ทาสรักทาสหัวใจ - ตอนที่ 31 ก่อเกิดสายใยรัก(ไม่ทันตั้งตัว)
มุกเดินตามหลังชายหนุ่มเข้าไปในห้องนอนด้วยความตื่นเต้นประหม่าเล็กน้อย เธอเดินเลยร่างชายหนุ่มไปเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับค่อยๆ หยิบที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอันออกมาถือไว้ในมือเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าภพพร้อมกับมองหน้าอันหล่อเหลานั้นด้วยความหลงใหล
“มีอะไรก็รีบๆ พูดมา ไม่ใช่มายืนจ้องหน้าฉันแบบนี้” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าหนีร่างบาง
“คือ…มุกท้องค่ะ” ตัดสินใจบอกออกไปตรงๆ
“อะไรนะ!” ภพตกใจหันมามองหน้ามุกทันที
“คุณฟังไม่ผิดหรอกค่ะ มุกกำลังท้องจริงๆ ”
“เป็นไปไม่ได้ เธอกินยาคุมทุกวัน อย่ามาอำฉันเล่น ฉันไม่ตลกด้วย” ภพจ้องหน้ามุกด้วยความไม่พอใจ
“มุกหยุดยามาสองเดือนแล้วค่ะ มุกอยากมีลูกกับคุณ”
“ฉันไม่เชื่อ!” ชายหนุ่มเริ่มมีอารมณ์
“นี่ค่ะผลตรวจ มุกเพิ่งจะตรวจเมื่อเช้านี่เอง” ยื่นแท่งตรวจครรภ์ไปตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสามอัน
ภพรับแท่งตรวจมาจ้องมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดขีดสองเส้นรายกันทั้งสามอันมันทำให้เขาแทบจะยืนไม่นิ่ง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองและยิ่งไปกว่านั้นหญิงสาวที่เขาคิดว่าใสชื่อไม่มีพิษมีภัยอะไร มาวันนี้เธอกลับกล้าใช้วิธีสกปรกเพื่อจับเขา เขาไม่คิดเลยว่าความรักมันจะบังตาทำให้เธอทำอะไรสิ้นคิดได้ถึงขนาดนี้
“ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้จับฉัน” ภพขบกรามแน่นด้วยความโกรธจ้องหน้ามุกไม่วางตา
“มุกขอโทษค่ะ ที่มุกทำไปก็เพราะว่ามุกรักคุณ ไม่อยากให้คุณเป็นของใครนอกจากมุกคนเดียว คุณจะด่าจะโกรธมุกยังไงก็ได้ขอแค่มุกได้อยู่กับคุณ มุกยอมทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษค่ะ” มองหน้าชายหนุ่มน้ำตาคลอเบ้า
“มันจะทำอะไรได้อีก ห๊ะ!” ภพตะคอกเสียงดังพร้อมกับขว้างแท่งตรวจครรภ์ลงพื้นแรงๆ ด้วยความโกรธเดือดดาล
“มุกขอโทษ” ร่างบางสะดุ้งตกใจปล่อยโฮร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาอาบแก้ม
“ฉันอุตส่าห์ไว้ใจเธอ สงสารเพราะว่าไม่มีใครคอยช่วยเหลือ แต่เธอกลับตอบแทนฉันอย่างนี้เหรอ ฉันไว้ใจคนผิดจริงๆ ” ภพส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง
“มุกขอโทษนะคะ ถ้าคุณไม่ต้องการมุกกับลูกมุกจะไปเองค่ะ ขอแค่คุณเอ่ยปาก มุกเผื่อใจเอาไว้แต่แรกแล้วค่ะว่าถ้าคุณไม่อยากรับผิดชอบลูก มุกจะเลี้ยงเขาเอง มุกมันตัวคนเดียวอยู่แล้วมีลูกมาอยู่ด้วยมุกก็มีความสุขแล้วค่ะ อีกอย่างมุกตั้งใจทำให้เขาเกิดมาเองโดยที่คุณไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย มันเป็นความผิดของมุกคนเดียว” พูดพลางนั่งลงกับพื้นเกาะขาภพเอาไว้ทั้งน้ำตา
“เอามือสกปรกของเธอออกไป!” ภพสลัดขาจนหลุดจากมือบางแรงๆ
“มันสมควรแล้วค่ะ ที่คุณจะโกรธและรังเกียจมุก มุกทำให้ความไว้ใจของคุณพังลงเอง” ก้มหน้าลงร้องไห้สะอึกสะอื้น
“เธอรู้ไหมว่าเธอมันน่าขยะแขยงที่สุด! ฉันคงจะใจดีกับเธอมากไปสินะ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ต่อให้เธอมีลูกกับฉันสิบคนฉันก็ไม่มีวันจะรักเธอหรอก จำไว้!” พูดจบภพก็เดินออกไปทันที
มุกรีบลุกขึ้นจากพิื้นเดินตามหลังชายหนุ่มออกไปติดๆ พอเห็นชายหนุ่มกำลังจะเปิดประตูก้าวออกไปจากคอนโด เธอจึงรีบเข้าไปสวมกอดร่างหนาจากทางด้านหลังเอาไว้แน่น
“อย่าไปเลยนะคะ มุกขอร้อง”
“ปล่อย!” ตะคอกเสียงดัง
“ไม่ค่ะ มุกรักคุณ”
“เอาตัวสกปรกของเธอออกไป!” มือหนาแกะมือบางออกจากลำตัวพร้อมกับผลักเธอออกไปแรงๆ จนร่างบางล้มลงกับพื้นด้วยความโมโหเลือดขึ้นหน้าไม่สนว่าเธอจะเจ็บตัวไหม
มุกพยายามเก็บความเจ็บปวดจากแรงกระแทกตรงสะโพกเอาไว้เงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนค้ำหัวอยู่ผ่านม่านน้ำตาด้วยความเสียใจ ด้วยความโกรธโมโหที่อยู่เหนือทุกสิ่งในตอนนี้ ภพไม่แม้แต่จะหันมามองร่างบางกลับก้าวขาเปิดประตูเดินออกไปจากคอนโดพร้อมกับปิดประตูเสียงดังโดยไม่แม้แต่จะหันมามองร่างบางที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงพื้น
ภพพาตนเองตรงเข้าไปยังผับชื่อดังกลางใจเมืองของปรางเพื่อดื่มดับอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นข้างใน ระหว่างที่ดื่มไปภาพมุกน้ำตาไหลอาบแก้มก็คอยวนเวียนเข้ามาในหัวอยู่ตลอดเวลา เขาไม่รู้ว่าเวลานี้ควรจะยังไงทีี่อยู่ๆ ตนเองกำลังจะเป็นพ่อคนทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดที่จะมีมาก่อนในชีวิตนี้ แต่ต้องมาตกม้าตายเพราะมุกผู้หญิงที่เขาใช้เป็นคู่นอนปรนเปรอความสุขไปวันๆ เท่านั้น
ร่างหนานั่งดื่มเพียงลำพังกินเวลาไปกว่าหนึ่งชั่วโมงระหว่างนั้นก็มีสายเข้ามาอยู่เป็นระยะจากมุก ซึ่งชายหนุ่มไม่คิดที่จะรับแม้แต่สายเดียวปล่อยให้มือถือสั่นอยู่อย่างนั้นไม่สนว่าคนทางนั้นจะเป็นห่วงแค่ไหน
กลางดึกสงัดภายในห้องนอนกว้างบนเตียงนุ่มมุกยังคงพยายามต่อสายหาภพแต่ครั้งนี้กลับโทรไม่ติดเพราะชายหนุ่มปิดเครื่องหนีเธอไปแล้ว มุกจึงวางมือลงล้มตัวนอนลงบนเตียงทั้งน้ำตาได้แต่โทษตนเองเท่านั้น มันสมควรแล้วที่ภพจะโกรธเกลียดเธอเพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น ทำให้ชายหนุ่มตกอยู่ในฐานะพ่อทั้งที่เขาไม่เต็มใจ รู้ทั้งรู้ว่าชายหนุ่มไม่มีวันจะรักเธอ แต่เธอกลับยิ่งเติมเชื้อไฟให้ชายหนุ่มหมดความเชื่อใจในตัวเธอเข้าไปอีก
“แม่ขอโทษนะลูก แม่ผิดเองที่ใช้วิธีเลวๆ สกปรกทำให้ลูกเกิดมา แต่แม่รักพ่อของหนูเหลือเกินถึงได้ทำแบบนี้ เข้าใจแม่ด้วยนะลูก” ยกมือบางขึ้นมาลูบหน้าท้องตนเองไปมาเบาๆ
ณ บ้านวัฒนาศิริภพพาร่างที่มึนเมาเดินโซซัดโซเซเข้าไปในบ้านด้วยใบหน้าแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ป้าสายแม่บ้านเก่าแก่จึงรีบเข้าไปช่วยประคองชายหนุ่มพร้อมลุงสำรวยคนขับรถประจำบ้านพาขึ้นไปบนห้อง ป้าสายได้แต่ยืนส่ายหน้าให้กับร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้สติเท่านั้น
“ไม่กลับบ้านมาตั้งหลายเดือน ทำไมวันนี้ถึงกลับมาเมาหมดสภาพอย่างนี้ได้คะ” ป้าสายพูดพลางเช็ดตัวให้ชายหนุ่มไปด้วย
“พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยก็แล้วกันนะคะ” ป้าสายลุกขึ้นห่มผ้าให้ชายหนุ่มแล้วเดินออกไป
วันต่อมา
เช้าวันใหม่ภพลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหนักอึ้งตรงศีรษะพยายามสลัดศีรษะไปมาเพื่อคลายอาการแต่กลับไม่เป็นผล ชายหนุ่มจึงลุกลงจากเตียงตรงเข้าไปชำระล้างร่างกายให้สดชื่นขึ้นในห้องน้ำ ถ้าเขาจำไม่ผิดเขาไม่เคยดื่มหนักจนเมาไม่ได้สติแบบนี้มานานแล้ว เพราะมุกคนเดียวถึงทำให้เขาเป็นแบบนี้
“ตื่นแล้วเหรอคะ” ป้าสายเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ภพเดินออกจากห้องน้ำ
“ครับ โทษทีนะครับเมื่อดื่มหนักไปหน่อย จนเป็นภาระให้ป้าพาขึ้นมานอนบนนี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ ถึงได้ดื่มหนักขนาดนั้น”
“เปล่าครับ ผมหิวแล้ว เช้านี้มีอะไรให้ทานบ้างครับ” ภพรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อตัดบท
“มีข้าวต้มกุ้งค่ะ งั้นป้าขอตัวลงไปจัดโต๊ะก่อนก่อนนะคะ”
“ครับ”
ทางด้านมุกกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงระเบียงด้วยดวงตาแดงก่ำที่เพิ่งผ่านการร้องไห้หมาดๆ ตั้งแต่เธอตื่นนอนเธอก็เอาแต่ต่อสายหาภพจนไม่เป็นอันทำอะไร ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มปิดเครื่องแต่เธอก็ยังโทรหาชายหนุ่มสายแล้วสายเล่าไม่ยอมหยุด จนตนเองเกิดอาการหน้ามืดเธอจึงยอมวางมือมานั่งตากลมอยู่ตรงระเบียงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงวันมุกนั่งฝืนใจทานข้าวไข่เจียวฝีมือตนเองด้วยอาการพะอืดพะอมเล็กน้อย ระหว่างนั้นตาก็จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือไปด้วยเผื่อปลายสายจะโทรกลับมาบ้างแต่ก็ไร้วี่แวว ก่อนหน้านั้นเธอเพิ่งจะโทรหาภพติดแต่ชายหนุ่มกลับไม่รับสายเธอเหมือนเช่นเคย ในเวลานี้เธอคงทำได้แค่รอเท่านั้น
ตกเย็นมุกยังคงนั่งรอภพกลับมาหาเธออยู่ตรงโซฟาจนเลยไปถึงเที่ยงคืนก็ยังไร้เงาของชายหนุ่ม เธอจึงพาร่างที่อ่อนเพลียจากการตั้งครรภ์อ่อนๆ ไปล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เคยนอนกกกอดแนบชิดกับภพจนเผลอหลับไปทั้งคราบน้ำตาเปื้อนหน้า
YOU MAY ALSO LIKE
