ถูกทำอะไร
ผ่านไปสามวันเอง สองเบื่อแล้วเหรอ?
เป็นเขาตั้งใจปล่อยเธอออกมา หรือเธอหนีออกมาเอง?
แต่ดูจากจิตใจของสองแล้ว กนิษฐาคงหนีออกมาเอง สองไม่มีทางปล่อยออกมาแน่ๆ
สองเล่นได้เล่นกนิษฐาจนสนุกหรือยัง เขาไม่รู้ แต่ที่รู้คือกนิษฐาไม่ใช่คนที่จะจัดการง่ายๆ
เธอกลับที่บ้านศรีทองอีกครั้ง นั้นหมายความว่าอย่างไร?เขาเองจะรีบไปดี หรือจะนั่งจิบชาก่อนค่อยไป? แต่ถ้าจะรอถามโทษกนิษฐาก่อน ก็คงจะไม่ดีนักอืม… หลอกผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อเปลี่ยนกับลูกชาย คงจะไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่แต่ธัชชัยยังคงสงสัย ว่าสองได้ทำอะไรกนิษฐาไหม?มีเพียงเขาเองที่รู้ สงสัยเพียงอย่างเดียวจริงๆเหรอ?กนิษฐากอดมิ้นอยู่อย่างนั้น สองแม่ลูกกอดกันแล้วร้องไห้ออกมาธัชชัยรู้สึกผิด เขาควรจะกำจัดกนิษฐาทิ้งตั้งแต่วันที่มิ้นเกิดวันแรก!แต่ก็ไม่รู้ว่าไม่อยากทำหรือไม่ควรทำ จึงทำให้มิ้นติดเธอแบบวันนี้แต่เรื่องพรรค์นี้ เขาก็เบื่อที่จะยุ่งแล้วธัชชัยค่อยๆเดินผ่านด้านหลังกนิษฐา แล้วออกจากบ้านศรีทองไปไม่มีเสียงเรียกตามหลังณ ขณะนี้ เหมือนไม่มีใครสนใจการจากไปของเขาก็เหมือนกับ 20 กว่าปีก่อน เขาไม่ควรรับปากว่าจะกลับมาที่นี่ ที่ไม่ใช่บ้านของตัวเองผ่านไปแล้วหลายปี ก็ยังวนกลับมาที่ความสับสนที่เดิมในเมืองอี้ โทรศัพท์บ้านที่รับสายได้อย่างเดียวดังขึ้นอีกครั้งวัจสาเพิ่งจะดื่มซุปบำรุงที่แม่บ้านยกมาให้หมดแม่บ้านที่ยุ่งอยู่ในครัวไม่มีทางรับสาย เพราะเธอถูกสั่งเอาไว้ และตะวันลูกชายเธอกำลังคิดวิธีหนีออกไปวัจสาที่นั่งอยู่บนโซฟา จ้องโทรศัพท์เครื่องนั้นที่ดังไม่หยุด จ้องอยู่อย่างเงียบงันเธอรู้ ว่านอกจากธัชชัยแล้ว ก็ไม่มีคนอื่นโทรเข้ามาจากการพักฟื้นในช่วงนี้ ทำให้เธอเข้าใจอย่างหนึ่ง ว่าตัวเองต้องมีชีวิตที่ดี ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อลูกด้วย!ไม่ใช่ใช้ชีวิตเพื่อเพียงคนรัก ต้องใช้ชีวิตเพื่อรักตัวเอง ยังไงซะก็มีเพียงตัวเราเองที่รักและห่วงใยตัวเองมากที่สุดมัวแต่ไปรักอย่างไม่ลืมหูลืมตา ไม่มีทางได้ผลตอบลัพธ์ แล้วยังทำให้ตัวเองมีชีวิตอย่างไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรีปล่อยวางความรักที่ไม่มีอยู่จริง ไม่ไล่ตามความรักนิรันดร์อะไรอีก และยิ่งไม่หวังให้ผู้ชายคนนั้นเป็นที่พึ่งพาของตัวเองและลูกชาย!ในที่สุดวัจสาก็รับสายนั้นขึ้นมา โทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด มีบางเรื่องที่เธอควรจะพูดอย่างชัดเจนได้แล้ว“อย่าวาง เป็นฉัน!” ในสาย เป็นธัชชัยรีบพูดขึ้นผู้รับเป็นวัจสาอย่างเห็นได้ชัด เพราะถ้าเป็นตะวันลูกชายเขา รับสายแล้วก็คงจะสั่งสอนเขาอย่างแน่นอนวัจสาเงียบ ไม่ได้พูดอะไร ฟังคนปลายสายว่าจะพูดอะไร“วัจสา เธอพูดอะไรหน่อยสิ พูดอะไรก็ได้ ด่าฉันก็ได้!”เสียงเข้มๆจากปลายสายของธัชชัย เจือความเดียวดาย ทำให้ผู้ฟังรู้สึกสงสาร เขาเหมือนกับต้องการการปลอบโยนจากวัจสาไม่เหมือนธัชชัยเลย ธัชชัยอ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?“นายจะปล่อยพวกเราไปได้เมื่อไหร่?” แล้ววัจสาก็ถามขึ้น เป็นไปตามสิ่งที่เขาต้องการวัจสารู้ ว่าร่างกายเป็นของตัวเอง ดังนั้นมีแต่ตัวเองที่รัก และความจริงอีกอย่างคือ ตอนนี้ถูกขังอยู่กับลูกที่นี่ มีที่อยู่อาศัย และอาหาร แถมยังมีคนดูแล ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวแต่เธอไม่ต้องการอยู่กับธัชชัยที่นี่ต่อไป และเธอก็ไม่อยากกลับไปที่อ่าวน้ำตื้นเพื่ออาศัยอำเภอพัดรักแล้วด้วยวัจสาต้องการเพียงพาตะวันลูกชายของเธอไปจากเมืองเอส ใช้ชีวิตที่มีแต่อิสระร่วมกันธัชชัยถอนหายใจ “รอจนเธอยอมรับฉันสามีคนนี้ และตะวันยอมรับว่าฉันเป็นพ่อ วันนั้นฉันจะปล่อยพวกเธอไป”วัจสาฟังจบ ก้อยากจะหัวเราะ ผู้ชายคนนี้โลภไปรึเปล่า? ไม่คิดหน่อยเหรอว่าสิ่งที่ตัวเองทำกับพวกเธอนั้นเป็นอย่างไร ยังต้องการให้พวกเธอยื่นหัวใจไปให้เขา?