ทาสรักทาสหัวใจ - ตอนที่ 43 ยอมแพ้
วันต่อมา
มุกตื่นแต่เช้าลงไปทำมื้อเช้าในครัวเหมือนเช่นเคยถึงแม้ในใจจะเศร้าหมองเพียงใดแต่เธอก็ต้องฝืนกดความรู้สึกข้างในเอาไว้ พยายามหันไปสนใจสิ่งที่ทำตรงหน้าให้ได้มากที่สุดเพื่อลดความคิดฟุ้งซ่านที่มันอาจจะส่งผลต่อลูกในท้องได้
หลังจากที่จัดโต๊ะเสร็จทันทีที่ภพกับซินดี้พากันลงจากด้านบนตรงมาที่โต๊ะ มุกก็รีบปลีกตัวออกไปจากห้องตรงไปยังสวนหลังบ้านพร้อมกับนมอุ่นๆ หนึ่งแก้วเพื่อรับลมยอมเช้า ระหว่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เธอก็กำลังคิดหาทางออกให้กับชีวิตของตนเองไปด้วย
“มันคงถึงเวลาที่มุกจะต้องไปจากคุณแล้วสินะคะ มุกไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้วถึงจะเอาชนะใจคุณได้ แม้กระทั่งลูกของเราสองคนก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจของคุณได้เลย” ร่างบางพูดตัดพ้อพลางใช้มือบางลูบหน้าท้องของตนเองไปมาเบาๆ
ช่วงสายของวันหลังจากที่ภพกับซินดี้ออกจากบ้านไป มุกก็ตรงขึ้นไปยังห้องนอนพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อยตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ หลังจากนั้นเธอก็ไม่ลืมเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้พ่อของลูกด้วย เธอรู้ดีถึงเธอจะเอ่ยลาชายหนุ่มต่อหน้าเขาก็คงจะไม่เอ่ยรั้งให้เธออยู่ต่อ แต่กลับตรงกันข้ามเขาเลือกที่จะปล่อยเธอไปตามทาง เพราะเขาไม่ต้องการเธอกับลูกแต่แรกอยู่แล้วไม่ว่าเธอจะทำยังไงผลของมันก็เหมือนเดิมอยู่ดี
ร่างบางค่อยๆ ยกกระเป๋าลงมายังชั้นล่างด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็ตรงเข้าไปหาป้าสายแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านที่ดีกับเธออย่างเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านวัฒนาศิริตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมา
“ป้าคะ” เสียงหวานเอ่ยเรียกหญิงสูงวัยจากทางด้านหลัง
“คะ คุณมุก” ป้าสายขานรับหันไปทางหญิงสาว
“มุกมาลาค่ะ” ร่างบางส่งยิ้มให้ป้าสายน้ำตาคลอเบ้า
“อะไรนะคะ! ลาไปไหน ป้าไม่เข้าใจ” ป้าสายรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาว
“มุกตัดสินใจแล้วค่ะ ว่าจะออกไปอยู่ที่อื่น มุกไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับคุณภพให้ตัวเองต้องเจ็บปวดไร้ค่าไปกว่านี้อีกแล้วค่ะ และที่สำคัญที่สุดมุกเป็นห่วงลูกค่ะ กลัวว่าสักวันจะถูกคุณซินดี้ทำร้ายอีก ลำพังตัวมุกไม่เท่าไหร่หรอกแต่มุกกลัวลูกจะเป็นอะไรไป ” เอ่ยพลางน้ำตาไหลพราก
“ป้าเข้าใจค่ะ อย่าร้องเลยนะคะ” ป้าสายเข้าสวมกอดมุกด้วยความสงสารจับใจ
“ขอบคุณมากนะคะที่ดูแลมุกเป็นอย่างดีมาตลอด มุกฝากจดหมายให้คุณภพด้วยนะคะ” ยื่นแผ่นกระดาษที่ถูกพับปิดข้อความข้างในไปตรงหน้าหญิงสูงวัย
“รอคุณภพกลับมาค่อยคุยกันเถอะนะคะ”
“อย่าดีกว่าค่ะ มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ต่างคนต่างไปทางใครทางมัน คุณภพเขาต้องการแบบนี้อยู่แล้วนี่ค่ะ”
“แล้วคุณมุกจะไปอยู่ที่ไหนคะ”
“มุกมีทางของมุกก็แล้วกันค่ะ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ ถ้าหากเรายังมีวาสนาต่อกันเราคงจะได้เจอกันอีกค่ะ”
“ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว ป้าคงจะขัดอะไรไม่ได้ ป้าขอให้โชคดีนะคะขอให้มีความสุขมีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา”
“ขอบคุณค่ะ” มุกยิ้มรับ
ป้าสายออกไปยืนรอแท็กซี่เป็นเพื่อนมุกไม่นานนักแท็กซี่ก็แล่นผ่านมา มุกจึงโบกให้จอดก่อนที่เธอจะขึ้นไปนั่งก็ไม่ลืมสวมกอดป้าสายอีกครั้งแล้วขึ้นรถแล่นออกไปทั้งน้ำตา ระหว่างทางที่รถแล่นไปข้างหน้ามุกก็คิดไปด้วยว่าตนเองจะไปที่ไหนดี แต่อยู่ๆ เธอก็เกิดปวดบีบข้างในท้องขึ้นมาอย่างรุนแรง
“โอ๊ย! ” มุกนั่งกุมท้องของตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คนขับแท็กซี่เอ่ยถามขึ้น
“ฉันปวดท้องค่ะ ช่วยพาไปโรงพยาบาลหน่อยนะคะ”
“ครับ”
มุกนั่งกุมท้องพร้อมกับภาวนาให้ลูกในท้องปลอดภัยทั้งน้ำตา เลือดที่ไหลออกมาจากช่องคลอดค่อยๆ ซึมออกมาเปื้อนกระโปรงและเบาะที่เธอนั่งไปตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลที่เธอฝากครรภ์เอาไว้ ทันทีที่รถจอดสนิทร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นไปบนเตียงเข็นเข้าไปยังฉุกเฉินด้วยความรวดเร็ว
สักพักใหญ่ๆ เธอก็ถูกส่งตัวไปยังห้องพักฟื้นเมื่อหมอเห็นว่าเธอกับลูกพ้นขีดอันตรายแล้วเธอต้องนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงดูอาการไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ถ้าไม่อย่างนั้นเธออาจจะแท้งได้ ซึ่งสาเหตุมันมาจากความเครียดของเธอทั้งนั้น ร่างบางนอนมองกระเป๋าเสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียงทั้งน้ำตาไหลอาบแก้มพลางยกมือบางขึ้นลูบหน้าท้องของตนเองไปด้วย
“แม่ขอโทษนะลูก ที่ดูแลหนูไม่ดี แม่จะอดทนทำตามที่หมอบอกทุกอย่าง เราจะสู้ไปด้วยกันนะลูก หนูจะต้องกลับมาแข็งแรงอยู่กับแม่ไปนานๆ นะ รู้ไหม”
มุกมองหน้าจอมือถือของตนเองหลังจากที่วานให้พยาบาลหยิบให้ เธอกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะโทรหาใครสักคนที่ไว้ใจได้ เพื่อช่วยเหลือเธอหาที่อยู่ใหม่ เธอตั้งใจว่าจะตัดขาดจากทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องกับภพอย่างเด็ดขาด ซึ่งแน่นอนว่าคนๆ นั้นจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับชายหนุ่มเลย เมื่อนึกออกเธอก็กดโทรหาหมอนนท์ทันที
มุกคุยกับหมอนนท์พร้อมกับบอกสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ให้หมอหนุ่มฟังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หลังจากที่เธอวางสายจากหมอหนุ่มไปไม่นานนัก หมอนนท์ก็ตรงเข้ามาหาเธอในห้องพักฟื้นด้วยความเป็นห่วงทันที
“มุกเป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่เข้ามาถึงข้างในห้องหมอหนุ่มก็เอ่ยถามทันที
“มุกดีขึ้นแล้วค่ะ”
“ผมเป็นห่วงมุกมากเลย รู้ไหม” จับกุมมือบางเอาไว้แน่น
“ขอบคุณมากนะคะ หมอ” ส่งยิ้มให้หมอหนุ่มทั้งน้ำตา
“ไม่เอาอย่าร้องนะ” มือหนาปาดเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน
“ถ้ามุกหายดีแล้ว หมอต้องพามุกไปจากที่นี้ตามที่รับปากนะคะ มุกเหนื่อยทำยังไงก็เอาชนะใจเขาไม่ได้สักที มุกไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว มุกอยากลืมทุกอย่างแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกค่ะ”
“ครับ ผมดีใจนะที่มุกไว้ใจผม ผมรับปากไม่ต้องกังวลนะ พักผ่อนให้เยอะๆ จะได้หายไวไว”
“ค่ะ” มุกยิ้มรับ
หมอนนท์ยืนมองร่างบางนอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าซีดเซียวตรงข้อมือมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ด้วยความสงสารจับใจ เขาไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เธอรักจะทำร้ายจิตใจผู้หญิงบอบบางอย่างเธอได้ลงคอโดยไม่สนใจสายเลือดที่อยู่ในท้องแม้แต่น้อย จากนี้ไปเขาจะเป็นคนดูแลและให้ความสุขกับเธอเอง และถ้าหากวันใดที่เธอตัดใจจากพ่อของลูกได้เขาคงจะได้ครอบครองหัวใจของเธอในสักวัน หมอนนท์ยิ้มมุมปาก
ตกเย็นในระหว่างที่มุกกำลังทานมื้อเย็นโดยมีหมอนนท์คอยช่วยเหลือเธออยู่ข้างๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็มีสายเข้ามาจากปรางแต่เธอกลับเลือกที่จะไม่รับสายเพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าจะทิ้งทุกอย่างไปให้หมดแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทันทีที่หน้าจอดับลงมุกก็รีบดึงซิมออกมาจากเครื่องแล้วหักออกเป็นสองส่วนอย่างไม่ลังเลใดๆ
“หมอช่วยซื้อซิมใหม่ให้มุกด้วยนะคะ”
“ครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ณ บ้านวัฒนาศิริทันทีที่ภพก้าวเข้ามาในบ้านป้าสายก็ยื่นจดหมายของมุกที่ฝากไว้ให้เจ้านายหนุ่มทันควันพร้อมกับบอกว่าหญิงสาวเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าออกไปอยู่ที่อื่นแล้วเมื่อตอนบ่าย ร่างหนาได้ยินอย่างนั้นก็รีบเปิดอ่านข้อความของมุกที่ฝากถึงเขาทันทีด้วยความร้อนรนในใจ
ถึง….คุณภพ
ถ้าคุณเห็นข้อความนี้จากมุกนั้นก็หมายความว่ามุกกับลูกได้ออกจากบ้านของคุณไปอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้แล้ว มุกทำตามที่คุณต้องการให้แล้วนะคะ มุกยอมแพ้ค่ะ มุกแพ้แล้วจริงๆ ที่ไม่สามารถเอาชนะใจของคุณได้เลย และมันคงจะไม่มีทางเป็นไปได้ สักวันมุกคงจะลืมคุณไปเอง ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาที่คุณเคยทำให้มุกกับมิค ต่อจากนี้ไปเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เพราะมุกจะไม่กลับไปรบกวนคุณอีกตลอดชีวิตของมุก หลังจากนี้ไปมุกขอให้คุณกับคุณซินดี้มีความสุขมากๆ นะคะ
จาก….มุก
“มุก” ภพจ้องมองข้อความในกระดาษด้วยดวงตาแดงก่ำแทบล้มทั้งยืนใจหายเหมือนกำลังสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไปเจ็บปวดตรงหัวใจเหมือนมีมีดแหลมคมมากรีดแทงลงไป
ครืด ครืด โทรศัพท์มือถือเครื่องบางในกระเป๋ากางเกงภพสั่นขึ้น มือหนาจึงหยิบขึ้นมากดสายทั้งที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ว่าไงปราง” เสียงทุ้มกรอกใส่ปลายสาย
“ปรางโทรหามุกไม่ติดเลย มุกอยู่ที่บ้านหรือเปล่า โทรไปถามคุณลุงก็บอกว่ามุกไม่ได้ติดต่อไปเลย” ปรางถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่อยู่ มุกไปแล้ว”
“ไปแล้วหมายความว่ายังไง”
“มุกออกจากบ้านเราไปอยู่ที่อื่นแล้ว เมื่อตอนบ่าย”
“แล้วภพก็ให้มุกไปเนี่ยนะ! มุกกำลังท้องอยู่ภพก็รู้ คงจะสมใจแล้วสินะ ปรางไม่คิดเลยนะว่าภพจะแยกแยะอะไรไม่ออก ภพก็รู้ว่ามุกกับป้าเขามันคนละคนกัน และที่สำคัญเด็กในท้องเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย ”
“เราไม่อยู่บ้านน่ะ เดี๋ยวเขาคงจะติดต่อปรางไปเองแหละ จะไปไหนได้”
“แล้วถ้าไม่ล่ะ ป่านนี้ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ถ้าจะให้คิดอีกแง่นะ มุกเขาอาจจะอยากจะตัดขาดจากทุกคนแล้วไปอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีใครตามเจอเลยก็ได้ ”
“อย่าเพิ่งคิดไปไกลเลย แค่นี้ก่อนนะ ไว้ค่อยพูดกันใหม่” ภพกดวางสายพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ
“ภพคะ” ซินดี้เดินเข้าไปหาชายหนุ่ม
“ไปเก็บเสื้อผ้ากลับไปอยู่บ้านได้แล้ว ไป” ภพเอ่ยขึ้น
“ทำไมล่ะคะ!” ซินดี้ตกใจ
“มุกไปแล้ว” พูดพลางกุมขมับไปด้วย
“หมายความว่ายัยนั่นออกไปอยู่ที่อื่นแล้วเหรอคะ”
“ใช่ ขอตัวนะ” ร่างหนารีบเดินผ่านหน้าซินดี้ออกไป
“เดี๋ยวก่อนสิคะ ภพ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“รีบเก็บกระเป๋าออกไปซะ! อย่าให้ต้องพูดซ้ำหลายรอบ!” ภพหันไปส่งสายตาดุดันให้ซินดี้แกมข่มขู่
ซินดี้ได้ยินอย่างนั้นเธอก็รีบขึ้นไปข้างบนห้องเก็บข้าวของตนเองแล้วรีบบึ่งรถตรงกลับบ้านไปทันที ส่วนภพก็ออกจากบ้านตรงไปนั่งดื่มในผับชื่อดังของปรางเพื่อคลายความรู้สึกในใจออกไปแต่มันกลับไม่ช่วยอะไรเลยเขากลับรู้สึกเดียวดายเหมือนขาดสิ่งสำคัญและมีค่าที่สุดชีวิตไป ร่างหนาตัดสินใจกดโทรหามุกแต่กลับโทรไม่ติดแม้แต่สายเดียว จึงหันไปนั่งดื่มเพื่อดับความทุกข์ในใจต่ออีกแก้วแล้วแก้วเล่า
“เธอไปแล้วทำไมฉันไม่รู้สึกดีใจเลย แต่กลับเจ็บปวดมากกว่า หึ ที่เธอบอกว่าจะไม่กลับมาหาฉันอีกตลอดชีวิต เธอล้อฉันเล่นใช่ไหมมุก” ภพยิ้มกับแก้วเหล้าดวงตาแดงก่ำ