เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 278 สุขสันต์วันปีใหม่
บทที่ 278 สุขสันต์วันปีใหม่
หมินอันเกอมองถ้วยชามบนโต๊ะที่ว่างเปล่า แล้วมองหลวนจื่อที่ตบท้องตัวเองพร้อมกับนั่งลงโซฟา
“คุณไม่ได้บอกเหรอ คุณกินไปแล้วนี่?”
อาหารพวกนี้ ส่วนมากเข้าท้องหลวนจื่อหมด เวินเที๋ยนเที๋ยนกินไปไม่เท่าไหร่
“กินหรือยัง?”
หลวนจื่อหันไปมองเขา พูด “แต่ว่าฉันหิวอีกนี่ กินข้าวของคุณแค่ไม่เท่าไหร่ ยังจะขี้เหนียวอีก”
หมินอันเกอมองเธออย่างทำตัวไม่ถูก
“ผู้จัดการคุณไม่ควบคุมอาหารคุณเหรอ?ระวังนะถึงตอนนั้นจะขึ้นเวทีไม่ได้”
“วางใจเถอะ”หลวนจื่อส่ายหัวยังภูมิใจ“ฉันกินยังไงก็ไม่อ้วน”
มองท่าทางของเธอ หมินอันเกอก็หมดหนทาง เริ่มเก็บของที่โต๊ะ
หลวนจื่อรีบยื่นมือไปห้ามเขา
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันเก็บเอง เชฟนั่งลงพักเลยค่ะ”
เธอรีบอุ้มถ้วยชามตะเกียบขึ้นมาจากโต๊ะ เดินไปที่ครัว
หมินอันเกอกลับพูดอย่างไม่วางใจ “คุณไม่ทำของในครัวผมแตก ก็พอแล้ว”
พูดจบ ก็ตามเข้าไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขา ความหดหู่ในใจค่อยๆดีขึ้น อารมณ์ที่หม่นลงก็ดีขึ้นมาหน่อย ไปเก็บกับพวกเขา
เก็บเสร็จ เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากจะกลับไป กลับถูกหลวนจื่อห้ามไว้ ยังไงก็ไม่ให้เธอไป
จนฟ้าค่อยๆมืดลง เธอจึงเปิดถุงที่ตัวเองเอามาอย่างดีใจ หยิบพลุด้านในลงไป มาที่ว่างของหมูบ้าน
ทั้งเย็นวันนั้น มีหิมะตกหนาๆที่พื้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนสวมหมวกกับถุงมือ ห่อตัวเองหนาๆ เดินไปหนักเล็กน้อย
ถึงแม้หลวนจื่อจะสวมเยอะ แต่ว่ามองไปดูมีชีวิตชีวา แป๊บหนึ่งก็วิ่งไปข้างหน้า เอาพลุในมือตัวเองวางลงบนเกล็ดหิมะ
อากาศเย็นมาก สวนในหมู่บ้านมีแค่พวกเขาสามคน ไม่ต้องกังวลว่าหมินอันเกอจะมีคนจำได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเรียนจากท่าทางหลวนจื่อ เอาพลุวางที่เกล็ดหิมะ เหลือแค่ที่จุดไฟอยู่ในมือ
ทันใดนั้นประกายไฟสีขาวก็แผ่ขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องพลุในมือที่มีประกายไฟไม่หยุด ไม่พูดอะไร หมินอันเกอยืนข้างเธอ
เหลือแค่หลวนจื่อไกลๆที่วิ่งไปมาที่หิมะ ไม่หยุดเอาพลุใส่ในเกล็ดหิมะ แป๊บหนึ่งก็เอาเวินเที๋ยนเที๋ยนกับหมินอันเกอทั้งสองเข้ามา
หลวนจื่อโบกมือให้หมินอันเกออย่างมีความสุข วิ่งเข้ามา
ยังไม่ทันเข้าใกล้ เท้าก็ลื่นหิมะ ล้มลงไปข้างหน้าทั้งตัว
หมินอันเกอมอง รีบเข้าไป อยากประคองเธอขึ้นมา
แต่คิดไม่ถึง ขาตัวเองก็ลื่นไป ล้มลงไปด้านหลัง
พริบตาเดียว ทั้งสองก็ล้มลงที่พื้น ม้วนตัวในเกล็ดหิมะ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ข้างๆ มองพวกเขาอย่างตกใจ ช่วยไม่ทัน
หลวนจื่อยกมือขึ้นมาก่อน ตะโกนว่า “I'm fine!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลง เห็นหน้าพวกเขามีแต่หิมะ อดไม่ได้ที่จะขำ ดึงพวกเขาขึ้นมา
“ระวังนะ”
หมินอันเกอยืนขึ้น ตบเกล็ดหิมะที่ตัว มองเวินเที๋ยนเที๋ยน คอ่ยๆยิ้มออกมา
“ในที่สุดคุณก็ยิ้มแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที ก้มหน้าลงเล็กน้อย
หมินอันเกอพูด “คุณไม่มีความสุข แต่ดีที่ผมตัดสินใจให้คุณออกมาถูกต้องแล้ว หลวนจื่อเจ้าเด็กนี่ ไม่เก่งอะไร แต่เป็นตัวตลก”
เสียงของเขาอ่อนโยน “อยู่คนเดียว จะยิ่งทำให้ตัวเองเสียใจ ไม่ว่ายังไง วันนี้โปรดอย่าเสียใจ ดีไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึง หมินอันเกอจะมองอารมณ์ของตัวเองออกนานแล้ว จึงพาเธอออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามยิ้มออกมา หัวเราะ
“ขอบคุณนะ พี่หมิน”
หลวนจื่อถอดหมวกของตัวเองแล้วสั่นไปมา ไม่ได้รับผลกระทบจากที่ล้มเมื่อกี๊ แป๊บหนึ่ง ก็เล่นอีกครั้ง
พลุที่ซื้อมาเยอะมาก จนดึก ถึงจะเล่นหมด
ท้องฟ้ามืดขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็หนาวยิ่งขึ้น
ทั้งสามกลับไม่ได้กลับไป แต่นั่งลงที่เก้าอี้
ลมเย็นพัดมาไม่หยุด สามคนเบียดกัน รับความอบอุ่นร่วมกัน
จนเที่ยงคืน เสียงคืนปีใหม่ก็ดังขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าไปมอง พลุบานอยู่ทั่วฟ้า
แสงของพลุส่องไปที่หน้าเธอ ทำให้ตาของเธอเป็นแสง
พลุที่ใหญ่ในคืนฤดูหนาวมองไปงดงามยิ่งนัก ส่วนในหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน อดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพของคนอีกคน
ช่วงที่จี้จิ่งเชินสวมแหวนแต่งงานให้เอด้วยตัวเอง
แต่ว่าในตอนนี้ แหวนในมือเธอไม่อยู่แล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำมือแน่น กลับไม่รู้สึกถึงสัมผัสของโลหะเหมือนเคย
เธอเงยหน้ามองท้องฟ้ายามมืด ไม่พูดอะไรอยู่นาน
กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆหมินอันเกอที่อยู่ข้างๆก็ดึงเธอ
“เที๋ยนเที๋ยน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไป ยังไม่ทันที่เธอจะมองสิ่งตรงหน้าให้ชัดเจน สองมือก็เงยหน้าเธอขึ้น
หมินอันเกอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หลับตาลง ขนตายาวๆเป็นเงาลงที่ใต้ตาสองแถว
เขาเข้ามา จูบลงที่หน้าปากเวินเที๋ยนเที๋ยน
“สุขสันต์วันปีใหม่ เที๋ยนเที๋ยน”
ส่วนอีกด้าน มองเห็นพลุที่สวยงามตรงหน้า หลวนจื่อก็ตบคนข้างๆอย่างตื่นเต้น เตรียมจะเพลิดเพลินกับเขา
แต่พอหันไป กลับเห็นภาพมัวตรงหน้า
รอยยิ้มของเธอนิ่งไว้ที่ใบหน้า ค่อยๆหุบลง
มองอยู่แป๊บหนึ่ง จึงหันสายตาไป
พอเธอมองไปที่พลุอีกครั้ง รอยยิ้มที่มุมปากกลับดูทุกข์ใจลงเยอะมาก
พอพลุจบลง เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงออกไป
เพิ่งนั่งบนรถ หมินอันเกอก็เดินเข้ามา เคาะหน้าต่าง
ลดกระจกลงมา เวินเที๋ยนเที๋ยพูดอย่างสงสัย “พี่หมิน ทำไมเหรอ?”
หมินอันเกอเอาของขวัญที่ซ่อนไว้ข้างหลังตลอดหยิบออกมา ส่งให้เธอ
“นี่ผมตั้งใจเตรียมให้คุณเลย หวังว่าคุณจะชอบ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับกล่องเล็กๆที่มืออย่างแปลกใจ
“คุณยังเตรียมของขวัญฉัน ”
“เตรียมอยู่นาน”รอยยิ้มที่ใบหน้าหมินอันเกอขมขื่นขึ้นมา“ไม่รู้คุณจะชอบไหม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม พูด “ชอบแน่นอน”
หมินอันเกอมองเธอ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบผมเธอ
“กลับไปเถอะ ระวังด้วยนะ”
ตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว ที่ถนนว่างเปล่า มีแค่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ขับรถช้าๆ
ความมืดด้านนอก ทำให้หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนสงบลงตาม
รถค่อยๆหยุดลงที่หน้าตระกูลหล่อน ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนลงมา ในใจก็ชัดเจนขึ้นเยอะ
แต่ว่ายังไม่ทันเข้าไป ก็ถูกเสียงหนึ่งตัดบทขึ้นมา
“เที๋ยนเที๋ยน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้
ถึงจะเบา แต่เหมือนเดิมทุกอย่าง ครั้งแรกที่เข้าไปในหูเธอ
เท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนชะงัก หยุดลง หันหน้าไปมอง
เงาหนึ่งที่ด้านนอกบ้านตระกูลหล่อน มีคนเดินเข้ามา
จี้จิ่งเชินสวมโค้ตสีดำ ทั้งตัวเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ ที่หัวและไหล่
ไม่รู้ว่ายืนอยู่นั่นนานแค่ไหนแล้ว