เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 151 คุณบ้าไปแล้วเหรอ
บทที่ 151 คุณบ้าไปแล้วเหรอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินพวกเขาพูด ในใจก็ยิ่งรู้สึกผิด
“ขอโทษ”
เธอก้มหัวต่ำลง
“ท่านจาง ท่านอาจารย์ พวกคุณกลับกันไปเถอะ ฉันไม่เป็น……”
“สาวตัวน้อย!”
ท่านจางอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา อยากจะพุ่งเข้าไปดึงเธอกลับมา
ท่านเปิงได้แต่ดึงห้ามเขาไว้
“ช่างเถอะ พวกเราไปกันเถอะ”
ท่านจางนิ่งไปครู่หนึ่ง “คุณก็เหมือนกัน!”
“นี่เป็นสิ่งที่สาวตัวน้อยเลือกเอง”
พูดจบ ท่านเปิงก็หันออกไปข้างนอก
ท่านจางมองตามหลังเขาไป แล้วกลับมามองเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง สุดท้ายทำได้เพียงกัดฟันด้วยความโกรธ
“สาวตัวน้อย จำเอาไว้นะ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ฉันช่วยเธอได้ทุกอย่าง!”
พูดจบแล้วก็ถอนหายใจออกมา แล้วเดินออกไป
รอให้คนออกไปจนหมด จี้จิ่งเชินถึงหันกลับมา สีหน้ายิ่งดูแย่กว่าเมื่อกี้นี้อีก
เขาดึงเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วขังเธอไว้ในห้องอีกครั้ง
“ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ห้ามไม่ให้ใครปล่อยเธอออกมา!”
พ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านหลังพยักหน้ารับทราบ
“ครับ คุณผู้ชาย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองคนที่อยู่ด้านนอกประตู
“จี้จิ่งเชิน คุณจะขังฉันไปถึงเมื่อไหร่?”
สายตาของจี้จิ่งเชินเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
“ขังจนคุณตาย!”
พูดจบเขาก็ปิดประตูอย่างแรง แล้วเดินออกไป
รอจนเขาเดินออกไปแล้ว พ่อบ้านที่ยืนอยู่นอกประตูก็กระซิบเบาๆ “บางทีรอให้คุณผู้ชายเข้าใจ ก็พอแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะอย่างขมขื่น แล้วพูดเบาๆ “ขอบคุณค่ะ พ่อบ้าน ”
พอท่านจางกับท่านเปิงจากไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นอีก ทำให้ทุกคนต่างสงสัย
ยังไม่ทันจะถึงวันรุ่งขึ้นหมินอันเกอก็ไปหาที่บริษัทเอ็มไอกรุ้ป
เขายืนอยู่ในห้องทำงานของประธานระดับสูง มองไปที่จี้จิ่งเชิน ที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน
“คุณทำอะไรเธอ?”
“เธอ?”
จี้จิ่งเชินถามกลับ “คุณหมายถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนหรือว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของหมินอันเกอก็เปลี่ยนไปอย่างมากทันที
“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ไม่รอให้จี้จิ่งเชินตอบกลับมา เขาก็รีบพุ่งเข้าไปทันที
ถ้าจี้จิ่งเชินรู้ตัวตนที่แท้จริงของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ต้องไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่
เขายันมือทั้งสองข้างไว้บนโต๊ะ แล้วขยับเข้าไปใกล้จี้จิ่งเชิน
“คุณทำอะไรกับเธอกันแน่?”
จี้จิ่งเชินมองเขาอย่างเย็นชา
“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ตั้งนานแล้ว หรือจะพูดอีกอย่างว่า คุณกับเธอร่วมมือกัน”
เมื่อคิดอย่างนี้ ก็อธิบายได้ว่าทำไมความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนถึงไม่ธรรมดา
สายตาของจี้จิ่งเชินยิ่งทะมึนมากขึ้น
แต่หมินอันเกอกลับขมวดคิ้วขึ้นมา
“คุณรีบปล่อยเที๋ยนเที๋ยนออกมานะ!”
เที๋ยนเที๋ยน
ชื่อเรียกที่กันสนิทสนมแบบนี้ ทำให้ในใจของจี้จิ่งเชินก็รู้สึกยุ่งเหยิงขึ้นมาทันที
เขาก้มหน้าลงแล้วพูดออกมาอย่างเยือกเย็น :“บางที นี่ไม่เรื่องที่คุณจะมายุ่ง ในเมื่อเธอก้าวเข้ามาในตระกูลจี้แล้ว ก็ถือว่าเป็นภรรยาของผมแล้ว ผมจะทำอะไร มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณทั้งนั้น”
“คุณมันเลว!”
หมินอันเกอพุ่งไปข้างหน้ายกกำปั้นขึ้นชกจี้จิ่งเชินทันที
จี้จิ่งเชินมีสีหน้าเรียบเฉย เขาไม่เพียงแต่ไม่หลบ แต่ยังเผชิญหน้าไปตรงๆ แล้วกำหมัดชกออกไป!
ที่ บริษัทเอ็มไอกรุ้ป ที่สำนักงานชั้นบนสุด ชายสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก
ทั้งสองคน หนึ่งในนั้นคือประธานกรุ้ปที่มีอำนาจไร้เทียมทานที่แสนจะเย็นชา ส่วนอีกหนึ่งคน เป็นคนที่ได้รับความนิยมจากทั่วประเทศ มีคนรักและเพ้อฝันถึงเขามากมายนับไม่ถ้วน หมินอันเกอคนที่อ่อนโยนเหมือนกับน้ำ
ในเวลานี้พวกเขาสองคนต่อสู้อย่างรุนแรง ชกมาชกกลับ
ในไม่ช้าบนร่างกายของพวกเขาทั้งคู่ก็มีร่องรอยต่างๆปรากฏขึ้น
ดวงตาของหมินอันเกอทั้งสองข้างมีรอยแดงขึ้นมาเล็กน้อย เขากัดฟันแล้วจ้องไปทางจี้จิ่งเชิน
“ขอแค่คุณปล่อยเที๋ยนเที๋ยนออกมา ไม่ว่าคุณต้องการอะไร ผมจะตกลงทั้งหมด”
จี้จิ่งเชินหัวเราะเยาะเย้ยออกมา
“แค่ผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าอะไรคุณจะตกลง?”
หมินอันเกอพยักหน้า
“ใช่”
จี้จิ่งเชินมองไปที่เขา สายตาเต็มไปด้วยความดุร้าย
“เป็นไปไม่ได้ ผมจะทำให้เธอได้ลิ้มรสราคาที่เธอต้องจ่าย จนไม่สามารถจินตนาการได้ และจะทำให้เธอนึกเสียใจขึ้นมา!”
หมินอันเกอขมวดคิ้วขึ้นมา
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”
จี้จิ่งเชินไม่ได้โกรธ แต่กลับหัวเราะขึ้นมา
“ผมบ้าไปแล้วจริง ๆ และถ้ามาทำให้ผมเป็นบ้า ใครก็หนีไปไม่รอด”
พูดจบ เขาก็กดต่อสายภายใน ให้จงหลีมาพาเขาออกไป
ตอนที่จงหลีเปิดประตูเข้ามา มองไปบนพื้นที่กระจัดกระจายไปหมด
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเวินเที๋ยนเที๋ยนในสำนักงานถูกนำออกไปหมด ก่อนหน้านี้เมื่อมองมาในสำนักงานดูอบอุ่น แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นเย็นชา
มีสิ่งของไม่น้อยที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น รวมถึงเอกสาร ปากกาและกระดาษ
ในเวลานี้ หมินอันเกอกับ จี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่ข้างใน ทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บที่ไปทั่วร่างกาย ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งต่อสู้กันอย่างดุเดือด
เขามองจี้จิ่งเชินด้วยความตกใจ เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าจี้จิ่งเชินที่ปกติที่กล้าหาญและโหดเหี้ยม เย็นชาและไร้ความรู้สึกจะไปชกต่อยกันอุตลุดกับคนอื่นได้
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินแย่มาก ทำให้เขาต้องระมัดระวัง
จงหลีเดินมาข้างหน้าหมินอันเกอ
“คุณผู้ชาย เชิญคุณออกไปก่อนเถอะ”
หมินอันเกอหันไปมองจี้จิ่งเชิน จ้องไปที่ขาแล้วพูดออกมาทีละคำ
“ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทำร้ายเที๋ยนเที๋ยนแม่แต่นิดเดียว!ผมต้องพาเธอออกมาให้ได้”
พูดจบ เขาก็ไม่ได้สนใจสีหน้าของจี้จิ่งเชินที่ยิ่งดูไม่ได้มากกว่าเดิม เขาหันหลังแล้วเดินออกไป
พอเขาไปแล้ว จี้จิ่งเชินก็ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับไปไหนแม้แต่น้อย
คำพูดของหมินอันเกอเมื่อกี้ดังขึ้นมาในหูของเขา
จี้จิ่งเชินกำหมัดแน่นขึ้นมาทันที
ผู้หญิงคนนั้น ยังคิดที่จะหนีอีก?
ฝันไปเถอะ!
สีหน้าของเขายิ่งหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นเรื่อยๆ ดูแย่ราวกับจะกินคน!
วินาทีต่อมา จี้จิ่งเชินก็เปิดประตูออกมา แล้วรีบออกจากบริษัทกลับไปที่คฤหาสน์ฯเก่าแก่
พ่อบ้านนึกไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะกลับมาในเวลานี้ เลยกังวลว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นเขาจึงรีบออกไปดู
“คุณผู้ชาย มีเรื่องอะไรจะสั่งไหมครับ?”
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินดูแย่ยิ่งกว่าตอนที่เขาออกไปข้างนอก ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ
เขาไม่ตอบพ่อบ้าน และเดินตรงไปยังห้องหนังสือบนชั้นสาม
พ่อบ้านเดินตามหลังเขาไป
เมื่อเดินเข้าไป จี้จิ่งเชินก็สั่งพ่อบ้านทันที
“ไปพาเธอมา”
พ่อบ้านนิ่งไปครู่หนึ่ง ถึงรีบตอบกลับไปทันที
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
พูดจบ เขาก็หันหลังออกไปทันที ไปที่ห้องนอนแล้วพาเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา
“สีหน้าของคุณผู้ชายไม่ค่อยสู้ดีนัก”
เขาพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนสีหน้าที่เป็นกังวล “แต่เพราะว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะพบคุณ นี่เป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว เพียงแค่คุณพูดดีๆกับเขา บางทีคุณผู้ชายอาจจะปล่อยคุณออกมา”
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้มีหวังอะไรมากกับเรื่องนี้
เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“รู้แล้ว ขอบคุณนะคะ พ่อบ้าน”
เมื่อเธอมาถึงทางเข้าห้องหนังสือ เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ยกมือขึ้นเคาะประตู แล้วเปิดประตูเดินเข้าไป
ในห้องหนังสือขนาดใหญ่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เห็นสิ่งของของเธอก่อนหน้านี้ มันหายไปหมด ราวกับว่าเธอไม่เคยปรากฏตัวที่นี่มาก่อน
ในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเย็นวูบขึ้นมา
จี้จิ่งเชินพยายามกำจัดการมีตัวตนของเธอออกไปให้หมดเหรอ?
เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะ
แสงในห้องมืดสลัวเล็กน้อย จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ในความมืด แม้ว่าจะไม่สามารถเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่สายตาที่โหดร้ายผิดปกติ กลับมองมาที่เธออย่างชัดเจน
สถานการณ์นี้ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงวันแรกที่เธอมาถึงคฤหาสน์เก่าแก่ ก็อยู่ในห้องหนังสือนี้เหมือนกัน