ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง - ตอนที่ 511 ถูกเล่นงาน (๒)

หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้สึกว่าเสียงของนางกำนัลฟังดูไม่ค่อยดีนัก แต่นางก็พยักหน้าเบาๆ ในสมองของนางก็เต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์ในตำหนักเว่ยยาง ดูเหมือนว่าจะมีคนใส่ยาลงในถ้วยของนาง หยุนชางคว้าผ้าปูที่นอนที่อยู่ข้างๆ แล้วดึงอย่างแรง นางยืนขึ้นและพึมพำ “มีคนต้องการทำร้ายข้า มีคนวางยาข้า เร็วเข้าๆ ไปหาท่านอ๋องเร็วเข้า ไปเรียกท่านอ๋องมาเร็วเข้าๆ”

นางกำนัลผู้นั้นรีบประคองหยุนชางและกระซิบว่า “พระชายาวางใจเถอะ หม่อมฉันส่งคนไปหาท่านอ๋องที่ตำหนักเว่ยยางแล้ว อีกไม่นานท่านอ๋องก็คงจะมาถึง ให้หม่อมฉันช่วยพระชายาเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเพคะ”

“อือ” หยุนชางรับคำ นางนิ่งไปครู่หนึ่งก็นั่งลงบนเตียงอีกครั้ง สมองของนางมึนงง หยุนชางเงยศีรษะขึ้นและมองไปยังนางกำนัลที่ตัวค่อนข้างสูงแล้วขมวดคิ้ว “แขนของข้าถูกลวก เจ้าไปเอายามาทาให้ข้าหน่อย”

นางกำนัลผู้นั้นทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ในตำหนักเซียงจู๋ไม่มียาเพคะ หม่อมฉันช่วยพระชายาเปลี่ยนชุดก่อนแล้วจะไปขอยามาจากหมอหลวง” นางกล่าวและไม่รอให้หยุนชางตอบก็หยิบเสื้อผ้ามาวางเสื้อผ้าไว้บนเตียง และเอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าของนางออก

ทันทีที่สัมผัสมือของหยุนชาง หยุนชางก็ยืนขึ้นทันที นางขมวดคิ้วและตะโกนเสียงดังว่า “ทหาร ทหาร มีมือสังหารอยู่ที่นี่”

นางกำนัลผู้นั้นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที นางโถมตัวใส่หยุนชาง หยุนชางยกเท้าขึ้นถีบ แต่ด้วยอาการมึนงง นางที่ยืนไม่มั่นคงกลับล้มไปด้านข้างแทน ทำให้หลบการโจมตีของนางกำนัลผู้นั้นพ้นไปได้ ทันทีที่สิ้นเสียงก็มีคนรีบเข้ามาทันที

หยุนชางได้ยินเสียงการต่อสู้ดังขึ้นจึงเขยิบตัวไปด้านข้าง นางนั่งลงกับพื้นพิงของและเงยหน้าขึ้นพยายามมองดูหน้านางกำนัลผู้นั้น

เพียงแต่นางกำนัลผู้นั้นมีวิทยายุทธ์ยอดเยี่ยม หลายคนก็ล้อมนางไว้แต่ก็จับนางไว้ไม่ได้และปล่อยให้นางหลุดมือไปได้

เฉี่ยนหยุนได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว ผ่านไปครู่หนึ่งจึงตัดสินใจลงมือทำให้หยุนชางสลบ

ทันทีที่ทำให้หยุนชางหมดสติไปก็ได้ยินเสียงบุรุษดังมาจากด้านนอก เฉี่ยนหยุนขมวดคิ้วและเดินออกมาจากตำหนักเซียงจู๋ก็พบรุ่ยอ๋องยืนอยู่ข้างนอกถัดจากนางกำนัลที่ตามหยุนชางมาเมื่อครู่ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล “เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกับชางเอ๋อร์?”

สายตาของเฉี่ยนหยุนมองไปที่รุ่ยอ๋อง เมื่อเห็นว่าคนรับใช้สองคนด้านหลังเขาจับตัวคนผู้หนึ่งที่แต่งตัวด้วยชุดสตรี เพียงแต่เหมือนจะดูไม่ปกตินัก นางนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “นี่คือ…?”

ลั่วชิงเหยียนเหลือบมองนางกำนัลที่ถูกจับอยู่ด้านหลังแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “เมื่อครู่ข้าเห็นเขารีบวิ่งออกมาจากตำหนักเซียงจู๋ ข้าดูแล้วไม่เหมือนกับนางกำนัลนักจึงได้จับตัวไว้”

สีหน้าของเฉี่ยนหยุนเปลี่ยนไป นางรู้ว่าคนผู้นั้นเพิ่งเข้าไปเล่นงานหยุนชาง ดวงตาของเขาแผ่รังสีสังหารออกมา “ใช่ คนผู้นี้หนีออกมาจากตำหนักของเราเพคะ”

พูดจบแล้วนางก็มองไปที่ลั่วชิงเหยียนและใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “ไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะให้ข้าตรวจดูว่าท่านได้แปลงโฉมมาหรือเปล่าได้หรือไม่เพคะ?”

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว ดวงตาที่เขาจ้องไปที่เฉี่ยนหยุนแฝงแววเย็นชา เฉี่ยนหยุนจึงรีบกล่าวว่า “เมื่อครู่มีคนปลอมตัวเป็นนางกำนัลเข้ามาทำร้ายพระชายา หม่อมฉันจึงไม่อาจประมาทได้อีก”

เมื่อลั่วชิงเหยียนได้ยินสิ่งที่เฉี่ยนหยุนพูด สีหน้าของเขาก็ยิ่งเย็นเยียบลงไปอีก เขาก็หันไปมองผู้ที่ปลอมตัวเป็นหน้ากำนัลด้วยสีหน้าตึงเครียดและขมวดคิ้วมุ่น “ตรวจดูเถอะ”

เฉี่ยนหยุนรีบยกมือขึ้นสำรวจตำแหน่งขอบใบหน้า หลังจากสัมผัสเบาๆ เล็กน้อยนางก็รีบดึงมือกลับและหลีกทางให้ “เชิญท่านอ๋องตามหม่อมฉันมา เมื่อครู่ตอนที่อยู่ที่ตำหนักเว่ยยาง พระชายาถูกวางยากล่อมนิทราในชาของนาง หม่อมฉันรีบนำพระชายากลับมาที่ตำหนัก เมื่อครู่พระชายามีอาการเห็นภาพหลอน หม่อมฉันจึงทำให้นางหมดสติไป”

“ทำให้หมดสติงั้นหรือ?” ลั่วชิงเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อย นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายเย็นชา