Genres

นิยาย ตลก

เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน

4.6
นิยายแปลไทยเรื่อง : เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน ชื่อภาษาอังกฤษ : The Wealthy Descendants is a Great Doctor ผู้เขียน : เหลียนเจวี๋ย(连玦) แม้จะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่นางก็ยังคงป็นเทพธิดาอันดับหนึ่งของสวรรค์ชั้นเจ็ด ผู้มีความสามารถแกร่งเกินผู้ใดไม่เปลี่ยนแปลง "ผู้ชายอะไรนั่นน่ะ กินได้หรืออย่างไร ข้าไม่เห็นจะอยากได้" รายละเอียด นิยายโรแมนติก-แฟนตาซี่ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสุดแกร่งกับภารกิจตามหาพ่อของลูก! เยี่ยนจื่ออวี๋ แม้มีตำแหน่งสูงส่งเป็นถึงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของประมุขสำนักชางอู๋แห่งแคว้น แต่กลับไร้พลังแต่กำเนิด แถมยังทำเรื่องงามหน้าอย่างการปืนขึ้นเตียงผู้ชาย! เพราะเรื่องฉาวโฉ่เกินทนทำให้หญิงสาวหายหน้าไปกว่าครึ่งปี แต่เมื่อกลับมาอีกครั้งสำนักชางอู๋ก็ถึงคราวสั่นสะเทือน จากหญิงสาวที่ไม่อาจฝึกพลังกลายเป็นปรมาจารย์มากสามารถ พลังสูงส่งเกินใคร โอสถใดที่ว่ายาก นางกระดิกนิ้วเดียวก็สำเร็จสมบูรณ์ วิชาใดที่ฝึกไม่ได้นางล้วนทำได้ จากหญิงสาวที่ทุกคนต่างเมินหน้าหนีกลายเป็นผู้สูงส่งที่ทุกคนต้องการประจบประแจง ชายหนุ่มทั่วหล้าล้วนอยากเป็นพ่อเลี้ยงของเจ้าตัวเล็กกันทั้งนั้น!

เด็กม.ปลายสายม็อบอย่างผมจะกลายเป็นสายเรียลได้ไหมถ้าเป็นนักผจญภัย

0
ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ในโลกคู่ขนานของญี่ปุ่น จู่ๆ เขาวงกตได้ปรากฏขึ้น ที่ซึ่งมอนสเตอร์โผล่ออกมา ในช่วงแรกเริ่มนั้นเขาวงกตไม่ได้ต่างอะไรไปจากภัยพิบัติ แต่สถานการณ์ได้เปลี่ยนแปลงไปด้วยทรัพยากรที่เขาวงกตผลิต และตัวตนของ 'การ์ด' ที่ตกจากมอนสเตอร์ กลายเป็นช่วงแห่งการกอบโกย การ์ดมอนสเตอร์ที่สามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ออกมาได้ดั่งใจนึก เหล่านักผจญภัยที่ใช้พลังของการ์ดเพื่อพิชิตเขาวงกต ถ่ายทอดสถานการณ์เหล่านั้นด้วยดันเจี้ยนTV, โคลอสเซียมที่มอนสเตอร์ต่อสู้กัน..... สิ่งเหล่านี้กระตุ้นความสนใจในตัวผู้คน แล้วก่อนที่จะรู้ตัวนักผจญภัยก็กลายเป็นอาชีพที่ผู้คนใฝ่ฝันจะเป็น คิทากาว่า・อุทามาโร่ เด็กม.ปลายสายม็อบ เห็นเพื่อนที่น่าจะเป็นสายม็อบเดียวกัน หลังจากที่เป็นนักผจญภัยแล้วกลับถีบตัวไปอยู่ในกลุ่มท็อบได้ จึงตัดสินใจที่จะเป็นนักผจญภัยด้วยตัวเอง อุทามาโร่ เพื่อที่จะได้แรร์การ์ดไปอวดทุกคนได้จึงเดิมพันชีวิตกับกาชาสุดบ้าระห่ำราคา 1 ล้านเยน ทว่า---?

เทพกีฬาเก่งเกินพิกัด

4.7

ภาคที่ 1 – 6 อ่านนิยาย
(จบบริบูรณ์)


กรีฑา บาสเกตบอล ฟุตบอล เทนนิส …..
กีฬาทุกอย่างบนโลกฉันล้วนแต่เป็นที่หนึ่ง โอลิมปิกน่ะเหรอ ฉันจะทุบสถิติให้เกลี้ยงทุกสนาม!
ฉันเป็นคนที่ได้เหรียญทองเยอะที่สุดในโลก ฉันเป็นคนที่คว้าแชมป์เยอะที่สุดในโลก!
ฉันคือเทพแห่งกีฬา ฉันสร้างปาฏิหาริย์ได้ทุกสนาม ฉันคือสิ่งมหัศจรรย์!


เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ

3.8

ติ้ง! เจียงเฉินได้ส่งพัสดุและได้รับโอกาศสัมผัสกับประสบการณ์จากระบบลงชื่อ!

ได้รับรางวัลเป็น Lamborghini Poison

“ติ้ง…อีเว้นท์ลับเสร็จสิ้น ทำการลงทะเบียนสำเร็จ รับรางวัลเงินสด 1000 ล้าน!!!”

“ติ้ง…อีเว้นท์ลับเสร็จสิ้น ทำการลงทะเบียนสำเร็จ คุณได้รับหุ้น 30% ตามรายการต่อไปนี้!!!”

“ติ้ง…….”

เจียงเฉินไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าเขาจะได้พบกับประสบการณ์แบบนี้!!!

เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ

4.7
เฉินชาง หมอหนุ่มแห่งแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัด หลังจากได้รับระบบแพทย์สุดโกงมาแบบงงๆ ชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แต่แน่นอนว่าสุดยอดทักษะทางการแพทย์ย่อมมาพร้อมกับภารกิจสุดโหดหิน และรางวัลอันเย้ายวน! … [ติ๊ง! นี่คือลำไส้ใหญ่ส่วนซีกัมที่แข็งแรง] [ติ๊ง! นี่คือลำไส้ส่วนโคลอนที่ดูฮึกเหิม] [ติ๊ง! ไส้ติ่งธรรมดา: นี่คือไส้ติ่งอักเสบธรรมดา lv.8] [ติ๊ง! สังหารครั้งแรกประสบความสำเร็จ! ได้รับฉายา: มือใหม่แห่งห้องผ่าตัด โปรดขยันต่อไป สังหารต่อเนื่องให้สำเร็จสิบครั้ง!] [ติ๊ง! สังหารไส้ติ่ง 1 ครั้ง ได้รับประสบการณ์ +130 แต้ม เงิน +100 หยวน ประสบการณ์การผ่าตัดไส้ติ่ง +100] WTF?!

เพราะรักสลักใจ

4.7

เล่มที่ 1-8

ตอนที่ 1-800 อ่านนิยาย

(อ่านตอนต่อไปด้านล่าง)


ซูเซียง นักศึกษาปริญญาเอกสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การเกษตรศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เป็นลมทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่ชื่อแซ่เดียวกันกับนางในชนบท ทั้งยังไร้บ้าน ไร้เงิน พ่วงติดมาด้วยลูกน้อยอีกสองคน กลายเป็นหญิงหม้ายลูกติดอย่างสมบูรณ์ เช่นนี้มันไม่ยุติธรรมกับนางเลย อยู่ดีๆ ชีวิตนางก็กระโดดมาอยู่ในจุดที่สุดแสนจะโชคร้าย อเนจอนาถยิ่งนัก!

ไม่เพียงต้องใช้ความรู้ที่มีปลูกผักขุดบ่อปลาหาเลี้ยงชีพอย่างยากลำบาก ยังต้องมาคอยเอาใจ จ้าวเซิง บุรุษหนุ่มรูปงามท่าทางสูงศักดิ์ผู้มา ‘ขออาศัย’ อยู่กับนางด้วยเหตุน่าสงสัยบางอย่าง ตัวนางในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเป็นถึงนักศึกษาปริญญาเอก แต่กลับมานั่งทะเลาะกับเจ้าภูเขาน้ำแข็งซึนเดเระในยุคจีนโบราณเช่นนี้ ช่างตกต่ำเสียจริง!

เมื่อสองบุรุษสตรีต่างชนชั้นพานพบกันในสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ก่อเกิดเป็นความผูกพันลึกล้ำที่มิอาจถอดถอน เพาะปลูกเลี้ยงปลานางทำได้ แต่เหตุใด ‘เพาะรัก’ จึงยากเย็นถึงเพียงนี้

เพื่อนสมัยเด็กที่พูดลับหลังผมว่าเป็นผู้ชายแสนสะดวกที่ใช้งานง่าย ผมก็เลยรีเซ็ตความรู้สึกที่มีต่อเธอแล้วมุ่งหน้าสู่วิถีชิวิตวัยรุ่นเหมือนคนปกติ

0
โทโด สึโยชิ เด็กหนุ่มที่มิอาจเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของผู้คนได้เนื่องจากการที่เติบโตมาอย่างไม่เหมือนใครและหลังจากที่โดนสาวๆรอบตัวหักหลังเขาก็ได้ตัดสินใจที่จะปกป้องสภาพจิตใจของตัวเองด้วยพลังพิเศษซึ่งพลังที่ว่านั่นก็คือ "รีเซ็ต" ที่จะทำให้เขาสามารถลบความรู้สึกนึกคิดที่มีต่อสาวๆเหล่านั้นไปได้โดยสิ้นเชิงแต่อย่างไรก็ตาม [ฮานาโซโนะ ฮานะ] เพื่อนสมัยเด็กที่ถูกสึโยชิรีเซ็ตความรู้สึกที่มีต่อเธอไปเนื่องจากคำโกหกเพื่อซ่อนความเขินอายของตัวเองและเพื่อสะท้อนการกระทำที่มิอาจซื่อสัตย์ต่อตนเองได้เธอจึงได้เริ่มเข้าหาสึโยชิใหม่อีกครั้งและเริ่มสานสัมพันธ์กับเขาใหม่ตั้งแต่ต้น และนี่ก็คือเรื่องราวของเด็กหนุ่มผู้ที่ปรารถนาชีวิตเยี่ยงคน "ปกติ" และทวงคืนชีวิตวัยรุ่นโดยการ "เริ่มต้นใหม่" กับเหล่าสาวๆ

เมื่อคนที่ถูกใจ ดันกลายเป็นนักเขียนที่ชื่นชอบ

4.5
ใครกำลังอยากอ่านแนว Slice of Life รักใสๆในรั้วมหาลัยฯ ใจฟู สดใส หัวใจเต้นเบาๆ มากดติดตามไว้ได้เลย!! เซริน นักเขียนชื่อดังที่ปกปิดตัวตนจากสังคม ได้พบกับ โนเอล ที่เป็นแฟนนิยายของเขา แต่บุคลิกภายนอกที่เย็นชา มักจะพูดตรงๆไม่เกรงใจใคร หลังจากเจอกันครั้งแรกในห้องชมรมวรรณกรรมก็เป็นจุดเริ่มต้นอันแสนตื่นเต้น เซรินที่มักจะนิ่งเงียบ กลับได้จับคู่บัดดี้กับโนเอล จนเรื่องราวยุ่งเหยิง แค่นั้นยังไม่พอยังมี วิเวียน หญิงสาวที่สวยติดอันดับของมหาลัยที่ทำลายกำแพงความเงียบของเซรินจนได้เป็นเพื่อนรักกัน? ทำให้เซรินกลายเป็น 'ศัตรูตัวหัวใจ' ของชายหนุ่มทั่วมหาลัยฯ เรื่องราวความรักที่สุดแสนจะ Love Comedy จะพาผู้อ่านหัวใจเต้นรัว ย้อนวัยไปกับรักแรกที่แสนบริสุทธ์ การพบกันระหว่าง เซริน และ โนเอล นักเขียนนิยายชื่อดัง กับหญิงสาวที่ชื่นชอบนักเขียนคนนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าโนเอลได้เจอนักเขียนคนนั้นแล้ว นี่คือเรื่องราวที่ทำให้หัวใจผู้อ่านพองโตไม่มากก็น้อย
ตอนที่ 39   ตอนที่ 39     โนเอลที่เดินหนีจากเซรินด้วยใบหน้าที่แดงจัดที่สุดในชีวิต ฝีเท้าที่รีบเดินราวกับต้องการจะหลีกหนีความเขินอาย ไม่นึกเลยว่าคนอย่างเธอจะกล้าหาญขนาดนี้  ถึงกับเข้าไป…หอมแก้มเซริน จะบอกว่าเผลอ...ก็คงไม่ใช่ จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ...ก็คงโกหก 'ฉันไม่น่าไปหอมแก้มคุณเซรินแบบนั้นเลย' ทันทีที่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ โนเอลก็ทรุดตัวลงกับหาดทราย เอามือปิดหน้าร้อนผ่าวของตัวเองราวกับจะกลบซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้ ต่อให้แดดร้อนแค่ไหน...ก็ยังไม่เท่าความร้อนแรงที่แล่นพล่านอยู่ในตัวเธอตอนนี้ 'แถมยังเดินหนีออกมาอีก คุณเซรินจะคิดยังไงกันนะ…' หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะไม่ได้ช่วยให้ความสับสนลดลงเลยสักนิด มีแต่จะยิ่งตอกย้ำว่า เธอรู้สึกกับเขามากแค่ไหน โนเอลฮึบใจสุดกำลัง ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วเดินจ้ำกลับไปทางบ้านพักทันที เธอไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเซรินในตอนนี้ แต่ถึงตัวจะหนีไปแล้ว… ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพของเขาไม่หยุด 'สงบใจหน่อยสิตัวฉัน...ก็ไม่ไหวแล้ว' นี่เป็นครั้งแรกที่โนเอลรู้สึกกระวนกระวายจนอยู่ไม่สุข ความนิ่งที่เธอเคยยึดถือไว้เหมือนถูกหลอมละลายหายไปหมดแล้ว ความกล้าหาญเมื่อครู่เหมือนถูกคลื่นซัดหาย ทิ้งไว้เพียงหัวใจที่เต้นโครมครามและคำถามในใจที่ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมอง คำพูดที่ประกาศออกไปหลังจากหอมแก้ม พอนึกดูดีๆ ทำไมถึงกล้าพูดแบบนั้นออกไป 'เอาคืนทีหลังอะไรกัน ฉันพูดไปได้ยังไง อีกอย่างคุณเซรินจะคิดยังไงกับคำพูดของฉัน…อ๊า ไม่อยากจะคิดถึงมันเลยจริงๆ' ความรู้สึกที่เธอพยายามเก็บซ่อนมานาน ได้ไหลพรั่งพรูออกไปหมดแล้วในช่วงเวลาเพียงไม่กี่วันนี้...ไม่มีอะไรหลงเหลือให้ค้างคาใจอีก ทริปทะเลที่เปลือยหัวใจเธอจนหมดเกลี้ยง แม้ท้องฟ้าในยามสายจะปลอดโปร่งแค่ไหน แต่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยเมฆหมอกแห่งความเขินอายที่ปั่นป่วนอย่างรุนแรง จู่ๆ ก็เหมือนกับได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเกินเข้ามาใกล้ๆ โนเอลที่สะดุ้งเล็กน้อยพยายามไม่หันไม่มอง เพราะใบหน้าของเธอในตอนนี้….แดงก่ำ "เอ่อ...โนเอล ไหวหรือเปล่า" เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นเบื้องหลัง พร้อมร่างสูงของเซรินที่ก้าวมายืนข้างๆ ร่างนั้นบังแสงแดดไว้พอดี ราวกับเป็นเงาที่ทอดมาคลุมหัวใจที่ว้าวุ่นของเธอ ใบหน้าของเซรินดูเก้ๆ กังๆ ไม่แพ้กัน ชายหนุ่มที่เกาหัวตัวเองอย่างไม่รู้จะทำตัวยังไงเหมือนกัน แต่ยังไงก็ทำเป็นเมินโนเอลในตอนนี้ไม่ลง เซรินมองเธอที่นั่งกอดเข่าอยู่บนหาดทรายอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง และอัดแน่นไปด้วยความกระอักกระอ่วนแบบสุดๆ 'จะพูดอะไรดีเนี่ย' เซรินเองก็กลืนคำพูดทั้งหมดลงไป โนเอลที่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนช้าๆ พลางหันหน้าไปทางอื่น ไม่เหลือมาดเจ้าหญิงผู้เย็นชาหรือโนเอลคนนิ่งอีกแล้ว จะว่าไป...เซรินเองก็ไม่ต่างกัน "ป...เปียกกันหมดเลยเนอะ" "น...นั่นสินะคะ" เสียงตอบรับของโนเอลก็เบาหวิว ราวกับไม่รู้จะวางมือวางไม้ไว้ตรงไหน จากนั้น…ก็เงียบกริบ ไม่มีบทสนทนาใดหลุดออกมาอีก มีเพียงสายตาที่สบกันชั่วครู่ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี ต่างฝ่ายต่างเขินจนแทบยืนไม่ติด 'ทำไมมัน...กระอักกระอ่วมแบบนี้เนี่ย' เซรินที่ร่ำร้องในใจ เขาในตอนนี้คิดคำพูดที่จะคลายบรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้ไม่ออก  แม้จะเคยเงียบใส่กันจนเป็นเรื่องปกติ แต่นั่นเป็น “ความเงียบแบบเข้าใจ” ที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรก็สื่อถึงกันได้ และตอนนี้…ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น เพราะต่างคนต่างเข้าใจกันดี ถึงได้เงียบไปแบบนี้ยังไงล่ะ! เสียงฝีเท้าของโนเอลที่เหยียบย่ำหาดทรายค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบงัน  เซรินที่มองดูครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามหลังโดยทิ้งระยะห่างเล็กน้อย 'ฉันจะเงียบแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวคุณเซรินจะคิดมาก...แต่จะคุยอะไรดีละ' โนเอลพยายามคิดหาคำพูด ราวกับกำลังดิ้นรนหาทางคลี่คลายบรรยากาศอึดอัดตรงหน้าเช่นกัน 'คิดสิๆ อย่ามัวแต่เงียบได้ไหมตัวฉัน' ขณะเดียวกัน เซรินเองก็สับสนไม่แพ้กัน ภายในใจตีกันยุ่งเหยิง ไม่รู้จะเริ่มพูดจากไหนก่อนดี  ทั้งคู่ที่คิดถึงอีกอีกฝ่ายเหมือนกัน...จนน่าขัน มือของเซรินเผลอยกขึ้นแตะแก้มขวาของตัวเองเบาๆ ร่องรอยความอบอุ่นจากจูบเมื่อครู่ยังไม่จางหาย เขาเคยโดนไอลีนหอมแก้มจนชิน...แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกแตกต่าง จะบอกว่ารู้สึกแบบไหน...ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ยิ่งเมื่อนึกถึงคำพูดของโนเอล ‘ถ้าคุณเซรินพร้อม ค่อยมาเอาคืนทีหลังนะคะ’ ยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม แถมยังพูดแบบนั้นต่อให้เป็นคนโง่แค่ไหน ความหมายมันก็ตรงตัวอยู่ดี... 'ถ้าขืนเป็นแบบนี้ กลับถึงที่พักต้องเข้าหน้ากันไม่ติดแน่' บรรยากาศแปลกประหลาดระหว่างพวกเขา ถ้าสมาชิกชมรมมาเห็นเข้า คงไม่รอดพ้นคำถามแน่นอน ไหนจะเรื่องเปียกปอนทั้งตัวที่ไม่มีคำอธิบายดีๆ ให้อีก... ไร้ข้อแก้ตัวโดยสิ้นเชิง "เอ่อ...คือว่า" "คือว่า.." ทั้งคู่ที่เหมือนจะใจตรงกัน เสียงทั้งสองประสานกันอย่างพอดิบพอดี สายตาที่หันมามองกันครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน โนเอลที่ยิ้มบางๆ ค่อยๆหันตัวช้าๆ เธอหลับตาลงครู่หนึ่งราวกับต้องการสงบหัวใจตัวเองให้เป็นปกติ ก่อนจะลืมตาจ้องมาชายหนุ่มตรงหน้า "เชิญคุณเซรินพูดก่อนได้เลยค่ะ" พอเจอสายตาแบบนั้น เซรินก็แทบจะลืมไปเลยว่าจะพูดอะไร ก่อนจะปั้นสีหน้าให้ปกติที่สุด สายตาที่เลื่อนไปตรงริมฝีปากของโนเอลโดยอัตโนมัติ… "เรื่องจูบ...เห้ยไม่ใช่!!" คำพูดที่หลุดออกมาอย่างตรงไปตรงมาเล่นเอาโนเอลสะดุ้งสุดตัว รีบเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน หัวใจที่เพิ่งสงบไป กลับเต้นขึ้นมาอีกครั้ง ‘บ้าเอ๊ย...จูบอะไรล่ะ! ไม่ได้จะพูดแบบนั้นสักหน่อย!’ บรรยากาศที่เพิ่งจะดีขึ้นได้แวบเดียว...ดูเหมือนจะพังลงไปอีกครั้งอย่างไม่มีชิ้นดี เซรินยกมือปิดหน้าราวกับไม่อยากให้หญิงสาวเห็นใบหน้าที่แดงและเขินในตอนนี้ "จ..จูบเหรอคะ" โนเอลที่พึมพำอย่างแผ่วเบา ราวกับร่างกายตอนนี้ไร้วิญญาณไปชั่วขณะ เซรินที่ได้ยินเสียงพึมพำนั้นก็แทบอยากก้มหน้าลงไปกลบทรายด้วยตัวเอง "ปะ...เปล่านะ ฉันหมายถึงเรื่องที่...ที่ตกน้ำ! เฮ้ย...ไม่ใช่เรื่องนั้น" ดูเหมือนเซรินจะอาการหนักเอาการ การพูดผิดๆ ถูกๆ ซึ่งผิดกับนิสัยของเขาที่มักจะเรียบเฉย ที่ชอบพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงมาโดยตลอด “...ถ้าเรื่อง จ...จูบ…คือว่า…” โนเอลที่จู่ๆ ลิ้นพันกันอย่างไม่ตั้งใจ เธอพูดออกมาทั้งที่ยังไม่กล้าสบตา มือสองข้างจับชายเสื้อแน่น ราวกับพยายามปกปิดความรู้สึก  ในหัวที่ขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง หญิงสาวที่ท่าทีเงอะงะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ดูเหมือนตอนนี้ทุกอย่างจะเกินควบคุมไปหมดแล้ว "ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น!!...เดี๋ยวฉันขอตั้งสติแปปึงนะ" เซรินได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ พ่นลมหายใจออกมา เสียงคลื่นยังคงซัดเข้าหาฝั่งอย่างสม่ำเสมอ ลมทะเลอ่อนๆ พัดผ่าน ระหว่างพวกเขามีเพียงความเงียบ...แต่ไม่ใช่ความว่างเปล่า "เอ่อ...คือว่า ดูเหมือนพวกเราจะทำตัวแปลกๆ เหมือนกันเลยนะ" "นั่นสินะคะ" โนเอลตอบรับเบาๆ ก่อนจะหันมามองเซรินที่หน้าแดงไม่ต่างกับเธอมากเท่าไหร่ พอเห็นแบบนั้นโนเอลก็หัวเราะออกมา "ถ้าเป็นไปได้ เรามาทำตัวให้ปกติกันเถอะ" เซรินที่เกาหัวพลางพูดอะไรที่คิดออก หัวที่ตื้อตันจนหาคำพูดดีๆ ไม่ได้ แต่ตอนนี้ก็ต้องพูดอะไรสักอย่าง "ถึงจะพูดแบบนั้น คุณเซรินดูเกร็งๆ นะคะ" โนเอลที่เริ่มจะควบคุมตัวเองได้ก่อนจะแซวออกมา 'ก็เพราะใครกันละแม่คุณ!!' เซรินตะโกนในใจอย่างกลัดกลุ้ม แต่ตอนนี้เขารู้ดีว่าการพูดอะไรออกไปต้องคิดให้รอบคอบมากพอสมควร "จะว่ายังไงดีล่ะ ฉันทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ฉันก็เพิ่งเคยเจอแบบนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ถ้าจำตัวไม่ถูกก็คงไม่แปลกหรอก" "ฉันก็เหมือนกันค่ะ…" ไม่รู้ทำไมถึงคิดตรงกันได้ขนาดนี้…ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างเบาใจ เซรินเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่อง...จูบที่แก้ม ปล่อยให้มันอยู่ในใจก็พอแล้ว "ในเมื่อคิดเหมือนกัน เพราะงั้น...ทำตัวปกติกันดีกว่า" "นั่นสินะคะ...แล้วก็เรื่อง..จูบนั่น คือว่า…จริงๆ แล้ว" โนเอลที่บิดตัวไปมาเล็กน้อย เหลือบตามองเซรินที่ยกมือห้ามทันที “สต๊อป! สต๊อป!!” เซรินร้องห้ามแทบไม่ทัน มือไม้ที่โบกไปมาจนดูตลกไปหมด ทั้งที่ในใจอยากลืมเรื่องนั้นอยู่แท้ๆ แต่โนเอลกลับหยิบมันขึ้นมาเป็นประเด็นอีกจนได้ โนเอลสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหยุดพูดอย่างว่าง่าย แต่กลับจ้องเซรินด้วยสายตาจริงจัง "...ไม่ชอบหรือคะ" มาดเจ้าหญิงโนเอลที่เงียบหายไปชั่วคราว กำลังค่อยๆ กลับมาอีกครั้งพร้อมความตรงไปตรงมาอย่างไม่เกรงใจ คำถามนั้นทำเอาเซรินค้างไปชั่วครู่ "ไม่ใช่ไม่ชอบ ก็แค่..." “ถ้างั้น...ก็แปลว่า ‘ชอบ’ ใช่ไหมคะ?” " "ก็...เดี๋ยวสิ มันใช่เรื่องที่ต้องมาพูดตอนนี้ไหมเนี่ย" เซรินเบือนหน้าหนีอย่างฉับไว โนเอลในแบบปกติค่อยๆ กลับมาอีกครั้ง เป็นตัวของที่เองที่ทั่งซื่อตรงและพูดอย่างตรงไปตรงมา ‘จะเปลี่ยนโหมดไวขนาดนี้ มันก็เร็วไปไหมเนี่ย!!’ โนเอลที่ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ด้วยสายตาที่จริงจัง แต่ลึกๆ แล้วกลับสั่นไหวไม่น้อย หัวใจที่เดต้นโครมครามราวกับจะอยากรู้คำตอบของชายหนุ่ม “พูดให้ชัดเจนหน่อยค่ะ ถ้าคุณเซรินยังอ้ำอึ้งแบบนี้ ฉันเองก็คงวางตัวยากเหมือนกัน” กลับมาแล้ว...โนเอลคนเดิม เจ้าหญิงผู้ซื่อตรง ผู้กล้าท้าชนกับอารมณ์ตัวเองและของเขา คำพูดของเธอดูจะเรียบง่าย แต่กับเซรินแล้วมันกลับเหมือนคำขอที่ยากที่สุดในตอนนี้ ชายหนุ่มเกาหัวเบาๆ แก้มขึ้นสีไม่รู้เพราะแดดร้อนหรือเพราะคนตรงหน้ากันแน่ "ถ้าให้ตอบ...ก็คง 'ชอบ' ล่ะมั้ง" "ล่ะมั้ง?" โนเอลที่เอียงคอเล็กน้อย พลางมองเซรินที่ตอนนี้กลอกสายตาไปมาท่าทางที่ตลกพอสมควร  เซรินมองฟ้าอย่างช่วยไม่ได้ ถึงจะตอบไม่ชัด แต่คำคำนั้นก็ทำให้รอยยิ้มบางๆ ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของโนเอล “เข้าใจแล้วค่ะ” เซรินถอนหายใจออกมายาวเหยียด ไม่แน่ใจนักว่าตัวเองเพิ่งผ่านอะไรมาบ้างในช่วงไม่กี่นาทีนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือหัวใจเขาเต้นแรงเกินกว่าที่จะเรียกว่า ‘ปกติ’ ขณะเดียวกัน โนเอลที่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้า ก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่รอยยิ้มยังไม่หายไปจากริมฝีปาก “แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าควรทำตัวยังไงดี” เสียงของเธอเบากว่าปกตินิดหน่อย เซรินหัวเราะในลำคอเบาๆ  “ก็...ช่างมันไปละกัน ไม่ใช่ว่าจะพูดแล้วทำได้ง่ายๆ สักหน่อย” ในที่สุดเซรินก็ยอมแพ้ ยิ่งฝืนตัวเองก็ยิ่งกดดันเปล่าๆ สู้ปล่อยให้มันไปเป็นธรรมชาติเถอะ ถึงแม้ตอนนี้จะปรับตัวไม่ค่อยถูก...แต่ก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ เรื่องของหัวใจไม่ใช่ฝืนบังคับแล้วมันจะเป็นได้อย่างที่ต้องการสักหน่อย “แล้วถ้า ‘ตัวฉัน’ คิดจะ...ทำอีกครั้งล่ะคะ?” เสียงโนเอลยังคงนุ่มนวล แต่ชัดเจนพอให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น “อะ…เอ่อ…”  เซรินถึงกับสะดุดฝีเท้าตัวเอง ขาก้าวข้างหน้าค้างไว้กลางอากาศ ก่อนจะได้ยินประโยคต่อมาจนเซรินแทบจะหน้าทิ่มหาดทราย “ครั้งต่อไปอาจจะ...ไม่ใช่ที่แก้มก็ได้นะคะ” โนเอลพึมพำเบาๆ คราวนี้เซรินหน้าแดงจนแทบเป็นสีเดียวกับพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยลงสู่ขอบฟ้า โนเอลหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ล้อเล่นค่ะ” พูดจบโนเอลก็เดินนำหน้าไปทันที เซรินที่ไม่เห็นสีหน้าของโนเอลว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ถึงกล้าพูดที่ชวนคิดลึก แถมยังปิดท้ายด้วยการล้อเล่นอีก เซรินไม่รู้ว่าโนเอลที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข 'หัวใจฉันจะวายแล้วเนี่ย ล้อเล่นอะไรก็ให้มันมีขอบเขตบ้างเถอะแม่คุณเอ้ย!!!' เซรินที่นั่งทรุดลงทันที หัวใจที่เต้นระรัวแข่งกับเสียงคลื่นของทะเลที่กำลังพัดเข้าฝั่ง "อยากเอาหัวปักทรายชะมัดเลย" เซรินที่รู้แล้วว่า หลังจากนี้คงยากที่จะมองโนเอลด้วยสายตาแบบเดิมได้ ทั้งความรู้สึก การกระทำ คำพูด ล้วนแทงลึกเข้าไปในต้วของเซริน จนยากจะลืมเลือน         เซรินที่กลับมาถึงบ้านพัก กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไม้ก็ได้ยินเสียงพูดคุยจอแจดังลอดออกมาจากห้องนั่งเล่น ดูเหมือนสมาชิกชมรมวรรณกรรมคนอื่นจะตื่นกันหมดแล้ว และกำลังกินข้าวเช้าที่โนเอลเตรียมไว้ให้อย่างเอร็ดอร่อย วิเวียน เซเรน่า เอเลน่า โรมิโอ และบอนตะนั่งล้อมวงอยู่ตรงกลางห้อง ท่ามกลางบรรยากาศแสนครึกครื้น 'อ่า...บรรยากาศอันแสนวุ่นวายแบบนี้สิดี นี่แหละสวรรค์ของฉันชัดๆ' เซรินที่รีบปรับตัวให้เป็นปกติ ยังไงซะก็คงโดนถามแน่ว่าไปไหนมา เนื้อตัวที่เปียกปอนจนชุ่ม จะหาข้ออ้างดีๆ จะได้ไหมเนี่ย “ไส้กรอกที่กรอบนอกนุ่มใน ไข่ดาวที่หยาดเยิ้ม อร่อยสุดๆ ไปเลย” เสียงใสของเซเรน่าดังขึ้นอย่างร่าเริง แก้มกลมนูนขึ้นเพราะอาหารเต็มปาก ที่มุมปากมีรอยเลอะจากการกินที่ไม่สนใจอะไรเลย "ข้าวเต็มปากก็อย่าพูดมากสิ เธอเนี่ย" "ก็มันอร่อยจริงๆ นิ คุณพี่ก็ลองดูมั่ง" เซเรน่าไม่พูดปล่าวก่อนจะใช้ส้อมจิ้มไส้หรอกพลางยัดเข้าปากเอเลน่าที่เผลออ้าปากพอดี ก่อนจะเกิดการเถียงกันของสองฝาแฝดทันที "อ่ะ...เซรินไปไหนมาเหรอ" ทันทีที่เหยียบย่างเข้ามาก็ถูกทักทายด้วยเสียงของท่านประธานสาวทันที หญิงสาวผมทองที่เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว วิเวียนที่สังเกตสภาพของชายหนุ่ม ก่อนช้อนสายตามองอย่างสงสัย "ทำไม...เซรินถึงเปียกปอนเหมือนกับโนเอลเลยอ่ะ เมื่อกี้โนเอลก็กลับมาก่อนจะรีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดเลยไม่ได้ถามอะไร" "คือว่า..." เซรินที่...พูดไม่ได้ และเขาไม่มีทางพูดเด็ดขาด แต่จะหาทางแถยังไงเนี่ยนะสิ "ไปแอบเล่นน้ำกันมาสองคนเหรอ" คำถามกึ่งหยอกกึ่งจริงจากวิเวียนทำเอาเขาสะดุ้ง "ช..ใช่" เผลอตอบตามน้ำไปแล้ว… "ในชุดแบบนี้เนี่ยนะ" วิเวียนเดินวนรอบตัวเซรินอย่างจับผิด สายตาที่สงสัยเหมือนกับนักสืบที่กำลังสืบคดี ดูเหมือนการตอบตามน้ำของเซรินจะยิ่งเพิ่มความสงสัยให้ท่านประธานสาวพอสมควร "ที่จริงไม่ได้ตั้งในเล่นน้ำหรอก พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย" เซรินที่สารภาพออกไปครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเขาไม่กล้าพูดออกไป ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเขาแท้ๆ ไม่สิ...ผิดที่เขาลากโนเอลมาตกน้ำกับเขาจนเกิดสถานการณ์แบบนั้น "หืมมมม" วิเวียนส่งเสียงในลำคอ คล้ายกับกำลังใช้ตรรกะบางอย่างพิจารณาเรื่องราวที่ยังขาดชิ้นส่วนสำคัญในการวิเคราะห์เซริน "หนูเห็นพี่โนเอลหน้าแดงตอนกำลังวิ่งขึ้นไปข้างบนด้วยค่ะ" เซเรน่าที่โยนระเบิดลูกใหญ่ใส่เซรินด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาไม่ได้คิดอะไรมาก เซรินสะดุ้ง คำพูดนั้นเหมือนตอกย้ำอะไรบางอย่างเข้าไปเต็มแรง ชายหนุ่มที่ชะงักราวกับความผิดโดนจับได้คาหนังคาเขา "งั้นหรอกเหรอ" วิเวียนพูดเบาๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดก่อนจะเงยหน้ามองเซรินที่กลอกสายตาไปมา 'มีพิรุธเยอะไปหน่อยนะเซริน' วิเวียนคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป สีหน้าที่เหมือนกับลังเลครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา "ไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะเซริน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา" ในที่สุดวิเวียนก็ตัดใจไม่ซักไซ้ถามก่อน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ของเธอ แต่กลับแฝงความรู้สึกอะไรบางอย่างออกมา "วิเวียน...คือว่า" เขาพยายามจะอธิบาย แต่กลับไม่รู้จะเริ่มยังไง และลึกๆ ก็รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก ดูเหมือนวิเวียนจะจับได้ในความลังเลของเขา เธอยิ้มขำเล็กน้อยแล้วแกล้งพูดว่า "เห…เซรินจะให้ฉันช่วยเปลี่ยนชุดให้เหรอ ก็ไม่ติดนะ" วิเวียนหันมายิ้มกว้าง พลางส่งสายตาหยอกเย้าเจ้าเล่ห์ประจำตัว ก่อนจะใช้มือเล็กๆ ดันแผ่นหลังของเขาให้ก้าวขึ้นบันไดอย่างขี้เล่น เซรินหันกลับไปมองใบหน้าเธอเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ถึงจะทำเป็นร่าเริง แต่เขาก็มองออก วิเวียนกำลังกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง "ฉันเปลี่ยนเองได้น่า เธอไปนั่งกินข้าวให้อิ่มเถอะ" เซรินตอบกลับอย่างปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่อยากให้บรรยากาศเสีย และโชคดีที่สมาชิกคนอื่นๆ ดูจะไม่ได้ใส่ใจสถานการณ์แปลกๆ ระหว่างพวกเขาสักเท่าไหร่ "ฉันสัญญา จะหลับตาปี๋ตอนเปลี่ยนชุดให้" วิเวียนที่ชูสามนิ้วราวกับจะสัญญาทำตามที่พูดจริงๆ "แบบนั้นก็ไม่เอา ฉันเป็นผู้ชายนะ" "ใครบอกว่าเซรินของฉันเป็นผู้หญิงกันละ ไม่ต้องห่วงฉันเห็นเซรินทุกซอกทุกมุมแล้ว เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรที่ต้องอายหรอก" “เดี๋ยว เดี๋ยว เธอมาเห็นตอนไหน” “เห…ตอนไหนนะ” วิเวียนยังไม่หยุดแหย่ เซรินจึงได้แต่ส่ายหัวเบาๆ แล้วหลุดหัวเราะออกมา ไม่รู้ทำไม...วิเวียนมักจะทำให้เขายิ้มได้อยู่ตลอด เหมือนกับเป็นคนที่ประคองความรู้สึกให้คนอื่นรู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด "ถ้าฉันเปลี่ยนชุดให้เธอบ้าง จะยอมไหมล่ะ" เขาพูดเชิงเอาคืนบ้าง "ยอมสิ!! ถ้างั้น…ช่วยเบาๆ มือด้วยนะ" วิเวียนตอบรับเสียงใส ยิ้มกว้างจนตาเป็นประกาย พร้อมกับกางมือออกราวกับอยากจะยืนยันคำพูดของเธอ เซรินอดขำเล็กน้อยไม่ได้ "มันต้องบอกว่า ไม่ยอม ไม่ใช่เหรอไง!!" เซรินหัวเราะออกมาอย่างผ่อนคลาย ขณะมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความขี้เล่น "เซรินขออะไรฉันไม่ขัดหรอกน่า" "ให้ตายสิ เธอเนี่ยนะ ไปนั่งกินข้าวเลยไป" เซรินไม่พูดปล่าวก่อนจะดันหลังของวิเวียนไปกลางห้องแล้วจับเธอนั่งลงทันที "ขี้หวงเนื้อหวงตัว!!" น้ำเสียงเง้างอนดังออกมาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย พร้อมกับทำแก้มป่องอย่างน่ารักน่าหยิก  เซรินที่ไม่ว่าอะไรก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ชายหนุ่มที่รีบขึ้นยังไปห้องตัวเองทันที วิเวียนที่เหลือบมองแผ่นหลังของเซรินเงียบๆ ดวงตาที่ค่อยๆ สั่นไหวเบาๆ เธอรู้สึกว่าเซรินกับโนเอลดูแปลกๆ ไปจากเดิมมาก ถึงจะอยากรู้...แต่ก็ไม่กล้าถามออกไปตรงๆ ดางตาสีฟ้าที่สั่นไหวเบาๆ ก่อนจะกลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว 'คงไม่หรอกมั้ง...' เธอไม่กล้าคิดมากไปกว่านั้นก่อนจะไล่ความคิดออกไปจากหัวทันที         เซรินเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลง ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ความเงียบสงบภายในห้องตัดกับเสียงจอแจด้านล่างโดยสิ้นเชิง ลมทะเลอ่อนๆ พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้ ช่วยปลอบโยนจิตใจที่ยังว้าวุ่นของเขาได้เล็กน้อย มือของเขาเผลอยกขึ้นแตะแก้มขวาอย่างแผ่วเบา…ความอุ่นจากรอยจูบยังไม่จางหาย เขาเคยถูกไอลีนแกล้งหอมแก้มจนชิน แต่คราวนี้ มันไม่เหมือนเดิม และไม่รู้ว่าจะใช้คำว่าอะไรถึงจะอธิบายความรู้สึกนี้ได้ถูก พอคิดถึงโนเอล หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ มุมมองต่อเธอค่อยๆ เปลี่ยนไปในแบบที่เขาไม่รู้ตัว จาก ‘คู่หู’ กลายเป็นบางอย่าง... 'ผู้หญิงคนหนึ่ง...อย่างนั้นเหรอ' ตอนนี้...เขายังไม่สามารถตอบรับโนเอลด้วยคำพูดได้อย่างเต็มที่ แต่อย่างน้อย…เขาก็ยอมรับกับตัวเองแล้ว ว่ารู้สึกยังไง อนาคตคืออะไรไม่อาจตัดสินใจได้ในตอนนี้  แต่เซรินก็เลือกที่จะยอมรับความรู้สึกตัวเองอย่างตรงไปตรงมา  สักวัน...ในวันข้างหน้าเขาอาจจะพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง บอกความรู้สึกเหล่านั้นออกไปได้อย่างไม่ลังเล เมื่อวันนั้นมาถึง       14 ชั่วโมง ago
ตอนที่ 38 14 ชั่วโมง ago

เยว่หลี่จิ้ง เกิดชาตินี้ขอข้านอนเฉยๆได้หรือไม่!

4.2

เล่มที่ 1 – 2 (จบ) อ่านนิยาย


เมื่อลูกสาวมาเฟียติสท์แตกต้องมาเกิดใหม่ในยุคจีนโบราณชื่อใหม่ของเธอคือเยว่หลี่จิ้ง สิ่งที่เธออยากจะทำมากที่สุดในชีวิตคือการนอนเฉยๆไม่ต้องทำสิ่งใด แต่โชคชะตาไม่เป็นใจมีเรื่องเข้ามาให้แก้ไม่หยุดหย่อนและยังถูกสองบุรุษตามเกี้ยวพร้อมกันถึงสองคนทำให้เป้าหมายที่ตั้งใจไว้ต้องล้มไม่เป็นท่า... ‘ปล่อยข้านอนเฉยๆได้หรือไม่!’


เล่ม 1-2 พฤศจิกายน 11, 2021

เย้ารักท่านอ๋องเผด็จการ

4
เพราะ 'สัมพันธ์ชั่วข้ามคืน' ทำให้ท่านอ๋องเย็นชาจอมเผด็จการแทบพลิกแผ่นดินตามหาตัวนาง เพื่อ...สังหาร! นิยายโรแมนติก-คอเมดี้ พระเอกสุดโหด นางเอกสุดแซ่บ! เมื่อ เฟิงอู๋โยว หัวหน้าทหารรับจ้งสุดกำกันทะลุมิติมายังโลกยุคโบราณทั้งยังโดนวางยาปลุกกำหนัดเข้า ทางรอดเร่งด่วนเพียงอย่างเดียวก็คือใช้บุรุษช่วยถอนพิษ! ชายหนุ่มมากมายหลายแสนนางไม่เลือกกลับไปพัวนเข้ากับ จวินมั่วหรัน ท่านอ๋องแควั่นศัตรู ผู้ขึ้นชื่อเรื่องเกลียดสตรีและดุดันเหี้ยมโหดเกินใคร แม้จะรอดตัวมาได้เพราะร่างนี้อยู่ในฐาน: 'บุรุษ' แต่ด้วยสถานะทหารแคว้นศัตรูทำให้นางต้องกลับมาวนเวียนอยู่ข้างกายเขาอีกครั้ง ตราบใดที่นางไม่พูด เขาคงไม่รู้กระมังว่านางคือคนในคืนนั้น? เอาเถอะ อย่างนั้นคงต้องลองเสี่ยงดูสักตั้ง!