เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 279 เราเลิกกันเถอะ
บทที่ 279 เราเลิกกันเถอะ
สีหน้าของจี้จิ่งเชินซีดขาวและเย็นชา เหมือนว่าถูกเกล็ดหิมะรอบๆหลอมละลาย กลายเป็นเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
เขาค่อยๆเดินเข้ามาที่เวินเที๋ยนเที๋ยน สายตากลับร้อนแรงอย่างเทียบไม่ได้ เหมือนสามารถละลายน้ำแข็งได้
หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่แสดงอาการอะไร ยืนมองเขาอยู่ที่เดิม
“มีอะไรไหม?”
“ขอโทษ”จี้จิ่งเชินพูด
“คุณมาเพื่อพูดคำนี้เหรอ?คำนี้ฉันฟังคุณพูดมาหลายรอบแล้วจี้จิ่งเชิน”
จี้จิ่งเชินไม่พูดอะไร เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนหมุนตัวจะออกไป จึงรีบพูด
“ผมมีของจำเป็นที่ต้องเอามาจากในมือพวกเขา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลง ไม่ได้เดินต่อไป แต่หันมามองเขา
จี้จิ่งเชินสูดหายใจลึกๆ ค่อยๆพูด “เถ้ากระดูกของแม่ผม ผมต้องเอาคืนมา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พูดอะไร แต่ฟังเงียบๆ
จี้จิ่งเชินพูดต่อ “ตอนนั้นหลังจากเธอถูกฆ่า ศพก็ถูกเอาไปด้วย ของมีค่าก็ถูกฉวีช่วยฉินเอาไป แต่ผมคิดไม่ถึง แม้แต่เถ้ากระดูกพวกเขาก็ไม่ปล่อย”
“หลายปีนี้ ผมหามาตลอด แต่ ไม่ได้เบาะแสเลยสักนิด คิดไม่ถึง ว่าจะถูกพวกเขาเอาไปซ่อน”
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูด “นี่คือของที่ผมต้องเอากลับมา ผมไม่ตอบรับข้อเสนอพวกเขาไม่ได้ ……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังจบ จึงพูด “รวมถึงให้จี้ยี่หยันกับเจียงหยู่เทียนเข้าบริษัท?และการแต่งงานของคุณกับเจียงหยู่เทียน?”
จี้จิ่งเชินกลับส่ายหัว
“ผมปฏิเสธแล้ว”
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างลึกซึ้ง
“นอกจากคุณ ผมแต่งกับใครไม่ได้ทั้งนั้น ภรรยาของผมมีแค่คุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ เงยหน้ามองเขา
“แต่ทำไมก่อนหน้านี้คุณไม่ให้ฉันกลับไปปราสาท?”
จี้จิ่งเชินบอกออกมา“ผมต้องให้พวกเขาเชื่อใจ ผมกับคุณจบกันแล้วจริงๆ”
“งั้นเรื่องเช้าวันนี้ล่ะ?คุณกับเจียงหยู่เทียนนอนที่โซฟาห้องทำงาน ฉันคงไม่ได้มองผิดหรอกนะ”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าพูด “เธอวางยาใส่ผม ผมไม่รู้เรื่อง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟังทั้งหมด ในใจก็ค่อยๆคลายลง
เธอค่อยๆถอนหายใจ
“ดู จี้จิ่งเชิน ไม่ใช่ว่าพูดออกมาได้ง่ายเหรอ?ทำไมคุณต้องปิดบังฉัน?”
จี้จิ่งเชินเดินเข้ามาข้างหน้า
“ผมแค่ไม่อยากให้คุณได้รับอันตรายอีก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“จี้จิ่งเชิน ฉันเหนื่อยมาก ฉันอยากยืนอยู่ข้างๆคุณ ไม่ใช่ตามหลังคุณ”
“ฉันไม่อยากให้ครั้งหน้าเปิดประตูไป เห็นคุณกับผู้หญิงอื่นนอนอยู่ด้วยกันอีก พออีกสองสามวัน คุณกลับมาบอกฉันว่า ทุกอย่างไม่ใช่ความจริง ฉันก็ไม่อยากถูกคุณไล่ไปแล้ว รอหัวใจฉันตายไป คุณกลับมาบอกฉันว่า ที่คุณทำทุกอย่างก็เพื่อฉัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขา ในตอนนี้ ในใจเธอนิ่งมาก
“ฉันหมดหนทางไปต่อแล้วจริงๆ จี้จิ่งเชิน ถ้าวันนี้เราสองคนสลับกัน ฉันไล่คุณออกจากบ้านฉัน ฉันนอนกับคนอื่นที่เตียง คุณจะทำอย่างไร?”
จี้จิ่งเชินพูดไม่ออก
ถ้าหากเป็นเขา เขาคงบ้า อิจฉา แค้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขา หมุนตัวจะเข้าประตูไป
เห็นเธอออกไป ทันใดนั้นในใจจี้จิ่งเชินก็กระวนกระวาย รีบดึงมือไปดึงเธอไว้
“เที๋ยนเที๋ยน ผม……ขอโทษ”
เขาอยากอธิบาย แต่ว่าคิดถึงคำพูดเมื่อกี๊ของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็พูดไม่ออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่หันกลับมา
เธอค่อยๆหลับตาลง ออกแรงดึงมือตัวเองคืนมา
“จี้จิ่งเชิน เราเลิกกันเถอะ”
ร่างจี้จิ่งเชินสั่นไปหมด ใบหน้าแตกสลายทันที
ดวงตาคู่นั้นค่อยๆหม่นลง เขาจ้องเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ผมไม่ยอม!”
“ฉันไม่ได้กำลังขอความเห็นคุณ แต่กำลังบอกคุณ”
เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนเหนื่อยขึ้นมา
“จี้จิ่งเชิน ฉันเหนื่อยมาก คุณรู้ไหม?”
เสียงของเธอเบา แต่เหมือนหินที่กดทับหัวใจของจี้จิ่งเชิน
ทันใดนั้นเสียงของเขาก็อ่อนลง ขอร้องเล็กน้อย
“อย่าแบบนี้สิ เที๋ยนเที๋ยน ผมไม่มีคุณไม่ได้จริงๆ ……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“ตอนที่ไม่มีฉัน คุณก็สบายดีนี่ หวังว่าต่อไปพวกเราเจอกัน ไม่ต้องลำบากใจเหมือนตอนนี้อีก”
พูดจบ เธอก็ยกเท้าขึ้น เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
จี้จิ่งเชินไม่ยอมแพ้ รีบตามเข้าไป
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งเข้าไป หันไปสั่งบอดี้การ์ดที่หลบอยู่มุมมืด
“ห้ามเขาไว้ ต่อไปอย่าให้เขาเข้ามาที่ตระกูลหล่อนอีก”
บอดี้การ์ดสองคนรีบออกมาจากความมืด เอาจี้จิ่งเชินออกไปด้านนอก
สายตาของจี้จิ่งเชินจ้องแต่เวินเที๋ยนเที๋ยน มืดหม่นไปหมด
เขาอยากจะเข้าไปข้างหน้า แต่ถูกห้ามไว้
ตอนจะลงมือ เวินเที๋ยนเที๋ยนเหมือนจะรู้ว่าเขาจะทำอะไร จึงไม่หันไปมอง
“จี้จิ่งเชิน อย่าทำลายภาพลักษณ์ของคุณในใจฉันอีกเลย”
ได้ยินคำนี้ การเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชินก็หยุดลงทันที
เขาเอามือเก็บไปอย่างไม่พอใจ มองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างร้อนใจ
“เที๋ยนเที๋ยน ให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมเปลี่ยนได้แน่”
เขาไม่หยุดไกล่เกลี่ย
“ต่อไปคุณอยากรู้อะไร ผมจะบอกคุณหมด ดีไหม?ไม่ว่าอะไร ผมจะบอกหมด”
แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่หันกลับไป เดินเข้าไปเลย
จี้จิ่งเชินอยากตามไป แต่ว่า เข้าไปไม่ได้
เพราะว่าคำพูดนั้นของเวินเที๋ยนเที๋ยน ได้แต่มองเธอจากไป
“เที๋ยนเที๋ยน!อย่าไป”
“ขอร้องล่ะ……”
เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กลับมา
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่เดิม มองหลังของเธอหายไปจากความมืด
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่ห้อง ในใจกลับเหมือนหิมะน้ำแข็งอากาศของด้านนอก
ลมหนาวพัดมาจากใจ ไม่ว่าใส่เสื้อเยอะแค่ไหนก็ทำให้เธอหนาวแข็งไปทั้งตัว มองไม่เห็นความหวัง
เธอเข้าไปในห้อง นั่งลงช้าๆ กลับไม่ได้สติ ในหัวคือท่าทางของจี้จิ่งเชิน
บางทีพวกขาผิดตั้งแต่ต้น ถึงเขาคือพี่จิ่งของตัวเองตอนเด็กแล้วยังไง
ผ่านมายี่สิบปี เขากลายเป็นคนที่ตัวเองไม่คุ้นเคยอีกต่อไปตั้งนานแล้ว
ทุกครั้งเวินเที๋ยนเที๋ยนคิดว่าตัวเองพอแล้วที่จะเข้าใจจี้จิ่งเชิน จี้จิ่งเชินตบไปที่หน้าของเธอแรงๆ ทำให้เธอเข้าใจว่าชัดเจนว่าความจริงที่รู้จักคืออะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้วกออกมา แรงในร่างกายเหมือนกับถูกดูดจนว่างเปล่า เอนหลังที่เก้าอี้
นั่งอยู่พักหนึ่ง ร่างกายค่อยๆสงบขึ้น แต่ในใจกลับไร้อุณหภูมิสักนิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น มองกล่องของขวัญที่โต๊ะ
นี่คือของขวัญที่หมินอันเกอให้เธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมา แกะห่อด้านนอกอย่างระวัง
พอเปิดกล่องมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตะลึง
กล่องใหญ่เท่าสองฝ่ามือนี้ ใส่ลูกอมเต็มไปหมด
ลูกอมพวกนี้มองไปไม่มีการออกแบบท่าทำให้คนละลานตาไปหมด ถูกห่อด้วยกระดาษที่มีสีสัน เวินเที๋ยนเที๋ยนคุ้นเคยอีกครั้ง
ลูกอมพวกนี้ คือตอนที่อยู่อนุบาล คณบดีจะให้รางวัลอาหารกลางวันพวกขาทุกวัน