เสพติดการอ่าน.
นี่คือสิ่งที่ฉันได้ยินจากอาจารย์ประจำชั้นมัธยมของฉัน.อย่างไรก็ตาม,ฉันไม่ได้สนใจมัน เพราะอย่างที่อาจารย์บอก,ฉันติดมันจริง ๆ.
ฉันรักการอ่าน.
ความกล้าหาญ? แฟนตาซี? การเขียน? โรแมนติก? มนุษยศาสตร์? วิทยาศาสตร์? บทความ? มันไม่สำคัญว่าจะเป็นแนวอะไร.แค่อ่านอะไรบางอย่างและการอ่านเป็นสิ่งที่ฉันรัก.
ฉันเป็นคนเสพติดการอ่าน.
วันหนึ่งผมถูกเรียกตัวมายังโลกใบนี้
สัตว์ร้ายหลั่งไหลออกมาและวิกฤตที่น่าเหลือเชื่อก็มาถึง
พรสวรรค์ของผมไม่อาจแย่ไปได้กว่านี้แล้ว
[ระดับความสามารถของผู้เล่นอยู่ในระดับต่ำสุด]
[ตัวเลขทั้งหมดเกือบสิ้นหวัง]
ไม่ว่าผมจะเลือกเป็นนักรบหรือพ่อมดที่มีความสามารถก็ตาม
ไม่ว่าคุณจะย้อนเวลากลับไป
คุณต้องใช้ประโยชน์จากทุกสิ่งเพื่อที่จะอยู่รอด
อ่านต่อด้านล่าง
( อ่านต่อข้างล่าง )
[นักเขียนคือพระเจ้า นักเขียนเป็นผู้มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับตัวละคร ตั้งแต่ให้ชีวิต กำหนดลักษณะนิสัย หรือแม้กระทั่งเป็นผู้สร้างโลกที่พวกเขาอาศัย เหล่าตัวเอกที่อาศัยในแต่ละโลกล้วนได้รับพรสวรรค์ที่เหนือกว่าผู้อื่น อย่างไรก็ตามเหล่าตัวเอกก็ไม่ได้มีคุณธรรมและใช้พรสวรรค์ที่ได้ไปในทางที่ดีเสมอไป ตัวประกอบบางส่วนต้องตายเพราะตัวเอกที่ไร้คุณธรรม ความคับแค้นใจของเหล่าตัวประกอบสามารถส่งผลให้โลกเหล่านั้นพังทลายลงได้ ดังนั้นงานของโฮสต์ก็คือ การเข้าไปเป็นตัวประกอบในแต่ละโลก และทำตามความปรารถนาของตัวประกอบตัวนั้นให้สำเร็จ เพื่อลบล้างเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจของพวกเขาให้หมดไป]
ฉันก็อยากได้สกิลระดับ S เหมือนกัน!
ฉันต้องการมันมาก
ฉันยอมตายเพื่อมัน!
[คุณปลุกสกิลระดับ S ให้ตื่นขึ้น]
[แต่มันสามารถใช้ได้เฉพาะเมื่อคุณตายเท่านั้น]
เอ๊ะ! มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าสกิลใช้ได้ก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้น