เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 166 ผมทำเธอหายอีกแล้ว
บทที่ 166 ผมทำเธอหายอีกแล้ว
“เทียนเทียน” ก็คือเที๋ยนเที๋ยน
ทำไมเขาโง่ขนาดนี้?
ทำไม เขาถึงคิดไม่ออก?
แต่ว่าเขาดูอะไรออกไป?
เขาพูดว่าเธอไม่คู่ควรเป็นตัวแทนของ “เทียนเทียน”
พูดว่าจะไม่เชื่อคำพูดของเธอแม้แต่คำเดียว
เขายังพูดว่า เขาไม่เอาเธอแล้ว…..
เขาจะไม่เอาเธอได้ยังไง?
เป็นไปได้ยังไง?
สองมือของจี้จิ่งเชินจับพวงมาลัยรถไว้แน่นๆ จนเส้นเลือดบนหลังมือบีบขึ้นมา
ขอบตาของเขาแดงๆ ภาพที่มองเห็นตรงหน้าค่อยๆขุ่นมัว
เขาเหยียบคันเร่งแรงๆ ในใจภาวนา ภาวนาให้เวินเที๋ยนเที๋ยนยังอยู่ที่เดิม
ภาวนาให้เธอยังรอเขาอยู่
ระยะทางประมาณครึ่งชั่วโมง แต่เขาขับไม่ถึงสิบนาทีก็กลับไปถึงที่นั่น
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ไหน?
เขาหารอบๆทั้งหมด แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเธอ
หายไปแล้ว…..
ทำเธอหายไปอีกแล้ว…..
จี้จิ่งเชินกำมือแน่นๆ รูปที่พ่อบ้านปะติดปะต่อออกมาอย่างยากลำบากถูกเขากำจนยับเยินหมด
เขารีบร้อนเดินดูทั่วทุกทิศทุกทาง
ผิดแล้ว ผิดแล้ว
ผิดตั้งแต่ตอนแรก คนที่เขาตามหาคือเที๋ยนเที๋ยน
ไม่รู้ว่าหาจนนานเท่าไหร่ ตรงหน้ามีชายวัยกลางคนโผล่ออกมากะทันหัน
ตัวไม่ค่อยสูง หวีผมไปด้านหลังทั้งหมด ใส่เสื้อสูททั้งชุด
เขายิ้มนิดๆ หรี่ตาสองข้างอย่างกับตาสุนัขจิ้งจอก
ฉวีผิงขวางอยู่ตรงหน้าของจี้จิ่งเชิน ก้มตัวลงเล็กน้อย
“คุณชายจี้ คุณหญิงต้องการพบคุณ”
ในเวลานี้ในสายตาและในใจของจี้จิ่งเชินเหลือเพียงเวินเที๋ยนเที๋ยนคนเดียว ไม่สนใจใครเลย ผลักเขาออกไปโดยตรง ค้นหาอย่างไม่มีจุดหมายต่อไป
สีหน้าของฉวีผิงไม่เปลี่ยน พูดต่อไปว่า “คุณชายจี้ คุณนายหล่อนต้องการพบคุณ”
คุณนายหล่อน?
ท่าทางของจี้จิ่งเชินหยุดชะงักทันที คว้ามือไปจับตัวเขา
“ช่วยผมอะไรอย่างหนึ่ง! ขอร้องคุณนายหล่อนช่วยอะไรผมอย่างหนึ่ง!”
ขอร้อง?
ฉวีผิงมองดูจี้จิ่งเชินที่ร้อนรนอยู่ตรงหน้า เขาไม่เคยรู้มาก่อน ว่าในปากของชายที่อยู่ตรงหน้า ยังสามารถได้ยินคำว่า “ขอร้อง” คำนี้
ในข้อมูลที่เขาสืบค้นมา จี้จิ่งเชินเป็นถึงประธานบริษัทเอ็มไอกรุ้ป ตั้งแต่วันแรกที่มีชื่อเสียงมา ก็ถูกเรียกว่าคนเลือดเย็นไม่มีหัวใจและปีศาจนักฆ่าที่ดุร้าย
สิ่งที่เขาเคยทำนั้น ทำให้คนรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง
ฆ่าได้แม้กระทั่งญาติของตนเอง นี่ไม่ใช่ใครก็สามารถทำได้
แต่ว่าตอนนี้ ปีศาจที่อยู่ตรงหน้ากลับร้อนรนจนไม่เป็นผู้เป็นคน เหมือนเสียสิ่งของที่ตัวเองรักมากและสำคัญที่สุดไป อ่อนแอจนไม่สามารถรับรู้และต่อสู้อะไรได้เลย
ฉวีผิงแค่ดูด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “คุณนายหล่อนอยากพบคุณ”
“ผมยินยอม! ผมไปพบเธอก็ได้!” จี้จิ่งเชินรีบกลับคำ
“แต่ว่า เธอต้องช่วยผมอะไรอย่างหนึ่ง!”
ขณะที่พูดอยู่ เขาหันหน้าไปดูกล้องวงจรปิดรอบๆบนถนน
“บ้านตระกูลหล่อนสามารถขอดูกล้องวงจรปิดทั่วทั้งประเทศได้อย่างอิสระ ผมต้องการให้เธอรีบหาภาพกล้องวงจรปิดแถวๆนี้ทั้งหมด ช่วยผมหาคนๆหนึ่ง!”
ฉวีผิงมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ อยากรู้เหมือนกัน ว่าเป็นใครที่ไหน สามารถทำให้จี้จิ่งเชินเสียสติถึงขนาดนี้
“คุณต้องการหาใคร?”
จี้จิ่งเชินกำมือไว้แน่น รูปในมือถูกเขาขยี้จนเป็นก้อน
“ภรรยาของผม เวินเที๋ยนเที๋ยน”
ได้ยินชื่อนี้แล้ว ฉวีผิงตกใจจนเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ลูกตาหดตัวอย่างกะทันหัน
แต่ทันใดนั้น เขาก็ดึงสติกลับมาใหม่
“ขอถามหน่อยว่าคุณเวินคนนี้เธอไปทำอะไรให้หรือ? หรือว่าเธอทำให้คุณชายจี้โมโห?”
จี้จิ่งเชินส่ายหน้าไปมานิดๆ แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง
“ผมทำเธอหายไปแล้ว…..”
เสียงของเขาต่ำลงทันที ทำให้ฉวีผิงตกใจจนมองหน้าเขาหนึ่งครั้ง
ในเวลานั้น เขานึกว่าจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้าร้องไห้ออกมาแล้ว
แต่ว่าเขาก็มองๆดูคนที่อยู่ตรงหน้า และส่ายหัว
จี้จิ่งเชิน จะร้องไห้ได้ยังไง?
พอนึกถึงคนที่เขาจะหาคือคุนเวิน ฉวีผิงรีบกลับมาทำหน้าปกติอย่างรวดเร็ว
“เรื่องหาคนไม่มีปัญหา ผมรีบแจ้งพวกเขาไปหาทันที”
“ขอบคุณ ขอบคุณ”
จี้จิ่งเชินพูดขึ้นมาอีกครั้ง
ฉวีผิงขมวดคิ้วขึ้น จี้จิ่งเชินก็พูดคำว่าขอบคุณ?
เขาเงยหน้าขึ้นมา มองไปทางจี้จิ่งเชินที่หาคนรอบๆทั้งสี่ด้าน
บางที เขาก็อาจจะเปลี่ยนแปลงได้?
หลังจากที่เขาไปจากที่นั่นแล้ว ฉวีผิงหยิบมือถือออกมาโทรหาเบอร์หนึ่ง
หลังจากดังสามเสียงเหมือนปกติ ฝั่งโน้นจึงจะรับสาย
“คุณนายครับ” ถึงแม้ว่าจะห่างกันในโทรศัพท์ การวางตัวของฉวีผิงก็ยังเคารพอย่างมีมารยาทมาก ยังคงก้มตัวลงเล็กน้อย
“เมื่อสักครู่ผมเจอจี้จิ่งเชิน เขาขอร้องพวกเราให้ช่วยตามหาคุณเวินครับ”
ในสายทางโน้น เสียงที่ปกตินุ่มนวลของคุณนายหล่อนมีความสงสัยและเป็นห่วงเล็กน้อย
“เธอเป็นอะไรไปหรือ?”
“ยังไม่ค่อยชัดเจนครับ แต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น คุณเวินและหมินอันเกอถูกคนวางแผนใส่ร้าย ตอนที่ผมกำลังสืบค้นเรื่องนี้อยู่ จึงมาเจอกับจี้จิ่งเชิน แต่ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น”
คุณนายหล่อนเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดว่า “ไม่ว่าจะทำยังไง ทำทุกวิถีทาง หาเธอให้เจอ”
“ครับ คุณนาย”
วางสายโทรศัพท์แล้ว ฉวีผิงรีบโทรศัพท์ไปหานักการเมืองที่มีความร่วมมือกับบ้านตระกูลหล่อนทันที ให้พวกเขารีบๆเริ่มทำการค้นหาภาพในกล้องวงจรปิดในบริเวณดังกล่าวออกมาให้โดยเร็วที่สุด
ค้นหาเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเต็มกำลัง
วินาทีนี้ตอนนี้
เฟิงจิ้งได้ขับรถมาถึงชายทะเลที่อยู่รอบนอกชานเมืองแล้ว
เจี่ยงเนี่ยนเหยายืนอยู่บนหน้าผา ก้มลงไปดู ก็สามารถเห็นน้ำทะเลที่กว้างใหญ่
คลื่นทะเลถูกซัดขึ้นมา กระทบกับก้อนหินไม่หยุด มีเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าออกมา
เธอมองไปมา พูดอย่างพอใจว่า “ที่นี่ช่างเป็นที่เหมาะสมสำหรับการฆ่าตัวตาย นายไปพาคนมาที่นี่”
เฟิงจิ้งพยักหน้า หันหลังไปเปิดประตูรถ เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนนอนอยู่บนเบาะหลัง สองตาปิดแน่น ยังไม่ตื่นขึ้นมา
เขาลังเลไปหนึ่งวิ แล้วสายตาก็กลายเป็นมั่นคงแน่วแน่ขึ้นมา
“ผมให้คุณรีบไปก่อน คุณไม่ยอมเอง”
พูดจบ เขาก็ยื่นมือไปลากตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา พยุงเธอเดินไปทางหน้าผา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่าร่างกายสะเทือนสองสามครั้ง ความรู้สึกเริ่มค่อยๆกลับมาปกติ
เธอขมวดคิ้ว รู้สึกมึนไปทั้งหัวและสมอง เหมือนโลกกำลังสะเทือน
ข้างหูมีเสียงแว่วมา ยังมีใครกำลังพูดอยู่
เธอใช้กำลังทั้งหมด ถึงจะเปิดตาออกมาได้นิดเดียว
ทันใดนั้น ก็มองเห็นหน้าของเจี่ยงเนี่ยนเหยา
หัวใจเธอถึงกับสั่นสะเทือน ความรู้สึกที่ยังมึนอยู่ก็กลับมามีสติอีกหน่อย
พวกเขาจะทำอะไร?
คำถามนี้เพิ่งจะโผล่ออกมาในใจ ทันใดนั้น เจี่ยงเนี่ยนเหยาก็เอ่ยปากพูดว่า “โยนเธอลงไป ลบรอยนิ้วมือบนตัว และ รอยเท้าแถวๆนี้ก่อน อย่าให้คนอื่นเห็นร่องรอย”
ขณะที่พูดอยู่ เธอก็ยื่นมือไปดึงหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมา หัวเราะอย่างน่ากลัว
“ต้องให้ทุกคนนึกว่า ก็เพราะจี้จิ่งเชินทอดทิ้งเธอ จึงกระโดดทะเลฆ่าตัวตาย”
ได้ยินประโยคนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนใจเต้นขึ้นมาทันที
เจี่ยงเนี่ยนเหยาคิดที่จะข้าเธอ!
เฟิงจิ้นจับตัวเธอไว้แน่นๆ แค่เวินเที๋ยนเที๋ยนขยับ ฝ่ายตรงข้ามก็จะรู้
หัวใจของเธอเต้นเร็วอย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้จะหลับตาอยู่ แต่ความคิดกลับมีสติดี คิดหาโอกาสหนีไป
ผ่านไปสักพัก เธอจึงแอบลืมตาขึ้นมาดู
พวกเขาได้ลากเธอมาจนถึงริมหน้าผา ตรงหน้าก็คือทะเล แค่ผลักเบาๆเท่านั้น เธอก็จะล้มลงไปข้างล่างได้!